Η σιωπή, τι μεγάλο πράγμα είναι!

Όταν ο άνθρωπος σιωπήσει μόνο μία βδομάδα, δεν σας λέω πολύ, μια βδομάδα άμα σιωπήσετε και έχετε τον νου σας στην αδιάλειπτη προσευχή, θα δείτε μεγάλη διαφορά στην ζωή σας.

Όχι πολύ, μία βδομάδα... Αλλά δεν μπορούμε να μην μιλάμε, δεν μπορούμε να μην συζητήσουμε, δεν μπορούμε να μην κρίνουμε και κατακρίνουμε...

Κοιτάζουμε τον άλφα, τον βήτα και γι' αυτό δεν μπορούμε να προοδεύσουμε.

Τί μεγαλεία έχει ο Θεός!

Μια βδομάδα να μείνουμε σιωπηλοί, με αδιάλειπτη προσευχή και να δεις ύστερα πως θα έρθει η προσευχή και πως θα έρθουν τα δάκρυα και θα ζητάμε μέρος κρυφό, σκοτεινό και θα ζητάμε μοναξιά και οποιοδήποτε θόρυβο δεν θα μπορούμε να τον αντέξουμε. Τόσο πολύ θα νοιώσει η ψυχή μας ελαφρωμένη!

Και μπορούμε όλα αυτά να τα απολαύσουμε και είναι τόσο εύκολο.

"Θα σιωπήσω σήμερα, θα μετρήσω τις λέξεις που θα μιλήσω. Πόσο (πολύ) θα στρυμωχτώ;", θα πει κάποιος. Δεν στριμώχνεται κανείς. Άμα αισθάνεται την πνευματική ηδονή και την μακαριότητα, αυτά δεν τα θεωρεί τίποτε. Θα μετράει τις λέξεις που μίλησε. Τι ωραίο πράγμα!...

Και θα είναι ήσυχος και χωρίς μέριμνες, δεν θα έχει προβλήματα, τίποτε... Το πνεύμα του θα είναι στον Ουρανό, θα ευφραίνεται και θα γεύεται τα μεγαλεία του Θεού!...

 

γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου

Πηγή

Το να σκοτώνει κανείς ένα δολοφόνο η τιμωρία είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη απ' το ίδιο το έγκλημα

— Ξέρετε κάτι; —έκανε ζωηρά ο πρίγκιπας: —Και σεις επίσης το προσέξατε κι όλοι αυτό ακριβώς λένε, αυτό που είπατε εσείς, και τη μηχανή, τη γκιλοτίνα, γι' αυτό τη σοφιστήκανε.

Εμένα όμως, τότε ακόμα που το 'βλεπα, μου πέρασε μία σκέψη: Κι αν αυτό ίσα‐ίσα είναι το χειρότερο; Σας φαίνεται γελοίο, σας φαίνεται παράλογο, μα αν κάνει κανείς μερικούς συλλογισμούς μπορεί να του καρφωθεί ακόμα και η σκέψη που σας είπα. Σκεφτείτε: ας πάρουμε λόγου χάρη τα βασανιστήρια: στην περίπτωση αυτή έχουμε το μαρτύριο, τις πληγές, το σωματικό πόνο και κατά συνέπεια όλ' αυτά αποσπούν την προσοχή απ' το ψυχικό μαρτύριο, έτσι που βασανίζεσαι μονάχα απ' τις πληγές σου, μέχρι τη στιγμή που πεθαίνεις. Όμως ο κυριότερος, ο πιο δυνατός πόνος, ίσως να μην είναι ο πόνος απ' τις πληγές∙ ο μεγαλύτερος πόνος μπορεί να 'ναι το ότι ξέρεις πως στα σίγουρα, πως να, σε μια ώρα, ύστερα σε δέκα λεπτά, ύστερα σε μισό λεπτό, ύστερα τώρα, αμέσως — η ψυχή θα πετάξει απ' το κορμί σου και θα πάψεις πια να 'σαι άνθρωπος και πως όλ' αυτά είναι σίγουρα, το κυριότερο είναι που όλα αυτά θα γίνουν στα σίγουρα. Σαν βάζεις το κεφάλι σου κάτω απ' το μαχαίρι και τ' ακούς να γλιστράει πάνω απ' το κεφάλι σου —αυτό ίσα‐ίσα το τέταρτο του δευτερόλεπτου είναι το πιο φοβερό. Το ξέρετε τάχα πως αυτό δεν είναι δική μου φαντασία μα το 'χουν πει και πολλοί άλλοι;

Εγώ, τόσο πολύ το πιστεύω, που θα σας πω ανοιχτά τη γνώμη μου. Το να σκοτώνει κανείς ένα δολοφόνο η τιμωρία είναι δυσανάλογα μεγαλύτερη απ' το ίδιο το έγκλημα. Η θανάτωση ύστερ' από καταδίκη είναι δυσανάλογα φριχτότερη απ' το φόνο που διέπραξε ο ληστής. Εκείνον που τον σκοτώνουν οι ληστές, τον σφάζουν, τη νύχτα στο δάσος ή όπου αλλού, κι εκείνος το δίχως άλλο ελπίζει ακόμα πως θα σωθεί, το ελπίζει ως την πιο τελευταία στιγμή. Υπήρξαν παραδείγματα που του 'χαν κόψει κιόλας το λαρύγγι κι αυτός έλπιζε ακόμα, έτρεχε να σωθεί ή ικέτευε να τον αφήσουν.

Εδώ όμως όλη αυτή την τελευταία ελπίδα, που σαν την έχεις σου είναι δέκα φορές πιο εύκολο να πεθάνεις, σου την στερούν στα σίγουρα∙ εδώ υπάρχει καταδίκη, κι ο τρομερός πόνος βρίσκεται ίσα‐ ίσα στο γεγονός πως το ξέρεις ότι είναι των αδυνάτων αδύνατο να την αποφύγεις∙ μεγαλύτερο μαρτύριο απ' αυτό δεν υπάρχει στον κόσμο. Φέρτε και βάλτε ένα φαντάρο μπροστά σ' ένα κανόνι σε ώρα μάχης και ρίξτε του — αυτός όλο και θα ελπίζει ακόμα∙ μα αν του διαβάσετε αυτού του ίδιου του φαντάρου μια καταδίκη στα σίγουρα θα τον δείτε να τρελαθεί ή να βάλει τα κλάματα.

Ποιος είπε πως η ανθρώπινη φύση μπορεί να το υποφέρει αυτό χωρίς να φτάσει στην τρέλα; Γιατί αυτή η ύβρις, η αισχρή, η άχρηστη, η άσκοπη ύβρις; Ίσως‐ίσως να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που του διαβάσανε την καταδίκη του, τον αφήσανε να υποφέρει το μαρτύριο κι ύστερα του είπανε: «Τράβα, σε συγχωρούμε». Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε ίσως να μας τα ιστορήσει. Γι' αυτό το μαρτύριο κι αυτή τη φρίκη μίλησε κι ο Χριστός∙ όχι, δεν έχουν το δικαίωμα να μεταχειρίζονται έτσι τον άνθρωπο!

 

Απόσπασμα από το βιβλίο « Ο ηλίθιος» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

 

Μην το θεωρούμε σπατάλη χρόνου

Εάν δεν αποκτήσουμε λοιπόν εμείς πνευματικό πλούτο, για να μπορούμε να συντηρούμαστε από τους πνευματικούς τόκους, όταν θα εργαζόμαστε δωρεάν για τους άλλους, θα είμαστε οι πιο δυστυχισμένοι και αξιολύπητοι.

Γι’ αυτό να μη το θεωρούμε σπατάλη χρόνου, όταν κάνουμε εργασία στον εαυτό μας, είτε για λίγο χρονικό διάστημα είτε για πολύ είτε για πάντα, σ’ όλη τη ζωή μας, διότι η μυστική εργασία έχει την ιδιότητα να κηρύττει μυστικά τον λόγο του Θεού μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.

 

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 

Πηγή

Πώς ο άνθρωπος που έχει διαβάσει βιβλίο ξεχωρίζει από εκείνον που δεν έχει διαβάσει;

Κάποτε γελούσα με έναν φίλο που χώριζε όλη την ανθρωπότητα σε αυτούς που είχαν διαβάσει τους Αδελφούς Καραμαζόφ και σε αυτούς που δεν το είχαν διαβάσει.

 

Αλλά με τα χρόνια άρχισα να αντιμετωπίζω αυτό το συμπέρασμα χωρίς ειρωνεία πια και συνειδητοποίησα ότι από μια άποψη είχε αναμφισβήτητα δίκιο, και όχι μόνο ως προς το τυπικό μέρος. Οι πρώτοι πραγματικά διαφέρουν από τους δεύτερους.

 

Ο Γιούρι Λότμαν επαναλάμβανε συχνά ότι ένα βιβλίο δεν περιορίζεται σε αυτό στο οποίο αναφέρεται. Αυτό σημαίνει ότι το νόημα της ανάγνωσης και ο σκοπός της ανάγνωσης έγκειται στο να γνωρίσουμε το έργο στο σύνολό του, διότι αν δεν ήταν έτσι, θα ήταν αρκετές όλες αυτές οι περιλήψεις που υπάρχουν άφθονες στο Διαδίκτυο. Αλλά εμείς, οι οπαδοί της ανάγνωσης, εκκινούμε από το γεγονός ότι ένα άτομο που έχει διαβάσει ένα βιβλίο διαφέρει όχι μόνο από κάποιον που δεν το έχει διαβάσει, αλλά και από τον εαυτό του, δηλαδή από τον εαυτό πριν από την ανάγνωση του βιβλίου.

 

Πιστεύουμε ότι αυτή η παρατήρηση ισχύει όχι μόνο για τη λογοτεχνία, αλλά και για τη γνώση γενικότερα. Όπως ακριβώς η αξία του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι δεν περιορίζεται στην πλοκή του, στα πορτρέτα των χαρακτήρων και στη γλώσσα αυτή καθαυτή, έτσι και η αξία της γνώσης δεν έγκειται μόνο στα στοιχεία της που μπορούμε αργότερα να εφαρμόσουμε στη πράξη: στην προσωπική μας ζωή, στο επάγγελμά μας, στην κοινωνική δραστηριότητα. Η γνώση – με τη βαθύτερη έννοιά της, ως κατηγορία κοσμοθεωρίας – είναι πολύτιμη αυτή καθεαυτή. Και είναι κρίμα που αυτό συχνά ξεχνιέται στις συζητήσεις για το μέλλον της εκπαίδευσής μας, και η γνώση αντιμετωπίζεται περισσότερο ως εργαλείο, και φτάνουν μάλιστα στο σημείο να προτείνουν να αφαιρεθούν από το πρόγραμμα σπουδών πράγματα, των οποίων δε διαφαίνεται η προφανής χρησιμότητά τους.

 

Και κάτι ακόμη σχετικά με την προσέγγισή μας τόσο στην ανάγνωση όσο και στη γνώση. Ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ λέει στις «Διαλέξεις για την ξένη λογοτεχνία»: «Ας φανεί παράξενο, αλλά δεν είναι δυνατόν κάποιος να διαβάζει απλώς ένα βιβλίο, το βιβλίο είναι μόνο για να το ξαναδιαβάζεις. Ο καλός αναγνώστης, αυτός που συμμετέχει και συν-δημιουργεί, είναι αναγνώστης εκ νέου». Κατά τη γνώμη μου, οι ίδιες αρχές ισχύουν και για την εκπαίδευση. Άλλωστε, αυτό είναι και το νόημά της: να επανέρχεσαι διαρκώς στα ίδια ουσιώδη πράγματα, αλλά σε άλλο επίπεδο. Και γνώση δεν είναι μόνο να αφομοιώνεις προοδευτικά νέα θέματα, είναι και να επανέρχεσαι σε πιο δύσκολο επίπεδο στα παλαιά.

 

Βλαδίμηρος Λεγκόϊντα

 

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Αναδημοσίευση από: https://simeiakairwn.wordpress.com

Κυνηγοί θαυμάτων

Ψάχνουμε απεγνωσμένα θαύματα.

Σαν ακούσουμε για ένα υπερφυσικό γεγονός τρέχουμε να δούμε,να ρωτήσουμε, να μαθουμε,να είμαστε παρόντες ώστε μετά να έχουμε να λέμε,να διηγούμαστε καυχόμενοι,για την εικόνα που δάκρυσε, τον άρρωστο που γιατρεύτηκε, τον ετοιμοθάνατο που αναστήθηκε. Γινόμαστε κυνηγοί θαυμάτων που όμως μένουμε στο περίβλημα,στο εξωτερικό,στο εντυπωσιακό πυροτέχνημα και ποτέ δεν μπαίνουμε στην ουσία.

Το θέμα δεν είναι πόσα θαύματα θα δούμε αλλά πόσα θαύματα ζούμε.Αυτά που γεννιούνται μέσα μας. Το μαλάκωμα  της καρδιάς, το άπλωμα της αγκαλιάς. Η συγχώρεση αυτού που μας πλήγωσε, το δάκρυ, η ελπίδα, η ευχή, η της ψυχής προσευχή. Η ωραία αρμονική οικογένεια,το ξήλωμα του ναρκισσισμού,το σπάσιμο του εγωισμού,η ανοχή,η αντοχή και η στις θλίψεις υπομονή.

Τα πιο μεγάλα θαύματα γίνονται με πολλή κόπο, αίμα, ιδρώτα και πόνο. Ας σταματήσουμε λοιπόν το τρέξιμο, κι ας αρχίσουμε το σκάψιμο. Εντός μας. Και όταν αυτό γίνει θα μάθουμε πως στα  πραγματικά θαύματα δεν χρειάζεται να μιλούμε εμείς, μιλάνε αυτά για εμάς.

 

Αλέξης Αλεξάνδρου 23/7/18

Οι διαφορές

Κάποιος ρώτησε κάποτε τον Άγιο Παΐσιο:

- Γέροντα, ποιά είναι η διαφορά μεταξύ Ορθόδοξων και Καθολικών;

Ο Άγιος Παΐσιος έδειξε το κελί του και είπε:

- Το βλέπεις αυτό το κτίριο;

- Το βλέπω.

- Αν βγάλουμε τη λάσπη που υπάρχει, δεν θα στηρίζονται οι πέτρες μεταξύ τους. Αυτό κάνουν οι Καθολικοί. Έβγαλαν το στήριγμα και αποσταθεροποίησαν το οικοδόμημα της Εκκλησίας.

- Τι γίνεται, Γέροντα, με τους Προτεστάντες;

- Α! Αυτοί είναι πιο έξυπνοι. Έβγαλαν και τα πετραδάκια που υπάρχουν και προσπαθούν να σταθεροποιήσουν τις μεγάλες πέτρες μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένα οικοδόμημα!

Θάνατος και σωτηρία

Ο Θεός απέκρυψε την ώρα του θανάτου μας, διότι μ' αυτόν ακριβώς τον τρόπο, ο Θεός επιτυγχάνει θαυμάσια την σωτηρία μας! Διότι εάν γνώριζε κάποιος την ώρα του θανάτου του, θα περνούσε όλες τις ημέρες της ζωής του μέσα στην αμαρτία και μόνο όταν πλησίαζε η ώρα του θανάτου, θα έτρεχε προς το Βάπτισμα και την μετάνοια. Εφόσον όμως θα είχε ζυμωθεί με την κακία, από την μακροχρόνια συνήθεια, θα έμενε τελείως αδιόρθωτος...

 

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Να λατρεύωμεν Θεόν, να αγαπάμε πατρίδα, νάχωμεν αρετή

« Άν θέλουμε το λίγο να γένη μεγάλο,

πρέπει να λατρεύωμεν  Θεόν,

να αγαπάμε πατρίδα, νάχωμεν  αρετή,

τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική»

«… Η Επανάσταση δεν έγινε μονάχα το ’21…»

 

 

Στρατηγός Μακρυγιάννης

Όταν στραφείς προς το Θεό, δεν ζητάς τίποτε, είσαι με όλα και με όλους ευχαριστημένος

Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλὴ τον Χριστό. Έτσι μόνο θ’ αποκτήσουμε την Χάρη, τον Ουρανό, την Αιώνια Ζωή.

Οι περισσότεροι έρχονται εδώ και μου λένε: – «Κανείς δεν με θέλει, είμαι άχρηστος, δεν με καταλαβαίνουν, δεν μ’ αγαπούν». Τους εξηγώ τότε «όλα αυτά προέρχονται από τον εγωισμό. Όταν στραφείς προς το Θεό, δεν ζητάς τίποτε, δεν είσαι ανικανοποίητος, κι’ είσαι με όλα και με όλους ευχαριστημένος. Τους αγαπάς τότε όλους κι’ εκείνοι σ’ αγαπούν. Κι’ αυτό εξαρτάται από εσένα, διότι ενώθηκες με τον Θεό».

 

Άγιος Πορφύριος

Πηγή: https://melissoules.com

Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη

Την ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.*

 

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024, Ά Χαιρετισμοί της Παναγίας μας

 

* Θεομητορικός ύμνος ο οποίος ψάλλεται κάθε Παρασκευή της Μ.Τεσσαρακοστής

Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού

«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς». Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στο μέλλοντα αιώνα. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναι, κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές.

 

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ,«Περί Πνεύματος και Ζωής»

Να γνωρίσουμε την αρρώστια μας

– Γέροντα, συχνά βλέπω τα ελαττώματα των άλλων και τους κρίνω.

– Την αρρώστια την δική σου την ξέρεις;

– Όχι.

– Γι᾿ αυτό ξέρεις την αρρώστια των άλλων. Αν ήξερες την δική σου αρρώστια, δεν θα ήξερες την αρρώστια των άλλων. Δεν λέω να μη συμμετέχης στον πόνο τους, αλλά να μην ασχολήσαι με τα σφάλματά τους.

Αν ο άνθρωπος δεν ασχολήται με τον εαυτό του, ο πειρασμός θα του ανοίξη δουλειά να ασχολήται με τους άλλους. Αν όμως κάνη δουλειά στον εαυτό του, τότε γνωρίζει τον εαυτό του, γνωρίζει και τον άλλον. Διαφορετικά, με τα λανθασμένα συμπεράσματα που βγάζει από τον εαυτό του κρίνει λανθασμένα και τους άλλους.

 

Από το βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ’ ,ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Αυτό που νοσταλγούσες χρόνια θα το πάρεις σε μια στιγμή

Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;

“Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω.”

Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.

 

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Η Σαρακοστή, του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη

Η προ του Πάσχα περίοδος που διερχόμαστε γεννά ή θα πρέπει να γεννά κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα μέσα μας. Η ωραιότατη και κατανυκτική υμνογραφία αυτής της περιόδου, οι πολλές λατρευτικές ευκαιρίες, η σαρακοστιανή νηστεία θέλουν να μας συγκεντρώσουν. Να σκύψουμε μέσα μας, να προβληματιστούμε, να προβούμε σε έναν αυτοέλεγχο προς ειλικρινή μετάνοια.

Ο πολύς κόσμος αγνοεί ή δεν θέλει να προσεγγίσει το νόημα των ημερών αυτών, συνεχίζοντας τη μονότονη ζωή του. Ενώ λέει πως η ζωή τον κουράζει, δεν κάνει ούτε βήμα για μια ουσιαστική αλλαγή. Δίαιτα αυστηρή κάνει, αλλά νηστεία δεν κάνει. Στον ψυχολόγο πηγαίνει, στην τηλεόραση κάθεται ώρες, αλλά στον εξομολόγο δεν πηγαίνει, ούτε στην εκκλησία.

Δεν θέλει ο άνθρωπος σήμερα να δώσει κάτι, μόνο να πάρει, δίχως μόχθο και καμία προσωπική θυσία. Φοβάται να δει κατάματα τον εαυτό του. Συστηματικά τον αποφεύγει. Αγωνιά στο εσωτερικό κενό του.

Η Σαρακοστή λειτουργεί σαν ακτινογραφικό μηχάνημα, σαν φωτογραφική μηχανή, σαν καθρέφτης. Κατά κάποιο τρόπο τη θεωρούμε αποκρουστική, γιατί θα αποκαλύψει την κρυφή πραγματικότητά μας.

Το πνεύμα της καταναλώσεως, της ευκολίας, του αταπείνωτου φρονήματος δεν αφήνει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από πολλά περιττά που έχει γεμίσει η ζωή του. Η Σαρακοστή είναι μια παρέκκλιση και μια ευκαιρία για μεταμόρφωση. Μια ευχή που λέγεται στις ιερές ακολουθίες όλης αυτής της περιόδου πεντακόσιες φορές, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, λέει να αφήσουμε το πνεύμα της αργίας, της περιέργειας, της φιλαρχίας και της αργοσχολίας και να αποκτήσουμε σωφροσύνη, ταπεινοφροσύνη, υπομονή και αγάπη. Η ωραία και μεστή αυτή προσευχή καταλήγει ζητώντας από τον Θεό: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου». Να αφήσουμε, δηλαδή, το κουτσομπολιό, την ετεροπαρατήρηση, τη συνεχή αυστηρή κριτική, και να στραφούμε εντός μας, διορθώνοντας τα σφάλματά μας.

Η Σαρακοστή θέλει να μας αυτοσυγκεντρώσει και να συνδράμει στη θεραπεία μας από πνευματικά νοσήματα, που μας σκοτίζουν τον νου, μας δυσκολεύουν και στενοχωρούν τη ζωή μας.

Αν καταφέρουμε έναν βαθμό αυτογνωσίας και μετανοίας, τότε η Σαρακοστή δεν θα είναι μια σκυθρωπή και στείρα περίοδος, αλλά ένας σταθμός, που δεν θα είναι γεμάτος από καθηκοντολογικές υποχρεώσεις, αλλά ένα μαλάκωμα της πέτρινης καρδιάς μας, που θα οδηγήσει σε φιλαδελφεία και φιλοθεία.

Ο πολύς ορθολογισμός των δύσκολων καιρών θέλει να μας απομακρύνει μακριά κάθε μυστικισμό, ησυχασμό, μυστήριο ιερό, υπέρλογο και μεταφυσικό. Τα αποτελέσματα αυτής της απομακρύνσεως έχουν γίνει φανερά. Μελαγχολία και απελπισία επικρατούν, που θλίβουν τους πολλούς. Ωρίμασε ο καιρός για μια εκ βαθέων παραδοχή της αποστασίας και μια επιστροφή στο λίκνο της σταυρωμένης αγάπης.

Τη Σαρακοστή συχνά συμβαίνουν πειρασμοί, δοκιμασίες, σκάνδαλα και πτώσεις. Είναι για να μας ωριμάσουν περισσότερο, να μας ισορροπήσουν και να μας φρονηματίσουν. Η ζωή των χριστιανών, ας μη το λησμονάμε ποτέ, είναι σταυρική. Δίχως σταύρωση δεν έρχεται ανάσταση.

Η Σαρακοστή είναι μια ωραία και καλή προετοιμασία, ένας διάδρομος ημίφωτος, που οδηγεί σε φωτεινό σαλόνι. Τα πόδια της Σαρακοστής είναι η προσευχή και η νηστεία. Προσευχή και νηστεία δίχως ταπείνωση και αγάπη δεν έχουν κανέναν καρπό. Νηστεία και προσευχή θέλουν να μετριάσουν τον πολύ εγωισμό μας.

Ας μη χάσουμε την ευκαιρία και αυτής της Σαρακοστής, καθώς πλησιάζει στη δύση της. Μέσα στην Εκκλησία τα προβλήματα βρίσκουν λύση. Ο παγερός χειμώνας φέρνει την άνοιξη. Το Τριώδιο το ακολουθεί το Πεντηκοστάριο. Η συννεφιά ποτέ δεν είναι μόνιμη. Μετά από αυτήν η λιακάδα είναι πιο ωραία. Τώρα, όπως λέει ένα υπέροχο τροπάριο, είναι «μετανοίας καιρός και δεήσεως ώρα».

 

+Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

 

Πηγή

Αν δεν έχει ο άλλος τα ίδια βιώματα...

Ερχόταν κάποτε εδώ ένα παιδί με πολύ βαθειά συναίσθηση της πνευματικής ζωής, της ζωής “εν Χριστώ”. Κι επειδή μέσα του μίλαγε ο Χριστός με τη μετάνοια και τα δάκρυα κι απέκτησε τον θρήνο τον εσωτερικό, ήταν φυσικό μετά να μην τον αναγνωρίζουν οι άνθρωποι:

-Μα αυτός άλλαξε. Μα αυτός έγινε έτσι;

Κι αυτό γύρισε σε φθόνο και κακία. Η μεγαλύτερη αγωνία που είχε αυτός ο άνθρωπος, αν μπορώ να το πω έτσι, ήταν να πείσει τους δικόυς του ανθρώπους. Πώς να τους πείσει; Δεν καταλαμβαίνεται η πνευματική ζωή! Αν δεν έχει ο άλλος τα ίδια βιώματα, τα ίδια σκιρτήματα, δεν μπορεί να καταλάβει πως αλλάζει ο άνθρωπος.

 

Από το βιβλίο “Δίψα για καθαρό ουρανό”, Αρχιμ.Σιλουανού, σελ 57

Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!

Όλα αυτά που γίνονται και θα γίνουν τα επιτρέπει ο Θεός και είναι χρήσιμα, δεν μπορούν να μας βλάψουν καθόλου. Ισα-ίσα θα μας ωφελήσουν, εάν εμείς πιστεύουμε στον Χριστό. Έτσι, θα είμαστε ευάρεστοι στον Θεό και θα νιώσουμε ότι τώρα πιο πολύ είμαστε στα χέρια του Θεού, αφού ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο.

 

Και χάνει το πολύ ενδιαφέρον που νομίζουμε ότι έχει η εδώ ζωή· που εδώ στη ζωή αυτή όλα καλά είναι, αλλά με την έννοια ότι μας ετοιμάζουν για την αιώνια ζωή. Έτσι, από το ένα μέρος ησυχάζουμε, και φεύγει ο φόβος, και από το άλλο μέρος ξυπνά η ψυχή μας.

 

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!

 

Μεγάλη Σαρακοστή, ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα!

 “Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε”.*

 Το στάδιο έχει ανοίξει γα τους αθλητές που θέλουν να αγωνιστούν τον καλό αγώνα της Μεγάλης Σαρακοστής. Ένας αγώνας που ξεκινά με την συγχώρεση. Στον Εσπερινό της Συγχωρήσεως σήμερα Κυριακή της Τυρινής, ο καθένας από εμάς ζητά συγχώρεση από τους αδελφούς τους οποίους μπορεί να πίκρανε, να πλήγωσε, να στεναχώρησε.  “…Πρώτον, καταλλάγηθι τοις σε λυπούσι…” όπως διαβάζουμε στην ευχή της Θείας Μεταλήψεως. Να αλλήλοσυγχωρεθούμε, να χωρέσει ο ένας στην καρδιά του άλλου, να διώξουμε από την ψυχή μας κάθε μνησικακία και έχθρα ώστε να βαδίσουμε ανάλαφροι και καθαροί τον δρόμο τον πνευματικό.

Δεύτερο στοιχείο του αγώνα η νηστεία. Η κατάλυση της νηστείας, η παρακοή των πρωτοπλάστων στην εντολή του Θεού ήταν η αιτία της εξορίας από τον παράδεισο. Με την νηστεία η οποία είναι η βάση όπως λένε οι άγιοι πάτερες, θα επιστρέψουμε πίσω. Μια νηστεία όχι στείρα, όχι μόνο των τροφών, αλλά και των παθών, την  πείνα για το ουράνιο, την σιωπή, την προσευχή, την εγκράτεια, την εξομολόγηση και την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Κυρίου μας.

Οι ακολουθίες κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής πυκνώνουν. Χαιρετισμοί της Παναγίας, Μέγα Απόδειπνο, Κατανυκτικοί Εσπερινοί, Προηγιασμένες Θείες Λειτουργίες... Ευκαιρία για τον αποκαμωμένο από τα προβλήματα άνθρωπο του σήμερα να πάρει δύναμη, κουράγιο, να μετέχει έμπρακτα, πιο ενεργά,αλλά και συνάμα να γευτεί τη χάρη που προσφέρει η ζωή της Εκκλησίας.

Και έτσι βημα-βημα με τη χάρη του Θεού να φτάσουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα, να πορευθούμε μαζί με τον Χριστό, μέχρι τέλους. Αταλάντευτα, σταθερά, με εμπιστοσύνη και πίστη. Από τη μεγαλειώδη είσοδο στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων, στα άχραντα πάθη Του. Να βιώσουμε και εμείς σε όλη την ύπαρξη μας την προδοσία, τους προπηλακισμούς, τους εμπαιγμούς, τις μαστιγώσεις, τα καρφιά, την σταύρωση στον Γολγοθά. Περνώντας μέσα από αυτό το δύσβατο μα ευλογημένο δρόμο θα έχουμε τη χαρά να ζήσουμε κι εμείς τη Λαμπρή, να αντικρίσουμε τον κενό τάφο του Ιησού Χριστού όπως τις μυροφόρες και να νιώσουμε στην καρδιά μας την βεβαιότητα της νίκης επί του θανάτου, τον θρίαμβο της Ανάστασης.

Να πως σκιαγραφεί τη Μεγάλη Σαρακοστή στο ομώνυμο βιβλίο του ο π.Αλέξανδρος Σμέμαν: «Ένα ταξίδι, ένα προσκύνημα! Καθώς το αρχίζουμε, καθώς κάνουμε το πρώτο βήμα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής βλέπουμε -μακριά, πολύ μακριά- τον προορισμό. Είναι η χαρά της Λαμπρής, είναι η είσοδος στη δόξα της Βασιλείας. Είναι αυτό το όραμα, η πρόγευση του Πάσχα, που κάνει τη λύπη της Μεγάλης Σαρακοστής χαρά, φως, και τη δική μας προσπάθεια μια «πνευματική άνοιξη». Η νύχτα μπορεί να είναι σκοτεινή και μεγάλη, αλλά σε όλο το μήκος του δρόμου μια μυστική και ακτινοβόλα αυγή φαίνεται να λάμπει στον ορίζοντα. ‘’Μὴ καταισχύνῃς ἡμᾶς ἀπὸ τῆς προσδοκίας ἡμῶν, Φιλάνθρωπε!’’».

 Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το δύσκολο, μα και όμορφο ταξίδι. Καλό στάδιο, καλόν αγώνα! 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 *Στιχηρό Ιδιόμελο των Αίνων στον όρθρο της Κυριακής της Τυρινής

Ο Άνθρωπος του Θεού

Ο Αλέξιος ο Άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Θεό περισσότερο απ΄ότι αγαπούσε τους γονείς του, τη σύζυγο και τα πλούτη του! Έζησε δεκαεπτά χρόνια ως ζητιάνος, μακριά από την πατρική οικία του και μετά άλλα δεκαεπτά, ως ένας άγνωστος, αξιοκαταφρόνητος και λοιδορούμενος μέσα στην πατρική οικία, στην εξώθυρα. Όλα αυτά τα έκανε αυτοθυσιαζόμενος, για την αγάπη του Θεού.

Ο πολυεύσπλαχνος Θεός ανταποκρίθηκε στην αγάπη με Αγάπη: για τα τριάντα τέσσερα χρόνια κακοπαθειών του δούλου Του Αλεξίου, του χάρισε ζωή αιώνια και άληκτη ευφροσύνη, στον ουρανό, εν μέσω των αγγέλων και στη γη την αγία δόξα.

 

Από το βιβλίο Άγιου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Τόμος 3^ος

 

Ο Άγιος Αλέξιος εορτάζει στις 17 Μαρτίου εκάστου έτους.

Χωρίς Θεό μπορούμε – Χωρίς καρναβάλια και ειδωλολατρικά ξεφαντώματα δεν μπορούμε!

Περάσαμε χρόνια με πανδημία, με lockdown, με κοσμογονικές αλλαγές, με πολέμους, με κρίσεις, κι όμως ο πολύς κόσμος δεν λέει να στραφεί προς τον Θεό. Στρέφεται στα μασκαραλίκια, τα χυδαία θεάματα και τον παλιμπαιδισμό.

Αφού μάθαμε στις ιατρικές μάσκες για «εκπαιδευτικούς» λόγους, ας περάσουμε και στις καρναβαλικές μάσκες για να συνεχιστεί η κοινωνική «εκπαίδευση». Να γίνουμε τελειόφοιτοι στην ακολασία, στην ασωτία, στην ηθική διαφθορά, στον ωχαδερφισμό. Ξεφάντωμα μέχρι τέλους και ο μήνας έχει εννιά. Άρτος και θεάματα. Μας τελειώνει βέβαια ο άρτος όπου να ‘ναι, άλλα – δεν πειράζει – θα γαντζωθούμε από τα θεάματα μέχρι να φτάσει η κατεδάφιση της κοινωνίας στα θεμέλια.

Αγκαλιάζουμε ότι μας βοηθά να δραπετεύουμε από τον εαυτό μας

Σε μια περίοδο του χρόνου που ο Χριστός διαμέσου της Ορθοδοξίας ζητά να ανταποδώσουμε την άμετρη αγάπη του με ταπείνωση, νηστεία, προσευχή, συντριβή και νήψη ψυχής και σώματος, τα καρναβαλικά έθιμα υποδαυλίζουν τα ακριβώς αντίθετα. Εγωπάθεια, φιληδονία, λαιμαργία, αδιαφορία για τον Θεό, κύλισμα στον βούρκο των παθών.

Δυστυχώς όμως. Διψάει ο κόσμος να κρυφτεί πίσω από μια μάσκα, για να κάνει και επίσημα αυτό που κάνει στην ζωή του ανεπίσημα. Κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο για να νοιώσει πως είναι κάποιος άλλος, κάποιος που βρίσκεται μακριά από τα ερείπια της ψυχής του. Μια ψυχή που παραμένει κατατραυματισμένη όσο και να ξεφαντώσει, όσο και να τρέξει μακριά από αυτό που σχηματίζει ο νοητός καθρέφτης, όταν τολμά να κοιταχτεί για λίγο και φεύγει πάλι ζεματισμένος. Είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα, όλα γίνονται για να μην μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας. Αγκαλιάζουμε ό,τι μας βοηθά να δραπετεύουμε από αυτόν. Ό,τι μας προσφέρει ανακούφιση και αναβάλει την εσωτερική ενατένιση. Να μην αντιμετωπίσουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας και τα χρέη μας προς Θεό και ανθρώπους.

 

Ο μεγάλος λογοτέχνης της Ρωμιοσύνης, ο αγαπημένος κυρ Φώτης μας, ο Κόντογλου, έλεγε πάνω σε αυτό: «Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ησυχία, γιατί επιχειρούνε να ζήσουνε χωρίς τον εαυτό τους. Τρέχουν από δω κι από κει να βρούνε την ευτυχία, μα ευτυχία δεν υπάρχει έξω από τον εαυτό μας. Όποιος έχει χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα που δίνουνε οι πολυμέριμνες ηδονές κι απολαύσεις, άλλα η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς».

 

Και αλλού γράφει: «Όλοι καταγίνονται με όλα, όσα μπορούνε σε τούτον τον ντουνιά, για να ξεχάσουνε τον εαυτό τους, για να μην απομένουνε μοναχοί και δούνε τη γύμνια τους, τη μιζέρια τους, το χάος που τους ζώνει».

 

Σε έναν κόσμο ζαλισμένο που πασχίζει μανιωδώς να γίνει κάποιος άλλος, ο Χριστός απαντάει πως «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Η μοναδική πηγή ανόθευτης και ανεξάντλητης χαράς, πηγάζει από μια καρδιά που είναι ενωμένη με τον Χριστό.

Τα ΜΜΕ ολημερίς αποθεώνουν τα καρναβάλια, όπως κάνουν και για κάθε έθιμο που απομακρύνει τον άνθρωπο από αξίες και ιδανικά, και τον φέρνει πιο κοντά στα ζωικά ένστικτα. Υπηρετούν με τον τρόπο τους την κουλτούρα της αποκτήνωσης. Οι απόκριες, μια λέξη που πηγάζει από το ρήμα «αποκρεύω» (κάνω αποχή από το κρέας), στη κοσμική νοοτροπία κατάντησε συνώνυμο του καρναβαλικού πανηγυριού που όχι μόνο δεν εμπνέει τον κόσμο να νηστέψει, άλλα τον ωθεί στην λατρεία της ανθρώπινης σάρκας. Έχασαν οι λέξεις την σημασία τους, όπως και οι άνθρωποι έχασαν τον προσανατολισμό τους.

 

Το καρναβάλι είναι ένα έθιμο που συγκεντρώνει όλα τα φώτα της δημοσιότητας, ακριβώς γιατί δεν στοιχίζει τίποτα σε όποιον συμμετέχει σε αυτό. Δεν αποτίεις φόρο τιμής σε μια ιστορική μνήμη. Δεν συγκρίνεις το μηδαμινό ανάστημα σου μπροστά σε κάποιον ήρωα, κάποιον άγιο, κάποιον ευεργέτη. Δεν εξασκείς κάποια αρετή και δεν απευθύνεσαι σε κάποιο ιδανικό. Δεν αποκομίζεις κάποιο δίδαγμα που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

 

Το καρναβάλι είναι μια γιορτή του τίποτα, γιατί είναι ένας φόρος τιμής στο εγώ, δηλαδή στο τίποτα. Γιορτάζεις υπνωτισμένος από τα πάθη και νοιώθεις πως δεν χρωστάς σε κανέναν, δεν ενδιαφέρεσαι για κανέναν, δεν τιμάς κανέναν.

 

Όταν θα δούμε να αραιώνουν τα καρναβάλια και να πυκνώνουν τα εκκλησιάσματα – και δεν είμαστε μακριά από αυτόν τον καιρό – τότε μόνο θα μπορούμε να αισιοδοξούμε πως μια φωτεινή σελίδα θα έρθει γι’ αυτόν τον τόπο. Μέχρι τότε, θα αναζητούμε το τέλος αυτής της κοινωνικής κατρακύλας.

 

Απόσπασμα από άρθρο του Ελευθέριου Ανδρώνη στην Sportime

Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται

Εάν σε βλέπω να κοιμάσαι στην εκκλησία και σκανδαλίζομαι, εάν σε βλέπω που βρίζεις και σκανδαλίζομαι επειδή κοινώνησες και δεν νήστεψες, ενώ με κατηγόρησες χθες, τότε πώς ζητώ να ανέβω στον σταυρό; Ο σκανδαλισμός τον οποίο προξενώ είναι αμάρτημα, ο σκανδαλισμός τον οποίο υφίσταμαι αποκαλύπτει εσωτερική εμπάθεια. Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνομετρίτης

------------------------------------------------------------

Ο άνθρωπος του Θεού δεν σκανδαλίζεται. Γιατί ξέρει πως όλη η ανθρώπινη φύση ρέπει προς το πονηρό, το κακό, προς την αμαρτία. Γιατί και ο ίδιος κοιτάζοντας βαθιά μέσα του, αντικρίζει τα ίδια και χειρότερα από εκείνα που θεωρούνται σκάνδαλο.

Ο άνθρωπος του Θεού έχει πίστη στέρεη, θεμελιωμένη όχι στην άμμο εκεί που ένα κύμα σκάει και εξαφανίζει τα πάντα, αλλά στην πέτρα, δεν κλονίζεται, δεν αμφιβάλλει, δεν παραιτείται αν κάποιος αδελφός έπεσε. Γιατί δεν στηρίζεται σε ανθρώπους, δεν θεοποιεί καταστάσεις, αλλά κοιτάει και πορεύεται αγόγγυστα πίσω από το πρότυπο, τον Ιησού Χριστό. Ακολουθεί αυτό το ωραίο και ομολογιακό που είπε ο συκοφαντημένος (και για αυτό πολύ μεγάλος άγιος), ο άγιος Νεκταριος: "Αλίμονο αν η πίστη μου εξαρτάται από τους ανθρώπους".

Ο άνθρωπος του Θεού κοιτάει μέσα του να βρει τα καλά κρυμμένα σκοτάδια του και να τα φωτίσει με το φως της μετανοίας και της εξομολόγησης, με το φως του ονόματος του Χριστού. Κοιτάει μέσα του και όχι γύρω του, στο τι του σερβίρουν εμπαθώς τα διάφορα μέσα για να τον αποπροσανατολίσουν, με πονηριά να τον ξεγελάσουν, ύπουλα να τον βγάλουν από την πορεία της σωτηρίας. "Να πάψεις να εργάζεσαι τις αμαρτίες του άλλου, μη δίνεις την ευκαιρία στους λογισμούς σου να διευρευνούν ξένη αρρώστια, αλλά πρόσεχε τον εαυτό σου, δηλαδή να στρέφεις το μάτι της ψυχής σου στη δική σου έρευνα" μας προτρέπει ο μέγας Βασίλειος.

Ο άνθρωπος του Θεού δε μοιάζει με την μύγα που ξεσκεπάζει συνεχώς τις βρωμιές και σκαλίζει τις ακαθαρσίες, αλλά είναι όπως η καλή μέλισσα, που ελκύεται από τα ωραία άνθη και το νέκταρ για να φτιάξει το γλυκό μέλι. Έτσι κι ο άνθρωπος του Θεού ψάχνει το ωραίο, το άγιο, το αγαθό, το ουράνιο για να θρέψει την πεινασμένη του ψυχή με τροφή που θα τον χορταίνει αιώνια.

Ο άνθρωπος του Θεού ξέρει να σωπαίνει μπροστά στην μωρία και την αναίδεια του κόσμου, ξέρει να αποφεύγει τις έριδες και τις αντιπαραθέσεις που σαλεύουν την ειρήνη του, αλλά ξέρει και να ανοίγει το στόμα και την καρδιά του για να ζητήσει Εκείνον που είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση, η δύναμη σε κάθε αδυναμία, η εμπιστοσύνη σε κάθε αμφιβολία, η Ανάσταση σε κάθε Σταύρωση.

Ο άνθρωπος του Θεού, δεν επιζητεί το επιφανειακό, το πρόσκαιρο, το θαύμα που εντυπωσιάζει, που δίνει μια λύση προσωρινή στην αρρώστια, στο αδιέξοδο που συναντά στον μάταιο τούτο κόσμο της φθοράς, αλλά ζει το καθημερινό θαύμα της αλλαγής, της εσωτερικής μεταμόρφωσης που προσφέρει μυστικά αλλά και απλόχερα η κοινωνία με τον Αιώνιο.

Θεέ μου έλα και μάζεψε τα συντρίμμια μας...Κάνε μας ανθρώπους δικούς σου...

© Αλέξης Αλεξάνδρου