ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ

Απόψε πάλι θα ’ρθει η νύχτα
για να σε θυμίσει
άραγε θα ’μαι μόνο εγώ αυτός
που θα δακρύσει;
Τα μάτια μου θα γίνουν
σύννεφα στον ουρανό
και η βροχή θα φέρνει δάκρυα
κι απ’ το Θεό!

Και οι λυγμοί μου θ’ ακουστούν
σ’ όλη την οικουμένη
θα κάνουν και τη μάνα γη
να κλαίει λυπημένη!

Κι οι άνθρωποι θα πουν
«ειν’ η Δευτέρα Παρουσία
αγκαλιαστείτε όλοι μαζί
τ’ άλλα χωρίς ουσία!»

Μονάχα τότε διάπλατα
θ’ ανοίξει η αγκαλιά σου
μα θα ’ναι μάτια μου αργά,
δε θα ’μαι πια κοντά σου.
Κομμάτια όσα μ’ έκοψες,
αστέρια εκεί ψηλά
να φέγγουνε στο δρόμο σου
τα βράδια τα χλωμά!

Μα κι αν τα δεις να πέφτουνε
τη νύχτα ένα- ένα
για σένα γίνονται ευχές
μ’ αγάπη από μένα ∙
κι έτσι η αγάπη μου λοιπόν
αιώνια θα κρατήσει,
«αστέρια πάντα πέφτουνε
σαν έρχεται η δύση!»

Σταμάτης Σπανουδάκης