ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση δική μου,
ἡ ὁποία ὅμως μέ βγάζει
ἀπό τον ἑαυτό μου.

Μιά κίνηση πού στρέφεται στό Θεό
καί διά τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο.
Ἀλλά αὐτή ἡ κίνηση ὑπάρχει
μόνον ὅταν ἐγώ ζῶ.
Ὅταν δέν ἀγαπῶ δέν ζῶ.
Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἑνιαία.

Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος
«ζεῖ» στό ἀπόλυτο ἐγώ,
τότε δέν ζεῖ, δέν κινεῖται,
δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει.

Ὁ ἐγωϊσμός ἀποκλείει τήν ἀγάπη.
Τήν ἀποκλείει θα ἔλεγα ἐκ φύσεως.
Στόν ἐγωϊσμό ὁ Θεός καί ὁ ἄλλος
εἶναι ἡ κόλαση μου
καί ὄχι ἡ χαρά μου.

Ὁ κάθε ἄλλος εἶναι ὁ ἐχθρός μου.
Σήμερα ὁ ἄνθρωπος διεκδικεῖ
τά «δικαιώματά» του ἀπέναντι
καί στό Θεό,
ἀλλά καί στήν ἴδια τη φύση,
στήν ἴδια τη ζωἠ.
Σήμερα διεκδικεῖ τό «δικαίωμά» του
νά διαστρέψει καί τή φύση καί τη ζωή.
Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι
ζεῖ στή δυστυχία.
Στήν ἀπόλυτη δυστυχία.

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιἀ τόν ὁποῖο
ὁ ἄνθρωπος γίνεται προκλητικός.
Προκλητικός γίνεσαι,
ὅταν δέν νοιώθεις ἀσφαλής.
Προκαλεῖς γιά νά νιώσεις ὅτι ὑπάρχεις,

ὅτι εἶσαι κάποιος. 

Οἱ διαδηλώσεις «ὑπερηφάνειας»
εἶναι ἡ πιό τρανή ἀπόδειξη.

Βαπτίζοντας τήν κίνηση μου
ὡς «ὑπερηφάνεια» ὁ πρῶτος
πού θέλω νά πείσω εἶναι ὁ ἑαυτός μου.
Ὁ τίτλος εἶναι ἀπόλυτα χαρακτηριστικός
τῆς ἀνασφάλειας.

Ὁ ἄνθρωπος πού πραγματικά ἀγαπᾶ,
ὁ ἄνθρωπος πού νιώθει
ὅτι δέν ὑπάρχει ἀγάπη χωρίς ἀλήθεια,
ὁ ἄνθρωπος πού συνειδητοποιεῖ
ὅτι μόνο ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώνει,
δέν εἶναι προκλητικός.

Δέν εἶναι προκλητικός γιατί χαίρεται
καί ἡ χαρά τόν πληρώνει
καί τόν κάνει ἀσφαλή.

Δέν χρειάζεται τήν ἐπιβεβαίωση,
γιατί νοιώθει ἀσφαλής,

πλήρης καί γι’ αὐτό χαρούμενος. 

Δέν τόν νοιάζει ἄν ὁ ἄλλος
τόν ἀπορρίπτει γιατἰ δεν ζεῖ
ἀπό τήν σάρκα τοῦ ἄλλου,
ἀλλά ἀπό τό αἷμα τοῦ Θεοῦ.

                                                         

                                                         Του Σεβ. Μητροπολίτου
                                           Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου