ΣΕΙΡΗΝΕΣ

 Οἱ σειρῆνες ἠχοῦν

γιά ἄλλη μία χρονιά ἀκόμα

κι ἄς ἔχουν περάσει

44 ὀλάκαιρα χρόνια ἀπό τότε.

Ὅμως ἐμεῖς, βολεμένοι

στή δροσιά τοῦ κλιματιστικοῦ μας

προσπαθοῦμε νά θυμηθοῦμε

 τί νά σημαίνουν ἄραγε;

Δυσανασχετοῦμε πού ταράζουν τόν ὕπνο μας.

Μᾶς χαλοῦν τή διάθεση,

τά σχέδιά μας γιά τό αὔριο.

Τώρα ἀσχολούμαστε μέ ἄλλα προβλήματα,

τρέχουμε σ’ ἄλλα καταφύγια.

Ἀνησυχοῦμε γιά τίς ληστεῖες…

τίς καταθέσεις… τό πρόσκαιρο κέρδος.

Μετροῦμε τήν τιμή σέ χρῆμα…

Λογαριάζουμε πόσα θά πάρουμε….

Καί χανόμαστε περιπλανώμενοι

στά παζάρια τῶν ἐμπόρων τῶν ἐθνῶν

ψωνίζοντας ἀπό τά ξεπουλήματα 

τῶν ἀξιῶν καί συνειδήσεων.

20 Ἰουλίου 2018 – ὥρα μηδέν.

Ἠχοῦν οἱ σειρῆνες.

Κι οἱ θύμησες ξυπνοῦν βασανιστικά.

Ἀλυτρωτικά.

Ἠχοῦν, ἴσως καί μᾶς ξυπνήσουν

 ἀπό τό βαθύ λήθαργο τῆς συνήθειας.

 Ἴσως καί ταράξουν

τά βαλτωμένα νερά τῆς λήθης.

Ἠχοῦν μέ τήν ἐλπίδα πώς

θά κλείσουμε τ’ ἀφτιά στά μαγεμένα τραγούδια

καί δεμένοι σφιχτά στό κατάρτι

 νά ὁδηγήσουμε τό καράβι  στήν Ἰθάκη.

Ἠχοῦν καί μᾶς θυμίζουν  πώς κάπου ἐκεῖ

ὑπάρχει ἕνας λαβωμένος Πενταδάκτυλος,

μία θαλασσοφίλητη Κερύνεια,

μία Καρπασία καί μία  Μόρφου,

μία περίκλειστη Ἀμμόχωστος.

Πώς ὑπάρχει ἀκόμα

προσφυγιά καί κατεχόμενα.

εριζωμένοι, ἐγκλωβισμένοι

καί ἀγνοούμενοι πού ζητοῦν δικαίωση.

Κι ἀκόμα πώς ὑπάρχουν Ἐκκλησιές

καί βουβά καμπαναριά πού προσμένουν

 καρτερικά στό χρόνο

γιά νά σημάνουν τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».

Μαρία Χριστοφίνα