Αν το σκεφτείτε καλά,θα δειτε πως καταβάθος πιστεύετε ότι πεθαίνουν μόνο οι άλλοι.*
Μεγάλη αλήθεια αυτό.'Εχουμε την ψευδαίσθηση πως ο θάνατος δεν θα μας αγγίξει προσωπικά.Άνθρωποι δίπλα μας φεύγουν καθημερινά.Γέροι αλλά και νέοι.Σε βαθια γηρατειά,πλήρεις ημερών ή απότομα,εξαιρετικά νωρίς από μια αρρώστια,ένα καρκίνο,ένα έμφραγμα,ένα δυστύχημα στο δρόμο.
Συμπέρασμα;Θα πεθάνουμε φίλε....Κι εσύ,κι εγώ.Άλλος γρήγορα κι άλλος αργότερα.Ο θάνατος είναι το πιο σίγουρο γεγονός μετά τη γέννηση μας.Κι όμως φοβόμαστε,τρέμουμε και μόνο στην ιδέα του,αρνούμενοι να τον αποδεχτούμε,να τον αντιμετωπίσουμε κατά πρόσωπο.Βλεπεις το πνεύμα μας,η ψυχή μας είναι πλασμένη για τη ζωή και όχι για το θάνατο.Για την αιωνιότητα και όχι για τη φθορά και το χώμα.
Αυτό που μας λείπει και τρομάζουμε τόσο πολύ είναι η πίστη.Η εμπειρία,το καθημερινό βίωμα της αέναης πορείας που προσφέρει το Πνεύμα.Η ζωή δεν έχει τέλος απλά μεταμορφώνεται,ξεδιπλώνεται σε μια άλλη διάσταση της ύπαρξης.Ο θάνατος ως ένα τελεσίδικο γεγονός,ως μια αποσύνδεση από την μπρίζα που μας κρατά ζωντανούς,υπάρχει μόνο στις ψυχές που απιστούν,που αδυνατούν να δεχτούν τον Χριστό ως αναστάντα,ως νικητή της ζωής και θριαμβευτή επί του θανάτου.Κάτι που πολύ ξεκάθαρα μας το μεταφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος:"ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών". (Κεφ.22:32)
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να πιστέψουμε αλλά να ζήσουμε.Όχι να αποδεχτούμε απλά μια ιδεολογία αλλά να βιώσουμε έμπρακτα της Αναστάσεως την εμπειρία.Και τότε ο θάνατος θα έχει για πάντα πεθάνει.
Αλέξης Αλεξάνδρου 4/10/19
*Η φράση ανήκει στον Λέο Μπουσκάλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου