Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια,
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια,
Αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε.
Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον.
Ίνα κράζω σοι, Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.
Ακάθιστος Ύμνος στην Υπεραγία Θεοτόκο
Ο Θεός μας άφησε ελεύθερους να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αλλά γι’ αυτό το “ό,τι θέλουμε”, θα πληρώσουμε…
Για να μην πληρώσουμε και να μας “χρωστάει”
ο Θεός, ας κάνουμε υπακοή στο θέλημά Του
και στις εντολές Του και ας αφήσουμε τον Χριστό να κάνει ό,τι θέλει Εκείνος
μέσω εμάς. Αυτό είναι το άριστο!!
Το ηλιακό σύστημα που έχει διάμετρο
δισεκατομμύρια έτη φωτός, μπροστά στον παράδεισο, αυτές οι αποστάσεις, είναι
ένα τίποτα!
Τόσος μεγάλος είναι ο Παράδεισος στην Βασιλεία
των Ουρανών…
+ Γέροντας Εφραίμ της
Σκήτης του Αγίου Ανδρέα του Αγίου Όρους
Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα ἀπάνεμο και ἀκύμαντο λιμάνι προσφέρει ἀσφάλεια στά ἀραγμένα πλοῖα, ἔτσι καί ὁ Ἱερός ναός σώζει ἀπό τήν τρικυμία τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, ὅσους προστρέχουν σ’ αὐτόν. Ὁ ναός εἶναι ὁ χῶρος συναντήσεως τοῦ Θεοῦ και τοῦ ἀνθρώπου, τό κατ’ ἐξοχήν σχολεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μόλις περάσεις τό κατώφλι του, αἰσθάνεσαι τή γαλήνη τοῦ Θεοῦ νά πλημμυρίζει τό ἐσωτερικό σου, μία αὔρα πνευματική νά δροσίζει τήν ψυχή σου. Ἡ πνευματική ἡσυχία πού σοῦ ἐμπνέει, σέ κάνει νά ξεχάσεις τίς καθημερινές σου φροντίδες καί νά τίς ἀναθέσεις στόν Θεό. Σέ μεταφέρει σέ ἕναν ἄλλο κόσμο ἤρεμο, γαλήνιο, γεμάτο ἀπό τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τῶν ἁγίων. Σοῦ ὑπενθυμίζει ὅτι τά γήινα εἶναι πρόσκαιρα καί ὅτι ὑπάρχουν ἀλλοῦ τά ἄφθαρτα καί αἰώνια.
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Ο άνθρωπος που δεν είναι κολλημένος σε τούτον τον κόσμο, και που φέρνει πάντα στη διάνοιά του, πως κοντεύει η ώρα που θα φύγει από τούτη τη ζωή, και που μελετά παντοτεινά την άλλη ζωή, αυτός, και υπομονή μεγάλη αποχτά, και καμμιά επιθυμία δεν έχει να τον τιμούνε οι άνθρωποι, μήτε να απολάψει τις αναπαύσεις της ζωής. Κι όλη την ώρα η διάνοιά του δροσίζεται από την περιφρόνηση που αισθάνεται για τον κόσμο. Και νοιώθει μεγάλο θάρρος, κι αποχτά δυνατή καρδιά σε κάθε καιρό, για κάθε κίνδυνο και για κάθε φόβο. Μα μήτε κι από τον θάνατο δεν φοβάται, γιατί σε κάθε ώρα προσέχει σ’ αυτόν σαν να κοντεύει νά ‘ρθει, και τον περιμένει… Και η φροντίδα του είναι ριγμένη στον Θεό, με πάσα αδίσταχτη πεποίθηση.
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος- (Μεταφορά των
λόγων του από τον κυρ Φώτη Κόντογλου)
Ο προσανατολισμός της ζωής σου. Προς τα που πορεύεσαι, ποιοί είναι οι βαθύτεροι πόθοι της καρδιάς σου. Αυτό καθορίζει την συμπόρευση, την βαθιά και ουσιαστική κοινωνία, το μοίρασμα, το λυτρωτικό άνοιγμα προς το φως.
Ο προσανατολισμός της ζωής σου. Αλήθεια,
πού πας; Σε ποιο μονοπάτι περπατάς. Η ματιά σου
ποιές θάλασσες διαπερνά και ποιά αιματοβαμμένα, σταυρικά μονοπάτια διασχίζει;
Τα δάκρυά σου πόσες προσευχές έχουν μέσα τους φυλαγμένες;
Ο προσανατολισμός της ζωής σου. Συνοδοιπόρος σου και παντοτινή αδελφική συντροφιά , μυστικά θα γίνω, στου
ουρανού το απέραντο γαλάζιο. Αλλά αν κοιτάς μόνο εκείνα
τα μάταια, τα εφήμερα, τα λαμπερά που πίσω τους σέρνουν μαζί το θάνατο, μην
μπεις στον κόπο να με ψάξεις, δεν θα με βρεις.
Γιατί η ζωή είναι μικρή κι ένας παράδεισος
μας περιμένει...
© Αλέξης Αλεξάνδρου
Να μη στενοχωριέσαι, μωρέ, ποτέ. Ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δώσει πολλή αγάπη και χαρά, από τώρα. Από τώρα να αρχίσουμε να συμμετέχουμε, όλο και πιο αισθητά, στη φωτεινή ημέρα της βασιλείας της αγάπης του Χριστού, όπου δε βραδιάζει ποτέ.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Η πραότης είναι μια αμετακίνητη κατάσταση του νου, που παραμένει η ίδια και στις τιμές και στις περιφρονήσεις.
Πραότης σημαίνει, το να προσεύχεσαι ειλικρινά
για τον πλησίον σου χωρίς να ενοχλείσαι καθόλου από τις ταραχές που σου
προξενεί.
Η πραότης είναι βράχος πάνω σε αφρισμένα
κύματα, που εντελώς ακλόνητος διαλύει όλα τα
κύματα, τα οποία τον κτυπούν.
Η πραότης είναι το στήριγμα της υπομονής, η
θύρα ή καλύτερα η μητέρα της αγάπης, η προϋπόθεση της
διακρίσεως, η πρόξενος της αφέσεις των αμαρτιών, το θάρρος της προσευχής, η
περιοχή του Αγίου Πνεύματος,
γιατι ο Κύριος λέγει «επί τίνα επιβλέψω, αλλά η επί τον πράων και ησύχιον;» (πρβλ.ΗΣ.ξς 2).
Κυριακή 26 Μαρτίου 2023, Μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος. Δ΄ Κυριακή των Νηστειών
Ἕνας στρατιώτης στάλθηκε γιά ν᾿ ἀναγγείλει τό μυστικό τοῦ βασιλιᾶ. Τό μυστικό αὐτό γνωρίζεται μόνο μέ τήν πίστη, δέν τό ἀγγίζει καί δέν τό ἑρμηνεύει ἡ περιέργεια. Εἶναι ἕνα μυστικό μπροστά στό ὁποῖο πρέπει νά ὑποκλιθεῖ κανείς μέ σεβασμό. Τό βάρος κι ἡ ἀξία του δέν μετριέται μέ ἀνθρώπινα μέτρα. Εἶναι τό μυστικό πού ἑρμηνεύεται μόνο μέ θεία, ὄχι μέ ἀνθρώπινη ἀντίληψη καί κατανόηση.
Άγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν ὁμιλία
του στόν Εὐαγγελισμό
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ Κεφάλαιον,
καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται,
καὶ Γαβριὴλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διὸ
σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Ἀπολυτίκιον Εὐαγγελισμοῦ
Σταμάτησα και είδα ένα εκκλησάκι κατέβηκα από το άλογο μου και το έδεσα σε ένα δένδρο, και πήγα μέσα και γονάτισα και είπα: Παναγία μου! Και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα… Παναγία μου, βοήθα και πάλι τους Έλληνες να ψυχωθούν.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης-Από τα Απομνημονεύματα
του
Ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, πίστευε πολύ στο Χριστό.
Μια μέρα που περπατούσε σε έναν κήπο γεμάτο λουλούδια, κάποιος
φίλος του που βρέθηκε εκεί τον ρώτησε:
– Μιλάς για το Χριστό τόσο συχνά…
-Μπορείς να μου πεις, τί σε έκανε ο Χριστός στη ζωή σου;
Τότε ο Σολωμός του έδειξε ένα όμορφο και ωραίο λουλούδι και του
είπε:
– Ό,τι και ο ήλιος στο λουλούδι αυτό!
Φανερό δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό εἶναι καί ἡ χαρά τῆς καρδιᾶς μας. Γιατί εἶναι φυσικό νά αἰσθανόμαστε χαρά γιά ὅ,τι ἀγαπᾶμε. Ἔτσι καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Θεό, χωρίς τή χαρά δέν μπορεῖ νά νοηθεῖ.
Ὅσες φορές ὁ ἄνθρωπος νιώθει στήν καρδιά του τή γλυκύτητα τῆς ἀγάπης
γιά τόν Θεό, τόσες φορές καί πλημμυρίζει ἀπό χαρά. Ὅπως τό μέλι εὐφραίνει
τή γεύση μας, ἔτσι καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χαροποιεῖ τήν καρδιά μας, γιατί
γευόμαστε καί βλέπουμε «ὅτι χρηστός ὁ Κύριος» (Ψαλμ. 33 : 9). Αὐτή ἡ
χαρά γιά τόν Θεό φαίνεται σέ πολλά σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί πολύ περισσότερο
στούς ἱερούς ψαλμούς. Αὐτή ἡ πνευματική, ἡ οὐράνια χαρά εἶναι ἡ πρόγευση τῆς
χαρᾶς πού θ᾿ ἀπολαύσουμε στήν αἰώνια ζωή.
Ἅγιος Τύχων , Ἐπίσκοπος Ζαντόνκ
Όλες οι γήινες ενασχολήσεις, τέρψεις, τιμές και απολαβές δεν
είναι παρά παιχνίδια με τα οποία παίζουν τα ενήλικα παιδιά, χάνοντας την αιώνια
μακαριότητα… Καθετί γήινο είναι ένα τίποτα σε σύγκριση με τον Χριστό, τον
παντοδύναμο Κύριο… Ο ορατός κόσμος δεν είναι άξιος να τον υπηρετεί κανείς! Με τι
αμείβει τους υπηρέτες του; Πρώτα με παιχνίδια κι έπειτα με νεκροκρέβατο, με
φθορά, με πηχτό σκοτάδι, με αβεβαιότητα για το μέλλον, με τον θρήνο των φίλων
και, τέλος, με τη λησμονιά.
Οι υπηρέτες του Χριστού, όμως, αμείβονται διαφορετικά. Περνούν την
επίγεια ζωή τους μελετώντας την Αλήθεια. Μορφώνονται και μεταμορφώνονται από
την Αλήθεια. Σφραγίζονται από το Άγιο Πνεύμα. Και μπαίνουν στην αιωνιότητα…
Οι άνθρωποι κατέχουν πολλές και διάφορες γνώσεις, μόνο της
Αλήθειας τη γνώση έχουν χάσει.
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστή, αλλά για να ανεβή από τον σταυρό στον Ουρανό – γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό. Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρώμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και «εφάπαξ».
-Ο
Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανό.
Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξη από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε
άλλους και τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώση και τόκο.
-Είναι μακάριος
αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ’ αυτήν την ζωή,
τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. Οι σταυροί των δοκιμασιών είναι ανώτεροι από τα «τάλαντα», από τα
χαρίσματα, που μας δίνει ο Θεός. Είναι
μακάριος εκείνος που έχει όχι έναν σταυρό αλλά πέντε. Μια ταλαιπωρία ή ένας
θάνατος μαρτυρικός είναι και καθαρός μισθός. Γι’ αυτό σε κάθε δοκιμασία να
λέμε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί αυτό χρειαζόταν για την σωτηρία μου».
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Σκέψεις ατελείωτες...
Γι' αυτά που πέρασαν.Τι σου είπαν,γιατί δεν
απάντησες,πως σε είδαν.
Ποιος σε πλήγωσε,ποιος σε πρόδωσε.
Τι έγινε τότε,τι έπρεπε να γίνει...
Σκέψεις για το μέλλον...
Προθεσμίες,εξετάσεις,σέρβις αυτοκινήτου,υποχρεώσεις.
Δάνεια,ανεργία,πόλεμος.
Αναλύσεις,αρρώστιες,εγχείρησεις.
