Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς

Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.

 

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Μη χάνεις την υπομονή σου

Ένας Ερημίτης που βασανιζόταν συχνά από τον δαίμονα της ακηδίας, έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που εκείνος του ψιθύριζε να κατεβαίνει στην πολιτεία και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους:

-Γιατί χάνεις την υπομονή σου, άθλιε, και ζητάς να τρέχεις άσκοπα εδώ κι εκεί; Αρκεί που δεν είσαι ικανός για τίποτα, τουλάχιστον δόξαζε τον Θεό που μένοντας εδώ δεν σκανδαλίζεις και δε στενοχωρείς τους συνανθρώπους σου. Ούτε συ θλίβεσαι και σκανδαλίζεσαι απ' αυτούς. Αναλογίσου τα κακά από τα οποία σ' έχει προφυλαγμένο η αγαθότητα του Θεού. Δεν αργολογείς, δεν έρχονται στ' αυτιά σου ανώφελες κουβέντες, τα μάτια σου δε βλέπουν βλαβερές εικόνες. Ένα κακό σε πολεμά, η ακηδία. Αλλ' ο Κύριός σου είναι Παντοδύναμος και θα σε λυτρώσει από την αδυναμία σου και δε θα επιτρέψει ποτέ να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από τη δύναμή σου.

Μ' αυτά τα λόγια ο Ερημίτης δίδασκε τον εαυτό του κι αντιστεκόταν με πείσμα στις επιθέσεις του εχθρού, έως ότου ο Θεός βλέποντας την υπομονή του τον απάλλαξε εντελώς από την ακηδία.

 

Από το Γεροντικό

Ένας μόνον είναι ο χορηγός της ζωής, της ειρήνης και της χαράς

Εδώ στη γη τίποτε δεν μπορεί να μας δώσει την εσωτερική ειρήνη. Διότι ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, ούτε οι τιμές, ούτε οι θέσεις, ούτε η οικογένεια, ούτε οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να μας δώσουν ακλόνητη εσωτερική ειρήνη. Ένας μόνον είναι ο χορηγός της ζωής, της ειρήνης και της χαράς - ο Θεός.

 

γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας Πατέρα!

π. Ανανίας Κουστένης

«Οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό, μας κουράζει ο κακός, μας κουράζει η ανομία. 

Και φτάνουμε στο σημείο που είχε φτάσει κάποια φορά και ο Προφητάναξ Δαυίδ και έλεγε:
Ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου

Δεν θέλω ούτε να παρηγορηθώ, με τίποτε, με τίποτε !!!
Και πολλοί συνάνθρωποι μας τι λένε;

Θέλω το βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να τελειώνω….
Τα έχετε ακούσει, τα έχω ακούσει, όλοι τα λένε.

Γι αυτό ακριβώς, Όπου επλεόνασε η αμαρτία υπερπερίσευσε η Χάρις.

Ο αιώνας αυτός, είναι ο αιώνας του Θεού!!!
Ο αιώνας της Εκκλησίας!!!
Ο αιώνας της μετανοίας!!!
Ο αιώνας της προκλητικής Αγάπης Του Θεού!!!
Ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας Πατέρα. Στην Αγία μας Εκκλησία που είναι η αγκαλιά Του Χριστού!!!

Όλοι μία αγκαλιά θέλουμε, όλοι μία αγκαλιά γυρεύουμε, λοιπόν αυτή η αγκαλιά είναι του Χριστού.

Ο οποίος την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας και στα αδιέξοδα περιμένει.

Και τότε απελπισμένοι από όλους και από όλα και από τον εγωιστή εαυτό μας πέφτουμε στην αγκαλιά Του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και παραδινόμαστε στην αγάπη Του Θεού και αυτό είναι θαύμα!!!

Δεν αφήνει τον κόσμο Του ο Θεός, δεν αφήνει ο Χριστός, μας έχει πληρώσει με το Αίμα Του και τη ζωή Του και του λείπουμε.» 

Αναδημοσίευση από: https://simeiakairwn.wordpress.com

Πηγή

Ορθολογιστική ουτοπία ή Θεός

Ο άνθρωπος καλείται πάντοτε να κάνει την ίδια επιλογή: να διαλέξει την τελειότητα σ΄ αυτόν τον κόσμο ή την τελειότητα στον άλλο κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να μπορεί να ζει χωρίς ελπίδα για κάποιου είδους τελειότητα. Για τον μοντέρνο άνθρωπο η επιλογή είναι μία: η ορθολογιστική ουτοπία ή ο Θεός.

 

Από το βιβλίο π. Σεραφείμ Ρόουζ «Η ζωή και τα έργα του» Τόμος Α΄

Δημοσιοποίηση αμαρτημάτων

Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, να το σκεπάζουμε και όχι να το διαπομπεύουμε. Δεν είναι σωστό να γίνωνται γνωστά τα ηθικά παραπτώματα. Ας υποθέσουμε ότι στον δρόμο υπάρχει μια ακαθαρσία. Ένας συνετός άνθρωπος, αν περάση από εκεί, θα πάρη μια πλάκα και θα την σκεπάση, για να μην προξενή αηδία. Ένας ασύνετος όμως, αντί να την σκεπάση, μπορεί να αρχίση να την ανακατεύη και να σκορπίση περισσότερο την δυσωδία της. Έτσι, και όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τις αμαρτίες των άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό.

Το «ειπέ τη Εκκλησία» δεν έχει την έννοια ότι πρέπει όλα να γίνωνται γνωστά, γιατί σήμερα δεν είναι όλοι Εκκλησία. Εκκλησία είναι οι πιστοί που ζουν όπως θέλει ο Χριστός και όχι οι άλλοι που πολεμούν την Εκκλησία. Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού που η εξομολόγηση γινόταν μπροστά σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τότε είχε αυτό το νόημα το «ειπέ τη Εκκλησία». Ενώ στην εποχή μας που σπάνια βρίσκεται οικογένεια να έχη τον ίδιο Πνευματικό, ας μη μας ξεγελάη ο «έξω από εδώ» με το «ειπέ τη Εκκλησία», γιατί, όταν δημοσιοποιούμε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωμα, το κοινοποιούμε στους πολεμίους της Εκκλησίας και τους δίνουμε αφορμή να αρχίσουν τον πόλεμο εναντίον της, οπότε κλονίζεται η πίστη των αδυνάτων ψυχών.

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ,ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο που περιθάλπει ψυχές ανθρώπων

Οι άνθρωποι που δεν εκκλησιάζονται, αλλά υποστηρίζουν ότι πιστεύουν και ότι αγαπούν τον Χριστό, μοιάζουν με εκείνους που λένε, ότι αγαπάνε κάποιον άνθρωπο, αλλά δεν τον επισκέπτονται ποτέ στο σπίτι του. Πολλοί νομίζουν ότι όσοι εκκλησιάζονται θα πρέπει να είναι άγιοι. Ξεχνούν οι άνθρωποι, ότι η Εκκλησία είναι νοσοκομείο που περιθάλπει ψυχές ανθρώπων και οι εκκλησιαζόμενοι είναι άρρωστοι, άλλοι βαριά και άλλοι ελαφριά.

Και επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν ορθή γνώμη περί της Εκκλησίας για το τι θα συναντήσουν εκεί μέσα, τους κρατάει ο σατανάς έξω από την Εκκλησία. Με το πρόσχημα ότι είναι πολύ καλύτεροι από πολλούς που εκκλησιάζονται. Τί κρίμα όμως, γιατί αυτός ο εφησυχασμός είναι εκ του πονηρού και τους κρατάει δέσμιους στην πλάνη τους.

 

Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας

Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος

Ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασι. Αἰσθάνομαι πόσο ἔντονα ἐργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος. Ἀρχίσανε μὲ τὴν γλῶσσα. Ὅσο ξεπέφτει ἡ γλῶσσα τόσο ξεπέφτει ὁ λαός. Λένε ὅτι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά.

Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Τὸ αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα.

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχή.»

[…] Ὁ ἄσωτος ὅταν κατάλαβε τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασή του εἶπε μέσα του «Θὰ σηκωθῶ νὰ πάω στὸν πατέρα μου». Γιὰ νὰ τὸ εἰπεῖ ὅμως αὐτὸ αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα, γιατὶ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πατέρα μπορεῖ νὰ εἰπεῖ «θὰ γυρίσω στὸν πατέρα μου».

Γι’ αὐτὸ, ὁ διάβολος ἢ ὁ παλαιὸς μέσα μας ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν ἔχουμε πατέρα, ὅτι εἴμεθα ὀρφανοὶ καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ἔχουμε ποῦ νὰ ἐπιστρέψουμε.

Ἄρα μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπελπισία καὶ στὴν αὐτοκτονία. Θυμηθεῖτε ὅτι ὁ Ἰούδας κατάλαβε ὅτι ἁμάρτησε μὲ τὸ νὰ παραδώσει αἷμα ἀθῶο, ἀλλὰ δὲν αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα καὶ δὲν εἶχε πιὰ νόημα γι’ αὐτὸν ἡ ζωὴ καὶ ἔτσι ἀπηγχονίσθη μόνος του.

Ἡ ἔλλειψη νοήματος στὴν ζωή, ποὺ ἀποτελεῖ πρόβλημα γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ἔχει θεμέλιο καὶ αἰτία της τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ δὲν γνωρίζουν ἢ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουν πατέρα καὶ μάλιστα ὅτι ἔχουν πατέρα τὸν ἴδιο τὸν Θεό ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ τοὺς ὑποδεχθεῖ μὲ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά.

Ὁ ἄσωτος δὲν ἀπελπίστηκε, διότι εἶχε πατέρα ὁ ὁποῖος τὸν περίμενε, ὅπως πίστευε, παρ’ ὅλο ποὺ αἰσθανόταν ὅτι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εἶναι γυιός του. Ὁ Ἰούδας αὐτοκτόνησε, γιατὶ δὲν πίστευε πιὰ ὅτι εἶχε πατέρα, ἀφοῦ τὸν πρόδωσε γιὰ τριάκοντα ἀργύρια.

Τὸ βασικό, λοιπόν, αἴτιο τῆς κακοδαιμονίας μας εἶναι ὅτι αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ὀρφανοί (κατὰ τὴν ἀντίληψή μας) καὶ ἔτσι μᾶς κάνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ ζοῦμε στὴν ὀρφάνια καὶ στὴν ἀπελπισία τῆς ὀρφάνιας.

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἀπὸ τὸ Σημειωματάριο ἑνὸς Ὑποτακτικοῦ, τ. Α΄.

Η καλή απιστία του Θωμά

Ο γνωστός για τον ενθουσιασμό του και από άλλες περιπτώσεις Θωμάς δεν είναι ένας σκεπτικιστής απομονωμένος και μειονεκτικός. Τολμά, αναζητά, ανιχνεύει, ψάχνει. Ζητά την αλήθεια, μια άμεση επαφή μαζί της. Ο Χριστός δεν δυσκολεύεται να του την προσφέρει. Ξανάρχεται να τον συναντήσει. Ξανάρχεται και για τον καθένα μας.

Η πίστη αρκετών χριστιανών, μερικές φορές, είναι νερόβραστη, πιο ψυχρή και από την απιστία. Την έχουμε την πίστη ως πανοπλία και καλή αμφίεση για να κτυπάμε, να μη μας κτυπούν, να μας εκτιμούν, θαυμάζουν και προσέχουν. Δεν τολμούμε ποτέ να ψάξουμε βαθύτερα τη νομιζόμενη πίστη μας, δεν θέλουμε επ’ ουδενί να την αμφισβητήσουμε, μη κι εκτεθούμε. Η θερμή πίστη δίνει πνευματική υγεία, ισορροπία, στηριγμό, ενδυνάμωση, ελπίδα κι εμπιστοσύνη στο Θεό. Μερικές φορές, ας μη φοβηθούμε να το ομολογήσουμε, η πίστη μας έχει αρκετά στοιχεία μυστικής εγωπάθειας και νοσηρής συναισθηματικότητας. Φθάνει μάλιστα μια λαθεμένη πίστη σ’ ένα αντικοινωνικό σκεπτικισμό, που προσφέρει ένα αρκετά κακό παράδειγμα στους άλλους. Αναζητώντας το Θεό και βλέποντας εμάς έτσι, κάνουν πίσω.

Ο Θωμάς δεν ήταν σίγουρα κακόπιστος ούτε ευκολόπιστος. Ήταν ειλικρινής, ντόμπρος, γνήσιος, ατόφιος, τίμιος και αληθινός. Ήταν αυτός που ήταν. Η καλή του απιστία έκανε το Χριστό να ξανάλθει γι’ αυτόν. Ο Χριστός του προσφέρθηκε για την ειλικρίνειά του. Δεν τον επετίμησε, που ζήτησε να τον δει, να τον ψηλαφήσει. Όμως τελικά μακάρισε κι ευλόγησε αυτούς που δεν θα δουν και θα πιστέψουν.

Η απιστία φυσικά είναι ελεύθερη επιλογή του καθενός. Η απιστία λέει πως βασίζεται μόνο σε ό,τι βλέπει και πιάνει και κατανοεί η λογική. Αυτό είναι ένας εξαναγκασμός και μια ευκολία κουραστική. Η πίστη θα λέγαμε είναι με δυσκολία, επικινδυνότητα, ρίσκο και τόλμη. Γι’ αυτό μακαρίζει αυτούς που πιστεύουν χωρίς χειροπιαστές αποδείξεις. Η πιο δυνατή απόδειξη είναι η βεβαίωση της καρδιάς μας. Ο δυσκολόπιστος Θωμάς είναι αδελφός μας, είναι αδύναμος, αλλά καλοπροαίρετος σίγουρα.

 

του μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη

Τα πρότυπα

Οι νέοι θα τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι τα πρότυπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 

π.Ιουστίνος Πάρβου

Ο Νεύτωνας και η Aνάσταση των νεκρών

Κάποιος υπέβαλλε στον διάσημο Νεύτωνα, την εξής ερώτηση:

- Το ανθρώπινο σώμα μεταβάλλεται σε σκόνη. Εάν πραγματικά υπάρχει ανάσταση των νεκρών, ποιός θα την μαζέψει, για να δώσει στις ψυχές νέα σώματα;

Ο Νεύτωνας δεν απάντησε. Πήρε μια χούφτα ρινισμάτων σιδήρου, την ανακάτεψε με ψιλή άμμο και ρώτησε:

- Ποιός θα μαζέψει πάλι, αυτά τα ρινίσματα;

Και ενώ κανείς δεν μπορούσε να ...του απαντήσει, πήρε έναν μεγάλο μαγνήτη, τον κράτησε πάνω από το μίγμα και τότε τα ρινίσματα μετακινήθηκαν και κόλλησαν στον μαγνήτη.

Και τότε ο Νεύτωνας με σοβαρό ύφος λέει:

- Εκείνος που έχει δώσει αυτή τη δύναμη σε ένα αδρανές αντικείμενο, δεν μπορεί να δώσει μια δύναμη μεγαλύτερη στις ψυχές μας, όταν θα χρειαστούν να ενδυθούν την αφθαρτοποιημένη σκόνη;…

 

Πηγή

Ένα μόνο χρειαζεται

Ο χρόνος θαρρείς πως έχει φτερά και πετάει. Πόσο σύντομη είναι η παρούσα επίγεια ζωή μας μπροστά στη μελλοντική και αιώνια -σαν ένας κόκκος άμμου στη θάλασσα! Και όμως, πολύ λίγο σκεφτόμαστε την αιωνιότητα, πολύ λίγο προετοιμαζόμαστε γι' αυτήν. Ναι, είμαστε κολλημένοι στα επίγεια και ξεχνάμε αυτό το «ένα» που χρειάζεται... Κύριε, δώσε μου τη μνήμη του θανάτου!»

 

«Στον καιρό των δοκιμασιών να περιμένεις την ειρήνη και στον καιρό της ειρήνης να ετοιμάζεσαι για δοκιμασίες. Στην πρόσκαιρη ζωή μας οι ειρηνικές καταστάσεις εναλλάσσονται με τις θλιβερές. Ακόμα και οι άγιοι του Θεού δεν ήταν απαλλαγμένοι απ' αυτές τις εναλλαγές. Εσύ, όμως, θέλεις να βρεις έναν καινούργιο δρόμο δίχως θλίψεις. Τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει... Ένα μόνο μέσο υπάρχει για την αντιμετώπιση των θλίψεων: υπομονή με προσευχή.»

 

Από το ομώνυμο βιβλίο του π.Ιωάννου του Βάλαμο

Αὐτός ὁ πολιτισμός εἶναι μιά ἐπαναφορά στήν ἀγριότητα

Τό πνεῦμα τό ὀρθόδοξο εἶναι ταπεινό. Τά ταπεινά ἐκκλησάκια πού δημιουργοῦν κατάνυξη. Πᾶτε στό Μυστρᾶ νά δεῖτε πῶς ἦταν οἱ Βυζαντινές Ἐκκλησίες. Ἡ ταπεινή μουσική ἡ μονοφωνική ἐκφράζει τήν Ὀρθοδοξία καί ὄχι ἡ πολυφωνική. Ἡ πολυφωνία ἐκφράζει τήν αἵρεση καί τόν Οἰκουμενισμό. Ὁ Οἰκουμενισμός αὐτό λέει‘κρατῆστε ὁ καθένας τήν πίστη σας καί νά εἴμαστε ὅλοι μαζί’, πολυφωνία. Δέν εἶναι σωστό. Ὁ Χριστός μᾶς κάλεσε σέ ἕνα πνεῦμα, ὄχι σέ πολλά πνεύματα. Ὁ σκοπός και τοῦ Μοναχισμοῦ καί τοῦ Γάμου καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ ἴδιος: νά γίνουμε ἕνα πνεῦμα ἐν Χριστῶ. Καί οἱ σύζυγοι καί τά παιδιά στόν γάμο καί οἱ μοναχοί στο Μοναστήρι καί ὅλη ἡ Ἐνορία καί ἡ τοπική Ἐκκλησία στίς κατά τόπους Ἐκκλησίες «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. 17,21). Αὐτό εἶναι τό ὀρθόδοξο πνεῦμα, αὐτός εἶναι ὁ πόθος τοῦ Χριστοῦ. Καί ὄχι ἡ πολυφωνία. Γι’ αὐτό ἡ ἐκκλησιαστική φωνή εἶναι μονοφωνική, ἐκφράζει αὐτό τό ἕν πνεῦμα, τό «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ δοξάζειν καί ἀνυμνεῖν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά σου», ὅπως λέμε στην Ἐκκλησία.

Μπῆκε λοιπόν στήν Ρωσία, μπῆκε καί στήν Ἑλλάδα αὐτό τό δυτικό καί μᾶς ἔχει κυριέψει τό ἀμερικάνικο πνεῦμα καί τά φάστ-φουντ, τά μπλού-τζήν καί ὅλα αὐτά, ὅλος αὐτός ὁ πολιτισμός, πού δέν εἶναι πολιτισμός τελικά, εἶναι μιά ἐπαναφορά στήν ἀγριότητα καί αὐτό φαίνεται ξεκάθαρα στή μουσική.

 

Άρχ.Σάββα Αγιορείτου – Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία

Τα θαύματα που θα πλανήσουν τους σαρκικούς ανθρώπους

Οι άνθρωποι έχασαν την ευλάβεια και τον σεβασμό προς καθετί το ιερό, καθώς επίσης και την ταπείνωση, που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ανάξιος όχι μόνο να επιτελεί αλλά και να βλέπει απλώς θαύματα. Έτσι, σήμερα διψούν για θαύματα όσο ποτέ άλλοτε. Μεθυσμένοι από την υπερηφάνεια, την αυτοπεποίθηση και την άγνοια, τρέχουν απρόσεκτα, απερίσκεπτα και παράτολμα σε καθετί το θαυματουργικό. Δεν αρνούνται, μάλιστα, να λάβουν μέρος και οι ίδιοι στην επιτέλεση θαυμάτων το αποφασίζουν χωρίς σκέψη. Αυτή η τάση είναι επικίνδυνη περισσότερο από ποτέ. Γιατί πλησιάζουμε σταδιακά στην εποχή που θ' αρχίσουν να γίνονται πολυάριθμα και εκπληκτικά θαύματα, θαύματα που θα πλανήσουν και θα σύρουν στην απώλεια τους σαρκικούς ανθρώπους.

 

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίκωφ

 

ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ (ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΟΜΟΣ), ΕΡΓΑ 8, ΟΣΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ. ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Η πιο ωραία Ανάσταση είναι της ψυχής μας

Σκυφτός, ανόρεχτος, πικραμένος ο Χαρίλαος γυρίζει στο σπίτι του. Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις τώρα η παρέα του τελείωσε το γλέντι της. Απόψε μάλιστα παρά λίγο και να έρθουν στα χέρια.

Κάτι είπε ο Αντώνης, που έθιξε το Χαρίλαο. Άναψε. Τινάχτηκε. Θα γινόταν μεγάλη φασαρία, αν δεν μεσολαβούσαν οι άλλοι.

Τώρα βαρύς και κουρασμένος σέρνει τα βήματά του.

Ξαφνικά, στη στροφή του δρόμου, βλέπει φαναράκια, λαμπάδες, κόσμο. Χαρούμενες φωνές παιδιών αντηχούν στη γειτονιά. «Χριστός Ανέστη», θεία! «Αληθώς Ανέστη», καλό μου παιδί! Ο Χαρίλαος σαν να ξύπνησε από ύπνο.

-Τι; Πως; «Χριστός Ανέστη;» Αλήθεια· απόψε Ανάσταση… Λαμπρή! Όλος ο κόσμος χαίρεται. Εγώ μονάχα τριγυρνώ στους δρόμους έρημος και μοναχός!…

Θυμήθηκε μεμιάς τα περασμένα. Τότε που ήταν και αυτός κοντά στο Θεό! Ξαφνικά να, μπροστά του η Εκκλησία. Ήταν ακόμα ανοιχτή. Ο κόσμος είχε φύγει…

Ο Χαρίλαος μπήκε μέσα. Άναψε ένα κερί. Το μοσχολίβανο ακόμα ευωδίαζε. Συγκινήθηκε. Λύγισε η ψυχή του.

-Θεέ μου, δε θέλω να είμαι τέτοιος. Με παρασέρνει το πάθος, η αμαρτία… Βοήθησέ με να μην ξαναπέσω. Να μη…

Δεν πρόφτασε να συμπληρώσει τα λόγια του. Τον έπνιξαν οι λυγμοί. Ακούμπησε σ’ ένα στασίδι. Τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του ποτάμι.

Πέρασε λίγη ώρα. Απ’ έξω έτυχε να περνούν κάποιοι. «Χριστός Ανέστη!», είπε η μια παρέα. «Αληθώς Ανέστη!», απάντησε η άλλη, που έπαιρνε διαφορετικό δρόμο…

-Ναι! «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος», είπε ο Χαρίλαος. Είθε και η ψυχή μου να αναστηθεί!

Σηκώθηκε. Βγήκε από την Εκκλησία και πήρε το δρόμο για το σπίτι του.

Μια ξεχωριστή γαλήνη ένιωθε τώρα στην καρδιά του. Κάποιο φως γλυκό του φώτιζε το δρόμο. Λαμπάδα δεν κρατούσε στα χέρια του. Δεν έχει σημασία. Κρατούσε η ψυχή…

Η λουσμένη στο δάκρυ της μετάνοιας ψυχή του, που απόψε πάλι αναστήθηκε…

 

Από το βιβλίο Ρήματα Ζωής

 

ΠΗΓΗ: https://melissoules.com

Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς, θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Αγίου Πορφυρίου, ὅπως τά ἔζησα μιά Τρίτη Διακαινησίμου στό κελλάκι του.

Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρεκάλεσε νά μή φύγω. Κάθησα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεββάτι του. Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του. Μέ ρώτησε:

– Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν;

– Ναί, γέροντα, τό ξέρω.

– Πές το. Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:

Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν˙ καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον.

– Τό κατάλαβες;

– Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

– Τίποτε δέν κατάλαβες, βρέ Γιωργάκη Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης. Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα γῆς, ἀπό μιά διώρυγα, ἀπό μιά λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.

Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει ὁ ἄνθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ὁ κόσμος αὐτό τό Πάσχα, αὐτό τό πέρασμα.

Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό τόν θάνατο στή ζωή.

Γι’ αὐτό σήμερα θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν. Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν ἀπαρχή τῆς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, τῆς ζωῆς κοντά Του.

Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε γιά λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

– Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Ἅδης. Τώρα ὃλα εἶναι χαρά, χάρις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση. Τώρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον. Ἒχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι; Νά τρῶνε λίγο ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά; Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα. Ἒτσι ἒπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας καί τή δική μας.

Διέκοψε καί πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μιά εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

– Μπορῶ νά σοῦ δώσω μιά συμβουλή; συνέχισε.

Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου, σέ κάθε πόνο σου, νά συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στόν ἑαυτό σου καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.

Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πρᾶγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας. Καί θα συνειδητοποιεῖς ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σοῦ συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου.

Μοῦ ʹσφιξε τό χέρι, λέγοντας:

Σοῦ εὔχομαι νά σκιρτᾶς ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων.

Ψάλλε τώρα καί τό Χριστός Ἀνέστη!

 

Γεώργιος Παπαζάχος, Καθηγητής Ιατρικῆς Σχολῆς

 

Ἐπιστολή στό περιοδικό Σύναξη

 

Πηγή; http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Ο Θεός χτυπά την πόρτα της καρδιά μας

Περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Πέρασε και το φετινό Πάσχα και θαρρώ πως ακόμα δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε, να πιάσουμε το νόημα, να εμβαθύνουμε στην ουσία της ζωής.

Πνιγμένοι στην καθημερινότητα, στο συνεχόμενο, εξουθενωτικό τρέξιμο, εγκλωβισμένοι στις όποιες φτωχές γνώσεις μας, στη φιλοσοφία του να περνάμε καλά, κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας, σε μια εύπεπτη φιλοσοφία, σε μια ψυχολογία που δεν θεραπεύει αλλά αντίθετα χαϊδεύει τον εγωισμό μας, παρασυρμένοι από τις άθεες τάσεις της εποχής αδυνατούμε έστω να υποψιαστούμε το αιώνιο, να ψηλαφήσουμε αυτό που δεν φαίνεται, που πάει κόντρα στην στεγνή λογική μα τελικά είναι το μόνο αληθινό.

 

Οι πόρτες τις καρδιές μας από καιρό τώρα σκουριασμένες, κλειδαμπαρωμένες."Τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα" (Ιωαν. 3,19). Το φως ήλθε, απλώθηκε στον κόσμο αλλά ο κόσμος δεν το δέχτηκε, προτιμώντας το σκοτάδι γιατί τα έργα του είναι πονηρά, δεν ταιριάζουν, δεν έχουν θέση στο φως της αλήθειας, ελέγχονται, δεν αντέχουν στιγμή μπροστά στον ήλιο της δικαιοσύνης.

«Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» (Αποκ. 3,20) βεβαιώνει ο νικητής του θανάτου, του διαβόλου, της αμαρτίας μας, Θεάνθρωπος Χριστός. Στέκομαι εδώ στην πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου και χτυπάω διακριτικά με χιλιάδες τρόπους, με μηνύματα, με ανθρώπους που σας στέλνω στο δρόμο σας. Με μια πνευματική ομιλία, με μια κατανυκτική θεία λειτουργία, με μια σκληρή δοκιμασία, με μια ανίατη ασθένεια, έναν επώδυνο χωρισμό, έναν αναπάντεχο αποχωρισμό. Με ένα φίλο ή ένα συνάδελφο καλό που γεύθηκε μια σταλιά από το φως το θεϊκό. Με ένα ταπεινό ιερέα που μέρα- νύχτα προσεύχεται για σένα και μπορείς κάτω από το πετραχήλι του να σβήσεις όλες τις ανορθογραφίες σου, να αποθέσεις όλα τα βαρίδια της ψυχής σου κι ανάλαφρος πια να πετάξεις σε κόσμους αιώνιους, αγγελικούς, θεΐκούς.

Ο Θεός χτυπά την πόρτα της καρδιά μας καθημερινά. Για μέρες, μήνες, χρόνια, για μια ολόκληρη ζωή. Μέχρι την τελευταία μας πνοή. Και ένα κρίμα και άδικο να φεύγει ανώφελα ο χρόνος της ζωής μας. Δίχως ειρήνη, δίχως πίστη, δίχως Θεό, δίχως αιώνια προοπτική. Λίγο να ανασκουμπωθούμε, να σηκωθούμε, να κάνουμε το βήμα το αποφασιστικό. Να ανοίξουμε την ψυχή μας στον Χριστό, να γεμίσει όλη η ύπαρξη μας φως.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πια. Αργά ή γρήγορα όταν Τον συναντήσουμε δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες. Θα μας πει τότε ο Κύριος," Παιδί μου μια ολόκληρη ζωή σε κυνηγούσα, σου έστελνε σημάδια,ανθρώπους, σου χτυπούσα συνεχώς την πόρτα της καρδιά σου...

Εσύ τι έκανες παιδί μου; Με ήθελες, με ποθούσες ή με αγνοούσες και με έδιωχνες;"

Ας το θυμόμαστε αυτό και επιτέλους να ξυπνήσουμε. Εσύ αδερφέ μου κι εσύ ταλαίπωρε εαυτέ μου... Ο Θεός μας καλεί σε συνάντηση σε κοινωνία μαζί Του. Ποιά η δική μας απάντηση; Τον θέλουμε, τον ποθούμε, Τον αναζητούμε;

 

Χριστός ανέστη!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

Ο Χριστός ἀνταλλάσσεται με ἕνα πιάτο μαγειρίτσας;

Έρχεται ἡ Ἀνάσταση καὶ πηγαίνουμε εἰς τὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ ἀκούσουμε ἐκεῖνο τὸν Ἀγγελικὸ ὕμνο "Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν". Μαζεύεται αὐτὸς ὁ κόσμος ὁλόκληρος, χιλιάδες ὁ κόσμος καὶ γεμίζουν οἱ πλατεῖες τῶν Ἐκκλησιῶν.Πηγαίνουν γιὰ νὰ πάρουν τὸ Ἅγιο Φῶς.Γιὰ ποιό λόγο;

Ἀπάντησις: γιὰ τὸ καλὸ τοῦ χρόνου.

Ἀκοῦνε ἐκεῖνο τὸ "Χριστὸς Ἀνέστη" καὶ φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
- Ποὺ πηγαίνεις;
- Στὸ σπίτι μου..
- Καὶ τί κάνεις εἰς τὸ σπίτι;
- Τρῶμε...
- Τί τρῶς;
- Μαγειρίτσα...
- Καὶ ὁ Χριστὸς ἀνταλλάσσεται μὲ ἕνα πιάτο μαγειρίτσας; Τόση ἀγάπη ἔχεις εἰς τὸν Χριστόν;
- Τὸν Χριστὸ τὸν ἀγαπῶ!...
- Φωνάζει ὅμως ἐκεῖνος καὶ λέγει: "οὐ σωθήσεται πᾶς ὁ λέγων μοὶ Κύριε, Κύριε". Ἔμεινες μέχρι τὸ τέλος τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας;
- Ὄχι...
- Ποὺ πηγαίνεις;
- Μὰ πηγαίνουν ὅλοι εἰς τὸ σπίτι καὶ ἐγὼ πρέπει νὰ πάω νὰ τοὺς σερβίρω...
- Δὲν ἔχουν χέρια νὰ σερβίρουν τὸν ἑαυτόν τους; Πρέπει νὰ πᾶς νὰ τοὺς ταΐσεις; Μεῖνε ἐσὺ παιδὶ μοῦ εἰς τὴν Ἐκκλησία καὶ μὴ φύγεις...
- Ὄχι, γίνεται καυγᾶς τρικούβερτος...
Αὐτὴ εἶναι ἡ θρησκεία μας, αὐτὴ εἶναι ἡ πίστη μας, αὐτὰ εἶναι ποὺ θέλει ὁ Θεός;
Ναὶ ἀδελφοί μου, εἴμεθα Χριστιανοὶ εἰς τὸ ὄνομα, ἀλλὰ δὲν εἴμεθα Χριστιανοὶ στὶς πράξεις μας.

 

Άρχιμ. Σάββας Ἀχιλλέως

Πηγή

Εάν ο Χριστός σταλάξη στην καρδιά ένα ελάχιστο μόριο αναστάσιμης χαράς…

Μετά την Σταύρωση τι ακολουθεί; Η Ανάσταση.

Άρα και για όποιον σταυρώση τα πάθη του και τα νεκρώσει με την νέκρωση του Χριστού , θα ακολουθήση και η ανάσταση της ψυχής του.

Ξέρετε τι θα πει ανάστασις; Εάν ο Χριστός σταλάξη στην καρδιά ένα ελάχιστο μόριο αναστάσιμης χαράς, εάν δώση ο Θεός και την γευθεί ο άνθρωπος, αισθάνεται πραγματικά τον Παράδεισο με όλη τη σημασία της λέξεως, στην καρδιά του!

Όπως είπε ο Χριστός: “Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστι” (Λουκ. ιζ’, 21).

Και πότε θα το νιώσω αυτό; Πότε θα αναστηθω; Οταν θα σηκώσω τον σταυρό. Όταν πάθω κι εγώ ότι έπαθε Αυτός, τότε θα γνωρίσω κι εγώ την Ανάσταση την δική Του.

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτη

Πηγή

Αναστάσιμη χαρά

Χριστός Ανέστη!

Δυο λέξεις μόνο κι ολόκληρη η ύπαρξη αγάλλεται, ανθίζει αιώνια νικώντας κάθε φόβο, ξεπερνώντας κάθε δυσκολία, πατώντας τελειωτικά το μέγα τραύμα του ανθρώπου, τον θάνατο. Αυτή η αναστάσιμη χαρά είθε να μη σβήσει ποτέ από την καρδιά.

Αναστάσιμο φως, ψαλμωδία αγγέλων, κατάνυξη μυστική, βεβαιότητα εσωτερικής ζωής ανέσπερης.

Χριστός Ανέστη! Χριστός Ανέστη χαρά μου!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου