Κανένας, ποτέ, δέν ἀπομακρύνθηκε ἀπό τόν Θεό
ἐπειδή θέλησε νά γίνει καλύτερος!
Κανένας, ποτέ, δέν ἔφυγε ἀπό τήν ἐκκλησία,
ἐπειδή δυσκολευόταν νά κατανοήσει τό πιστεύω
της!
Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος ποτέ δεν ξεκόβει από
την εκκλησία
και από τον Θεό για κάποια λογική αιτία,
για κάτι το καλύτερο, το πνευματικότερο, το ἁγιότερο.
Τότε, γιατί φεύγει; γιατί ξεκόβει; γιατί ἀπομακρύνεται;
Απλά γιατί ὁ νόμος του Θεού τον «στενεύει». Και
έτσι προτιμάει κάτι «άλλο»!
Ἡ πρώτη αἰτία, πού ὁδηγεῖ τήν ψυχή
μακριά ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια.
Ὅταν το
εγώ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπό αὐτάρκεια καί αὐταρέσκεια
καί πιστεύει ὅτι τά ξέρει ὅλα,καί ὅτι δέν ἔχει
ἀνάγκη διδασκαλίας
ἀπό κανένα· οὔτε ἀπό τόν Θεό!
Ἡ ὑπερηφάνεια συνήθως εἶναι ἕνα φαινόμενο πού
παρατηρείται
ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους, πού ἡ λίγη γνώση πού ἀπέκτησαν,
μπαίνει σέ ἄδειο κεφάλι, καί ἐνεργεῖ ὅπως τό
κρασί σέ ἄδειο στομάχι!
Δεύτερη αἰτία εἶναι τά ἐγκόσμια-τά ὑλικά.
Ἡ ψυχή ἀπορροφᾶται τόσο πολύ μέ τίς
δραστηριότητες, τίς ἡδονές,
την προσωρινή ἀσφάλεια... πού ὁ Θεός θεωρεῖται
πιά
σαν μια περιττή, παραπανίσια, ευλάβεια.
Ἡ ζωή τέτοιων ανθρώπων καταντάει τόσο εξωστρεφής
πού ἡ πνευματική ζωή (ἡ ζωή του έσω ανθρώπου)
πια αφανίζεται
και ουσιαστικά εκμηδενίζεται!
Σ᾽ αυτήν
την κατηγορία ἀνήκουν οι πολιτικοί, οι κοινωνικά αναρριχώμενοι
εκείνοι πού κυνηγάνε τα αξιώματα)· και
φεύγουν από την ἐκκλησία
γιατί τάχα με τον σταυρό δέν μπορεῖς νά πᾶς
μπροστά.
Καί τρίτη αἰτία εἶναι ἡ σάρκα,τό sex, ὅταν ἡ αἰσθησιακή
ἐμπειρία
ἔχει προβάδισμα ἔναντι τοῦ πνεύματος.
Τότε ἡ θυσία γίνεται ὅλο καί πιό ἐνοχλητική
καί τό
σῶμα καταντάει ἀντικείμενο λατρείας.
Καί ἡ ἄσχημη ζωή ὁδηγεῖ σέ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.
