Η σιωπή

Κάποτε ένας νεαρός  επισκέφθηκε έναν ερημίτη.  Ήθελε να μάθει και να ρωτήσει πολλά… Τον ξάφνιασε, όμως, η σιωπή του ερημίτη και η απροθυμία του να συνεχίσει τη φλύαρη συζήτηση.

 

Ο νεαρός ενοχλημένος τον ρώτησε μάλλον πειρακτικά:

«Γέροντα, αλήθεια, είπε στο νεαρό, και πες μου τι βλέπεις.»

 

Ο νεαρός κοίταξε με τι έχετε μάθει από τη ζωή σας στα τόσα χρόνια σιωπής;»

 

Ο γέροντας χωρίς να δώσει απάντηση, έριξε τον κουβά στο παρακείμενο πηγάδι και τον ανέσυρε γεμάτο όσο πιο βίαια μπορούσε.

 

«Κοίταξε μέσα στο πηγάδιπροσοχή και είπε:

«Δυστυχώς δεν μπορώ να δω τίποτα!»

 

Ύστερα από λίγα λεπτά σιωπής ο ερημίτης του ξανάπε:

«Ξανακοίταξε και πες τώρα τι βλέπεις.»

 

Ο νεαρός απρόθυμα ξανακοίταξε αλλά εκστατικός είπε:

«Βλέπω τώρα το πρόσωπό μου να καθρεφτίζεται στο νερό σαν να ‘χω μπροστά μου τον καθρέφτη του σπιτιού μου!»

 

Ο ερημίτης χωρίς να σταματήσει το κομποσκοίνι του είπε:

«Είδες, όταν έριξα τον κουβά στο πηγάδι για να αντλήσω νερό, εκείνο θόλωσε. Τώρα που ηρέμησε μπόρεσες να δεις καλά το πρόσωπό σου! Αυτή είναι η εμπειρία της σιωπής: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του!»

 

Ο νεαρός , αφού πήρε ταπεινά την ευχή του ερημίτη, επέστρεψε στον πολύβουο κόσμο της καθημερινότητας σοβαρά προβληματισμένος…

 

Από το Γεροντικό