Στον τάφο του Λαζάρου
ο Θεός συναντά το Θάνατο,
την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή,
που είναι διάλυση και απόγνωση.
Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του,
ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του
και έγινε ο ίδιος
«άρχων του κόσμου τούτου».
Και όλοι εμείς που ακολουθούμε
τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει
στον τάφο του Λαζάρου,
μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα»
(«ιδού ήγγικεν η ώρα…») •
στην ώρα για την όποια πολύ συχνά
είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει
σαν το αποκορύφωμα,
το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.
Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του
και το παγκόσμιο νόημα του
αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη
φράση του Ευαγγελίου:
«και εδάκρυσεν ο Ιησούς…».
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε
γιατί δάκρυσε : αγαπούσε
το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό
είχε τη δύναμη να τον φέρει
πίσω στη ζωή.
Η δύναμη της Ανάστασης
δεν είναι απλά μια θεϊκή
«δύναμη αυτή καθ’ εαυτή»,
αλλά είναι δύναμη αγάπης,
ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.
Ο Θεός είναι Αγάπη
και η Αγάπη είναι Ζωή.
Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή…
Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη
που κλαίει μπροστά στον τάφο
και η Αγάπη είναι εκείνη
που επαναφέρει τη ζωή.
Αυτό είναι το νόημα
των θεϊκών δακρύων του Ιησού.
Μέσα απ’ αυτά η αγάπη
ενεργοποιείται και πάλι –
αναδημιουργεί, απολυτρώνει,
αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή
του ανθρώπου:
«Λάζαρε, δεύρο έξω!..»
Προσταγή απολύτρωσης.
Κάλεσμα στο φως.
Ακριβώς γι’ αυτό
το Σάββατο του Λαζάρου
είναι το προοίμιο και του Σταυρού,
σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης,
και της Ανάστασης,
σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.
Από το βιβλίο του
π.Αλέξανδρου Σμέμαν
«Η Μεγάλη Εβδομάδα,
Σύντομη λειτουργική εξήγηση
των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας»,
Εκδ. Ακρίτας 1990.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου