Τα χρόνια φεύγουν,χάνονται πίσω απ'τον βαθύ μπλε ορίζοντα της κάθε ημέρας.Ο χρόνος δεν κάνει διακρίσεις,σε όλους αφήνει τα σημάδια του.Μεγαλώνεις...Έχεις πια παιδιά,αρχίζει να ξεχωρίζει το άσπρο χρώμα στα μαλλιά.Εσύ έχεις γίνει γιαγιά,η σύνταξη είναι πια κοντά.Μεγαλώνεις.Μα το παιδί που ζει μέσα σου,πάντα αναζητά την ξεγνοιασιά,την αθωότητα και την απλότητα.Την ομορφιά της καρδιας,το λευκό της αγνότητας,της ψυχής την καθαρότητα.
Λέει ο Αντουάν Εξπερύ στο υπέροχο βιβλίο του ο Μικρός Πρίγκηπας:"Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά...Αλλά μόνο λίγοι από αυτούς το θυμούνται."Λίγοι θυμόμαστε.Οι περισσότερο σκληραίνουμε.
Μεγαλώνουμε ηλικιακά,μα μικραίνουμε πνευματικά.Χάνουμε την επαφή με το παιδί μέσα μας.Σκεπάζουμε την αγνότητα με τα λάθη και τα πάθη των μεγάλων.Και το παιδί μέσα μας,σε μια γωνιά βουβά να κλαίει.Να θρηνεί για τον παράδεισο που του στερήσαμε.
Να θυμάσαι το παιδί.Το παιδί είναι εκεί να σου δείχνει την αρχή. Το παιδί είναι ο δρόμος για τον ουρανό.Να το θυμάσαι.Αυτό μας είπε κι ο Χριστός μας:Σας βεβαιώνω πως αν δεν αλλάξετε κι αν δε γίνετε σαν τα παιδιά, δε θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού. Κατά Ματθαίον (Κεφ. 18,3).Ο παράδεισος περνά μέσα απ'την παιδικότητα.Την άδολη ψυχή και την απλότητα.
Γι'αυτό να θυμόμαστε.Να θυμασαι φίλη και φίλε μου,κι εσύ εαυτέ μου.Μη ξεχνάς.Να θυμάσαι το παιδί.
Αλέξης Αλεξάνδρου
12/11/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου