Τα χελιδόνια του χειμώνα

Ένας λαϊκός μύθος διηγείται πως τα χελιδόνια παλαιότερα δεν ήξεραν να αποδημούν

στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα. Και όταν έπεφτε το χιόνι και έσφυζε η παγωνιά

αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν.

 

Βλέποντας αυτό ένας ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε κι άρχισε να κατευθύνει

τα χελιδόνια στο νότο,σε πιο ζεστά μέρη. Έδινε σημάδια,τα δελέαζε με την τροφή

προς το νότο αλλά δεν τον καταλάμβαιναν. Τα φόβιζε, τα έδιωχνε,αλλά τίποτα.

Τότε αυτός προσευχήθηκε στον Θεό,

 

 

Και ο Θεός τον άκουσε. Τον έκανε χελιδόνι το οποίο μπορούσε να σκέφτεται και να αισθάνεται όπως ο άνθρωπος. Τότε ο άνθρωπος-χελιδόνι εύκολα συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα χελιδόνια και τα οδήγησε σε ποιο ζεστά μέρη.

 

Ο Θεός μας μιλούσε μα δεν τον καταλαμβαίναμε. Μας άγγιζε και τον διώχναμε.

«Φύγε εσύ είσαι κακός δεν ξέρουμε τι λες»

Ο Θεός τόσο πολύ μας αγαπούσε ντύθηκε την ανθρώπινη σάρκα,

Ο Λόγος σαρκώθηκε.  Έγινε άνθρωπος!

 

Και από τότε μας λέει τα ίδια. «Έλα να μην κρυώνεις. Σ΄αγαπώ. Σ΄αγαπώ.  Σε συγχωρώ. Έλα να σε πάρω σε ζεστά μέρη  να μην ξεπαγιάζεις στην αμαρτία,στη μοναξιά»

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται»