Πόσο εύκολα ραγίζουν και σπάζουν
οι σχέσεις και τα πρόσωπα.
Σχέσεις και πρόσωπα που νομίζαμε
πως ήταν το αποκούμπι
του ανίδεου εαυτού μας,
το βάθρο πάνω στο οποίο ατενίζαμε
τους πάντες και τα πάντα
με ανεμελιά.
Οι ιδέες μάς μεθούσαν,
οι ιδέες μάς νεφέλωναν,
οι ιδέες πλοηγούσαν
όλα τα αισθήματά μας
σε κάθε αυταπάτη ή αναλήθεια. Ραγίζουν και σπάζουν οι σχέσεις·
ραγίζουμε και σπάζουμε
κι εμείς μέσα σε αυτές.
Παίρνουμε μονίμως μαθήματα
ευθραυστότητας και προσκαιρότητας.
Φεύγουμε, δίχως να το θέλουμε.
Θέλουμε να φεύγουμε
κι ας μένουμε συνέχεια στα ίδια.
Φεύγουμε κι όμως ακόμη θέλουμε.
Θέλουμε κι ας μη συνειδητοποιούμε
ότι φεύγουμε.
Μέσα από τον κονιορτό
της ψευδογνώσης μας,
μέσα από τα θρύψαλα
και τα θρύμματα
των παλιών πεποιθήσεων,
η φωνή μας κελεύει εναγωνίως
την αγάπη Του
να έρθει να μαζέψει, να ενώσει,
να συγκολλήσει, να αποκαταστήσει.
Σπάζει τη σιωπή Του κι ο Θεός
μονάχα όταν σπάσουν
όλες οι σχέσεις και τα πρόσωπα
που Τον κρύβανε επιμελώς
από εμάς.
Η αγάπη τελικά είναι μία.
Η αγάπη είναι Ένας.
Ένας και μία είναι
η αγάπη που δεσπόζει,
που πρέπει να κυριαρχήσει
στην καρδιά
ή τουλάχιστον να νοσταλγηθεί
από αυτή.
Ει δ’ άλλως παντού και πάντα
θα ραγίζουμε και θα σπάμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου