Όποιος έχει δει την γνωστή ταινία του Τιτανικού θα
θυμάται την χαρακτηριστική σκηνή όπου η μπάντα συνέχιζε να παίζει μουσική ενώ
το πλοίο βούλιαζε στα βάθη του Ατλαντικού. Γιατί άραγε η πράξη αυτή; Για να μην
ανησυχήσουν οι επιβάτες; Για να μην επικρατήσει πανικός; Για να συνεχίσουν έτσι χωρίς συνείδηση του θανάσιμου κινδύνου και να
πεθάνουν αθόρυβα;
Το ίδιο πράγμα νιώθω να συμβαίνει στις μέρες μας
τα τελευταία χρόνια. Κανείς δεν μιλάει και οι ελάχιστοι που το πράττουν
στοχοποιούνται, χλευάζονται, λοιδορούνται. Οι ποιμένες πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων σωπαίνουν και το πλοίο βουλιάζει σιωπηλά ενίοτε με συνοδεία
καθησυχαστικής μελωδίας που αποκοιμίζει αντί να αφυπνίζει.
Είναι και ο νόμος της σιωπής. Των πληγών που φοβόμαστε να
αγγίξουμε μην τυχόν αιμορραγήσουν ξανά. Των ξαφνικών φευγιών που όλο και
πληθαίνουν. Της υπερηφάνειας που έχει γίνει πλέον νόμος.
Είναι και η δικτατορία της πλειοψηφίας. Της φίμωσης της
όποιας αντίθετης άποψης και στάσης ζωής. Της μεγάλης πλάνης και αφασίας. Του
ασύστολου ψεύδους και της συστηματικής προπαγάνδας. Και το πλοίο της κοινωνίας βουλιάζει. Λίγοι
θέλουν να ακούσουν την αλήθεια που ξεβολεύει, ελάχιστοι τολμούν να σταθούν
λεβέντικα κόντρα στο ρεύμα. Οι πολλοί κλείνουν τα μάτια πεισματικά στα σημεία
των καιρών προσπαθώντας μάταια να ξορκίσουν λάθος επιλογές. Αγνοώντας τους
πικρούς καρπούς που ήδη φαίνονται ξεκάθαρα μπροστά τους, θέλουν να συνεχίσουν
να ζουν στον δικό τους ονειρικό κόσμο , αρνούμενοι να ξυπνήσουν, να καταλάβουν,
να διακρίνουν το σωστό από το λάθος, την αλήθεια από το ψεύδος, το αυθεντικό
από το κίβδηλο, το αιώνιο από το πρόσκαιρο.
Μια μυστήρια νάρκωση να έχει καταλάβει την ύπαρξη
των ανθρώπων. Υπάρχουν όμως ευτυχώς και εστίες φωτεινές, ψυχές προσευχόμενες,
ήλιοι μέσα στην ψύχρα του κόσμου, άδολοι πιστοί σε εποχές φουρτουνιασμένες.
Πόλεμοι, ξηρασίες, πλημμύρες, πυρκαγιές,
αποστασία, παντελής αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής. Το κοσμικό πλοίο
βουλιάζει... Κάποιοι ακόμα και τώρα επιμένουν να κοιμούνται βαθιά. Ας μην
τρέφουμε αυταπάτες, μόνο η επιστροφή
στον Θεό θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας.
© Αλέξης Αλεξάνδρου
Για ν΄αγγίξεις μια ψυχή πρέπει πρώτα να περάσεις από την καρδιά. Εκεί που σε περιμένει μια ολόκληρη ζωή ο Χριστός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου