Μάθε να αγαπάς τους άλλους και η χαρά θα εγκατασταθεί στην καρδιά σου

Ένα πράγμα θα ήθελα να σου ζητήσω: να είσαι πιο προσεκτική και πιο αυστηρή με τον εαυτό σου. Για την εκτέλεση όλων των κανόνων μη θλίβεσαι. Τους έκανες; Δόξα τω Θεώ! Δεν τους έκανες; Συγγνώμη Κύριε! Να τα κανονίζεις όλα όχι μόνο σύμφωνα με τις απαιτήσεις, αλλά και με το πώς αισθάνεσαι τον εαυτό σου, σωματικά και πνευματικά...

Μας σώζει ο Σωτήρας μας κι όχι οι δικοί μας αγώνες και κόποι. Εμείς ας παραδώσουμε στον Κύριο την καρδούλα μας κι Εκείνος θα τη γεμίσει με τόση αγάπη, που θα αρχίσουν να ζουν φωτεινά μέσα της όλοι!...

Για θυμήσου πώς άρχισες να μαθαίνεις γράμματα στο σχολείο... Αυτή τη μέθοδο εκμάθησης εφάρμοσε και στην πνευματική ζωή. Μη βιάζεσαι, μη βασανίζεις και μη συντρίβεις τον εαυτό σου, ούτε την οικογένειά σου. Να ενεργείς πάντα με περίσκεψη σε κάθε περίσταση της ζωής. Επίσης μην ξεχνάς να λες: "Κύριε, βοήθει μοι! Κύριε, συνέτισόν με!"

Ορίστε, έτσι θα μαθαίνεις. Το πρωταρχικό σε τούτη την επιστήμη είναι να μάθεις να κυριαρχείς και να κυβερνάς όχι τους άλλους, αλλά τον εαυτό σου.

Ο Θεός είναι αγάπη και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει. Ορίστε όλη η επιστήμη! Μάθε να αγαπάς τους άλλους, μάθε να συμπονάς τους άλλους κι η χαρά θα εγκατασταθεί στον νου και την καρδιά σου.

Η ευλογία του Θεού μαζί σου.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Με λεπτότητα και αγάπη», π.Ιωάννη Κρεστιανκιν

Το κήρυγμα του Βαπτιστού

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης (†)

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, αγαπητοί μου, ήταν παιδί ευσεβών γονέων, του Ζαχαρίου και της Ελισάβετ, που αξιώθηκαν να τον αποκτήσουν σε μεγάλη ηλικία κατά τρόπο θαυμαστό. Ιωάννης θα πει «δώρο Θεού». Και ήταν δώρο Θεού ο Ιωάννης. Έμβρυο ακόμα, μέσα απ’ την κοιλιά της μητέρας του, χαιρέτισε και προσκύνησε το Χριστό, όταν η Παναγία έγκυος, επισκέφθηκε την Ελισάβετ. Τότε «εσκίρτησε το βρέφος», ο Ιωάννης, «εν τη κοιλία» της μητέρας του (Λουκ. 1:41). Από τότε ήταν αγιασμένος.

Όταν μεγάλωσε, πήγε στην έρημο του Ιορδάνου. Εκεί ασκήθηκε αυστηρά. Έζησε βίο υπεράνθρωπο. Η ενδυμασία του απλή. Το φαγητό του λιτό. Ποτό του το νερό του ποταμού. Στρώμα του η αμμουδιά της όχθης, οροφή τα άστρα τ’ ουρανού, συντροφιά του τα θηρία.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ανδρώθηκε. Βιβλίο, που μελετούσε, ήταν η φύση. Τα πάντα μιλούν, όλα κηρύττουν το μεγαλείο του Θεού: «Αινείτε αυτόν ήλιος και σελήνη, αινείτε αυτόν πάντα τα άστρα και το φως» (Ψαλμ. 148:3).

Πανεπιστήμιο του Ιωάννου η έρημος. Εκεί καταρτίσθηκε, και εκεί έλαβε την εντολή ν’ αρχίσει το βάπτισμα και το κήρυγμα. Ένα κήρυγμα που διέφερε από τα κηρύγματα των φαρισαίων και γραμματέων, κήρυγμα που ξυπνούσε την συνείδηση, αναγκαίο στην εκφυλισμένη γενεά.

Ποιο ήταν το κήρυγμά του;

Το βασανισμένο λαό τον έβλεπε ο Ιωάννης με συμπάθεια και το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα παρηγορίας και ενισχύσεως. Τους συνιστούσε, να έχουν αγάπη και αλληλεγγύη μεταξύ τους· συνιστούσε προ παντός την ελεημοσύνη. Θείο άρωμα! Τα ωραιότερα λόγια τα έχει πει το Ευαγγέλιο. Ας τ’ ακούσουν όσοι πιστεύουν στο Μαρξ και στο Λένιν, που έκλεψαν συνθήματα από το Ευαγγέλιο και τα κλεμμένα τα ανακάτεψαν με υλισμό και αθεΐα. Ιδού το μεγάλο σφάλμα τους. Τι έλεγε λοιπόν ο Ιωάννης: Όποιος έχει δυο πουκάμισα, να δώσει το ένα σ’ αυτόν που είναι γυμνός· και όποιος έχει δυο ψωμιά, να δώσει το ένα στον άλλο που πεινάει (Λουκ. 3:11). Αυτά τα είπε πολύ προτού παρουσιαστούν οι διάφοροι λεγόμενοι θεωρητικοί διδάσκαλοι της ισότητος και δικαιοσύνης. Κήρυγμα κοινωνικό, ριζοσπαστικό, κήρυγμα ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας, κήρυγμα αληθινής ισότητος και δικαιοσύνης.

Έρχονταν κατόπιν κοντά του τελώνες. Τι ήταν αυτοί; Δεν είχαν καλό όνομα. Ήταν υπάλληλοι του Ρωμαϊκού κράτους, έφοροι και εισπράκτορες, που δεν αρκούνταν να εισπράττουν τη νόμιμη φορολογία, αλλά πίεζαν πολύ το λαό, γι’ αυτό ήταν μισητοί. Σ’ αυτούς έλεγε· Μη πιέζετε και μην εισπράττετε περισσότερα από ό,τι πρέπει να εισπράττετε (Λουκ. 3:12-13).

Έρχονταν μετά στρατιώτες των ρωμαϊκών λεγεώνων, πανίσχυροι κατά κόσμον. Σ’ αυτούς τι έλεγε; Δεν έλεγε να ρίξουν τα όπλα· διότι είναι αναγκαία για την ασφάλεια της δημοσίας τάξεως. Αλλά τι τους έλεγε· Το όπλο, που σας έδωσε η πατρίδα, μην το χρησιμοποιείτε κάνοντας κατάχρηση και αδικία, μην εκμεταλλεύεστε την εξουσία σας για ν’ αρπάζετε· αρκεσθείτε στο μισθό σας (Λουκ. 3:14).

Προς όλο τον όχλο μιλούσε με ευθύτητα. Αλλ’ εκείνοι που προκαλούσαν περισσότερο τον έλεγχό του ήταν οι φαρισαίοι, η άρχουσα τάξη. Αυτοί καυχόνταν για τη σοφία τους, για τις γνώσεις τους, για την «αγιοσύνη» τους. Σ’ αυτούς ήταν σκληρός, πολύ σκληρός. Τους ονόμαζε οχιές, «γεννήματα εχιδνών» (Λουκ. 3:7). Γιατί; Γιατί ήταν μητροκτόνοι και πατροκτόνοι σαν την οχιά, που όταν πρόκειται να γεννηθεί τρώει τη κοιλιά της μάνας της και την θανατώνει. Τους ονόμαζε ακόμη δέντρα σαπρά, που τα περιμένει τσεκούρι και φωτιά: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Λουκ. 3:9). Το καλό δέντρο έχει καρπούς: η μηλιά τα μήλα, η αχλαδιά τα αχλάδια, η πορτοκαλιά τα πορτοκάλια. Εσύ τι κάνεις, άχρηστε άνθρωπε;

Τέλος ο Ιωάννης έκανε ένα τόλμημα. Τις ημέρες εκείνες ένας βασιλιάς παντοδύναμος, ο Ηρώδης, έδιωξε τη νόμιμη γυναίκα του, πήρε ως παλλακίδα τη γυναίκα του αδελφού του, την αισχρή Ηρωδιάδα, και συζούσε μαζί της. Όσοι ανέβαιναν στα ανάκτορα τον κολάκευαν. (Έτσι είναι. Να κάνω τώρα τον παραλληλισμό; Διότι συνέβη αυτό και στις μέρες μας. «Λεβέντη» τον λέγανε ένα πόρνο, 75 χρονών άνθρωπο, που διέλυσε την οικογένειά του και συζούσε με άλλη γυναίκα.) Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι… Ο Ιωάννης όμως ανέβηκε στα ανάκτορα και έριξε τον κεραυνό. Κεραυνός ήταν ο λόγος του «Ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου» (Μαρκ. 6,18)· δεν σου επιτρέπεται, βασιλιά, να ατιμάζεις τον εαυτό σου και να συζείς παράνομα με τη γυναίκα του αδελφού σου. Αυτός ήταν ο λόγος του· πέντε λέξεις κήρυγμα. Αλλά οι λέξεις αυτές αξίζουν περισσότερο από μυριάδες κηρύγματα. Και τελικά αυτές στοίχισαν το κεφάλι του τιμίου Προδρόμου.

Τέτοιος ήταν ο Πρόδρομος. Και τέτοια παράδοση άφησε στην Εκκλησία μας. Αν πρέπει να υπάρχει κήρυγμα στην Εκκλησία, το κήρυγμα δεν πρέπει να ‘ναι κολακεία· πρέπει να ‘ναι σθεναρό, ριζοσπαστικό, αποτελεσματικό. Να ελέγχει τους πάντες· όχι μόνο τους μικρούς του όχλου, αλλά και τους μεγάλους που κατέχουν τα υψηλά αξιώματα.

Υπάρχει σήμερα τέτοιο κήρυγμα; Δόξα τω Θεώ υπάρχει, αδελφοί μου, παρ’ όλο ότι είναι σπάνιο. Δύο – τρία παραδείγματα αναφέρω.

Στη Γερμανία ήταν ο Χίτλερ. Αυτός διέταξε, πάνω στην αγία τράπεζα, εκτός του Ευαγγελίου, να βάλουν το βιβλίο του με τίτλο «Ο αγών μου», ένα αθεϊστικό βιβλίο. Όλοι οι πάστορες υπέκυψαν, και δίπλα στο Ευαγγέλιο έβαλαν το βιβλίο του Χίτλερ. Ένας μόνο, που υπήρξε και ήρωας του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, δεν υπέκυψε και δεν πειθάρχησε. Συνελήφθη, οδηγήθηκε στις φυλακές. Εκεί τον επισκέφθηκαν οι άλλοι πάστορες και του είπαν: «Πώς είσαι μέσα; Εσύ ο ήρωας της Γερμανίας, ο μορφωμένος, ο εκλεκτός, να είσαι μέσ’ στις φυλακές!». Και αυτός τι απήντησε: «Εσείς απορείτε πώς είμαι μέσα εγώ, κ’ εγώ απορώ πώς είστε έξω εσείς…». Σοφά λόγια, έλεγχος όλων των δειλών ιεροκηρύκων.

Στη Ρουμανία, όταν έγινε η επανάσταση και γκρέμισαν το τρομερό καθεστώς, τότε που υπήρχε πείνα και δυστυχία άνευ προηγουμένου, ποιος άναψε τη φωτιά; Ένας Ρουμάνος ιερεύς! Αυτός, θαρραλέος, έριξε τη θρυαλλίδα. Ήλεγξε τον άρχοντα της χώρας ως άλλος Πρόδρομος, και συνελήφθη…

Να πάμε στη Ρωσία; Όταν ο Στάλιν διέταξε να παύσουν πλέον τα κηρύγματα, οι διδασκαλίες, τα πάντα, εκεί παρουσιάστηκαν ήρωες, εκ των οποίων ένας υπήρξε ιερεύς και άλλοι μοναχοί, απλοί καλόγεροι. Αλλά υπήρχε και ένας, ο Σολζενίτσιν, που εκλόνισε εκ θεμελίων το καθεστώς με τα γενναία κηρύγματά του. Έτσι τα Χριστούγεννα του 1989 έγινε το θαύμα. Ύστερα από 75 χρόνια χτύπησε πάλι η καμπάνα στη Μόσχα. Ο Χριστός δεν πέθανε, ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας.

Κ’ εγώ, αγαπητοί μου, ο γέρων επίσκοπος – δεν θέλω να περιαυτολογήσω – ελάλησα τα πρέποντα, μικρός και ασήμαντος μιμητής του αγίου Ιωάννου και των πατέρων της Εκκλησίας. Δεν έπαυσα να ελέγχω. Δεν χτυπώ το καλάμι όταν είναι πεσμένο, το θεωρώ ανανδρία· το χτυπώ όταν είναι όρθιο. Ήλεγξα και κινδύνευσα, και σώθηκα εκ θαύματος.

Ζητώ λοιπόν και από σας, να συμβάλλετε να εφαρμόζεται από όλους το Ευαγγέλιο. Τότε η μαρτυρική μας πατρίδα θα γίνει έθνος άγιο, που θα δοξάσει πάλι το Χριστό· ον, παίδες Ελλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

 

Ομιλία στον Ι. Ναό Αγ. Ιωάννου Πτολεμαΐδος την 7-1-1990.

 

Πηγή

«Όταν προσεύχομαι αισθάνομαι έναν μυστικό Ιορδάνη…»

Αρχ. Ανανίας Κουστένης

 

Θυμάμαι, παιδάκι που ‘μουνα στο χωριό, πέρασε άπο κεί ενας Αγιορείτης.

Τι μεγάλη ευλογία και τ’ Άγιον ‘Ορος κι ολα τά μοναστήρια, κι οχι μονο! Και λεω:

—«Γέροντα, οταν προσευχεσθε, πώς αισθάνεσθε;»Είχα, ετσι, τήν περιέργεια, σαν παιδάκι.

Μου λεει:

«Νά σου πώ, παιδί μου. ‘Οταν προσεύχομαι κι οταν λεω τήν εύχη, αισθάνομαι ένα μυστικό Ιορδάνη, νά διαπερνάει τήν ψυχή μου. Ιορδάνης χαράς. Ιορδάνης αφέσεως. Μία άνοιξη. Γίνομαι σάν αγγε­λούδι. Αποκτάω φτερά. Ανεβαίνω ψηλα. Νοιώθω ευτυχισμένος.»

 

«Γεροντικές και άλλες ιστορίες» εκδ.Λευκωσία

 

Πηγή

Να στρέψετε την κάθε θλίψη στη γνώση του Χριστού

Συμβαίνει πολλές φορές να αισθάνεται κανείς υπερβολική στενοχώρια για την κατάσταση του κόσμου. Να υποφέρει που βλέπει ότι το θέλημα του Θεού δεν γίνεται σήμερα απ’ τους ανθρώπους ή κι απ’ τον ίδιο. Να πονάει με τον πόνο το σωματικό και τον ψυχικό των άλλων. Η ευαισθησία αυτή είναι δώρο του Θεού. Στις γυναίκες τη συναντάμε συχνότερα. Οι ψυχές που έχουν αυτή τη λεπτότητα είναι ιδιαίτερα δεκτικές στα μηνύματα και στη θέληση του Θεού. Αυτές οι ευαίσθητες ψυχές έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν πολύ στην εν Χριστώ ζωή, διότι αγαπάνε τον Θεό και δεν θέλουν να Τον λυπήσουν.

Διατρέχουν όμως έναν κίνδυνο. Αν δεν δώσουν στον Χριστό με εμπιστοσύνη τη ζωή τους, είναι δυνατόν το πονηρό πνεύμα να εκμεταλλευθεί τη λεπτότητά τους και να τις οδηγήσει σε λύπη και σε απελπισία.

Η ευαισθησία δεν έχει διόρθωση. Μπορεί μόνο να μετασχηματισθεί, να μεταποιηθεί, να μετατραπεί, να μεταμορφωθεί, να μεταστοιχειωθεί, να γίνει αγάπη, χαρά, θεία λατρεία.

Πώς; Με τη στροφή προς τα άνω. Να στρέψετε την κάθε θλίψη στη γνώση του Χριστού, στην αγάπη Του, στη λατρεία Του. Κι ο Χριστός που συνεχώς περιμένει με λαχτάρα να μας βοηθήσει, θα σας δώσει την χάρι Του και τη δύναμή Του και θα μετατρέψει τη θλίψη σε χαρά, σε αγάπη για τους αδελφούς, σε λατρεία προς τον ίδιο. Έτσι θα φύγει το σκοτάδι.

 

Άγιος Πορφύριος

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Άγιος των βιβλίων

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (δημοσιογράφος και σκιτσογράφος) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε ο Σταμάτης Σταματίου:

«-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;

Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.

–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται.

Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.

–Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.

–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!...

–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.

Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.

–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων... καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;

–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

–Ο ἴδιος;

–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!... Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι... Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ...»

 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης κοιμήθηκε σαν σήμερα, στις 3 Ιανουαρίου 1911

Αν είσαι σωστός Χριστιανός…

-Αν είσαι σωστός Χριστιανός, χιλιάδες άνθρωποι γύρω σου, βλέποντάς σε, θα σωθούν.

-Με έναν κοσμικό άνθρωπο, θα πρέπει να μιλάς για γήινα πράγματα. Με έναν άνθρωπο όμως που κατέχει τον πνευματικό θησαυρό, θα πρέπει να μιλάς, για τα ουράνια πράγματα.

-Όπως το κερί αν δεν θερμανθεί και μαλακώσει, δεν μπορεί να δεχθεί πάνω του την σφραγίδα, έτσι και η ψυχή, χωρίς να δοκιμαστεί με τους κόπους και τις ασθένειες, δεν μπορεί να λάβει πάνω της την σφραγίδα της αρετής.

-Όλες οι απολαύσεις αυτού του κόσμου, δεν είναι ούτε η σκιά της ευδαιμονίας που φυλάσσεται στους Ουρανούς, γι' αυτούς που αγαπούν τον Θεό.

 

Αποφθέγματα αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ , Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου

Ο χρόνος είναι ένα δώρο του Θεού

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι άφθονες και ανέξοδες ευχές για χρόνια πολλά, για υγεία και χαρά δεν θα αλλάξουν ούτε τη νέα χρονιά.

Η χρόνια μόνο τότε θα είναι καλή: αν έχει μέσα Χριστό, αν έχει μετάνοια και προσευχή. Η χρονιά θα έχει ευλογία αν ανοίξουμε την πόρτα των μυστηρίων του Θεού. " Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει". (Ιωάν. 10,9).

(Εγώ είμαι η θύρα· όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία· και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή).

Ο χρόνος είναι ένα δώρο του Θεού για να Τον δοξολογούμε, να Τον ευχαριστούμε, να Τον ακολουθούμε. Έτσι το πρόσκαιρο μεταμορφώνεται σε αιώνιο, το φθαρτό σε άφθαρτο, ο θάνατος σε αιώνια ζωή κι ο χρόνος συμπυκνώνεται στο αέναο παρόν της ουράνιας βασιλείας.

 

Καλή ένθεη χρόνια!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου