Πού να βρούμε τη χαρά;

Ο κόσμος όλος καίγεται, ένα καζάνι όχι που σιγοβράζει, αλλά με ορμή κοχλάζει έτοιμο να ξεχυθεί στον ορίζοντα. Να κρύψει για τα καλά, το φως, τον ήλιο, τη χαρά.

Τα σύννεφα του πολέμου ολοένα και πυκνώνουν, διάχυτη παντού η δυσάρεστη οσμή της σήψης, της διαφθοράς, της κοινωνικής αδικίας, της πείνας, της φτώχειας, της έλλειψης ελπίδας για το αύριο.

Οι άνθρωποι ταραγμένοι, φοβισμένοι, γεμάτοι σκέψεις και χρόνια προβλήματα που ψάχνουν μάταια λύση. Μέσα στο άγχος, τη γκρίνια, τη μιζέρια, παλεύουν με τα φάρμακα κάπου να πιαστούν, κάπως στη ζωή να ισορροπήσουν. Είναι σπάνιο να δεις σήμερα πρόσωπο φωτεινό, γαλήνιο, ήρεμο, αισιόδοξο.

Το πρόβλημα μας, η μεγάλη μας πληγή, το κακό που φαίνεται να γιγαντώνεται και να θριαμβεύει, η αιτία που δεν ησυχάζουμε εσωτερικά είναι η αποστασία. Η απομάκρυνση από την πηγή της ζωής. Η απουσία σύνδεσης, η αποξένωση μας από το Δημιουργό.

Εκ πείρας μας αναφέρει ο  Άγιος Νείλος ο Ασκητής: "Η προσευχή βλαστάνει την πραότητα και την αοργησία, προβάλει τη χαρά και την ευχαριστία και προφυλάσσει από την λύπη και την κακοκεφιά".

Αλήθεια, πότε βρήκαμε λίγο τον χρόνο να προσευχηθούμε; Να αποθέσουμε το πρόβλημα, τον πόνο, την αποτυχία μας στα πόδια του Κυρίου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν στηριχθήκαμε στο εγώ, τον εγωισμό, την υπερτροφική αυτοπεποίθηση μας και ζητήσαμε από τον Θεό να αναλάβει όπως Εκείνος ξέρει και θέλει το ζήτημά μας;

Πώς λοιπόν να μη χαθούμε σε μάταιες, θλιβερές σκέψεις και επικίνδυνα αδιέξοδα; Πού να βρούμε τη χαρά, την πίστη, την ελπίδα εάν δεν τα ζητήσουμε από τον Ένα; Πώς να ανθίσει ξανά ο κόσμος και να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη μας, εάν πρώτα δεν επιστρέψουμε στο πατρικό μας; Στην ουράνια αγκαλιά και αιώνια προστασία Του;

"Κύριε σώσον με απολλύμεθα". (Ματθ.η, 25). Έλα γρήγορα! Βυθιζόμαστε Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου