Του λείπει ο Θεός

Πάνε να ηρεμήσουν οι άνθρωποι είτε με ηρεμιστικά είτε με θεωρίες γιόγκα, και την πραγματική ηρεμία, που έρχεται, όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος, δεν την επιδιώκουν, για να έρθη η θεία παρηγοριά μέσα τους.

Και οι διάφοροι τουρίστες, που έρχονται από ξένες χώρες και περπατούν στους δρόμους, μέσα στον ήλιο, στην ζέστη, μέσα στην σκόνη, μέσα σε τόση φασαρία, σκέψου πόσο υποφέρουν! Τί ζόρισμα, τί σφίξιμο εσωτερικό έχουν, ώστε το σκάσιμο αυτό το εξωτερικό το θεωρούν ανάσα! Πόσο τους διώχνει ο εαυτός τους, που θεωρούν ανάπαυση όλη αυτήν την ταλαιπωρία!

Όταν δούμε άνθρωπο με μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τα έχει όλα – τίποτε δεν του λείπει –, πρέπει να γνωρίζουμε ότι του λείπει ο Θεός.

 

Άγιος Παΐσιος

 

Αγιος Αλέξανδρος του Σβιρ (30 Αυγούστου): Το λείψανό του παραμένει τελείως άφθαρτο εδώ και 486 χρόνια!

 Άγιος Αλέξανδρος του Σβερ – Εορτάζει στις 30 Αυγούστου

Ένα θαυμαστό και όχι παράδοξο για την απεριόριστη λογική του Θεού, αλλά μόνο για την περιορισμένη ανθρώπινη λογική, φαινόμενο:

Το λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ, ο οποίος εορτάζει στις 30 Αυγούστου, παραμένει εδώ και 486 χρόνια (κοιμήθηκε το 1533) τελείως άφθαρτο.

Και παρά την προσπάθεια επί κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία να βεβηλωθεί, διατηρήθηκε ανέγγιχτο. Και όταν κάνουμε λόγο ότι είναι τελείως άφθαρτο, εννοούμε ότι δεν έχει χάσει το φυσικό του χρώμα, ούτε την ελαστικότητα του και διατηρεί ακόμη και τους μυς, το λίπος και τον υποδόριο ιστό.

Και φυσικά θαυματουργεί… Αλλά για να συμβεί αυτό, προηγήθηκε η ταπείνωσή του και η υποταγή του στο θείο θέλημα. Από τα 19 του χρόνια, γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1448 στα μέρη του Νοβγκορόντ της Ρωσίας, μόνασε στη Μονή Βαλαάμ και μάλιστα οδήγησε στο μοναχισμό και τους δύο γονείς του.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τη σάρκα του όχι μόνο δεν την έκανε είδωλο του εγώ του, όχι μόνο δεν την παραχάιδεψε, όχι μόνο δεν την άφησε να αποθρασυνθεί, αλλά σχεδόν την κατήργησε. Της είπε ένα μεγάλο όχι και δεν της επέτρεψε ούτε στιγμή να κατακτήσει έδαφος και υπεροχή κατά του πνεύματος.

Δέκα ολόκληρα χρόνια τα πέρασε σιωπηλός και με ελάχιστη τροφή σ’ ένα νησάκι. Και άλλα επτά, στις όχθες μιας λίμνης τρώγοντας μόνο χόρτα και έχοντας να αντιμετωπίσει τις σωματικές ασθένειες και το ανυπόφορο κρύο.

Τι είχε κατορθώσει; Να επιβληθεί στον εαυτό του πνευματικά. Πέτυχε την αυτοκυριαρχία του και δάμασε τις αισθήσεις του. Με πράξεις αυταπάρνησης απαλλάχτηκε από τα ανθρώπινα ηθικά κακά. Εκδικήθηκε με ιερό και άγιο τρόπο τον εαυτό του.

Έτσι προκάλεσε και προσκάλεσε την εμφάνιση μπροστά του της Αγίας Τριάδας, με τη μορφή τριών αγγέλων, που τον άγγιξε, αλλά και της Παναγίας. Έτσι, στο Σβιρ έκτισε Μοναστήρι με ναό της Αγίας Τριάδος, καθώς και ναό της Αγίας Σκέπης.

Το αποτέλεσμα; Βλέποντας ο Θεός την πίστη του να έχει τόσο βαθιές ρίζες του απέδωσε το βραβείο, όπως γνωρίζει η αγαθοσύνη του. Κρατά, αιώνες τώρα, το λέιψανό του αναλλοίωτο.

Για να καταλάβουμε όλοι μας, επιτέλους, ότι χριστιανική ζωή δεν σημαίνει μόνο η ορθή θεωρία της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας και η παραδοχή των αληθειών της.

Αλλά είναι κάτι περισσότερο. Είναι πράξη, είναι βίωμα. Η πράξη του, το βίωμά του κρατά άφθαρτο και δροσερό το λέιψανο του αγίου Αλεξάνδρου, απ’ όπου αντλούμε σθένος, αισιοδοξία, παρηγοριά. Μετατρέπεται το δάκρυ της λύπης σε δάκρυ χαράς.

Η θλίψη σε ευφροσύνη. Ο πόνος σε ανακούφιση. Το πένθος σε χαμόγελο. Η ήττα σε νίκη. Γι’ αυτό ας μην απογυμνώνουμε τη γνήσια πίστη από την αχώριστη αδελφή της, που είναι η ζωντανή χριστιανική ζωή.

 

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

 

Πηγή

Παράδοση στο θέλημα Του

 Ὁσίου Σιλουανοῦ Ἀθωνίτου

Ο Κύριος ἔδωσε στὴ γῆ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ ὅσοι τὸ ἔλαβαν αἰσθάνονται τὸν παράδεισο μέσα τους....

Ἴσως πεῖς: «Γιατί λοιπὸν δὲν ἔχω καὶ ἐγὼ μία τέτοια χάρη;» Ἐπειδὴ ἐσὺ δὲν παραδόθηκες στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ζεῖς σύμφωνα μὲ τὸ δικό σου θέλημα...

Παρατηρῆστε ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπάει τὸ θέλημά του: Δὲν ἔχει ποτὲ εἰρήνη στὴ ψυχή του καὶ δὲν εὐχαριστιέται μὲ τίποτα. Γι᾿ αὐτὸν ὅλα γίνονται ὅπως δὲν θὰ ἔπρεπε. Ὅποιος ὅμως δόθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν καθαρὴ προσευχὴ καὶ ἡ ψυχή του ἀγαπάει τὸν Κύριο...

Ἔτσι δόθηκε στὸ Θεὸ ἡ Ὑπεραγία Παρθένος: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1:38).Ἂν λέγαμε κι ἐμεῖς, «Ἰδοὺ ὁ δοῦλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου», τότε τὰ εὐαγγελικὰ λόγια τοῦ Κυρίου θὰ ζοῦσαν στὶς ψυχές μας, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ βασίλευσε σ᾿ ὅλον τὸν κόσμο καὶ ἡ ζωὴ στὴ γῆ θὰ ἦταν ἀπερίγραπτα ὡραῖα...

Ἀλλὰ μολονότι τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἀκούγονται τόσους αἰῶνες σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη, οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ καταλαβαίνουν καὶ δὲν θέλουν νὰ τὰ παραδεχθοῦν. Ὁποῖος ὅμως ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ δοξαστεῖ καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ....

 

Για την Αποτομή της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου

 Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης (†)

Στο πρόσωπο του Τιμίου Προδρόμου βλέπουμε τον άνθρωπο του Θεού, τον άνθρωπο όπως τον θέλησε ο Θεός, τον άνθρωπο της υπακοής, της αγάπης, της πίστεως, της ελπίδος στον Θεό, της τελείας αφοσιώσεως στον Κύριο, της θυσίας. Στα πρόσωπα τα άλλα, των εχθρών του Τιμίου Προδρόμου, βλέπουμε τον άνθρωπο που υποδουλώθηκε στον διάβολο, όπως έγινε λόγω της ανυπακοής του προς τον Θεό. Από την μια μεριά η υψίστη κορυφή της αγιότητος, και από την άλλη μεριά το κατώτατο βάθος της αμαρτωλότητος και της εμπαθούς καταστάσεως. Συνοψίζουν αυτές οι δύο εικόνες το δράμα της σωτηρίας του ανθρώπου, την πτώση και την αγιότητα.

Η Αγία Γραφή μας τα παρουσιάζει και τα δύο όπως είναι, χωρίς να τα αλλοιώνει, διότι και από τα δύο εμείς πρέπει να λάβουμε ωφέλεια πνευματική. Να φοβηθούμε την κατάσταση εκείνη την εμπαθή, στην οποία έφθασαν οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι, οι οποίοι έχασαν τον προορισμό τους τον ανθρώπινο, τον Θεανθρώπινο, και να προσέχουμε και εμείς. Διότι ο άνθρωπος είναι αδύνατος, είναι εμπαθής, και η αμαρτία είναι ευπερίστατη, και η ανθρώπινη φύση ευόλισθη, και χωρίς να το καταλάβει κανείς πολλές φορές αφήνοντας αφύλακτο τον εαυτό του μπορεί να κατολισθήσει στα βάραθρα της απωλείας και, αντί να γίνει κατ’ εικόνα του Θεού, να γίνει κατ’ εικόνα του διαβόλου.

Γι’ αυτό σήμερα η Εκκλησία έχει νηστεία. Για να μας βοηθήσει, να μας επισύρει την προσοχή με την νηστεία αυτή και να μας υπενθυμίσει πού μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο η ασωτία, η ανηθικότητα, η διαφθορά, η έλλειψη αγάπης και ταπεινοφροσύνης και μετανοίας. Εδώ όμως στο Άγιο Όρος, επειδή προηγείται η αγρυπνία, γίνεται οικονομία και τρώμε λαδάκι. Αλλά έξω στον κόσμο κρατούν νηστεία, επειδή δεν γίνεται αγρυπνία. Εδώ ο κόπος της αγρυπνίας αντικαθιστά την αυστηρότερη νηστεία.

Πηγή

Πριν σου έρθουν οι θλίψεις, προσευχήσου

Πριν ξεκινήσει ο πόλεμος, ψάξε για συμμάχους, και πριν αρρωστήσεις ψάξε για γιατρό. Πριν σου έρθουν οι θλίψεις προσευχήσου και τον καιρό της λύπης θα Τον βρεις και θα σε εισακούσει.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

 

Ἡ πύλη τῆς ἀγάπης…!

Ὅταν ἡ καρδιά σου ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάθε μνησικακία, τότε βρίσκεσαι κοντά στήν ἀγάπη!

Καί ὅταν ἡ καρδιά σου ἀποκτήσει τήν εὐλογημένη εἰρήνη πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, τότε βρίσκεσαι μπροστά στήν πύλη τῆς ἀγάπης!

Ἡ πύλη αὐτή ὅμως, ἀνοίγεται μόνο ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα!

 

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 

 Πηγή

Ο θάνατος δεν αποτελεί ένα τέλος, είναι μια αρχή

Είναι μια πόρτα που ανοίγει και μας εισάγει στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας, που θα ήταν κλειστή για μας για πάντα αν ο θάνατος δεν μας απελευθέρωνε από την ενσωμάτωσή μας στα γήινα πράγματα. Αυτές οι δυο πλευρές πρέπει να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο στη στάση μας απέναντι στο θάνατο. Όταν πεθαίνει κάποιος, νομιμοποιούμαστε να είμαστε συντετριμμένοι.

Μπορούμε να παρατηρούμε με τρόμο το γεγονός ότι η αμαρτία σκότωσε το πρόσωπο που αγαπάμε. Μπορούμε να αρνηθούμε το θάνατο ως την τελευταία λέξη, το τελευταίο γεγονός της ζωής. Έχουμε δίκιο όταν κλαίμε πάνω στον κεκοιμημένο, επειδή αυτό δεν έπρεπε να συμβεί. Το πρόσωπο αυτό σκοτώθηκε από το κακό. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να χαιρόμαστε επειδή μια νέα ζωή, απεριόριστη, ελεύθερη, άρχισε γι' αυτόν ή γι' αυτήν.

Και πάλι, μπορούμε να κλαίμε για τον εαυτό μας, για την απώλεια που νιώθουμε, τη μοναξιά μας, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να μάθουμε τι είχε ήδη προβλέψει και προείπει η Παλαιά Διαθήκη:«κραταιά ως θάνατος αγάπη».

Αυτή είναι η αγάπη που δεν επιτρέπει να ξεθωριάσει η μνήμη του αγαπημένου, η αγάπη που μας κάνει να μη μιλούμε για τη σχέση μας με τον αγαπημένο στον αόριστο: «Τον αγαπούσα, ήμασταν τόσο κοντά», αλλά μας κάνει να σκεφτόμαστε στον ενεστώτα: «Τον αγαπώ, είμαστε τόσο κοντά».

Στην Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε κάτι ακόμη σπουδαιότερο απ' αυτό. Με την ανάσταση του Χριστού, ο θάνατος ουσιαστικά κατεβλήθη. Ο θάνατος έχει καταβληθεί με περισσότερους από έναν τρόπους. Κατεβλήθη, επειδή γνωρίζουμε ότι με την ανάσταση του Χριστού ο θάνατος δεν αποτελεί την τελευταία λέξη και καλούμαστε να εγερθούμε ξανά και να ζήσουμε.

Ο θάνατος νικήθηκε επίσης με τη νίκη του Χριστού κατά της αμαρτίας και κατά του ίδιου του θανάτου, με την εις Άδου κάθοδο, επειδή η φρικτότερη άποψη του θανάτου, όπως τη συνέλαβε η Παλαιά Διαθήκη, ήταν ότι ο χωρισμός από τον Θεό, που είχε επιφέρει το θάνατο, είχε γίνει οριστικός, ακατάλυτος από τον ίδιο το θάνατο.

Όσοι είχαν πεθάνει -και αυτό εφαρμόζεται σε όλους- όσοι λοιπόν είχαν πεθάνει από την απώλεια του Θεού, Τον έχασαν για πάντα στο θάνατο. Η Σεόλ της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο τόπος όπου δεν υπάρχει ο Θεός, ο τόπος του χωρισμού, της οριστικής και ανεπανόρθωτης απουσίας.

Με την ανάσταση του Χριστού, με την κάθοδό Του στον Άδη, ο θάνατος έφθασε στο τέλος του.

Υπάρχει ο χωρισμός πάνω στη γη και ο πόνος του χωρισμού, αλλά με το θάνατο δεν υπάρχει χωρισμός από τον Θεό. Αντίθετα, ο θάνατος είναι η στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο, όσο κι αν ήμασταν χωρισμένοι από τον Θεό, όσο κι αν ήμασταν ατελώς ενωμένοι ή εναρμονισμένοι μαζί Του, παρουσιαζόμαστε μπροστά Του.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θάνατος και Απώλεια» - π. Αντώνιος Μπλουμ, Μητροπολίτης Σουρόζ

Ἄν δὲν ἀραίωσες τὶς φιλίες σου...

Αν δὲν σὲ ἐγκατέλειψαν οἱ φίλοι σου, ἂν δὲν ἄρχισαν οἱ ἄλλοι νὰ σὲ εἰρωνεύονται, τότε νὰ ξέρεις ὅτι δὲν ἔκανες βῆμα στὸν Χριστιανισμό. Γιατὶ ὁ Χριστὸς γεννᾶται στὴν καρδιὰ ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ἔχουν πεθάνει ὅλοι οἱ ἄλλοι θεοὶ μέσα του (ὁ θεὸς τῆς μόδας, ὁ θεὸς τῆς σαρκός, ὁ θεὸς τοῦ ἐγωισμοῦ κ.ά.). Ὁ Θεὸς ἔχει ἀξιοπρέπεια καὶ σὲ ἀφήνει νὰ κάνεις τὴ ζωὴ σου, ἂν νομίζεις ὅτι ἡ παρουσία Του μέσα σου εἶναι ἀποπνικτική. Μόνο ἂν Τοῦ ζητήσεις νὰ ἔρθει, μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, ἀποβάλλοντας πρῶτα τὰ σκουπίδια πού ἔχεις μέσα σου, θὰ ἔρθει μέσα στὴν καρδιὰ σου.

 

Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

 

Άγιος Φανούριος ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας

Ημερομηνία Εορτής: 27 Αυγούστου

Φανούριος φῶς πᾶσι πιστοῖς παρέχει,
Κἂν εἰς σκότος δ᾿ ἔκειτο τῆς γαίας μέγα.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Φανουρίου σηκὸς γῆθεν φάνθη.

Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ».

Στην εικόνα, ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του. Σε αυτά ο Μάρτυς παρουσιαζόταν: να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα· να πλήττεται απ’ αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται πάλι απ’ αυτούς απλωμένος κατά γης· να κάθεται γυμνός και να ξέεται το σώμα του με σιδερένια νύχια· να είναι κλεισμένος στη φυλακή· να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα· να καίεται στα μέλη του σώματος του με αναμμένες λαμπάδες· να είναι δεμένος σε μάγγανο και να βασανίζεται· να βρίσκεται ανάμεσα σε θηρία αβλαβής· να είναι ξαπλωμένος κατά γης και να πιέζεται το σώμα από ένα μεγάλο λίθο· να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό βαστάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα και ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους· να στέκεται μέσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα δεήσεως.

Τον αρχαίο ναό που βρέθηκε η εικόνα, ανοικοδόμησε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Φανουρίου είναι το εξιστορούμενο στη συνέχεια. Τα χρόνια εκείνα εξουσίαζαν την Κρήτη οι Ενετοί, οι οποίοι δεν επέτρεπαν την παρουσία Ορθοδόξου Αρχιερέως στη μεγαλόνησο. Τέσσερεις άνδρες για να λάβουν τη χειροτονία ταξίδευσαν από την Κρήτη στην Κορώνη της Πελοποννήσου και κατά την επιστροφή αιχμαλωτίστηκαν από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι φόνευσαν τον ένα και τους άλλους τρεις μετέφεραν στα Παλάτια (Μίλητο).

Όταν ο πνευματικός τους πατήρ, ονόματι Ιωνάς, πληροφορήθηκε το γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τη Ρόδο και εκεί διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους με τον άρχοντα Γεώργιο Πετρανή, ο οποίος είχε εμπορικές σχέσεις με τους τούρκους των Παλατίων. Λόγω όμως πολεμικών αναταραχών στην περιοχή η προσπάθεια να αφεθούν ελεύθεροι έγινε δυσχερέστερη. Ο Ιωνάς, κατά την εκκλησιαστική συνήθεια, επισκέφθηκε τον μακάριο Νείλο και εκείνος του έκανε λόγο για τον Άγιο Φανούριο και τα θαύματά του, προτρέποντάς τον να επικαλεστεί την αντίληψη και βοήθειά του για το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Πράγματι ο πνευματικός έπραξε όπως τον προέτρεψε ο Μητροπολίτης και μετά μερικές μέρες έφθασε μήνυμα από τα Παλάτια ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές. Οι αιχμάλωτοι Ιερείς με θαυμαστό τρόπο αφέθηκαν ελεύθεροι και ο πνευματικός τους πατήρ Ιωνάς από ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλομάρτυρα, επιστρέφοντας, μετέφερε στην Κρήτη αντίγραφο της Εικόνας του και τελούσε έκτοτε πανηγυρικά τημνήμη του.

Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ωραίες και ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται την παραμονή της εορτής του. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.

Σημείωση: Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 μ.Χ., είναι μάλλον λανθασμένη, διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ.

 

Πηγή

Το μυστικό είναι τούτο: Να προσεύχεσαι γι αυτόν μυστικά

Ο Άγιος Πορφύριος είπε μια μέρα σε μία πνευματική του κόρη:

 

– «Έλα κοντά μου να σου πω ένα μυστικό. Αυτό αν εφαρμόσεις, θα δεις τον άντρα σου να έρχεται και να σε αναζητά, όπου είσαι, χωρίς να ξέρει γιατί, και θ’ απορεί κι ο ίδιος…

 

Το μυστικό είναι τούτο: Να προσεύχεσαι γι αυτόν μυστικά.

Έτσι μυστικά, θα πηγαίνει η αγάπη σου και θα τον καλεί.

Μη του λες τη λέξη σ’ αγαπώ, αλλά προπάντων μην απαιτείς να σου τη λέει…

Η αγάπη δεν ζητιέται μα γεννιέται. Η αγάπη δεν λέγεται, εμπνέεται.

 

Να τυλίγεις τον αγαπημένο σου με θαλπωρή μυστικά, δια της προσευχής. Τότε, κι ο πιο εύθικτος χαρακτήρας δεν αντιδρά…

Η μυστική μετάδοση της αγάπης διώχνει τις φοβίες της δέσμευσης και καταπίεσης, και οι ευθύνες του γίνονται ελαφρές και κάποτε αγαπητές.

Ένας κόκκος ανιδιοτελούς αγάπης να υπάρχει μέσα μας, έρχεται σιγά-σιγά η χάρη και τον κάνει να πετάξει δυο φυλλαράκια. Γρήγορα μετά μεγαλώνει…».

Φυσικά, κατά τη διάρκεια του γάμου μπορείτε να συναντήσετε, πολλές φορές, ένα άτομο που να »σας φανεί καλύτερο» και πιο »ενδιαφέρον» από τον σύζυγο…

Αλλά το ενδιαφέρον σας για αυτόν δεν πρέπει να θεωρείται ως δώρο της μοίρας, αλλά ως πειρασμός, δοκιμασία αφοσίωσης στον Κύριο.

Ναι, η πίστη στο γάμο δεν είναι μόνο η πίστη σε μια σύζυγο ή έναν σύζυγο, αλλά στον ίδιο τον Θεό…

 

Άγιος Πορφύριος

Κύριε, σώσον με!

"...Καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν Ἰησοῦν. 30 βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με. 31 εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας; 32 καὶ ἐμβάντων αὐτῶν εἰς τὸ πλοῖον ἐκόπασεν ὁ ἄνεμος".

(Μάτθ.14, 29-32) *

 

-------------------------------------

Κύριε είμαι όπως τον Πέτρο που βουλιάζει από τα πελώρια κύματα της ζωής. Χάνομαι, κλαίω, φοβάμαι για την απώλεια, το θάνατο, την απουσία, την αρρώστια που θερίζει τους αγαπημένους μου. Τρέμω για το αβέβαιο αύριο που ξημερώνει, τον βαρύ Σταυρό που πρέπει να σηκώσω, το μέλλον που πέφτει σαν βαριά σκιά, βουνό θεόρατο που μου κρύβει τον ήλιο και τη χαρά.

 

Έλα γρήγορα Κύριε και άπλωσε το χέρι Σου, γιατί πνίγομαι, βυθίζομαι γοργά στο βυθό της οδύνης και της θλίψης. Κανένας δεν μπορεί να με σηκώσει, κανένας ανθρώπινος λόγος, καμμιά ανθρώπινη παρηγοριά δεν μπορεί να με αναστήσει. Γιατί Εσύ είσαι η μόνη ελπίδα μου, Εσύ είσαι μόνη σανίδα σωτηρίας μου, το λευκό φως στο βαθύ σκοτάδι μου.

 

Κύριε, σώσον με!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

* Από την σημερινή ευαγγελική περικοπή

 

Κάθε δάκρυ, μια ελπίδα. Κάθε ήμαρτον και μια Ανάσταση

Είμαι άνθρωπος. Μάτια, καρδιά, χέρια, πόδια. Σώμα. Είμαι φτιαγμένος από πηλό. Έχω αισθήματα. Γελάω, κλαίω, χαίρομαι, λυπούμαι.

Αναπνέω και σε κάθε μου ανάσα γεμίζω αέρα ζωογόνο. Ταυτόχρονα, με κάθε αναπνοή μου, ακούω την καρδιά μου ρυθμικά να χτυπά.

Νιώθω ότι άμα γίνει κάτι και σταματήσει αυτό το ρυθμικό της τραγούδι, τελειώνει και το σώμα μου. Πρέπει να την προσέχω, να την προσέχω όσο περνάει απ’ το χέρι μου. Γιατί τι είμαι; Σκόνη στον άνεμο; Ούτε καν ένα μικρό πετραδάκι στο άπειρο του σύμπαντος και το ατέλειωτο του χρόνου…

Είμαι κάτι παραπάνω από απλός πηλός. Μπορώ να αναστηθώ. Γιατί; Γιατί είμαι πλασμένος καθ’ ομοίωση Εκείνου που με έπλασε. Του Θεού μου. Αυτόματα, από ένα ασήμαντο πετραδάκι, νιώθω στολίδι, πολύτιμο πετράδι! Ό,τι γεννιέται απ’ τον άνθρωπο, είναι ανθρώπινο ενώ ό,τι γεννιέται απ’ το Πνεύμα, είναι πνευματικό (Ιω.3,6). Η Αγάπη Του μου δίνει φτερά: την ελπίδα πως τίποτα δεν τελειώνει σαν σταματά το ρυθμικό τικ-τακ της καρδιάς.

Έχω ψυχή. Και αυτή είναι αθάνατη. Κι όταν είμαι στα δύσκολά μου, στις «μαύρες μου», στα πάθη μου δεμένος, μπορώ με τη δύναμή Του, να τα ξεπλύνω, να τα πετάξω από πάνω μου και να ξαναβρεθώ αμέσως στο Φως Του. Μπορώ να ξαναγεννηθώ. Κάθε μέρα, νέα μέρα. Κάθε μου ανάσα πια, ο κόσμος όλος. Κάθε δάκρυ, μια ελπίδα. Κάθε ήμαρτον και μια Ανάσταση.

 

Αντιγραφή από:https://simeiakairwn.wordpress.com

Πηγή

Η αγάπη δεν έχει εμπάθεια

Πάντοτε τούτο τον τρόπο να έχεις στη ζωή σου: να είσαι γλυκομίλητος και να αποδίδεις τιμή σε όλου τους ανθρώπους. Και να μην κάνεις κανέναν να θυμώσει και να οργισθεί, και να μη ζηλοφθονήσεις, ούτε για την πίστη που έχει κάποιος, ούτε για τα κακά έργα κάποιου άλλου.

Φυλάξου λοιπόν να μη κατηγορήσεις και να μην ελέγξεις κανέναν για κάποια αδυναμία του, γιατί έχουμε στους ουρανούς κριτή απροσωπόληπτο. Εάν όμως θέλεις να τον βοηθήσεις να επιστρέψει στην αλήθεια, να λυπηθείς γι’ αυτόν, και με δάκρυα και με αγάπη πες του ένα ή δυό λόγια, και μην ανάψεις από θυμό εναντίον του, για να μη δει στην καρδιά σου σημείο έχθρας. Γιατί η αγάπη του Θεού δε γνωρίζει να θυμώνει, ούτε να παροργίζεται, ούτε να κατηγορεί κάποιον με εμπάθεια.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Για τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι η γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πρόσφατα ρώτησα έναν υγιή ηλικιωμένο, τι θα ήθελε περισσότερο σ’ αυτό τον κόσμο από το Θεό. Βάζοντας το χέρι στο στήθος, μου απάντησε:

 

-Το θάνατο και μόνο το θάνατο!

-Και πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο;

-Ακριβώς επειδή το πιστεύω, επιθυμώ όσο πιο σύντομα το θάνατο, είπε ο γέρων.

 

Οι άπιστοι τρέμουν το θάνατο, επειδή ισχυρίζονται ότι ο θάνατος είναι η πλήρης εξαφάνιση της ζωής. Πολλοί πιστοί πάλι, φοβούνται το θάνατο επειδή νομίζουν ότι δεν έχουν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους στον κόσμο αυτό, δεν έβαλαν τα παιδιά τους σε μια σειρά, ή δεν αποτελείωσαν αυτό που έχουν ξεκινήσει.

Ακόμη και κάποιοι άγιοι άνθρωποι, φοβήθηκαν κατά την ώρα του θανάτου. Όταν οι Άγγελοι κατέβηκαν για να παραλάβουν τον Όσιο Σισώη, εκείνος ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν να τον αφήσουν λίγο ακόμη σ’ αυτή τη ζωή για να μετανοήσει και να προετοιμαστεί για την άλλη ζωή. Οι Άγιοι λοιπόν, δεν φοβόταν το θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά το θάνατο.

Δίχως την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος γίνεται σκοινί γύρω από το λαιμό με το οποίο ο θάνατος έλκει τους καταδίκους στο λαρύγγι του. Η ζωή για τον άπιστο, δεν είναι άλλο από τον άνεμο του θανάτου, άνεμο που φυσά και καταρρίπτει την πεθαμένη του στάχτη και την απονεκρώνει. Αν ο άπιστος σκεφτόταν λογικά μέχρι τέλους, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν ο θάνατος είναι η μόνη του πίστη, η μόνη αιώνια δύναμη! Ο Θάνατος είναι ο μοναδικός Θεός.

Για μας πάλι, τους χριστιανούς, ο θάνατος είναι η λήξη ενός σχολείου, το σήμα της απολύσεως μιας στρατιωτικής θητείας, η γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα. Ουσιαστικά, ο θάνατος καθαυτός, είναι γι’ αυτούς που πιστεύουν στο Χριστό ένα τίποτα. Εκείνος είπε στη Μάρθα: «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται…» (Ιω.11, 25-26). Ποιον θα πιστέψουμε αν όχι το Χριστό; Στους ανθρώπους δεν μπορείς να πιστέψεις ούτε και όταν σου λένε το όνομά τους, πολύ λιγότερο όταν λένε: θα σε πληρώσω αύριο και ακόμα πιο λίγο όταν μιλούν για πράγματα βαθιά και υψηλά.

Εκτός από τον Υιό του Θεού, κανείς δε γνωρίζει τίποτα, ούτε για το θάνατο, ούτε και για εκείνο που μας περιμένει μετά το θάνατο. Εκείνος τα γνώριζε και μας τα φανέρωσε και τα έδειξε. «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Ά Κορ. 15,54), κατά το λόγο του Αποστόλου. Τι έχουμε λοιπόν να φοβηθούμε απ’ αυτό που κατεπόθη από την ανάσταση του Χριστού; Δεν προσκολλάται ο φόβος του θανάτου πάνω σ’ εκείνους που είναι προσκολλημένοι στο Χριστό, τον Νικητή του θανάτου και Δωρεοδότη.

Όμως, παραμένει ένας φόβος συνειδητός και δικαιολογημένος. Είναι ο φόβος που ένοιωθαν ακόμα και οι ψυχές των Αγίων μπροστά στο θάνατο. Αυτό δεν είναι φόβος του θανάτου αλλά της μη προετοιμασίας για την αθάνατη ζωή, είναι φόβος εξαιτίας της ακαθαρσίας της ψυχής. Επειδή οι ακάθαρτοι δεν θα δουν το Θεό και την αληθινή ζωή στην Βασιλεία των Ουρανών.

 

από το βιβλίο:”Εμπνευσμένα κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος”-Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

 

Πηγή

Οι άνθρωποι που έχουνε το φρόνημα του κόσμου δεν γνωρίζουνε τον πνευματικό θησαυρό

 «Η πνευματική γνώση μοιάζει μ’ ένα σπίτι, που είναι χτισμένο στη μέση της κοσμικής γνώσης, και που μέσα σ’ αυτό βρίσκεται, σαν ένα σεντούκι σφαλισμένο, η γνώση των Θείων Γραφών, ο ανεκδιήγητος πλούτος που είναι θησαυρισμένος μέσα στις άγιες Γραφές, ήγουν η θεία χάρις. Αυτόν τον πλούτο δεν είναι δυνατό να τον δούνε όσοι μπαίνουνε στο σπίτι εκείνο, ανίσως και δεν ανοιχθεί σ’ αυτούς το κιβώτιο. Αλλά το σεντούκι δεν είναι δυνατό να ανοιχθεί ποτέ με ανθρώπινη σοφία. Για τούτο, όλοι οι άνθρωποι που έχουνε το φρόνημα του κόσμου δεν γνωρίζουνε τον πνευματικό θησαυρό που βρίσκεται μέσα στο σεντούκι της πνευματικής γνώσης. Κι όπως, αν σηκώσει στον ώμο του κανένας εκείνο το κιβώτιο, δε μπορεί να δει τον θησαυρό που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό, έτσι, κι αν αναγνώσει κι αποστηθίσει όλες της Αγίες Γραφές, δεν δύναται να καταλάβει την χάρη του αγίου Πνεύματος, που είναι κρυμμένη μέσα σ’ αυτές».

 

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου από το βιβλίο «Ευλογημένο καταφύγιο» του Φώτη Κόντογλου

Περί Αγάπης

 Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

-Έργο αγάπης είναι η προς τον πλησίον ολόψυχη ευεργεσία και μακροθυμία και υπομονή, και η χρήση των πραγμάτων με ορθό λόγο.

- Όποιος αγαπά το Θεό, δεν λυπεί κανέναν, ούτε λυπάται από κανέναν για πρόσκαιρα πράγματα. Μια μόνο λύπη προξενεί και δοκιμάζει, τη σωτήρια λύπη, την οποία ο μακάριος Παύλος και δοκίμασε και προξένησε στους Κορίνθιους (Β΄ Κορ. 7, 8-11).

-Εκείνος που αγαπά το Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη, νηστεύει κι αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε καλά.

-Ό,τι επιθυμεί κανείς, εκείνο αγωνίζεται ν’ αποκτήσει. Κι από όλα τα αγαθά κι επιθυμητά, ασύγκριτα πιο αγαθό και επιθυμητό είναι ο Θεός. Πόση λοιπόν επιμέλεια έχομε χρέος να καταβάλομε για να επιτύχομε το φύσει αγαθό και επιθυμητό;

 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ των ιερών Νηπτικών - ΤΟΜΟΣ Β΄ Μεταφρασμένη στη νεοελληνική γλώσσα

Πίσω από τη θλίψη, πίσω από τη δοκιμασία κρύβεται η ευλογία του Θεού

 Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Η θλίψη είναι κακό πράγμα. Αλλά πίσω απ’ αυτό, πίσω από τον πόνο, πίσω από τη θλίψη, πίσω από τη δοκιμασία, κρύβεται η ευλογία του Θεού, κρύβεται η αναγέννηση, η ανάπλαση του ανθρώπου, της οικογένειας. Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε κάποια δοκιμασία. Νομίζουν ότι πηγαίνουν όλα ωραία·  τους παίρνει ο Θεός το παιδί· κλάματα, κακό. Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του Θεού και ειρηνεύουν οι άνθρωποι· και πλησιάζουν την εκκλησία, πλησιάζουν την εξομολόγηση, πλησιάζουν τον ιερέα. Χάριν του παιδιού πάνε στην εκκλησία· ο πόνος τους κάνει ν’ αναζητήσουν, να προσευχηθούν υπέρ αναπαύσεως, να κάνουν τις λειτουργίες.

Ο πόνος απαλύνει την καρδιά και την κάνει δεκτική των λόγων του Θεού, ενώ πρώτα ήταν σκληρή, δεν δεχόταν. Π.χ. ένας άνθρωπος στο σφρίγος της νεότητος· εγώ είμαι, σκέφτεται, και κανένας άλλος δεν είναι. Να πτυχία, να και οι δόξες, να κι η υγεία, να κι οι ομορφιές, να κι όλα. Όταν όμως τον ξαπλώσει στο κρεβάτι μία ασθένεια, τότε αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Μπορεί να πεθάνω. Τι το όφελος όλα αυτά», κι αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά.

Έρχεται φερ’ ειπείν ένας άνθρωπος, τον πλησιάζει. Διάβασε και αυτό το βιβλίο να δεις τι λέει. Ακούει και ένα λόγο του Θεού. Τότε τον ακούει τον λόγο του Θεού. Κι άμα του δώσεις και βιβλίο, ο πόνος ήδη του έχει κάνει την καρδιά του έτσι κατάλληλη κι ανοίγει και το βιβλίο και το Ευαγγέλιο και το διαβάζει και από εκεί αρχίζει η ανάπλαση του ανθρώπου. Και όταν γίνει καλά, αμέσως πλέον σηκώνεται και ζει προσεκτικά τη ζωή του.  Δεν ζει όπως πρώτα με την υπερηφάνεια και τη φαντασία που είχε.

 

Από το τεύχος: Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Παραινέσεις πατρικές. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 14.

 

Πηγή

Υπομονή δεν είναι η ικανότητα να περιμένεις. Είναι το πώς συμπεριφέρεσαι καθώς περιμένεις

«Δεν μπορεί να σε αλλάξει κανείς, όταν στην καρδιά σου έχεις τον Χριστό. Αλλά πρέπει να είσαι σε κάποιο βαθμό της εσωτερικής προσευχής. Όταν λες: ”Κύριε Ιησού Χριστέ” τρέμει όλη η κόλαση, μόνο να την λες από την καρδιά σου!»

Γέροντας Κλεόπας Ιλίε

 

Υπομονή δεν είναι η ικανότητα να περιμένεις. Είναι το πώς συμπεριφέρεσαι καθώς περιμένεις

(Ανωνύμου Μοναχού του Ξένου)

 

Την μοναξιά οι άνθρωποι την ερμηνεύουν, ως μια αίσθηση απουσίας ανθρώπων γύρω τους και νιώθουν, ότι είναι απολύτως μόνοι. Οι Πατέρες όμως, την μοναξιά την ερμηνεύουν ως απουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μην νιώθει, ότι όταν είναι εντελώς μόνος του, είναι μαζί με άλλους 2, να μην πω 3! Γιατί ο άνθρωπος όταν είναι μόνος του, είναι μαζί του ο άγγελος φύλακας και ο Χριστός. Και αν βάλουμε και τον εχθρό που παρακολουθεί εξ αποστάσεως, είναι 3. Άρα μοναξιά δεν είναι η απουσία των ανθρώπων, αλλά η απουσία της Χάριτος από τον άνθρωπο.

(Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)

 

Πηγή: https://romioitispolis.gr

Νά καθρεφτίζεις τόν ἑαυτό σου στόν Χριστό καί στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ…

Πολλοί δέν θέλουν νά δοῦν τόν ἑαυτό τους καί ἕνα λεπτό νά μείνουνε, δέν θέλουν νά ἡσυχάσουνε, νά δοῦνε μέσα τους. Ἀνοίγουν τό κινητό, τήν τηλεόραση, τή μουσική κ.λπ. Δέν θέλουνε νά εἶναι μόνοι τους

Γιατί;

Γιατί ὁ ἑαυτός τους, ἡ συνείδησή τους, τούς καταδικάζει καί δέν θέλουν νά βρεθοῦν τέτ-α-τέτ.

Νά θέλεις, λοιπόν, νά δεῖς εἰλικρινά τόν ἑαυτό σου καί νά μή λές ψέματα στόν ἑαυτό σου.

Νά καθρεφτίζεις τόν ἑαυτό σου στόν Χριστό καί στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ.

 

Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

(Ὁμιλία 10 – 12 – 2017)

Πηγή

Άγιος Ανδρέας ο Στρατηλάτης

 Ημερομηνία Εορτής: 19/08/2024

Eις τον Aνδρέαν.

Στρατηλάτης ων ως αληθώς Aνδρέας,

Tομήν κεφαλής ανδρικώτατα στέγει.

 

Eις τους συν αυτώ τελειωθέντας.

Ἔστησε τμηθεὶς αἱμάτων λίμνας ὄχλος,

Σοὶ τῷ παραστήσαντι λίμνας ὑδάτων.

Ἐννεακαιδεκάτῃ τάμον Ἀνδρέου αὐχένα λαμπρόν. 

Οι στρατιώτες ήταν κυριευμένοι από φόβο, λόγω του ότι ο εχθρός ήταν πολυάριθμος και είχε πολλές νίκες στο ενεργητικό του. Η αρχηγία του μικρού σώματος στρατιωτών είχε ανατεθεί από τον αρχιστράτηγο Αντίοχο σε ένα γενναίο χριστιανό αξιωματικό, τον Ανδρέα. Βεβαίωσε λοιπόν ο Ανδρέας τους στρατιώτες του πως ο θρίαμβος της νίκης θα είναι με το μέρος τους, αν όλοι με πραγματική πίστη επικαλεσθούν τον παντοδύναμο Θεό των χριστιανών. Διότι όλα τα κατορθώματα των χριστιανών επιτυγχάνονται «σὺν τὴ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χρίστου» (Α' προς Κορινθίους, ε' 4). Με τη δύναμη, δηλαδή, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Πράγματι, τα λόγια του Ανδρέα ανύψωσαν το ηθικό των στρατιωτών, με αποτέλεσμα να συντρίψουν το πολυπληθές στράτευμα του εχθρού. Ο Αντίοχος επαίνεσε δημόσια το κατόρθωμα αυτό, αλλά όταν έμαθε ότι οι στρατιώτες ειλκύσθηκαν από τον Ανδρέα στο χριστιανισμό, έστειλε 1000 στρατιώτες να τους αφοπλίσουν και να τους στείλουν στα σπίτια τους. Ο Ανδρέας, όμως, μετά από συζήτηση είλκυσε κι αυτούς στο χριστιανισμό.

Εξοργισμένος τότε ο Αντίοχος, έστειλε ειδικό σώμα με έμπιστους αξιωματικούς και σκότωσε όλους τους χριστιανούς στρατιώτες. Ήταν στον αριθμό δύο χιλιάδες πεντακόσιοι ενενήντα τρεις (2593)!

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τὴ δυvαστεία, προσενήνοχας, ὡς στρατηγέτης, τῷ Παντάνακτι στρατὸν θεοσύλλεκτον τύπος γὰρ τούτων Ἀνδρέα γενόμενος, μαρτυρικῶς σὺν αὐτοὶς ἠνδραγάθησας. Μεθ' ὧν πρέσβευε, Κυρίω τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἠμιν τὸ μέγα ἔλεος.

Πηγή: https://www.saint.gr

Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θʹ απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα

Αν τώρα δεν νιώθετε καμιά παρηγοριά από την προσευχή σας, να είστε σίγουροι πως ο Κύριος σας ετοιμάζει θείες παρηγορίες στο μέλλον. Συνεχίστε να προσεύχεστε ακούραστα, και σύντομα θʹ απολαύσετε τη δική Του γλυκύτητα. «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον, και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου και ανήγαγέ με εκ λάκκου ταλαιπωρίας και από πηλού ιλύος και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατεύθυνε τα διαβήματά μου και ενέβαλεν εις το στόμα μου άσμα καινόν, ύμνον τω Θεώ υμών» (Ψαλμ. 39:2‐4).

Όταν βλέπετε να σας πολιορκούν η αθυμία, η μελαγχολία, η οκνηρία και η ακηδία, τότε βιάστε την καρδιά και τα χείλη σας στο έργο της προσευχής: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα» (Ματθ. 8:25). Σκεφθείτε πως αυτές οι στιγμές της οκνηρίας μπορεί να είναι οι τελευταίες της ζωής σας... Σε λίγο ίσως θʹ ακολουθήσει ο θάνατος... Και μετά η Κρίση του Θεού... Αφήστε, λοιπόν, κατά μέρος τη ραθυμία και τη ραστώνη.

 

(Νεοελληνική απόδοση από το βιβλίο του Σεργίου Α. Νείλου «Τα ιερά υπό τον μόδιον». Οι συμβουλές αποδίδονται σε ανώνυμο γέροντα της περίφημης μονής της Όπτινα).

Η ευλογημένη ησυχία χάνεται…

- Γέροντα, στο Άγιον Όρος υπάρχει τώρα τόπος ήσυχος;

- Πού τόπος ήσυχος και εκεί τώρα; αφού ανοίγουν συνέχεια δασικούς δρόμους! Αυτοκίνητα από εδώ, αυτοκίνητα από εκεί! Ακόμη και στα πιο ερημικά και ησυχαστικά μέρη έχουν πάρει αυτοκίνητο. Απορώ τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι στην έρημο! Ο Μέγας Αρσένιος (2) στην έρημο άκουγε τα καλάμια που σείονταν, όταν φυσούσε γλυκά, και έλεγε: “Τι θόρυβος είναι αυτός; Σεισμός γίνεται;” Πού να έβλεπαν οι Άγιοι Πατέρες αυτά που γίνονται σήμερα!

Παλιά οι διακονητές (3) στα Κοινόβια, ιδίως ο τραπεζάρης και ο αρχοντάρης, πολύ κουράζονταν. Έπρεπε να πλύνουν τα πιάτα, να τρίψουν τα μπακιρένια σκεύη... Σήμερα έχουν ευκολίες, έχουν διάφορα σύγχρονα μέσα και τα περισσότερα κάνουν θόρυβο. Θυμάμαι, εμείς στο Κοινόβιο με τα δοχεία κουβαλούσαμε το νερό από μια πηγή και με το μαγγάνι το ανεβάζαμε σιγά-σιγά στον τρίτο όροφο. Τώρα φέρνουν το νερό με την μηχανή και ακούς συνέχεια ντούκου-ντούκου. Ρα ντουβάρια σείονται, τα τζάμια τρίζουν! Τουλάχιστον να βάλουν έναν σιγαστήρα. Στον στρατό, με τον ανταρτοπόλεμο, με έναν σιγαστήρα φόρτιζα την μπαταρία του ασύρματου, και απέναντι δεν με άκουγαν.

Ήρθαν μια μέρα στο Καλύβι μοναχοί από ένα Μοναστήρι και μιλούσαν δυνατά. “Πιο σιγά, λέω στον έναν, μας ακούνε πιο πέρα!” Τίποτε αυτός. “Πιο σιγά”, του ξαναλέω. “Ευλόγησον, Γέροντα, μου λέει, συνηθίσαμε να φωνάζουμε στο Μοναστήρι, γιατί έχουμε την γεννήτρια και μιλάμε δυνατά, για να ακούμε”.

Ακούς εκεί; Αντί να λένε την ευχή και να μιλούν σιγά, φωνάζουν, γιατί έχουν την γεννήτρια! Και το κακό είναι ότι, όπως μερικά παιδιά αφήνουν την εξάτμιση, για να ακούνε ντούκου-ντούκου..., φθάνει αυτό το πνεύμα τώρα και στον Μοναχισμό. Εκεί πάμε τώρα, το χαίρονται δηλαδή.

 

Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Α΄

Εἶναι ὁ Πατέρας σας. Ἐσεῖς εἶστε πολὺ καλλίτεροι, ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ' αὐτά

Δὲ βλέπουμε ὁλόγυρά μας, πρὸς κάθε κατεύθυνση, πῶς ὁ Θεὸς παρέχει τροφή, ποτὸ καὶ ἐνδύματα σ' ὅλα τὰ πλάσματά Τοῦ; Τρέφει τὰ μηρμύγκια στὸ χῶμα, τ' ἄγρια θηρία στὰ δάση, τὰ ψάρια στὴ θάλασσα. "Ὅταν ἔρχεται ὁ κρύος καιρός, στέλνει τὰ χελιδόνια καὶ τοὺς γερανοὺς σὲ θερμότερα κλίματα, ὅπου τὰ τρέφει ὅλο τὸ χειμῶνας βρίσκει στὴν ἀρκούδα φωλιὰ γιὰ νὰ ξεχειμωνιάσει. Ποτίζει τὰ δέντρα καὶ τὰ φυτά. Ἄρδεύει τοὺς λόφους καὶ τίς πεδιάδες. Ὑπάρχει κάποιο πλάσμα, κάποιο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ ποὺ νὰ τὸ ἄφησε γυμνό; Ποιός ντύνει τὸ λιοντάρι καὶ τὴν τίγρη, το λύκο καὶ τὴν ἀλεποῦ, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός φτιάχνει τοῦ κόκορα τὴ φορεσιὰ ἢ τοῦ κόρακα, ποιός κατασκευάζει τὸ καύκαλο της χελώνας καὶ τὰ λέπια τοῦ ψαριοῦ, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός δίνει τὸ μαλλὶ στό πρόβατο καὶ στὴν κατσίκα, τὴ σκληρὴ τρίχα στὸ χοῖρο, τὸ δέρμα στὸ μοσχάρι καὶ τὴ χαίτη στὸ ἄλογο, ἂν ὄχι Αὐτός; Ποιός κεντᾶ τὰ φτερὰ τῆς πεταλούδας καὶ τὸ σῶμα τῆς σφήκας, ποιός φτιάχνει τὸ κέλυφος γιὰ κάθε ἔντομο ποὺ κρύβεται στὸ γρασίδι καὶ τὰ φύλλα, ἂν ὄχι Ἐκεῖνος; Ποιός ντύνει μὲ φλούδα ὅλα τὰ δέντρα καὶ στολίζει τὸ στέλεχος τοῦ καλαμποκιοῦ; Ποιός κλώθει καὶ ὑφαίνει τίς στολὲς γιὰ τὰ λουλούδια τοῦ ἀγροῦ μὲ τόση λαμπρότητα, ποὺ οὔτε οἱ ἐπίγειοι βασιλιᾶδες δὲ διαθέτουν; Ὁ Κύριος, ὁ ζωντανὸς Κύριος ποὺ τὰ δημιούργησε. Αὐτὸς ὁ Κύριος τότε, εἶναι δυνατὸ νὰ λογαριάσει μόνο τὸν ἄνθρωπο θετό, ἀνάμεσα σ' ὅλα τὰ πλάσματά Του; Ἐκεῖνος ποὺ τρέφει καὶ ποτίζει τὸ ἄγρια θηρία στὰ δάση, τὸ πράσινο στοὺς λόφους καὶ στοὺς ἀγροὺς καὶ τὰ ἔντομα, θ' ἀφήσει τὸ πιὸ ἔνδοξο καὶ τιμημένο ἀπὸ τὰ πλάσματά Του - τον ἄνθρωπο - πεινασμένο, διψασμένο καὶ γυμνό;

«Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ,οὗ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας ». Καὶ ποιός τὰ τρέφει; «Ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά» (Ματθ. στ' 26). Δὲ λέει «ὁ Πατέρας τους», ἀλλὰ «ὁ Πατέρας σας», Ὁ Θεὸς εἶναι μόνο Δημιουργός τους, γιά σας ὅμως εἶναι κάτι παραπάνω: εἶναι ὁ Πατέρας σας. Ἐσεῖς εἶστε πολὺ καλλίτεροι, ἀξίζετε πολὺ περισσότερο ἀπ' αὐτά.

 

Ομιλίες Αγ. Βελιμίροβιτς (Δ) - Κυριακοδρόμιο Α΄