Την ώρα του πόνου

Κακά τα ψέματα. Στην άνεση, το βόλεμα, την ευκολία ο άνθρωπος ξεχνιέται, λησμονεί τα δώρα και την πρόνοια του Θεού. Αποκτά σιγά- σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα ένα φρόνημα αυτάρκειας και εγωιστικής αντίληψης των πραγμάτων. Πού καιρός για μετάνοια, ταπείνωση, συμπάθεια στον πάσχοντα αδελφό; Που ώρα για προσευχή και δάκρυα για τη σωτηρία της ψυχής;

Αντίθετα την ώρα του πόνου, της αρρώστιας, της δοκιμασίας τα όρια του δοκιμάζονται."Έν θλίψει ἐπλάτυνάς με" (Ψαλμ. 4,2) ομολογεί ο προφήτης Δαυίδ. Την στιγμή της ανημποριάς, εκεί που ορθώνονται τείχη υψηλά που σκοτεινιάζουν τη μέχρι πρότινος ηλιόλουστη ζωή σου, πλαταίνεις, δοκιμάζεται αληθινά η πίστη σου, δυναμώνει η ικεσία και η ένταση της προσευχής σου. Έξω από την αίθουσα της εντατικής, στο πυκνό σκοτάδι της μοναξιάς, μπροστά στην απειλή του θανάτου και την απώλεια του αγαπημένου σου προσώπου, όλα ξαφνικά παίρνουν άλλο νόημα.

Τα ψεύτικα επίγεια  δεκανίκια σπάνε ένα ένα με κρότο. Η υγεία, τα λεφτά, η " ευτυχία". Και μένεις μόνος. Εσύ κι ο Θεός. Εσύ κι ο αδύνατος εαυτός σου. Εσύ κι ο παντοδύναμος ξεχασμένος Θεός σου. Και τότε το δάκρυ γίνεται διαμάντι και η προσευχή μια ολόθερμη κραυγή: "Κύριε ελέησον με". Βοήθησέ με Κύριε.

Και τότε είναι που η ύπαρξη ξυπνά, ξαναγεννιέται, ζωοποιειται, πλαταίνει, βαθαίνει, ανασταίνεται...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 17/2/22