Και τρέχεις, κι
αγωνιάς.
και ψάχνεις να
βρεις,
να δεις τι θα
κάνεις.
Που θα πας,
πως θα μεγαλώσουν
τα παιδιά,
πως θα ξοφλήσεις
εκείνο το δάνειο
που χρωστάς.
Οι δόσεις,τα
πανεπιστήμια,
οι δουλειές,οι
αρρώστιες
Το μυαλό σου ένας
μύλος.
Αμέτρητες
σκέψεις,
λογισμοί σκέτο
μαρτύριο.
Κι όλο βουλιάζεις
στο άγχος,
στα καθημερινά κι
εφήμερα
και ξεχνάς να
κοιτάξεις ψηλά.
Αλήθεια,πότε
είδες
για τελευταία
φορά
το απέραντο
γαλάζιο τ'ουρανού;
Πότε ησύχασες για
ν'ακούσεις
τα πουλάκια που
κελαηδούν
χαρούμενους σκοπούς;
Πότε
αφουγκράστηκες
τον ήχο των
κυμάτων
που γλείφουν την
ξανθή αμμουδιά;
Πότε έκατσες να
μάθεις
για τις
περιπέτειες των παιδιών,
στα σχολικά
διαλείμματα;
Πότε αντίκρισες
το πανηγύρι των
χρωμάτων
στον ορίζοντα
την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος;
Πότε χάθηκες μέσα
στις μελωδίες
της μουσικής δίχως λόγια,
που σε ταξιδεύουν
σε τόπους του
ονείρου;
Λέει ο ποιητής
Τάσος Λειβαδίτης:
"Κι ίσως,για να
βγάλεις φτερά,
φτάνει
ν'ακουμπήσεις
σ' ένα τοίχο και να σκεφτείς
πόσο λίγο θα
ζήσεις".
Φτάνει να
ξαποστάσεις,
να ησυχάσεις για
ν'ακούσεις
την καρδιάς σου.
Φτάνει
ν'αντιληφθείς πως εδώ
δεν είσαι παρά
ένας περαστικός
και το σπίτι σου
είναι αλλού.
Φτάνει να
καταλάβεις πως
όσο νιώθεις
αιώνιος
στο
"εδώ" της γης,
θα γίνεις στάχτη
και σκόνη
στο
"εκεί" της αιωνιότητας.
Όσο βγάζεις ρίζες
στο χώμα,
θα μείνεις για
πάντα χώμα.
Φτερά θα βγάλεις
όταν ελευθερωθεί η ψυχή,
όταν αφεθεί να
πετάξει με λαχτάρα
προς τον Θεό Δημιουργό της.
Φτερά θα βγάλεις
όταν Τον
κυνηγήσεις,
όταν με πόθο αγνό
Τον ζητήσεις.
Κατάλαβε το φίλε
μου
κι εσύ εαυτέ μου.
Λίγο θα ζήσεις.
Μα αυτό το λίγο
γίνεται αιώνιο
μόνο όταν είσαι
μαζί Του.
Αλέξης Αλεξάνδρου 31/10/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου