Αν δεν αγαπήσεις το Χριστό, τίποτα δεν κατάλαβες, ματαίως ήρθες στη γη

 

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)

 

«…και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1:21)

…

Αν κάποιος σου κάνει ένα καλό, το θυμάσαι, τον θεωρείς ευεργέτη. Στο γιατρό λ.χ. που σε θεράπευσε εκφράζεις ευγνωμοσύνη. Παραπάνω όμως απ’ όλους τους ευεργέτες είναι ο Χριστός, διότι μας σώζει απ’ το χειρότερο κακό, την αμαρτία. Σώζει με την Εκκλησία του.

Είναι ο αληθινός Σωτήρας. Το αισθανόμαστε; Μόνο όποιος νιώθει την αμαρτωλότητά του και λέει όπως ο τελώνης «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18:13), ή όπως ο άσωτος «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου» (Λουκ. 15:18), ή όπως ο ληστής «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23:42), αυτός καταλαβαίνει ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας.

Και δεν αρκεί βέβαια να πεις μόνο, ότι είναι Σωτήρας των ανθρώπων γενικώς· πρέπει να νιώσεις ότι είναι και προσωπικώς δικός σου σωτήρας. Αυτό θα σε αξιώσει ο Θεός να το αισθανθείς, αν σκύψεις εν μετανοία και πεις τα αμαρτήματά σου στον πνευματικό πατέρα, αν εξομολογηθείς. Τότε θα νιώσεις, ότι φεύγει από πάνω του ένα βουνό και θα αισθανθείς για το Χριστό βαθειά ευγνωμοσύνη.

Αυτό αισθάνθηκε ο ληστής στο σταυρό, αυτό αισθάνθηκαν οι απόστολοι, οι μάρτυρες, όλοι οι άγιοι, όπως π.χ. ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος επίσκοπος Αντιοχείας. Όταν τον οδηγούσαν στη Ρώμη για τον ρίξουν στα θηρία, έγραφε για το Χριστό· «Ο εμός έρως εσταύρωται», ο Χριστός δηλαδή είναι ο έρως της καρδιάς μου». Μικροί έρωτες συγκινούν σήμερα την σαρκική γενεά μας· μόνο το σεξ. Δεν το κατηγορώ, ο Θεός το εμφύτευσε· αλλ’ όχι για να σβήσει όλους τους άλλους έρωτες. Η γενεά μας, γενεά Σοδόμων και Γομόρρων, δεν γνωρίζει άλλους έρωτες. Ορθώς είπε ένας φιλόσοφος, ότι η εποχή μας είναι ανέραστη. Αν δεν αγαπήσεις το Χριστό, τίποτα δεν κατάλαβες, ματαίως ήρθες στη γη. Ωραίοι έρωτες είναι ο έρως της επιστήμης, ο έρως της πατρίδος, μα υπεράνω όλων ο έρως του Χριστού.

Στα παλιά τα χρόνια, το όνομα του Χριστού ήταν το γλυκύτερο πράγμα. Έπαιρνε στα γόνατά της το μικρό παιδάκι η γιαγιά, το μάθαινε να κάνει σταυρό του, και η πρώτη λέξη που μάθαινε να λέει ήταν η λέξη Χριστός. Είδα τέτοια παραδείγματα. Τώρα δυστυχώς ο θείος έρως όχι μόνο έχει σβήσει αλλά μερικές φορές αντιστρέφεται τελείως σε μίσος σατανικό.

Όταν ήμουν ιεροκήρυκας στα Γρεβενά και περιόδευα πάνω στα ψηλά βουνά, εκεί που περπατούσα, ακούω ξαφνικά μια βλαστήμια. Πρώτη φορά άκουγα τέτοια βλαστήμια. Πω πω! λέω, τι είν’ εδώ; δαίμονες κατοικούν εδώ πέρα; Πλησίασα λοιπόν και είδα· πίσω από ένα δέντρο καθόταν ένας πατέρας, είχε στα γόνατά του ένα αγοράκι και το μάθαινε να βλαστημάει το Χριστό! Θεέ μου, ακόμα δεν έγιναν τα άστρα κεραυνοί να πέσουν στα κεφάλια μας; Πού είναι η αγάπη στο Χριστό;

Ας υβρίζεται όμως και ας ατιμάζεται ο Χριστός· το όνομά του θα μείνει αιώνιο. Όπως τα μαύρα σύννεφα δεν μπορούν να σβήσουν τον ήλιο, έτσι και οι βλαστήμιες δεν μπορούν να σβήσουν το όνομα του Χριστού. Θα μείνει εις αιώνας αιώνων, εις πείσμα των δαιμόνων.

Εύχομαι στον τόπο μας, να μην ακούγεται ούτε μία βλαστήμια, αλλά μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, όλοι ανεξαιρέτως να λέμε· Ευλογητός ο Θεός και δοξασμένο το όνομά του· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

 

(Ομιλία στον Ι. Ναό Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Αμυνταίου την 20-12-1987).

 

Πηγή