Το χώμα σχεδόν φρεσκοσκαμμένο.
Οι αναμνήσεις νωπές.
Ο πόνος και οι πληγές
ακόμα ανοιχτές.
Όλοι εκεί.
Σύζυγος, μάνα, πατέρας,
παιδιά, αδέρφια, συγγενείς,
φίλοι και συνάδελφοι.
Κάποιοι κλαίνε.
Σε κάποιους κάπου κάπου
ξεφεύγει ένα δάκρυ
κάτω απ'τα μαύρα τους γυαλιά.
Άλλοι πάλι θέλουν
να φανούν δυνατοί.
Ο αγέρας δυνατός,
μανιασμένα πασχίζει
να σβήσει τα κεριά,
να σβήσει τη φλόγα της αγάπης
και να φέρει τη λήθη.
Με υπομονή πάλι τ' ανάβουν.
Ξανά και ξανά...
Η ανάμνηση πάση θυσία
να μη σβήσει.
Το φως της ελπίδας
και της Ανάστασης
να παραμείνουν ζωντανές
για πάντα.
Ξέρεις...οι χριστιανοί
δεν είναι υπεράνθρωποι
αλλά βαθύτατα ανθρώπινοι.
Κλαίνε, πονούν, δακρύζουν
μα πάντα ελπίζουν.
Ακόμα και μπροστά
στη πιο μεγάλη δοκιμασία
δεν λυγίζουν.
Όλοι μπροστά σ'ένα τάφο.
Εκεί που τα ψέματα
και η λογική τελειώνουν.
Εκεί που ο θάνατος
φαίνεται πάντα νικητής
κλείνοντας σου χαιρέκακα το μάτι,
έρχεται η μεγάλη ανατροπή
μόνο σε αυτούς που πιστεύουν.
Μπροστά στο τάφο
του μπαμπά τους,
τα μικρά κοριτσάκια στέλνουν
με τις αγγελικές φωνούλες τους
το πιο χαρμόσυνο μήνυμα:
"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών
θανατω θανατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν ζωή
χαρισάμενος"
Χριστός Ανέστη!
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος
αλλά το πέρασμα
για την αληθινή ζωή
κοντά Του.
Οι αληθινοί Χριστιανοί
δεν φοβούνται κανένα θάνατο.
Αν και σταυρωμένοι,
οι καρδιές τους
ψάλλουν αναστάσιμα.
Αλέξης Αλεξάνδρου 5/5/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου