Αφού δεν έρχεται
κανείς,
μήπως να πάμε
εμείς;
Κάποιος πρέπει να
σπάσει
τούτη τη φρικτή
σιωπή, να θρυμματίσει
τη βαριά ακινησία
και την αφόρητη αμιλησιά.
Αβίωτος ο βίος
στη χώρα
του τίποτα και
του κανενός.
Μήπως είναι
καιρός να γίνουμε
κι εμείς
απεσταλμένοι;
Τετριμμένοι και
πανελάχιστοι «απόστολοι»
στην έρημο των
αλάλων προσδοκώντων;
Να πάμε, αλλά και
να μην πάμε.
Να πάμε, αφού
πρώτα έρθει
ο Ερχόμενος στην
καρδιά.
Αν δεν έρθει
Αυτός, κανείς μας
δεν πρέπει να
πάει πουθενά,
κανείς μας δεν πρέπει να πει ή να κάνει
τίποτα.
Η κατηχησιολογία,
η εδαφιολογία και η πατρολογία,
δίχως τον
αυτοσεβασμό και το σεβασμό
που σου παρέχουν
εκλεκτά βιώματα πνευματικότητας,
είναι από
προπέτεια, φενάκη,
εμμονή μέχρι και
έγκλημα.
Να γίνουμε ωραίοι
«αποστολικοί» άνθρωποι:
αυτοί που, από
διάκριση και συναίσθηση,
δεν είναι και δεν
θέλουν να είναι
αυτόκλητοι και
εγώκλητοι,
αλλά αισθαντικά
χριστόκλητοι·
αυτοί που έμαθαν
με συλλαβιστή δίψα
την αλήθεια της
ζωής και την μετέτρεψαν
φιλότιμα σε
παράκληση προς τους άλλους·
αυτοί που η αγάπη
τους δεν μοιάζει
με
συρματοπλέγματα κατοχής που κατασκευάζουν
οι θεωρίες και οι
απολυτοσύνες.
Η καρδιά μπορεί
να κάνει τα πάντα,
αν νιώσει ότι
αποστέλλεται ή προσκαλείται,
αν νιώσει ότι
αποστέλλεται κάποιος προς αυτήν,
ανταποκρινόμενος
στα μύχια υπαρξιακά
και πνευματικά
της αιτήματα.
Και οι καρδιές
που παραδίδονται στη χάρη,
είναι πάντα αυτές
που αισθάνονται
πλήρως ενώπιόν
τους το καθαρό μυστήριο
της Εκκλησίας και των προσώπων
που στέλνονται
μοναδικά προς αυτούς, από Θεού.
Μυστήριο Χριστού
με αποστολική
ευπρέπεια και ενάργεια
π. Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου