Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024

Γιά νά μαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα, θά πρέπει νά ἡσυχάσει λίγο ὁ ἄνθρωπος

Γιά νά ’ρθεῖς στόν ἑαυτό σου, πρέπει νά ἡσυχάσεις. Γιά νά πᾶς στόν Πατέρα, νά μετανοήσεις δηλαδή πραγματικά, πρέπει πρῶτα νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου. Γιά νά βρεῖς τόν ἑαυτό σου, νά μαζευτεῖς μέσα σου, χρειάζεσαι ἡσυχία.

Μέσα στόν κόσμο πού ζεῖτε νά ἐπιδιώκετε τήν ἡσυχία. Ἄν ὅλη τήν ὥρα παίζει ἡ τηλεόραση καί συνέχεια κουβεντιάζετε, τί θά φᾶμε, τί θά πιοῦμε κ.λ.π. μετά φυσικά δέν μπορεῖς νά συμμαζευτεῖς, ὁ νοῦς σου εἶναι σκόρπιος. Τί προσευχή νά κάνεις; Ἡ ἀρρώστια τοῦ νοῦ εἶναι ὁ διασκορπισμός του. Ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ εἶναι νά συμμαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα στήν καρδιά καί ἐκεῖ ν’ ἀρχίσει νά δουλεύει καί νά μιλάει στόν Θεό. Ἀλλά γιά νά μαζευτεῖ ὁ νοῦς μέσα, θά πρέπει νά ἡσυχάσει λίγο ὁ ἄνθρωπος.

 

Απόσπασμα από «Συλλογή απομαγνητοφωνημένων ομιλιών Άρχ.Σάββα Αγιορείτου, 1ο Μέρος»

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2024

Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), ο Θεοφόρος, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυΐδ του εν Ευβοία

Ημερομηνία Εορτής: 22/11/2024

 

Τα πνευματικά χαρίσματα του Αγίου

Ο Άγιος Ιάκωβος έζησε οσίως σαράντα περίπου χρόνια στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ, έχοντας προηγουμένως ζήσει «ευαγγελικώς» στον κόσμο τριάντα δύο χρόνια. Δούλεψε στον Κύριο τηρώντας από τη νεότητα έως το γήρας ίση την προθυμία της ασκήσεως. Μιμήθηκε τον Όσιο Δαυΐδ, και βάδισε στα ίχνη του. Οι ασκητικοί του αγώνες ήταν εφάμιλλοι των παλαιών οσίων που αναφέρονται στα Γεροντικά, αλλά και οι εναντίον του επιθέσεις, πνευματικές και αισθητές, του Σατανά, οι ποικίλοι πειρασμοί, δοκιμασίες και κακοπάθειές του ήταν ανάλογες με αυτές που αντιμετώπισαν πολλοί θεοφόροι Πατέρες.

Όσο όμως μεγάλωναν οι δοκιμασίες, οι ασθένειες και τα βάσανα του, τόσο ο Θεός τον χαρίτωνε με σπάνια πνευματικά χαρίσματα, όπως της διοράσεως και προοράσεως, της διακρίσεως και της παραμυθίας, και τόσο περισσότερες ήταν οι θεοπτείες που είχε και οι θεοσημείες που επιτελούσε με την προσευχή του, αλλά και τόσο μεγαλύτερη γινόταν η ακτινοβολία του.

Στη Μονή προσέρχονταν για να τον δουν εκατοντάδες απλοί άνθρωποι του λαού, αλλά και πατριάρχες και αρχιερείς, κληρικοί κάθε βαθμού και μοναχοί, άρχοντες και ανώτατοι δικαστές, καθηγητές Πανεπιστημίου και επιστήμονες. Όλοι φεύγοντας από τη Μονή κι έχοντας δει τον Άγιο Ιάκωβο αισθάνονταν ότι έφευγαν από ένα είδος Παραδείσου.

Ο καθένας εύρισκε κοντά στον Άγιο τη βοήθεια που χρειαζόταν. Οι πονεμένοι εύρισκαν με τους παραμυθητικούς του λόγους την παρηγοριά και την ανακούφιση, οι δαιμονισμένοι εύρισκαν με τις ευχές του την απελευθέρωση από τα δαιμόνια και τη θεραπεία τους, οι ασθενείς εύρισκαν με την παρρησία της προσευχής του την ίαση και την υγεία, οι ταλαιπωρημένοι από τα διάφορα βιοτικά προβλήματα τους εύρισκαν με την ευλογία του την αναψυχή, την ψυχική τους ισορροπία, την ενδυνάμωση, τη λύση των προβλημάτων τους. Οι φτωχοί εύρισκαν με τη συνεχή και αγόγγυστη ελεημοσύνη του τη λύτρωση από τη θλίψη της φτώχειας και την απελευθέρωση από τα βάρη των χρεών τους. Πολλά άτεκνα ζευγάρια μετά την προσευχή, τις ευχές και την ευλογία του αποκτούσαν τέκνα χαριτωμένα. Αλλά και για όσους είχαν τα κατάλληλα μάτια να δουν, η παρουσία και μόνο του Αγίου, η θεωρία του, αποτελούσε ευλογία Θεού, φανέρωση των θείων ενεργειών, παρουσία του Θεού στη γη.

Ιδού τί αναφέρει σχετικώς στην από 14/02/1994 μ.Χ. επιστολή του προς την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυΐδ ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «....Διά τον μακαριστόν Γέροντα με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος διά τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: "Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και ορώμενος απλώς, ικανός η άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν είσαγαγείν"».

 

Η οσιακή κοίμησή του

 

Αντάξια της θαυμαστής ζωής του ήταν και η οσιακή κοίμηση του Αγίου, την οποία προγνώριζε, γι' αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη ιεροδιάκονο που εξομολόγησε το πρωΐ της 21ης Νοεμβρίου 1991 μ.Χ., εκείνης της τελευταίας ημέρας της επιγείου ζωής του να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα για να τον «ντύσει».

Και πράγματι στις 4:17 το απόγευμα σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Ο Άγιος άφησε το φθαρτό αυτό κόσμο του πόνου κι έφυγε για την αιώνια ανάπαυση, στο Θεό.

Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό και η ιαχή που έβγαινε από τα χείλη χιλιάδων ανθρώπων «άγιος, άγιος.... είσαι άγιος» αποτελούσε μία ομόφωνη μαρτυρία της συνείδησης των πιστών για το μακαριστό πλέον Γέροντα Ιάκωβο.

Αλλ' ο άγιος Ιάκωβος συνεχίζει και μετά την οσιακή κοίμηση του, όπως το ομολογούν εκατοντάδες πιστοί να τους ευεργετεί με την παρρησία που έχει στο Θεό. Στη Μονή του Οσίου Δαυΐδ υπάρχουν τουλάχιστον τριακόσιες μαρτυρίες πιστών, που ο Άγιος Ιάκωβος τους βοήθησε. Οι μαρτυρίες αυτές, που περιέχονται σε επιστολές των ίδιων των εύεργετηθέντων ή κατεγράφθηκαν μετά από προφορικές διηγήσεις τους, έχουν σχέση με θεραπείες, ευεργετικές επεμβάσεις, ή μεταθανάτιες εμφανίσεις του Αγίου.

 

Πηγή

Να προσέχετε την ψυχή σας

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 

-«Εύχομαι σε σας υγείαν, χαράν και ευλογίαν ουράνιον. (Συνήθης ευχή του γέροντα Ιακώβου προς προσκυνητές). Εμείς κάνουμε προσευχές για σας εδώ πέρα, αλλά να κάνετε και σεις. Να προσέχετε την ψυχή σας. Έχουμε και σώμα, αλλά η ψυχή είναι αθάνατος. Δεν σας βλέπω ως ανθρώπους, αλλά ως πνευματικά τέκνα που έρχεσθε στον άγιο Δαυΐδ».

 

-«Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί, πολλοί κίνδυνοι στον κόσμο, αλλά όλα διαλύονται με την Χάρη του Θεού· όταν προσευχώμεθα διαλύονται όλα τα κακά».

 

-«Δεν ξέρομε την ημέρα, ουδέ και την ώρα του θανάτου μας. Γι’ αυτό, επειδή είμαστε προσωρινοί άνθρωποι, ας φροντίζωμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο. Πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά πώς πεθαίνουν; Πεθαίνομε, αλλά να είμαστε κοντά στον Χριστό. Να αγωνιζόμαστε με προσευχή, με αγάπη».

 

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Β’.

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει...

Όποιος έχει γνωρίσει κάποιον που τώρα έχει πεθάνει, θα πρέπει να στοχαστεί βαθιά το σημάδι που η ζωή αυτού του ανθρώπου άφησε στη ζωή του. Πρέπει να στοχαστεί το είδος του σπόρου που σπάρθηκε στη ζωή αυτού του ανθρώπου και τον καρπό που αυτός έφερε.    

Υπάρχει μια φράση στο Ευαγγέλιο που λέει πως «εάv μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει».

Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί, αν στοχαζόμαστε με όλη μας την καρδιά, με το πνεύμα και με τη μνήμη, με όλη την ευαισθησία μας και την αίσθηση δικαιοσύνης, τη ζωή εκείνων που έχουν αναχωρήσει από αυτήν τη ζωή.

Αν είχαμε το κουράγιο να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος -που είναι ο λόγος του Θεού για να χωρίσουμε το φως από το σκοτάδι, να χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη διάκριση για να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι, τότε, έχοντας συγκεντρώσει όσο σιτάρι θα είχαμε τη δυνατότητα να ξεχωρίσουμε, θα μπορούσε ο καθένας μας, ο καθένας που είχε γνωρίσει τον κεκοιμημένο, να φέρει πολύ καρπό στη ζωή του.

 

Θάνατος και Απώλεια, π. Αντώνιος Μπλουμ - Μητροπολίτης Σουρόζ

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος δ’

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις· Ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν· Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

Προσευχή… σέ καιρούς ἀπαράκλητους

Εἶναι μέρες ἀνήλιαγες.Εἶναι νύχτες ἀσέληνες.Καιροί ἀπαράκλητοι

Φῶς πουθενά.

Τότε οἱ εὐφυεῖς, οἱ ἀσκημένοι,οἱ ἔχοντες τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό,σταματοῦν νά κινοῦνται ὁριζοντίως.Παύουν νά χτυποῦν τίς πόρτες τῶν ἀνθρώπων καί νά ζητοῦν τήν ἐξ ἀνθρώπων βοήθεια.

Οἱ εὐφυεῖς τότε ἀνοίγουν τά συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καί μαθητεύουν στίς ζωές τῶν ἁγίων.Ψάχνουν νά δοῦν πῶς ἐνεργοῦσαν στίς θλίψεις οἱ ἅγιοι,πῶς ἔκλαιγαν, πῶς βοοῦσαν,πῶς στέκονταν ὄρθιοι.

Πῶς οἱ θλίψεις τούς ἔβγαλαν ἀπ᾿ τ᾿ ἀδιέξοδα καί τούς ἔβαλαν στόν Παράδεισο. Πῶς ἡ φωνή τους ἔφτασε στ᾿ ἀφτιά τοῦ Θεοῦ.Ἡ προσευχή δέν εἶναι στεῖρα.

Δέν εἶναι ἄγονη κατάσταση.Εἶναι γένους θηλυκοῦ.Ρίζα πού γεννάει χρυσό καρπό Μάνα παντοδύναμη,πού ἀνατρέπει τήν τάξη τῆς φύσεως καί γεννάει τό θαῦμα.

Ἡ προσευχή καταργεῖ τόν φόβο,γιατί καταργεῖ ὅ,τι θεωρεῖται ἀδύνατο.

Ἄς εἶναι μίλια μακριά,ἄν προσεύχομαι, καταργῶ τήν ἀπόσταση:

Προσεύχομαι ἐδῶ καί ἀκυρώνω τίς σφαῖρες ἐκεῖ, στό πεδίο τῆς μάχης.Φωνάζω, Κύριε ἐλέησον, στό σπίτι μου μέσα καί ἐλεῶ αὐτούς πού εἶναι ἔξω

Πού δέν ξέρω τί κάνουν.Πού δέν ξέρω ποῦ βρίσκονται καί πότε θά γυρίσουν. Αὐτούς, πού δέν μποροῦμε ἐμεῖς,ὅσο κι ἄν θέλουμε, νά βοηθήσουμε. Αὐτούς, ὅταν γονατίζουμε,τούς βρίσκουν οἱ ἄγγελοι καί τούς σκεπάζουν.

Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:«βοήθησα ἑκατοντάδες παιδιά πού πέρασαν ἀπ᾿ τά χέρια μου κι ἔχασα τό δικό μου.

Καμιά γνώση καί καμιά πεῖρα δέν τό σώσανε.Μοῦ τὄφαγε ἡ νύχτα καί οἱ ἐξαρτήσεις της.Μέχρι πού ἔψαξα τό ξεχασμένο καντῆλι στό σπίτι μου.Τό ἄναψα κι ἐκεῖ μπροστά γονάτισα.Γονάτισα κι ἔκλαψα πικρά.Πέντε ὁλόκληρα χρόνια, κάθε μέρα καί κάθε νύχτα λάδι ἔκαιγα καί δάκρυα ἔχυνα.

 

Καί τό παιδί μου βρῆκε τή δύναμη καί γύρισε πίσω.Τό ξαναγέννησα μέ προσευχή».

Θυμᾶμαι τόν Γιῶργο.Στρατιώτης, εἴκοσι χρονῶ,εἶχε ἕνα ἀτύχημα στό στρατό καί ἔμεινε «φυτό».

 

Ἡ μητέρα του ἔμαθε ὅτι ἐκεῖνες τίς μέρες ὁ γέροντας Παΐσιος βρισκότανε στή Σουρωτή.Πῆγε ἀμέσως στό μοναστήρι,ὅμως οἱ μοναχές τῆς εἴπανε πώς ὁ Γέροντας ὅλη νύχτα ἔβλεπε κόσμο καί μόλις εἶχε ἀποσυρθεῖ.Δέν μποροῦσαν νά ἐνοχλήσουν.

Ἡ μάνα ἀπελπισμένη ξέσπασε σέ γοερό κλάμα.Ὁ Γέροντας ἄκουσε καί βγῆκε. Πῆγε κοντά της, χωρίς παπούτσια, μέ τίς κάλτσες,καί μέ πολλή ἀγάπη τῆς εἶπε:

Μήν κλαῖς… Μέ προσευχή καί μέ νηστεία θά ξυπνήσει.

Ἔτσι ἔγινε: ἔπεσαν ὅλοι στά γόνατα καί ὁ Γιῶργος ξύπνησε, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων,μετά ἀπό δυόμιση χρόνια ἔμπονης προσευχῆς!

Ἔτσι γίνεται! Ἡ προσευχή μας,ὅταν δέν ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς βιασύνης, ὅταν γίνεται ταπεινά,ἔχει τή δύναμη νά σπάσει τούς κωδικούς πρόσβασης καί νά μᾶς βάλει στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἔτσι γίνεται! Τά ταπεινά Κύριε ἐλέησον, ἔλεγαν οἱ παλιοί ἄνθρωποι,τά παίρνουν οἱ Ἄγγελοι καί τά πηγαίνουν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπεινό ἦθος, ἀκόμα κι ὅταν δέν ξέρει πολλά γράμματα, μπορεῖ νά ἀναπτύξει πολύ δυνατή σχέση μέ τόν Χριστό.

Ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας λέει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά χαθεῖ ἡ προσευχή ἀνθρώπου ταπεινοῦ.

Δέν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση νά ἐκκρεμεῖ τό αἴτημα –τό μήνυμα πού ἔστειλε στόν Θεό ἄνθρωπος ταπεινός. Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀκουστοῦμε,ἄν προσευχόμαστε ταπεινά.

Μπορεῖ νά μή δοῦμε κλήση στό κινητό μας,μπορεῖ νά μή λάβουμε ἀμέσως ἀπάντηση,ἀλλά σίγουρα θά δοῦμε ἀμέσως ὅτι τό μήνυμα πού στείλαμε παραδόθηκε

Κι Αὐτός πού τό ἔλαβε δέν εἶναι ὁ ἐργοδότης μας,ἀλλά εἶναι ὁ Πατέρας μας.Ὁ πατρικότατος Χριστός πού εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας.

Πού μετράει ὄχι μόνο τούς στεναγμούς μας,ὄχι μόνο τά δάκρυά μας, ἀλλά καί τούς σταλαγμούς τῶν δακρύων μας.

Ἀκούγεται ἀνεδαφικό καί ἀδύνατο,ὅμως ἴσως εἶναι καιρός νά κλείσουμε τά τηλέφωνα,τίς τηλεοράσεις, τούς ὑπολογιστές.Ἴσως εἶναι καιρός νά βγοῦμε ἀπό τό διαδίκτυο τῆς γῆς καί νά μποῦμε στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ:νά ἀναζητήσουμε τούς ἁγίους.

Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε πώς μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει.Μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά ξεφοβίσει τήν τρομοκρατημένη μας ὕπαρξη καί νά γλυκάνει τήν ἀγριεμένη ψυχή μας.

Ζοῦμε σέ καιρούς χαλεπούς.Ζοῦμε σέ καιρούς ἀπαράκλητους.Γύρω μας παντοῦ τραγικά ἀδιέξοδα.Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε ὅτι μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά μᾶς συντονίσει μέ τοῦ Θεοῦ τή συχνότητα.

Μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά ἐνεργοποιήσει τήν ἰσχυρότατη τηλεπικοινωνία ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό.

Μόνον ἡ προσευχή ἡ γενομένη μετά βεβαίας ἐλπίδος, καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, κάνει τόν διάβολο νά τρέμει καί τοῦ σακατεύει ὅλα τά σχέδια.

 

Μαρία Μουρζά

 

Πηγή

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024

Άγιος Σωζόμενος ο θαυματουργός

Ημερομηνία Εορτής: 20/11/2024

Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 μ.Χ.). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση.

Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου). Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου.

Όσο περνούσε ο καιρός, η φήμη του Αγίου εξαπλωνόταν. Σε κανένα δεν αρνιόταν την αγάπη και τη βοήθεια του. Το κατάλυμα του ήταν για όλους ανοικτό. Και το θεραπευτικό χάρισμα με το οποίο τον χαρίτωσε ο Θεός, το πρόσφερε πρόθυμα σε όσους με πίστη και μετάνοια ειλικρινή κατάφευγαν στη χάρη του και του το ζητούσαν.

Και, έτσι, αφού έζησε Θεάρεστα, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το άγιο σκήνωμα του με ευλάβεια το πήρανε οι χριστιανοί και το 'θαψαν στο βάθος της σπηλιάς βρέχοντας το με τα δάκρυα της στοργής τους. Ο τάφος του έγινε «ἰατρεῖον νοσημάτων». Σ' αυτόν καταφεύγουν και σήμερα άρρωστοι από διάφορα μέρη για να λάβουν τη θεραπεία τους.

Η μνήμη του αγίου γιορτάζεται σε πολλά μέρη του νησιού μας στις 20 Νοεμβρίου και σ' άλλα στην 21 μαζί με την εορτή των Εισοδίων. Την ήμερα αυτή χιλιάδες προσκυνητές από διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στη σπηλιά όπου ασκήτευσε. Στον άγιο Σωζόμενο Ποταμιάς ή στο Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μα και στους ναούς που είναι αφιερωμένοι στ' όνομα του, για να τον τιμήσουν και να δοξάσουν τον Παντοδύναμο Θεό για τους αγίους Του. Έτσι τα θαύματα του όσιου συνεχίζονται. Κι οι πιστοί πού μ' ευλάβεια προστρέχουν στη χάρη του με κατάνυξη ψυχής του ψάλλουν κάθε φορά.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Τοῖς πίστει προστρέχουσι, πάτερ Σῳζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου καὶ προσκυνοῦσι πιστῶς τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων καὶ σωμάτων τὴν ῥῶσιν δώρησαι, Θεοφόρε, καὶ ἐκ παντοίων κινδύνων καὶ παθῶν ἀρρωστίας πάντας ἐκλύτρωσαι.


Πηγή: https://www.saint.gr

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα

Ο παγανισμός συχνά μεταμφιέζεται με τη μάσκα του Χριστιανισμού στην Εκκλησία, και κρύβεται περισσότερο κάτω από ένα προσωπείο ευσεβισμού, παρά κάτω από φανερές εξωτερικές εκδηλώσεις.

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην αγιότητα. Μερικοί πιστεύουν ότι είναι αμαρτία ακόμη και να το σκέπτονται την πιθανότητα ότι μπορούν να φτάσουν την αγιότητα, παρότι αυτή είναι η εκπλήρωση μιας άμεσης εντολής του Κυρίου. Πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να ξεπεράσουμε το πρόβλημα αυτό. Για να το ξεπεράσουμε, πρέπει να δώσουμε στους ανθρώπους μια εκ νέου κλήση για επιστροφή στην αγιότητα. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να αναβιώσουμε την Κατήχηση σε όλη την Εκκλησία. Ακόμα κι αυτοί που είναι ήδη βαπτισμένοι θα έπρεπε να μελετήσουν την Πίστη. Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν σε Ποιον πιστεύουν, και τι πρέπει να κάνουν με σκοπό να Τον πλησιάσουν. Οι άνθρωποι που έρχονται στην Εκκλησία τη βλέπουν σαν μια “γραμμή συναρμολόγησης” πνευματικών υπηρεσιών. Δεν τους προσφέρεται κάποια πνευματική ανάπτυξη, γι’ αυτό πηγαίνουν στους αιρετικούς.

 

π. Δανιήλ Σισόεφ (+19/11/2009), ο νεομάρτυρας

«H διαφορά ανάμεσα σε ένα Χριστιανό και σε έναν μη Χριστιανό, είναι το ίδιο σπουδαία, ριζοσπαστική και εντυπωσιακή, όσο διαφέρει ένα άγαλμα από έναν ζωντανό άνθρωπο»

Ένας συγγραφέας της Δύσης είπε, ότι οι άνθρωποι που συναντούν ένα Χριστιανό, θα έπρεπε να τον βλέπουν όπως ένα όραμα, σαν μία αποκάλυψη που ποτέ πριν δεν είχαν, ότι η διαφορά ανάμεσα σε ένα Χριστιανό και σε έναν μη Χριστιανό, είναι το ίδιο σπουδαία, ριζοσπαστική και εντυπωσιακή, όσο διαφέρει ένα άγαλμα από έναν ζωντανό άνθρωπο. Ένα άγαλμα ίσως να είναι όμορφο, αλλά είναι φτιαγμένο από πέτρα ή από ξύλο και είναι άψυχο. Ένας άνθρωπος, ίσως με την πρώτη εντύπωση να μην φανερώνει ότι ζει μία τέτοια ομορφιά, αλλά όσοι τον συναντούν, θα πρέπει να μπορούν να διακρίνουν σ’ εκείνον τη λάμψη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, να αναγνωρίζουν τον ίδιο τον Θεό που αποκαλύπτει τον εαυτό Του, μέσα από την ταπεινή μορφή μιας ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτοί που προσκυνούν ευλαβικά μια εικόνα, μια εικόνα ιερή και ευλογημένη από την Εκκλησία.

Όσο δεν είμαστε για τους γύρω μας μια τέτοια εικόνα, έχουμε αποτύχει στην αποστολή μας, δεν διακηρύττουμε με την ζωή μας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, δίνουμε ψευδή μαρτυρία για όσα κηρύττουμε.

 

Μητροπολίτης του Σουρόζ Anthony Bloom

 

Πηγή

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο

 

(+) Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

[…..]Λίγες εβδομάδες πριν αναχωρήσει ο Γέροντας από τον κόσμο αυτό, ήταν καθισμένος στην καρέκλα με τους ορούς στα χέρια. Μπαίνει κάποιος επισκέπτης, του φιλάει το χέρι και τον ρωτά:

-Τί γίνεσθε, Γέροντα;

-Γίνομαι, παιδί μου.


Και επειδή ο επισκέπτης δεν κατάλαβε, συνέχισε:

-Ωριμάζω!

Και λίγες μέρες πριν κοιμηθεί, απευθυνόμενος σε παρευρισκόμενο πνευματικοπαίδι του, τόνισε:

-Να ξέρες, Δ., πόσο λειαίνει τον ακατέργαστο Επιφάνιο όλη αυτή η ταλαιπωρία!

 

Οι πόνοι του ήσαν φρικτοί κατά το τέλος της επιγείου ζωής του. Γι’ αυτό είπε κάποτε:

– Αν νοιώθατε όπως εγώ τώρα έστω και για 2′, θα παρακαλούσατε τον Θεό να σας πάρει αμέσως! Και στρεφόμενος προς τον Κύριο: «Πτωχός και αλγών ειμί εγώ· η σωτηρία σου, ο Θεός, αντιλάβοιτό μου»(Ψαλ. ξη’ 30).

 

Τις τελευταίες εβδομάδες λόγω των φρικτών πόνων τις πέρασε ανάσκελα στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε σε καμία άλλη θέση να ανακουφισθεί.

-Παρακάλεσα, μας είπε, τον Θεό να μου δώσει άλλη μία θέση. Εκείνος όμως δεν μου έδωσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομα Του!

 

Του είπε κάποτε ένα πνευματικοπαίδι του-γιατρός που προσπαθούσε επί ώρα να του βρει φλέβα:

—Να με συγχωρείτε, Γέροντα, που σας πονώ, αλλά το κάνω για το καλό σας.

 

—Το καταλαβαίνω, παιδί μου. Εμένα να με συγχωρείς που σε παιδεύω. Να ξέρης ότι δεν στενοχωρούμαι για τις φλεβοκεντήσεις, αλλά επειδή στενοχωρείσαι εσύ που δεν βρίσκεις φλέβες.

Λίγο πριν από την κοίμησή του ρώτησε ένα πνευματι­κοπαίδι του:

—Παιδί μου, έχεις εξοικειωθεί με το ενδεχόμενο της αναχωρήσεως μου;

—Γέροντα, δεν ξέρω αν έχω εξοικειωθεί. Το μόνο το όποιο ξέρω είναι ότι η αγάπη σας θα μας συνοδεύει πάντοτε. Άλλωστε κι αν σας καλέσει ο Θεός, σε σας θα προστρέχουμε διά της προσευχής.

—Αυτό, παιδί μου, γίνεται μόνο με τους Αγίους.

—Γέροντα, κάποτε σας είχα ρωτήσει αν μπορούμε στην προσευχή μας να επικαλούμεθα τις πρεσβείες κάποιου για τον οποίο η συνείδησή μας, μας πληροφορεί ότι έχει βρει παρρησία στον Θεό και μου είχατε απαντήσει πως μπορεί να γίνει αυτό υπό τον όρο ότι στην παράκλησή μας θα προτάσσουμε τη φράση «αν έχεις παρρησία στον Θεό».


—Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς.

—Γέροντα, αν.

—Σου είπα δεν είμαι από αυτούς.

—Μα, Γέροντα, ούτε με το αν;

—Καλά… Αν είναι με το αν…

—Καλά, Γέροντα, δεν φοβάσθε το θάνατο; τον ρώτησε απορημένο κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν λίγες μέρες προ της κοιμήσεως του καθόριζε ο ίδιος τα της κηδείας του (αγγελτήρια, νεκρώσιμο ακολουθία κ.λπ.) τόσο απαθώς σαν να επρόκειτο για την κηδεία κάποιου άλλου.

—Όχι, δεν τον φοβάμαι καθόλου το θάνατο. (Μικρή παύση.) Και δεν τον φοβάμαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού.

—Γέροντα, μη λέτε τέτοια πράγματα τώρα!, του είπε κάποιο πνευματικοπαίδι του, όταν τον άκουσε να καθορίζει τα της κηδείας του. Και αυτός με ετοιμότητα:

—Γιατί, παιδί μου; Άπιστοι είμαστε;

 

Πηγή

Αγάπη είναι...

Αγάπη είναι να μην κουράζεσαι. Να μην κουράζεσαι να κάνεις, να μην κουράζεσαι να λες.

Αγάπη είναι να μην ακούς, να μη σκέφτεσαι, να μην αξιολογείς. Αγάπη είναι να συνεχίζεις να βλέπεις την ίδια αγαπημένη σου εικόνα, ακόμα και όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. Να βλέπεις το φως πίσω από τα σύννεφα.

Αγάπη είναι να ξετρυπώνεις την πιο απίστευτη λεπτομέρεια και την αγκαλιάζεις. Και να μην την αφήνεις, να την κάνεις ένα με το είναι σου – τόσο πολύ ώστε στο τέλος να μη θυμάσαι καν τη στιγμή που την πρόσεξες. Να είναι σα να υπήρχε από την αρχή του κόσμου.

Η αγάπη δεν είναι βαριά κουβέντα. Δεν υπάρχει ο σωστός χρόνος να την πεις, δεν υπάρχει ο λάθος. Δεν υπάρχει το νωρίς, δεν υπάρχει το αργά. Έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα – εσύ μόνο υποκλίνεσαι στο συναίσθημα που σε κατακλύζει και το ακολουθείς.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Κι ας μην τον έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά. Τον αγαπάς γιατί σου άνοιξε την ψυχή του χωρίς να το σκεφτεί, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να περιμένει κάτι – απλά γιατί ξέρει ότι είσαι στην άλλη πλευρά της γραμμής και ότι καταλαβαίνεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Γιατί είναι «αλλού», γιατί σε ταξιδεύει, γιατί σε ξενυχτάει, γιατί μπορείτε να χτίζετε μαζί όνειρα με πρώτη ύλη τις ανεξήγητα κοινές σας σκέψεις.

Μπορεί να αγαπάς έναν άνθρωπο. Και αυτός να μην το καταλάβει ποτέ. Να μη νιώσει ποτέ όπως εσύ, να γύρισε την πλάτη του και να χάθηκε μέσα στο πλήθος, να μη γύρισε ποτέ να κοιτάξει πίσω για να δει ότι είσαι ακόμη εκεί.

Η αγάπη δεν είναι απαραίτητα αμφίδρομη. Δε σε ρωτάει, έρχεται, σου δείχνει, φεύγει. Και κάπου εκεί μένεις με ένα χαζό χαμόγελο. Σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό – αγαπάς, είσαι ακόμη ζωντανός.

 

Πηγή: Διαδίκτυο

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024

Μου έχει συμβεί, ο Χριστός να με καλεί...

Μου έχει συμβεί για μεγάλες περιόδους αλλού να είναι ο Χριστός κι αλλού ο θησαυρός μου.

Ο Χριστός να με καλεί, να με ξανακαλεί κι εγώ να απουσιάζω. Μου έχει συμβεί...

Κι όταν μετά από καιρό, μέτρησα τις αναπάντητες κλήσεις Του, και διαπίστωσα της μακροθυμίας το πέλαγος, μου έχει συμβεί... έκλαψα πικρά.

 

Μαρίας Μουρζά

Ο Χριστός κι εγώ σελ.63,

Προσανάμματα, Εκδόσεις Εν εσόπτρω

 

Πηγή: https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2024

Η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή

Δεν υπάρχει κανένας ο οποίος να αναζήτησε την αλήθεια εντίμως και ο οποίος να μη συνάντησε στο τέλος της αναζήτησης του τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό- είτε αποδεχόμενος είτε απορρίπτοντας Αυτόν- «την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή», την Αλήθεια που στέκει απέναντι στον κόσμο και αποτελεί μομφή για κάθετί εγκόσμιο.

 

Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π.Σεραφείμ Ρόουζ

Η Τελευταία Κουβέντα στο Καφενείο με τον Παππού. Απλά συγκλονιστικό!

Περνώ το κατώφλι του παλιού καφενείου, εκείνου που μου κρατούσε συντροφιά στα παιδικά μου χρόνια.

Μια ζεστασιά με τυλίγει αμέσως, σαν το φως να μαλακώνει τον χώρο, σαν να ανασαίνει ακόμα από τις αναμνήσεις που έχουν αποτυπωθεί στους τοίχους του. Σκόνη του χρόνου και άρωμα από καφέ που σιγοβράζει στην χόβολη. Αναμνήσεις ριζωμένες σε κάθε ρωγμή, σε κάθε ξύλινο τραπέζι και φθαρμένο κάθισμα.

Κοιτάζω γύρω και βλέπω τους γνώριμους θαμώνες – φιγούρες από έναν άλλο καιρό. Μιλούν χαμηλόφωνα, γελούν, λες και ο χρόνος δεν τους άγγιξε. Ο καθένας με τη δική του θέση, τη δική του σιωπηλή ιστορία, μια παρουσία που μοιάζει τόσο αληθινή. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται απαλά, σαν σκιές φωτεινές, ανακατεμένες με καπνούς από τσιγάρα και μυρωδιές παλιών χρόνων.

Και τότε τον βλέπω. Ο παππούς μου, καθισμένος εκεί, στη θέση που καθόταν πάντα. Με το βλέμμα του ζεστό, γεμάτο αγάπη, σαν να μην πέρασε στιγμή από τότε που τον αποχαιρέτησα. Τον κοιτώ, και δεν τολμώ να κουνηθώ, φοβάμαι πως αν κάνω έστω και μια κίνηση, θα τον χάσω πάλι.

Με κοιτάζει, σηκώνει το φλιτζάνι του και μου χαμογελά. “Να ζήσεις, να γεράσεις, να αγιάσεις,” μου λέει με τη φωνή του ίδια, με εκείνο το βλέμμα που μου χάριζε ασφάλεια. “Και θα βρεθούμε εκεί ψηλά…”

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, κι ο κόμπος στον λαιμό με πνίγει. Προσπαθώ να του μιλήσω, να του πω κάτι, αλλά η φωνή μου δεν βγαίνει. Και τότε, σαν μια αχνή σκιά, σαν ανάσα, όλα σβήνουν. Ανοίγω τα μάτια μου στο κρεβάτι μου, ξύπνιος πια, μα με την καρδιά μου ακόμα εκεί, στο καφενείο, με τον παππού μου. Ένα όνειρο, σκέφτομαι, μα ο αχνός από καφέ κι η παρουσία του μοιάζουν ακόμα να πλανώνται γύρω μου, σαν κάτι πιο αληθινό από τη μνήμη.

 

Αναδημοσίευση από: https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Πηγή

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2024

Για τη νήψη και τη φύλαξη της καρδιάς

Από το βίο του αγίου Αρσενίου

 

Ο άγιος Αρσένιος φύλαγε και τούτη την αξιοθαύμαστη συνήθεια: δεν ανακινούσε αγιογραφικά ζητήματα ούτε για συζήτηση ούτε για αλληλογραφία. Όχι πως δεν είχε τη δυνατότητα —κάθε άλλο. Γι’ αυτόν η ωφέλιμη ομιλία ήταν τόσο εύκολη, όσο για τους άλλους η συνηθισμένη ομιλία. Αλλά η συνήθεια της σιωπής και η αποστροφή που ένιωθε για την επίδειξη ήταν τα αίτια της τακτικής του. Γι’ αυτό λοιπόν και στις εκκλησίες και στις συνάξεις φρόντιζε πάρα πολύ μήτε άλλους να βλέπει, μήτε άλλοι να τον βλέπουν, αλλά στεκόταν πίσω από καμία κολώνα ή κάτι άλλο που εμπόδιζε τη θέα κι έκρυβε τον εαυτό του, ώστε αθέατος ν’ αποφεύγει τη συντροφιά των άλλων. Και τούτο γιατί ήθελε να προσέχει στον εαυτό του και να συγκεντρώνει το νου του μέσα του, κι έτσι να ανυψώνεται εύκολα στο Θεό.

‘Ιδού λοιπόν και τούτος ο θείος άνθρωπος, ο επίγειος άγγελος, συγκεντρώνει το νου του μέσα του, για να ανυψώνεται από εκεί εύκολα στο Θεό.

 

Όσιος Νικηφόρος ο Μονάζων-Λόγος για τη νήψη και τη φύλαξη της καρδιάς

 

Φιλοκαλία Τόμος Δ΄

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2024

Ουράνια μαργαριτάρια Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

-Την ελεημοσύνη δεν την έβαλε ο Θεός στη ζωή μας για χάρη εκείνων που λαμβάνουν, αλλά για χάρη εκείνων που δίνουν. Για την αγάπη έχει νομοθετηθεί από το Θεό η ελεημοσύνη. Γιατί βέβαια, θα μπορούσε ο Θεός να θρέψεις όλους τους φτωχούς, χωρίς την ελεημοσύνη μας, ωστόσο για να μας συνδέσει στην αγάπη και να καιγόμαστε από τη φωτιά της αγάπης, που μας ζεσταίνει τις ψυχές και μεταξύ μας, μας διέταξε να τρέφουμε τους άλλους.

 

-Όπως όταν μείνει κανείς λίγη ώρα μέσα σε ένα μυροπωλείο, απομένει πάνω του κάποια ευωδία, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με αυτόν που πηγαίνει στην Εκκλησία. Έστω και αν είσαι γεμάτος από μύριες αμαρτίες, έστω και αν η ψυχή σου είναι πολύ ακάθαρτη, μην αποφεύγεις να πηγαίνεις στην Εκκλησία.

 

Ιερός Χρυσόστομος

Tο έλεος του Θεού τα αναπληρώνει όλα !

Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα

 

Δόκιμος ακόμα, μια καλοκαιριάτικη νύχτα περπατούσα ανάμεσα στους κήπους της Σκήτης. Μόνος με μόνο τον Θεό. Πλησιάζοντας την μεγάλη λίμνη βλέπω τον μεγαλόσχημο π. Γεννάδιο. Από τότε πού πέρασε τον κατώφλι της Σκήτης είχαν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβγαινε καθόλου από την Σκήτη. Είχε λησμονήσει εντελώς τον κόσμο. Στεκόταν ακίνητος με τα μάτια καρφωμένα στο νερό. Με τρόπο διακριτικό, για να μην τον τρομάξω, έκαμα αισθητή την παρουσία μου. Τον πλησίασα, και τον ερώτησα:

– Τί κάνεις εδώ, πάτερ;

– Κοιτάζω τον νερό.

– Και τί βλέπεις;

– Εσύ, δεν βλέπεις τίποτα;

– Απολύτως, τίποτα.

– Μέσα από τον νερό βλέπω την σοφία του Θεού. Γνωρίζεις πολύ καλά, πώς είμαι άνθρωπος ολιγογράμματος. Το μόνο πού κατάφερα και έμαθα στην ζωή μου είναι να διαβάζω τον Ψαλτήρι.

Ο Κύριος όμως, δεν με αφήνει στο σκοτάδι, αλλά μου φανερώνει τον άγιο θέλημά Του σε μένα, τον ταπεινό δούλο Του. Πολλές φορές εκπλήσσομαι πού άνθρωποι μορφωμένοι δεν κατανοούν μερικά απλά θέματα της πίστεως. Βλέπεις;

Όπως όλος αυτός ο ουρανός με τα άστρα αντικαθρεφτίζεται μέσα στο νερό, έτσι και ο Κύριος, όχι μόνο αντικαθρεφτίζεται μέσα στην καθαρή καρδιά, αλλά την κάνει και κατοικία Του.

Ένα πράγμα σου λέω. Η χαρά και η μακαριότητα πού αισθάνεται η ψυχή του ανθρώπου πού φρόντισε να καθαρίσει την καρδιά του, δεν περιγράφεται. Τα λόγια του Χριστού «μακάριοι οι καθαροί τη καρδία» δεν είναι τυχαία!

 

Ανάμεσα και γνωρίζω πόσο απαραίτητο είναι στον άνθρωπο να έχει καρδιά καθαρή, όμως, τόσα χρόνια αγωνίζομαι και ακόμη δεν τον έχω κατορθώσει. Μήπως, μπορείς εσύ να μού εξηγήσεις, τι σημαίνει καρδιά καθαρή;

– Πάτερ, τί υψηλά πράγματα ζητάς από εμένα; Τέτοιες εμπειρίες δεν έχω! Το μόνο πού έχω καταλάβει, και αυτό μόνο από διάβασμα, είναι, πώς η καθαρότητα της καρδιάς ταυτίζεται με την πλήρη απάθεια. Όποιος την έχει κάνει κτήμα του είναι ξένος σε κάθε πάθος.

-Όχι! Αυτό πού λες δεν επαρκεί. Δεν φτάνει να πλύνεις το ποτήρι. Πρέπει και να το γεμίσεις με νερό, διαφορετικά δεν έχει καμία άξια. Όταν ο άνθρωπος αγωνιστεί να ξεριζώσει από μέσα του τα πάθη, οφείλει να γεμίσει τον χώρο της καρδιάς του με τις αντίστοιχες αρετές. Μόνο τότε μπορεί να λέει ότι απέκτησε καθαρή καρδιά.

 

– Πάτερ Γεννάδιε, πιστεύεις ότι θα πας στον παράδεισο;

– Σε ένα μόνο πιστεύω και ελπίζω: στο έλεος του Θεού– είπε με βεβαιότητα ο π. Γεννάδιος.

– Μα σύ λες, πώς μόνο οι καθαροί στην καρδιά θα δουν τον Θεό· και σύ ο ίδιος το ομολογείς, ότι καθαρή καρδιά δεν έχεις. Τί μου λες τώρα;

– Εγώ καλά σου τα λέω. Σύ δεν κατάλαβες σωστά. Ξεχνάς το έλεος του Θεού. Το έλεος του Θεού τα αναπληρώνει όλα. Είναι απέραντο και ανεξάντλητο. Πιστεύω ακράδαντα, ότι ο πολυεύσπλαχνος Κύριος δεν θα με απορρίψει και εμένα, πού είμαι και καλόγηρος.

 

Πίστη. Πίστη μας χρειάζεται. Πίστη και ελπίδα σε Εκείνον πού σταυρώθηκε για μας· αντί για μας· στην θέση μας. Ο Θεός Πατέρας πού από απέραντη αγάπη μας έδωσε τον Υιό Του, δεν θα μας δώσει και τον παράδεισο;

Ω, πόσοι αδελφοί, με τέτοια βαθειά πίστη, ζουν ανάμεσα μας, κρυμμένοι από τα μάτια των πολλών χωρίς ποτέ να δίνουν την παραμικρή εντύπωση «χαρισματούχου» γέροντα.

Και όμως έχουν τόσο βαθειά πνευματική ζωή. Και μόνο με την συνομιλία μαζί τους, ανακαλύπτεις την ομορφιά της καλλιεργημένης ψυχής τους.

 

Από τον βίο του Οσίου στάρετς Βαρσανουφίου της Όπτινα

 

Αναδημοσίευση από:https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2024

Αγ. Ιωάννης ο Ελεήμων Πατριάρχης Αλεξανδρείας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

 

Γεννήθηκε περί το 555 στην Αμαθούντα της Κύπρου, τη σημερινή Λεμεσό. Οι γονείς του ονομαζόταν Επιφάνιος και Ευκοσμία, ήταν εύποροι και είχαν μεγάλη κοινωνική θέση στην Κύπρο. Παράλληλα ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι. Ο πατέρας του ήταν κυβερνήτης της Κύπρου και είχε πολλά και σπάνια διοικητικά χαρίσματα και ικανότητες. Για την δικαιοσύνη του και την αγάπη του για το λαό του ήταν πολύ αγαπητός και σεβαστός από όλους. Η μητέρα του είχε πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, τα οποία την καθιστούσαν αξιοσέβαστη στο νησί. Οι ευσεβείς και ενάρετοι αυτοί άνθρωποι μετέδωσαν και στο παιδί τους, τον Ιωάννη, την βαθειά πίστη στο Θεό και του πρόσφεραν τη μεγαλύτερη δυνατή μόρφωση της εποχής τους. Αλλά και εκείνος είχε φιλομαθή διάθεση, αποκτώντας μεγάλη γνώση. Αρεσκόταν περισσότερο να μελετά την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας.

Όταν μεγάλωσε, με την πίεση των γονέων του και χωρίς τη δική του θέληση, νυμφεύτηκε μια ευσεβή γυναίκα. Αλλά σύντομα, από κάποιο θανατικό, που είχε πέσει στο νησί, πέθανε η σύζυγός του και τα παιδιά του, μένοντας μόνος. Αυτό το θεώρησε ως ευκαιρία για να αφιερωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας και στη διακονία των ενδεών ανθρώπων, των οποίων τα παθήματα άγγιζαν την ευαίσθητη ψυχή του.

Κάποιο βράδυ είδε στον ύπνο του ένα παράδοξο όνειρο, μια ωραία κόρη, στεφανωμένη με κλάδο ελιάς, η οποία του είπε: «Εγώ είμαι η πρώτη θυγατέρα του βασιλέα. Αν με αγαπήσεις, έχω την δύναμη να σε οδηγήσω σ’ αυτόν»! Ο Ιωάννης προσπάθησε να ερμηνεύσει την οπτασία, συμπεραίνοντας, πως η κόρη ήταν η χάρις της συμπάθειας και της ελεημοσύνης, η οποία όντως οδηγεί στο Θεό.

Στα 610 χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος της Αλεξάνδρειας και οι Αλεξανδρείς πιστοί εξεδήλωσαν την επιθυμία τους να γίνει ποιμενάρχης τους ο ενάρετος Ιωάννης. Ο έπαρχος της Αιγύπτου, πατρίκιος Νικήτας, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετέφερε την επιθυμία του λαού της Αλεξάνδρειας στον αυτοκράτορα Ηράκλειο (575-641), να προωθήσει τον Ιωάννη στο θρόνο του Αγίου Μάρκου. Ο αυτοκράτορας δέχτηκε και έστειλε διαταγή στον Ιωάννη να μεταβεί στην Αλεξάνδρεια και να αναλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Όταν εκείνος πήρε τη διαταγή, χωρίς να το θέλει, υπάκουσε και δέχτηκε την υψηλή αυτή διακονία.

Χειροτονήθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας

Η Αλεξάνδρεια ήταν μια μεγάλη πόλη, όπου συμβίωνε ο πλούτος των ολίγων με τη φτώχεια των πολλών. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από επαίτες, περιφερόμενα πεινασμένα παιδιά και εγκαταλειμμένους γέροντες. Έβλεπε κανείς εξαθλιωμένες χήρες με σκελετωμένα παιδιά στην αγκαλιά να ζητούν βοήθεια για να επιβιώσουν. Ασθενείς και κατάκοιτους, δίχως στέγη και φροντίδα. Αυτό το οικτρό θέαμα πλήγωσε την ευαίσθητη καρδιά του Ιωάννη. Θυμήθηκε το παράδοξο όνειρο και κατάλαβε ότι η κόρη του ονείρου ήρθε στο όνειρό του γι’ αυτούς τους ανθρώπους! Ότι η θεία πρόνοια τον οδήγησε εκεί για να τους βοηθήσει, να απαλύνει τον πόνο τους!

Έτσι ως πρώτο του μέλημα έθεσε την καταγραφή όλων των αναξιοπαθούντων ανθρώπων της Αλεξάνδρειας και των άλλων περιοχών της επισκοπικής του περιφέρειας. Ανάθεσε σε κληρικούς και οικονόμους να καταγράψουν όλους τους ζητιάνους, τις χήρες και τα ορφανά, τους εγκαταλειμμένους, τους οποίους αποκαλούσε «κυρίους και δεσπότες του», διακηρύσσοντας δημόσια πως όλους αυτούς μας τους στέλνει ο Θεός, οι οποίοι με την βοήθειά μας, μπορούν να μας ανοίξουν τη βασιλεία των ουρανών.

Περισσότεροι από 7.500 άνθρωποι καταγράφηκαν και εντάχτηκαν στα προγράμματα φιλανθρωπίας του Ιωάννη. Τους είχε εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό και μερίμνησε να μην είναι κανένας άστεγος. Διέθεσε αρχικά την προσωπική του μεγάλη περιουσία και όταν αυτή εξαντλήθηκε, στράφηκε προς τους πλουσίους, τους οποίους έπειθε να επιχορηγούν το μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο. Ο λαός εξέφραζε την αγάπη του και την αφοσίωσή του στον ελεήμονα ποιμενάρχη του, του οποίου προσέδωσε την προσωνυμία «Ελεήμων».

Έβλεπε στα πρόσωπα των φτωχών και ασθενών το Χριστό. Πέρα από το επισιτιστικό και στεγαστικό έργο, μερίμνησε και για τους ασθενείς, τους γέροντες, τα ορφανά, κτίζοντας πολλά νοσοκομεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, όπου έβρισκαν αγάπη και φροντίδα χιλιάδες αναξιοπαθούντες.

Στα 614, όταν οι Πέρσες είχαν καταλάβει τα Ιεροσόλυμα, και άρχισαν τις σφαγές των αμάχων. Τότε μεγάλος αριθμός προσφύγων έφτασαν στην Αλεξάνδρεια για να γλυτώσουν από τα σπαθιά των βαρβάρων εισβολέων. Ο Ιωάννης τους δέχτηκε με πατρική αγάπη και άνοιξε τις πόρτες των ιδρυμάτων, προσφέροντάς τους πολύτιμη βοήθεια. Μάλιστα οργάνωσε μεγάλες αποστολές σιτηρών και τροφίμων στους εναπομείναντες κατοίκους της Παλαιστίνης, σώζοντας χιλιάδες ανθρώπους από την πείνα. Ο γνωστός ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Άμαντος έγραψε τα εξής για το έργο του αγίου Ιωάννη: «Περιέθαλψε τους πρόσφυγας κατά τρόπον μοναδικόν, άγνωστον μέχρι τότε εις την ιστορίαν»!

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ιωάννης δεν περίμενε από τους άλλους, αλλά εμφανιζόταν πρώτος να υπηρετεί τους ασθενείς και να περιθάλπει τους ανήμπορους. Προσωπικά ο ίδιος και οι πολυπληθείς συνεργάτες του προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στους ζωντανούς, αλλά και θάβοντας τους νεκρούς, από τις λοιμικές νόσους, που μάστιζαν συχνά την περιοχή, τους οποίους άφηναν άταφους οι οικείοι τους, φοβούμενοι τη μετάδοση της νόσου. Έδινε το καλό παράδειγμα της πίστης και της φιλανθρωπίας. Ό, τι του προσέφεραν το έδινε στους φτωχούς.

Αλλά το φιλανθρωπικό έργο του δεν παρεμπόδιζε κι επισκίαζε το ποιμαντικό και πνευματικό. Κατηχούσε τους πιστούς, οργάνωνε ιεραποστολικές αποστολές και έκτιζε ναούς. Σε ελάχιστο διάστημα έκτισε 70 ναούς!

Ο ίδιος ζούσε σαν ασκητής. Δεν παραμελούσε τον προσωπικό του αγώνα για κόψιμο παθών και απόκτηση αρετών. Προσευχόταν αδιάκοπα, νήστευε, αγρυπνούσε. Ήταν ανεξίκακος και σκορπούσε στους γύρω του αγάπη και καλοσύνη. Δεν ανταπέδιδε μίσος ή εκδίκηση σε όσους τον αδικούσαν. Ήταν ταπεινός και απέδιδε στον εαυτό του τον χαρακτηρισμό του «μεγαλύτερου αμαρτωλού», ζητώντας απ’ όλους συγχώρεση. Ενθάρρυνε τους αμαρτωλούς να μετανοούν, τονίζοντάς τους το μεγαλείο της θεία αγάπης και το ακένωτο του θείου ελέους. Τόνιζε την πίστη της Εκκλησίας πως ο αληθινός Τριαδικός Θεός είναι Θεός αγάπης και όχι εκδίκησης και κακότητας, όπως πρέσβευαν οι εθνικοί και οι αιρετικοί.

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος είχε πληροφορηθεί για το μεγάλο και ανεκτίμητο έργο του Ιωάννη και ζητούσε επίμονα να έρθει στην Κωνσταντινούπολη να πάρει την ευλογία του και να τον τιμήσει. Ο άγιος αρνιόταν επίμονα, διότι δεν ήθελε ανθρώπινα βραβεία και επαίνους. Αλλά μετά από επίμονες παρακλήσεις του επάρχου Νικήτα υπάκουσε και πήρε το πλοίο για την Πόλη. Όταν όμως έφτασε στη Ρόδο είδε ένα όραμα: ένα φωτεινό άνδρα ο οποίος του είπε: «Έλα στην Κύπρο, μην αργείς. Έλα! Ο βασιλεύς των βασιλέων σε περιμένει»! ο άγιος κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να τον καλέσει κοντά Του ο Κύριος, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Άλλαξε λοιπόν πορεία και κατευθύνθηκε στη γενέτειρά του την Κύπρο, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 619 σε ηλικία 64 ετών. Λίγο πριν την κοίμησή του είδε ξανά στο όνειρό του την κόρη που είχε δει παλιά, η οποία του αποκάλυψε ότι πράγματι ήταν η ελεημοσύνη, η οποία ανοίγει την βασιλεία των ουρανών.

Στη διαθήκη του έγραψε: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί με αξίωσες, τα δώρα που Συ μου έδωσες, να σου τα προσφέρω πίσω. Σ’ ευχαριστώ, ακόμη που άκουσες την προσευχή μου και στην κατοχή μου τώρα που πεθαίνω δεν έμεινε παρά «εν τρίτον νομίσματος», το οποίον προστάζω να δοθεί στους φτωχούς αδελφούς μου. Όταν με τη χάρη του Θεού έγινα επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, βρήκα στα ταμεία της επισκοπής μου οκτώ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσού. Με τις γενναιόδωρες προσφορές φιλόχριστων ανθρώπων, κατόρθωσα να συγκεντρώσω αμύθητα ποσά. Τα ποσά αυτά, επειδή ήξερα, πως είναι δώρα του βασιλέα των όλων Χριστού, τα επέστρεψα με επιμέλεια και προσοχή στον Θεό, στον οποίο και ανήκουν. Σ’ Αυτόν παραδίδω τώρα και την ψυχή μου».

Οι Χριστιανοί της Αμαθούντος κήδεψαν το τιμημένο και αγιασμένο σώμα του Ιωάννη στο Ναό του Αγίου Τύχωνος. Μετά από λίγο καιρό ο χαρυτόβρυτος τάφος του ανέβλυζε μύρο και έκανε πολλά θαύματα. Είναι δε ο πολιούχος άγιος της Λεμεσού.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Νοεμβρίου και το όνομά του κατέστη συνώνυμο της ελεημοσύνης και της χριστιανικής αγάπης.


Πηγή