ΠΩΣ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΩ;

Θυμάμαι,όχι πολλά χρόνια πριν,
τη Μεγάλη Βδομάδα νήστευα.
Ξεκινούσα τη Δευτέρα
με πολλή δυσθυμία.
Σαν έθιμο,όχι γιατί
ποθούσα ή ήθελα
αλλά επειδή έτσι έπρεπε.

Έβλεπα τον "Ιησού από τη Ναζαρέτ"
και άλλες θρησκευτικές ταινίες
που έπαιζε η τηλεόραση.

Την Παρασκευή περνούσα
κάτω από τον Επιτάφιο
αφού τον περίμενα να περασει
από τη γειτονιά μου.

Στην Εκκλησία έμπαινα μόνο
το μεγάλο Σάββατο το πρωί.
Με συγκινούσε που έπεφταν
τα μαύρα απ' τις εικόνες.
Έμπαινα στη σειρά
μέσα στην κοσμοσυρροή
να κοινωνήσω
κι εγώ τον Χριστό.


Το βράδυ της Ανάστασης
ήμουν με τη λαμπάδα μου
έτοιμος έξω απ' την εκκλησιά
περιμένοντας τον παπά να πει
"Δεύτε λάβετε φως".
Κι αμέσως κατευθείαν σπίτι
μην τυχόν κρυώσει
η σούπα και το αρνί.

Και μάντεψε...
Δεν ένιωθα κάτι διαφορετικό.
Κάτι μεγάλο και λυτρωτικό.

Τίποτα.Το αντίθετο...
Μόνο ένα βάρος
και μια αδιόρατη θλίψη
που έκρυβα μέσα στο φαγοπότι
και τα γέλια της Κυριακής.

Χωρίς προετοιμασία,
εξομολόγηση,
προσευχή,
μετάνοια,
νηστεία και συμμετοχή
στις ακολουθίες της Εκκλησίας
τι περίμενα;

Τι να νιώσω;
Πως να ερωτευτώ
το Νυμφίο Χριστό;
Πως να συμπάσχω
στα άχραντα Του παθη;
Πως να ζήσω Ανάσταση
στην καρδιά μου;

Με τυπικότητες μπροστά
σ'εναν σταυρωμένο Χριστό
η ψυχή πάντα θα διψά.
Επιφανειακά δεν αγγίζει
κανείς το Θεό.
Χρειάζεται βάθος.
Θυσία και πόνος.
Μετάνοια και κόπος.

Τελικά μετά από πολλά χρόνια,
άρχισα να μαθαίνω
πως...χωρίς σταυρό
και χωρίς Χριστό,
δεν υπάρχει αληθινή Ανάσταση.

                                                       Αλέξης Αλεξάνδρου 2/4/18