Σκέψεις ατέλειωτες,βασανιστικές.
Άγχος,ταχυπαλμία,πανικός.
Μια αληθινή κόλαση.
Έτσι δεν ζεις.
Χάνεις τη χαρά.
Ξεχνάς το μόνο που έχεις. Το παρόν.
Ηρέμησε.
Και ξεκίνα...
Αντι να σκέφτεσαι να προσεύχεσαι.
Από τώρα.
Από αυτή τη στιγμή.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με.
Συνέχεια να το λες.
Μην σταματάς.
Και θ'αρχίσει να γλυκοχαράζει...
Ηρεμία ψυχής.
Φως ουρανού.
Παραδείσου μελωδία.
Δοκίμασε...
©
Αλέξης
Αλεξάνδρου 8/6/17
Ανέκαθεν μέσα στη ζωή της Εκκλησίας υπάρχει μιά αντινομία. Όσοι την δέχονται, μυούνται στο μυστήριο της σωτηρίας και αγιάζονται, θεώνονται. Όσοι δεν την καταλαβαίνουν, μένουν απ'έξω.
Αν δεν ταπεινωθείς, άνθρωπέ μου, αν δεν πετάξεις από μέσα του το
όποιο τουπέ, δεν μπορείς να προσεγγίσεις τα μυστήρια του Θεού. Έτσι κάπως
είναι τα θεία πράγματα. Όχι ότι πρέπει να σπουδάσεις, να μάθεις κάποια ειδικά
γράμματα, για να κατανοείς τα θεία' όχι.
Ο κρυπτογραφικός κώδικας είναι μέσα στην καρδιά. Και κοινωνεί ο
άνθρωπος με τον Θεό, αν λειτουργεί αυτός ο κώδικας που ο ίδιος ο Θεός έβαλε
μέσα μας. Ο κώδικας μπαίνει σε λειτουργία, καθώς ταπεινώνεσαι. Τότε κατανοείς
τα θεία πράγματα, μυείσαι στην αντινομία αυτή. Αλλιώς, δεν νοιώθεις τίποτε.
Μένεις σκέτος, άχαρος-γυμνός από θεία χάρη.
π.Συμεών Κραγιόπουλος
Ο Αλέξιος ο Άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Θεό περισσότερο απ΄ότι αγαπούσε τους γονείς του, τη σύζυγο και τα πλούτη του! Έζησε δεκαεπτά χρόνια ως ζητιάνος, μακριά από την πατρική οικία του και μετά άλλα δεκαεπτά, ως ένας άγνωστος, αξιοκαταφρόνητος και λοιδορούμενος μέσα στην πατρική οικία, στην εξώθυρα. Όλα αυτά τα έκανε αυτοθυσιαζόμενος, για την αγάπη του Θεού. Ο πολυεύσπλαχνος Θεός ανταποκρίθηκε στην αγάπη με Αγάπη: για τα τριάντα τέσσερα χρόνια κακοπαθειών του δούλου Του Αλεξίου, του χάρισε ζωή αιώνια και άληκτη ευφροσύνη, στον ουρανό, εν μέσω των αγγέλων και στη γη την αγία δόξα.
Από το βιβλίο “Άγιου Νικαλάου
Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Τόμος 3ος”
Άγιος Αλέξιος εορτάζει
στις 17 Μαρτίου εκάστου έτους.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί
κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας,
ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει
ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον Αγίου
Αλεξίου
Πρέπει νὰ συμβουλεύουμε τὸν ἀδελφὸ μὲ πραότητα καὶ ἀγάπη. Ἡ εἰρήνη χάνεται, ἂν ἡ ψυχὴ εἶναι ματαιόδοξη ἢ ὑπεροπτικὴ ἀπέναντι στὸν ἀδελφὸ ἢ ἂν κρίνει ἢ νουθετεῖ κάποιον χωρὶς πραότητα καὶ ἀγάπη. Ἂν τρῶμε πολὺ ἢ προσευχόμαστε μὲ ῥαθυμία ἢ μισοῦμε τὸν ἀδελφό, μὲ ὅλα αὐτὰ σκοτίζεται ὁ νοῦς καὶ χάνεται ἡ εἰρήνη καὶ ἡ παῤῥησία πρὸς τὸν Θεό.
Ἂν ὅμως συνηθίσουμε νὰ προσευχόμαστε θερμὰ γιὰ τοὺς ἐχθρούς μας
καὶ νὰ τοὺς ἀγαποῦμε, θὰ παραμείνει γιὰ πάντα ἡ εἰρήνη στὶς καρδιές μας.
Δὲν μπορεῖ ἡ ψυχὴ νὰ ἔχει εἰρήνη, ἂν δὲν μελετᾶ ἡμέρα καὶ νύχτα τὸ
νόμο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ αὐτὸς ὁ νόμος γράφθηκε ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ
Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πηγαίνει ἀπὸ τὴν Γραφὴ στὴν ψυχή. Καὶ ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται
γλυκύτητα καὶ εὐχαρίστηση γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν θέλει πιὰ ν᾿ ἀγαπᾶ τὰ ἐπίγεια, γιατὶ
ἡ ἀγάπη γιὰ τὰ ἐπίγεια ἐρημώνει τὸ νοῦ. Ἡ ψυχὴ τότε κυριεύεται ἀπὸ ἀθυμία, ἀγριεύει
καὶ παύει νὰ προσεύχεται. Καὶ ὁ ἐχθρός, βλέποντας ὅτι ἡ ψυχὴ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ
τὸν Θεό, τὴν σαλεύει καὶ εὔκολα συγχύζει τὸ νοῦ μὲ διάφορους ἄτακτους
λογισμούς, καὶ ἔτσι περνᾶ ὅλη τὴν ἡμέρα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ βλέπει καθαρὰ τὸν
Κύριο.
Ὅποιος ἔχει μέσα του τὴν εἰρήνη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σκορπίζει εἰρήνη
καὶ στοὺς ἄλλους. Ὅποιος ὅμως ἔχει μέσα του πονηρὸ πνεῦμα, σκορπᾶ καὶ στοὺς ἄλλους
τὸ κακό.
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Στενός είναι ο δρόμος και γεμάτος αγκάθια και θλίψεις. Θα έχουμε πολλούς αναστεναγμούς στο δρόμο. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει τις θλίψεις αν θέλει να γεννηθεί σε μια νέα ζωή εν Θεώ. Ένδοξη στην αιωνιότητα η αγάπη του Χριστού, ενώ στα γήινα επίπεδα εκδηλώνεται με μεγάλο πόνο.
Μέχρις ότου μπούμε «εις το αγιαστήριο του Θεού» (Ψαλμ. 72,17),
πολλές φορές θα δειλιάσουμε, επειδή δεν είμαστε βέβαιοι ότι τα έργα μας είναι
αρεστά στον πανάγιο Θεό.
Ο απόστολος Πέτρος υπενθύμισε στους πρώτους χριστιανούς, που
βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, ότι «πνεύμα δόξης» (Α’ Πέτρ. 4,14)
επεκάθισε σ’ αυτούς.
Ένα πράγμα όμως είναι πέρα από κάθε αμφιβολία,θα έλθει ώρα που
όλες οι δοκιμασίες και οι ταραχές θα εξαφανιστούν στο παρελθόν. Τότε θα
δούμε ότι οι πιο οδυνηρές περίοδοι της ζωής μας ήταν οι πιο καρποφόρες και
θα μας συνοδεύουν πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου και θα γίνουν θεμέλια της
βασιλείας «μη σαλευόμενα» (Εβρ. 12,28).
Την ημέρα της Κρίσεως ό,τι αγαθό έχομε κάνει κατά τη διάρκεια
της ζωής μας θα είναι πλησίον μας για να μας δοξάσει.
«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, ελέησον ημάς».
«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι
ημάς».
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου
«Η ζωή Του ζωή μου».
Ο Θεός κάνει σχεδόν τά πάντα. Ἀπό μᾶς περιμένει μόνο αὐτήν τήν κίνηση, τήν μετάνοια. Ἔτσι, ὅταν ἦρθε στήν γῆ ὁ Χριστός μας, δέν εἶπε κάτι ἄλλο. Δέν εἶπε: «Ἐλᾶτε νά κάνουμε ἕνα συνέδριο νά σᾶς ἀποδείξω ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός. Ἐγώ ἔφτιαξα ἐσᾶς, τό σύμπαν…». Δέν εἶπε τέτοια πράγματα. Εἶπε μόνο «μετανοῆστε». Γιατί, ἅμα μετανοήσεις, τότε θά δεῖς τόν Θεό.
Τό πρόβλημα, δέν εἶναι λογικῆς, νά πειστοῦμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ
Θεός. Εἶναι πρόβλημα καρδιᾶς. Πρέπει νά φύγουν τά πάθη, τά
σκοτάδια. Κι ἄν φύγουν αὐτά μέ τήν μετάνοια, ἔρχεται τό φῶς τοῦ Θεοῦ μέ τό ὁποῖο
βλέπεις τό φῶς τό ἀπρόσιτο, τόν Θεό δηλαδή. Μετά δέν εἶναι ἀνάγκη νά σοῦ πεῖ
κανένας τίποτα, ἀφοῦ Τόν βλέπεις τόν Θεό,
ὅπως σᾶς βλέπω καί μέ βλέπετε καί δέν χρειάζεται κάποιος νά μᾶς πείσει ὅτι ὑπάρχουμε.
Ἔτσι καί ὅταν κάποιος μετανοήσει, βλέπει τόν Θεό καί δέν
χρειάζεται λογικές ἀποδείξεις. Αὐτά εἶναι βοηθητικά γιά αὐτούς πού ἔχουν καλή
διάθεση καί δέν ἔχουν ξεκινήσει καλά-καλά τόν δρόμο τῆς μετανοίας.
π.Σάββας Αγιορείτης
– Γέροντα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο αδιάφορο;
– Να του βάλουμε την καλή ανησυχία, να τον προβληματίσουμε, για
να θελήση ο ίδιος να βοηθηθή. Με το ζόρι δεν γίνεται. Πρέπει να διψάη ο άλλος,
για να του δώσης να πιή νερό. Δώσε σε έναν που δεν έχει όρεξη, να φάη με το ζόρι·
θα το κάνη εμετό. Όταν ο άλλος δεν θέλη, δεν μπορώ να του στερήσω την
ελευθερία, το αυτεξούσιο.
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Β’ «Πνευματική Αφύπνιση»
“Παναγία μου, φώτισόν μου το
σκότος”.
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
Στην εκκλησία συντηρείται η χαρά όσων χαίρονται. Στην εκκλησία βρίσκεται η ευθυμία των πικραμένων, η ευφροσύνη των λυπημένων, η αναψυχή των βασανισμένων, η ανάπαυση των κουρασμένων. Γιατί ο Χριστός λέει: «Ελάτε σ' εμένα όλοι όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι με προβλήματα, κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Τί πιο ποθητό απ' αυτή τη φωνή; Τί πιο γλυκό από τούτη την πρόσκληση; Σε συμπόσιο σε καλεί ο Κύριος, όταν σε προσκαλεί στην εκκλησία. σε ανάπαυση από τους κόπους σε παρακινεί. σε ανακούφιση από τις οδύνες σε μεταφέρει. Γιατί σε ξαλαφρώνει από το βάρος των αμαρτημάτων. Με την πνευματική απόλαυση θεραπεύει τη στενοχώρια και με τη χαρά τη λύπη.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
«…Το να πάω στο απόδειπνο, το να πάω στην προηγιασμένη, το να πάω στους χαιρετισμούς, το έχει ανάγκη το σπίτι μου, το έχουν ανάγκη τα παιδιά μου, το έχει ανάγκη η ειρήνη του σπιτιού μου, το έχει ανάγκη η δουλειά μου, το έχει ανάγκη η γειτονιά που κάθομαι. Ο Θεός το έργο το δικό Του το έκανε, τώρα μένει η δική μας ελευθερία να συναντήσει την αγάπη του Θεού και αυτό θα σημαίνει τη σωτηρία μας!…»
Μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης και
Σισανίου κ. Παύλος Ιωάννου
Β΄Χαιρετισμοί της Παναγίας μας σήμερα
.jpg)
Για ν' αφουγκραστείς το θρόισμα του ανέμου,
θα πρέπει να ησυχάσεις.
Για ν' ακούσεις το γλυκό κελάηδημα
των πουλιών,
θα πρέπει να σχολάσεις,
για να σου μιλήσει στην καρδιά ο Θεός,
θα πρέπει πρώτα να σωπάσεις.
Ησυχία, σιωπή, προσευχή.
Καθαρός, καταγάλανος ουρανός
και ζωηφόρα ευχή.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με...
©
Αλέξης Αλεξάνδρου
Είπε μοναχός για την σιωπή...
Παρατήρησα ότι πολλοί τώρα δεν μπορούν να αντέξουν τη σιωπή.
Οι μάνατζερ φωνάζουν. Οι νέοι ακούν δυνατή μουσική. Οι
ηλικιωμένοι παρακολουθούν τηλεόραση ατελείωτα. Ο καθένας φαίνεται να φοβάται να
είναι μόνος με τον εαυτό του. Αυτό πνίγει τη φωνή της συνείδησης. Η συνείδηση
είναι ένα μήνυμα από τον Θεό.
Το να ζεις με συνείδηση είναι να ζεις παρέα με τους αγγέλους. Όταν
ένα άτομο δεν γνωρίζει την σιωπή, δεν μπορεί να ακούσει αγγέλους. Λένε όταν
είναι ήσυχα. "Ένας ήρεμος άγγελος πέταξε κοντά."
Η σιωπή βοηθά. Σε σιωπή, η μητέρα μπορεί να ακούσει το κλάμα των
απομακρυσμένων παιδιών και να προσευχηθεί προσεκτικά γι 'αυτούς.
Μόνο στη σιωπή ο άνθρωπος μιλάει στον Θεό.
Και ο Κύριος του απαντά.
Στα πνευματικά βιβλία μπορούν να βρεθούν περιγραφές τέτοιων
καταστάσεων όπως η «σιωπή του νου», η «ησυχία του νου». Και ο Κύριος σε ένα πό τους τίτλους του ονομάζεται Κύριος της Σιωπής, ο Αρχηγός της
Σιωπής.
"Δώστε στη ζωή σας μας την ειρήνη και τη σιωπή ...";
"Ας ζήσουμε μια ήσυχη και σιωπηλή ζωή με όλη την ευσέβεια και την
γαλήνη...".
"...Αν ήταν η ώρα του να φύγει, εσύ ποιος είσαι να πεις το αντίθετο, αν ο Θεός έτσι το οικονομά;" |Ο επικήδειος του π.Χριστοδούλου, πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου, που μας διέλυσε...
από πατέρα προς γιο...
Πηγή: http://amfoterodexios.blogspot.com/2023/03/blog-post_500.html
Είμαστε
τρελοί εμείς οι Χριστιανοί !
Ευχόμαστε και στα
δικά μας!
Χαμογελάμε γιατί στέλνουμε στην αιώνια ζωή τον αγαπημένο μας κ όχι στον Άδη
.
Λέμε καλή
αντάμωση κ το εννοούμε !
Λέμε υπομονή ,θα
ξαναβρεθούμε!
Χριστός
Ανέστη!
.png)
Πηγή:https://www.facebook.com/photo/?fbid=3522719287946920&set=a.2447115182174008
Είτε λοιπόν πεθάνουμε αύριο είτε πεθάνουμε μεθαύριο, είτε σε δέκα ή σε πενήντα χρόνια, το ίδιο επείγει η μετάνοια, γιατί είναι πολύ σημαντική. Επειδή όλες οι μέρες μας πάνω στη γη είναι μέρες πριν το θάνατό μας. Και γι' αυτό το λόγο οι προφήτες και οι διδάσκαλοι της πίστης και της καλοσύνης, ακούραστα καλούσαν σε μετάνοια όλους τους ανθρώπους. Καλούσαν όλους τους ανθρώπους σε μετάνοια άσχετα με την θέση που είχαν στη ζωή και άσχετα με την ηλικία.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ο δρόμος της σωτηρίας μας είναι σπαρμένος με αγκάθια και πονάμε και ματώνουμε, αλλά υπομονή και θα έλθη η ευλογημένη ώρα, που οι πόνοι και τα αίματα θα γράψουν τα ονόματά μας στο βιβλίο της ζωής!
Τότε θα ευλογούμε τον Θεό, που με την άπειρη σοφία Του βρήκε τον
πόνο και τις θλίψεις ως μέσα μεγάλης σωτηρίας.
Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Στα πόσα χτυπήματα θα ξυπνήσουμε; Στα πόσα αναπάντεχα φευγιά θα αναρωτηθούμε; Άραγε πλανηθήκαμε; Μήπως οι επίδοξοι σωτήρες μας, ήταν τελικά οι πιο αδίστακτοι δήμιοί μας;
Ως πότε θα κλείνουμε πεισματικά τα μάτια
μπροστά στα γεγονότα; Ως πότε θα συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως όλα πάνε
καλά; Ως πότε ένοχα θα σωπαίνουμε; Ως πότε θα πιστεύουμε πως τα θλιβερά δεν
θα μας αγγίξουν, πως είναι μόνο για τους άλλους;
Ως πότε, αδελφέ μου;
Ως πότε, ταλαίπωρε εαυτέ μου;
Αλήθεια πόσο πολύ έχει σκληρύνει η καρδιά
μας;
Πότε θα μετανοήσουμε πραγματικά;
Πότε θα επιστρέψουμε στον Πατέρα;
Το χάος απλώνεται μπροστά μας. Άραγε
τελευταία στιγμή θα σταματήσουμε;
Άραγε από τον πνευματικό λήθαργο στο
παρά πέντε θα ξυπνήσουμε;
Ελέησε μας Κύριε...
Χανόμαστε!
© Αλέξης Αλεξάνδρου
– Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
– Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
– Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να
ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό,
την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες
τους.
Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που
γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις
εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω
τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία
έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο
κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και….
ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!…
Από το βιβλίο “Γέροντος Παϊσίου
Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής”
Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· ἀκολούθει μοι.
ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως
᾿Ανδρέου καὶ Πέτρου.
εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ·
ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ ᾿Ιωσὴφ
τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ.
καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί
τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· ἔρχου καὶ ἴδε.
εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς
αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· ἴδε ἀληθῶς ᾿Ισραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι.
λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη
᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν
σε.
ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραήλ.
ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν
σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει.
καὶ λέγει αὐτῷ· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’
ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ
καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.
Νεοελληνική Απόδοση
Ο Ιησούς καλεί το Φίλιππο και το Ναθαναήλ
Την επόμενη ημέρα θέλησε να εξέλθει στη
Γαλιλαία και βρίσκει το Φίλιππο. Και ο Ιησούς τού λέει: «Ακολούθα με».
Ήταν, λοιπόν, ο Φίλιππος από τη Βηθσαϊδά,
από την πόλη του Ανδρέα και του Πέτρου.
Βρίσκει ο Φίλιππος το Ναθαναήλ και του
λέει: «Αυτόν που έγραψε ο Μωυσής στο νόμο, και οι προφήτες, τον βρήκαμε: Είναι
ο Ιησούς, γιος του Ιωσήφ, που είναι από τη Ναζαρέτ».
Και ο Ναθαναήλ τού είπε: «Από τη Ναζαρέτ
δύναται να είναι κάτι αγαθό;» Του λέει ο Φίλιππος: «Έλα και δες».
Ο Ιησούς είδε το Ναθαναήλ να έρχεται προς
αυτόν και λέει γι’ αυτόν: «Να, αλήθεια, ένας Ισραηλίτης μέσα στον οποίο δεν
υπάρχει δόλος».
Του λέει ο Ναθαναήλ: «Από πού με
γνωρίζεις;» Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: «Σε είδα προτού ο Φίλιππος σε
φωνάξει, ενώ ήσουν κάτω από τη συκιά».
Ο Ναθαναήλ του αποκρίθηκε: «Ραβί, εσύ είσαι
ο Υιός του Θεού, εσύ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ».
Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: «Επειδή
σου είπα ότι σε είδα κάτω από τη συκιά, πιστεύεις; Θα δεις μεγαλύτερα από
αυτά».
Και του λέει: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, θα
δείτε τον ουρανό ανοιγμένο και τους αγγέλους του Θεού να ανεβαίνουν και να
κατεβαίνουν πάνω στον Υιό του ανθρώπου».
5 Μαρτίου2023 , Ευαγγέλιο
Κυριακή της Ορθοδοξίας, Κατά Ιωάννη Α'(1) 44-52