Μου
αρέσουν οι άνθρωποι
που
σ’ αφήνουν να δεις
την
καθαρότητα της ψυχής τους
στα
μάτια τους.
Αυτοί
που είναι «αυτοδίδακτοι»
σε
όλους τους ρόλους
της ζωής τους,
και
δε χρειάζεται
να
τους υποδυθούν
γιατί
απλούστατα τους ζούνε!
Αυτοί
οι άνθρωποι κατά κανόνα
είναι
αυθεντικοί, αυτοδημιούργητοι,
αυτάρκεις,
γαλαντόμοι
και
χουβαρντάδες σε όλα τους!
Κυρίως
στα συναισθήματά τους!
Δε τα
τσιγκουνεύονται,
δε
μιζεριάζουν,
δεν
αναλώνονται να μετρούν
και
να ζυγιάζουν πόσα έδωσαν,
πόσα
πήραν, πόσα τους μένουν.
Ανοίγουν
διάπλατα
τις
πύλες της ψυχής τους
να μπεις να σεργιανίσεις
και
να «πάρεις» όσα χρειάζεσαι…
Δίνουν,
δίνουν, κι όσο πιο πολλά
σ’
αφήνουν να πάρεις,
τόσο πιο πολλά
έχουν για δόσιμο!
Εξαργυρώνουν «ψυχή»
σε
καθετί που πράττουν.
Με
ψυχή θα γελάσουν!
Με
ψυχή θα πονέσουν!
Με
ψυχή θα κλάψουν!
Με
ψυχή θα σ’ αγαπήσουν!
Με
ψυχή θα σ’ αγκαλιάσουν
και
θα νιώσεις μεμιάς να ενώνονται
όλα
τα σπασμένα κομμάτια σου…
Με
ψυχή θα πληρώσουν
τα
λάθη και τις επιλογές
που δε τους «βγήκαν»
όπως
τις περίμεναν τελικά
και
θ’ αποχωρίσουν
απ’
όπου περισσεύουν!
Με τη
ψυχή σπαταλημένη
μα το κεφάλι ψηλά!
Κι ας
νιώθουν να σέρνονται…
Θα
δεις μια πλάτη στιβαρή
ν’ απομακρύνεται με βήμα σταθερό,
που
ξεχειλίζει αξιοπρέπεια
κι ας
έχει γκρεμιστεί
όλος
ο κόσμος τους!
Οι
άνθρωποι αυτοί, – αμετανόητοι-
αφού
μαζέψουν τα κομμάτια τους,
και περιθάλψουν τις πληγές τους,
θα
ξανα-διαθέσουν τη ψυχή τους
προς
εξαργύρωση…
χωρίς
καμιά δυσπιστία ή καχυποψία!
Γι’
αυτό είναι ανεκτίμητοι,
ιδιαίτεροι
και σπάνιοι!
Γιατί
είναι αθεράπευτα δοτικοί!
Έχουν
αυτό το «κουσουράκι»…
που
τους κάνει ξεχωριστούς!
«Ρέστα» καταδέχονται
να πάρουν
μόνο
«Από Ψυχής»…
Αλλιώς,
τα χαρίζουν!
κι
απομακρύνονται, από κει
που
ασύστολα τους κλέβουν…
Της
Χριστίνας Ζαμπούνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου