Τον κοινώνησαν οι άγιοι Ανάργυροι

Διήγηση Στυλιανού…:

«Στις 27-9-2001 έπαθα ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο (θρομβωτικό) και το αριστερό χέρι και πόδι ήταν σε πλήρη ακινησία. Ο λόγος μου ήταν αργός και όχι σταθερός. Έμεινα στο Νοσοκομείο δέκα μέρες και ύστερα πήγα στο σπίτι. Κατά το τέλος Δεκεμβρίου του ιδίου έτους άρχισα να σηκώνωμαι και να κυκλοφορώ με μπαστούνι.

»Στις 9-1-2002 και ενώ έκανα αντιπηκτική αγωγή, παθαίνω το δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο και ταυτόχρονα πνευμονική εμβολή. Πάλι το αριστερό χέρι και πόδι μένουν χωρίς κίνηση. Οι γιατροί λένε ότι δεν υπάρχει σωτηρία για μένα. Με αυτή την αγωγή δεν δικαιολογείται ο θρόμβος που προκάλεσε το εγκεφαλικό και την πνευμονική εμβολή. Βρίσκομαι και πάλι στο ΑΧΕΠΑ στο κρεββάτι του πόνου.

»Στις εννέα προς δέκα Ιανουαρίου, στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ενώ με είχε πάρει για λίγο ο ύπνος, ξύπνησα και είδα όλο τον θάλαμο φωτισμένο άπλετα με ένα λευκό φως που δεν μπορώ να το περιγράψω. Γύρισα προς την πόρτα και αντί να δω κάποια νοσηλεύτρια, βλέπω δυό άνδρες με γαλάζια άμφια, με μορφή γαλήνια, την οποία γαλήνη μετάδωσαν και σε μένα πριν ακόμη τους μιλήσω. Όταν πλησίασαν κοντά μου τους ρώτησα ποιοί είναι και με πραεία φωνή μου είπαν: “Ο Κοσμάς και ο Δαμιανός είμαστε, Στυλιανέ, γιατροί είμαστε”.

»Ο ένας κρατούσε ένα μικρό Άγιο Ποτήριο με την λαβίδα. Ο άλλος ένα δοχείο γυάλινο με ένα Σταυρό στην μέση και τρία Κλωνάρια βασιλικό. Πλησίασαν, με ράντισαν με τον αγιασμό και έπειτα ράντισαν και τον άλλο ασθενή του θαλάμου, τον Αναστάσιο, από ένα χωριό της Κοζάνης. Στην συνέχεια έρχονται να με κοινωνήσουν. Τους είπα ότι την προηγούμενη μέρα το απόγευμα είχα φάει κρέας και μου απάντησαν: “Μην στενοχωριέσαι, εμείς το γνωρίζουμε. Και ένα να γνωρίζης. Αυτόν που εμείς φέραμε σε σένα, Αυτόν και εσύ από εδώ και στο έξης θα δίνεις στους ανθρώπους”.

»Μου έδωσαν το μάκτρο και με κοινώνησαν. Το ίδιο έκαναν και στον Ανάσταση. Αφού μας ευλόγησαν, έφυγαν και το φως έσβησε μόνο του. Τότε τινάχθηκα πάνω στο κρεββάτι και ένιωσα κάτι παράξενο. Πριν ακόμα αρχίσω να σκέφτωμαι και να συνειδητοποιώ τι συνέβη, ένιωθα την ευλογία τους. Έβγαλα από το στόμα μου τον Άγιο Άρτο και το χέρι μου κοκκίνισε. Τότε κατάλαβα πως ήταν κάτι το αληθινό, κάτι το υπαρκτό. Με δέος τον κατέλυσα. Δόξασα τον Θεό και πραγματικά περίμενα με αγάπη μέσα μου τον θάνατο.

»Αλλά συνέβη το αντίθετο. Ενώ ήμουν με 80 τοις εκατό αναπηρία και σύμφωνα με το νόμο 2643 ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες, από εκείνη την στιγμή άρχισαν όλα να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Η αποκατάσταση της υγείας μου ήταν γρήγορη, θεαματική και οι γιατροί απορούσαν γι’ αυτό.

»Όταν μετά από λίγους μήνες βρέθηκα με κάποιον Γέροντα Αγιορείτη και του διηγήθηκα όλα αυτά, μου είπε: “Στυλιανέ, τι ήταν αυτό που σου έφεραν οι Άγιοι εκείνη τη νύχτα; Ήταν ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα Του, η θεία Κοινωνία. Ποιος είναι αυτός που δίνει στους ανθρώπους την θεία Κοινωνία; Ο Ιερέας. Στυλιανέ, παιδί μου, ήρθε η ώρα για τον θάνατο, όχι τον πνευματικό, αλλά τον θάνατο του παλαιού Στυλιανού, ήρθε η ώρα για να γίνης Ιερέας”.

»Έτσι στις 14-12-2003, χωρίς προηγουμένως να το έχω σκεφθή ποτέ, χειροτονήθηκα Διάκονος από τα ευλογημένα χέρια του αειμνήστου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Κυρού Αντωνίου, και στις 23-5-2004 πρεσβύτερος, σε ηλικία 41 ετών».

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος Α’, και την ενότητα: «Θαυμαστά και διδακτικά περιστατικά». Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής, 2008.

 

Τῇ Αʹ (1ῃ) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, τῶν αὐταδέλφων τῶν ἐν Ῥώμῃ τελειωθέντων (284).

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com

Αντίκρυ μου κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεος

Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις...

Αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή, μια διέξοδο...

Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει, ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ, ο Θεός για μια ακόμη φορά με κέρδιζε...

 

Τάσος Λειβαδίτης ~ Πανάρχαιη αντιδικία

Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἁγίους εἶναι ἀγάπη

Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζεται ὁ Κύριος. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μεγαλύνεται ὁ Κύριος στούς οὐρανούς. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα δοξάζουν οἱ Ἅγιοι τό Θεό καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα δοξάζει ὁ Κύριος τούς Ἁγίους καί αὐτή ἡ δόξα δέν ἔχει τέλος.

Σέ πολλούς φαίνεται πώς οἱ Ἅγιοι εἶναι μακριά μας. Ἀλλά μακριά εἶναι ἀπό ἐκείνους πού οἱ ἴδιοι ἀπομακρύνθηκαν, ἐνῶ εἶναι πολύ κοντά σ᾽ ἐκείνους πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ κι ἔχουν τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στούς οὐρανούς τά πάντα ζοῦν καί κινοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλά καί στή γῆ εἶναι τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό ζῆ στήν Ἐκκλησία μας, Αὐτό ἐνεργεῖ στά μυστήρια, Αὐτό πνέει στήν Ἁγία Γραφή, Αὐτό ζῆ στίς ψυχές τῶν πιστῶν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει τούς πάντες, καί γι᾽ αὐτό οἱ Ἅγιοι εἶναι κοντά μας. Κι ὅταν προσευχώμαστε σ᾽ αὐτούς, τότε ἀκοῦνε αὐτοί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τίς προσευχές, κι οἱ ψυχές μας αἰσθάνονται τήν πρεσβεία τους γιά χάρη μας.

 

Ἅγιος Σιλουανός  ὁ Ἀθωνίτης

Η χαρά του Θεού που βλέπει τον άνθρωπο σαν παιδί του

Περπάταγα λοιπόν και σκεφτόμουν: όχι, αυτόν τον άνθρωπο που πουλάει το Χριστό, δε θα τον καταδικάσω ακόμα. Ένας Θεός ξέρει τι κρύβεται σ' αυτές τις μεθυσμένες κι αδύναμες καρδιές. Σε μιαν ώρα, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, συνάντησα μια χωριάτισσα μ' ένα μωρό. Η χωριάτισσα ήταν νέα ακόμα, το μωρό δεν είχε κλείσει τους δυο μήνες. Όπου το μωρό της χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που γεννήθηκε. Την είδα που σταυροκοπήθηκε — αλλά με τι ευλάβεια! «Γιατί κάνεις το σταυρό σου, μικρομάνα μου;» (Γιατί εγώ τότε όλα τα ρώταγα). «Να, μου λέει, όμοια κι απαράλλαχτα όπως είναι φορές‐φορές η χαρά της μάνας, όντας της τύχει να δει το πρώτο χαμόγελο του μωρού της, όμοια κι απαράλλαχτη χαρά λαβαίνει κι ο Θεός κάθε βολά που Αυτός γρικήσει ψηλά απ' τον ουρανό πως του προσπέφτει ένας κριματισμένος κάνοντας την προσευκή του». Αυτό μου το το'πε μια χωριάτα, με τα ίδια σχεδόν λόγια και ήταν μια τόσο βαθιά, τόσο λεπτή και πραγματικά θρησκευτική σκέψη, μια σκέψη όπου εκφράστηκε μονομιάς όλη η ουσία του χριστιανισμού, όλη δηλαδή η έννοια του Θεού σαν πατέρα που μας γέννησε, όλη η αντίληψη για τη χαρά του Θεού που βλέπει τον άνθρωπο σαν παιδί του— κυριότερη ιδέα του Χριστού! Μια απλή χωριάτα!

Απόσπασμα από το βιβλίο  του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος»

Στην ζωή σου να είσαι γλυκομίλητος, ν’αποδίδεις τιμή σε όλους τους ανθρώπους

-Καλότυχος ο άνθρωπος που γνωρίζει την αδυναμία του, γιατί αυτή η γνώση του γίνεται θεμέλιο και ρίζα και αρχή για κάθε καλό.

 

-Να μην πιστεύεις στην γνώση σου, για να μη βρει αφορμή ο διάβολος και σε παγιδέψει με την πανουργία του.

 

-Να συμπαθείς του αμαρτωλούς, να μισήσεις όμως τα αμαρτωλά έργα τους και να μην τους καταφρονήσεις για τα ελαττώματά τους, μήπως και συ αργότερα πέσεις στις ίδιες αμαρτίες.

 

-Στην ζωή σου να είσαι γλυκομίλητος, ν’αποδίδεις τιμή σε όλους τους ανθρώπους, να μην κάνεις κανένα να θυμώσει και να οργισθεί και να μην ζηλοφθονήσεις, ούτε για την πίστη που έχει κάποιος, ούτε για τα κακά έργα κάποιου άλλου.

 

-Τίμησε τον πλησίον σου περισσότερο από την αξία του, επαίνεσέ τον σ’εκείνα που δεν έχει και έτσι να θεραπεύσεις τα ελαττώματά του.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Το «και»

Με ενοχλεί στον άλλο το λίγο. Βλέπω το δένδρο και χάνω το δάσος. Χίλια καλά να βρω σ’ έναν άνθρωπο, εγώ θα ψάξω να βρω το «και», το ένα, το λάθος και η ζωή μου κατάντησε μίζερη. Σπατάλησα όλη μου τη ζωή ψάχνοντας στους ανθρώπους το «και» κι έχασα τη ζωή.

Θα σας πω και μια ιστορία που άκουσα από άλλον ιερέα. Ήταν ένα ζευγάρι που τσακωνόταν συνέχεια. Είχαν φτάσει ένα βήμα πριν το χωρισμό. Αλλά πριν πάνε στο δικηγόρο αποφάσισαν να δώσουν μια τελευταία ευκαιρία στο γάμο τους και να πάνε σ’ ένα σύμβουλο γάμου. Πήγαν λοιπόν στο σύμβουλο γάμου και αυτός τους δέχθηκε ξεχωριστά έναν-έναν. Πήγε πρώτα ο άνδρας και άρχισε να κατηγορεί τη γυναίκα του. Του λέει ο σύμβουλος:. Πριν μου πεις οτιδήποτε, θα σου κάνω μερικές ερωτήσεις. Για πες μου, η γυναίκα σου δεν έχει κανένα καλό; Έ, ναι του λέει ο άνδρας, είναι καλή νοικοκυρά, δεν με έχει απατήσει ποτέ, φροντίζει τα παιδιά και συνέχισε και είπε κάποια ακόμα καλά της γυναίκας του. Ο σύμβουλος τα σημείωνε σ’ ένα χαρτί. Του λέει καλά πήγαινε, να δω και τη γυναίκα σου. Μπαίνει μέσα στο γραφείο η γυναίκα και άρχισε να κατηγορεί το σύζυγο. Της λέει ο σύμβουλος: Πρίν μου πεις οτιδήποτε θέλω να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις. Ο σύζυγός σου δεν έχει κανένα καλό; Ναί βέβαια, απαντά η σύζυγος. Είναι εργατικός, δεν είναι τσιγκούνης, νοιάζεται για τα παιδιά, είναι κουβαλητής και συνέχισε να λέει τα καλά του συζύγου της. Ο σύμβουλος τα έγραφε σ’ ένα χαρτί. Φωνάζει και τους δύο μέσα και τους λέει δείχνοντας τα χαρτιά: Αν θέλετε, για αυτά τα τόσα καλά που λέτε ο ένας για τον άλλο εδώ στα χαρτιά, να χωρίσετε, είστε ηλίθιοι.

Ομολογώ ότι εγώ είμαι ο πιο ηλίθιος άνθρωπος του κόσμου, γιατί 56 χρόνια αντί να ψάχνω στους ανθρώπους να δω τα καλά, έψαχνα αυτό το «και», κι έχασα 56 χρόνια ζωής.

 

π. Παναγιώτης Βαρδουνιώτης

 

Πηγή: Το "ΚΑΙ" - ΕΥΧΗ.gr

Αναδημοσίευση από:https://simeiakairwn.wordpress.com

Θερμαίνοντας την ψυχή

Μαθητής: Πως μπορεί η ψυχή να θερμανθεί, όταν έχει πια παγώσει;

Γέρων: Με τον Λόγο του Θεού. Με την προσευχή. Και με την ταπεινή και ευγνώμονα διάθεση έναντι του Θεού· σε όλα, όχι μόνο στα έξω άλλα και στα έσω.

 

Από το βιβλίο «Στάρετς Λεωνίδας της Όπτινα, Πνευματικές νουθεσίες»

O Θεός ανέχεται, υπομένει, κατανοεί, εμείς;

Πολλοί από μας ζητάμε οι κλέφτες να πάνε φυλακή, οι φονιάδες να εκτελεστούν, οι παραβάτες να τιμωρηθούν. Όταν με το κακό χτυπάς το κακό, το κακό πολλαπλασιαζεται. Όταν βλέπεις κάποιον να τιμωρείται δίκαια κι εσύ χαίρεσαι, αυτό δείχνει σκληρό άνθρωπο. Όταν κρίνεις τους άλλους με καθαρά εξωτερικά κριτήρια δεν είσαι δίκαιος. Όταν δεν τους ανέχεσαι, δυσκολεύεις τη ζωή σου στο όνομα της Δικαιοσύνης σου και θα έχεις την ίδια αντιμετώπιση για τα δικά σου εγκλήματα.

Ο Θεός ανέχεται, περιμένει, κατανοεί, συμπονάει, σταυρώνεται για κάθε άνθρωπο. Ξέρει μόνο να αγαπά, να μιλάει στη συνείδησή μας διακριτικά, να εμποδίζει με ευγένεια. Μακάριοι οι πράοι, οι ήρεμοι, οι ταπεινοί κι αυτοί που κλαίνε για τις δικές τους αμαρτίες, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη, είπε ο Χριστός. Αγάπησε, συγχώρησε, δικαιολόγησε, υπόμεινε για να αγαπηθείς, να συγχωρηθείς, να γίνεις αποδεκτός, να γαληνεύσεις βαθιά από αυτή τη ζωή. Ζήσε σαν τελευταίος απ’ όλους, σαν τη γη που την πατάμε, αλλά μας βαστάει όλους.

Ένας Άγιος των ημερών μας έλεγε:

Μην κατηγορήσεις ποτέ κανένα ιερωμένο ή αφιερωμένο στον Θεό, αλλά ούτε τους κοσμικούς, ούτε τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς, και αν ακόμα τους βλέπεις να αμαρτάνουν. Όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν στη γη και τους κοιμηθέντας από κτίσεως κόσμου να τους βλέπουμε αγίους και δικαίους και μόνο τον εαυτό μας να βλέπομε αμαρτωλό, τελευταίο όλου του κόσμου και άξιο κατακρίσεως και πολλών τιμωριών. Είναι καλό και θεάρεστο να πεθάνουμε για τον κόσμο και να ζήσουμε αιωνίως με το Θεό.

 

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

 

Πηγή: https://www.orthmad.gr

Τα αληθινά παιδιά του Θεού

Οι δίκαιοι και αληθινοί άνθρωποι τούτο πάντα έχουν στο νου τους: ότι δεν είναι άξιοι του Θεού. Και με τούτο δοκιμάζονται και αποδεικνύονται αληθινά παιδιά του Θεού, με το ότι δηλαδή θεωρούν τον εαυτό τους ταλαίπωρο αμαρτωλό και ανάξιο της φροντίδας και της πρόνοιας του Θεού. Και αυτό το αίσθημά τους το εξομολογούνται και μέσα στην καρδιά τους, αλλά και μπροστά σε άλλους, με ταπείνωση βέβαια. Και αυτό γίνεται από τη σοφία που τους χαρίζει το άγιο Πνεύμα, για να μην παύσουν να φροντίζουν για την πνευματική τους πρόοδο, και για να εργάζονται την αρετή ενόσω ζούνε. Την ανάπαυσή τους από τους κόπους και από τις θλίψεις, ο Θεός τη φύλαξε για το μέλλοντα αιώνα. Και όσοι έγιναν ναός του Κυρίου, δεν επιθυμούν να ζουν τώρα εν αναπαύσει, και να απαλλαγούν από τις θλίψεις, αν και κατά καιρούς τους δίνεται κάποια παρηγοριά, με τρόπο μυστικό, για τους πνευματικούς κόπους τους.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Αν ο άνθρωπος πετάξη τον εαυτό του, ο Θεός του τα δίνει όλα

– Μερικοί, Γέροντα, όταν δεν γίνεται αυτό που θέλουν, δεν μπορούν να ησυχάσουν.

– Πώς να ησυχάσουν, αφού έχουν τον εαυτό τους μέσα σ᾿ αυτό που θέλουν; Αν κανείς έχη τον εαυτό του σε ό,τι θέλει, μπορεί να έχη και τον Χριστό; Όταν όμως δεν έχη τον εαυτό του και έχη το ένα, το κυριώτερο, δηλαδή τον Χριστό, τότε τα έχει όλα. Όταν δεν έχη τον Χριστό, τίποτε δεν έχει. Αν ο άνθρωπος πετάξη τον εαυτό του, ο Θεός του τα δίνει όλα κατά τρόπο θαυμαστό.

– Γέροντα, εγώ, όταν μας μιλάτε για το πέταμα του εαυτού μας, αισθάνομαι έναν φόβο, μήπως δεν αντέξω.

– Έ, τί πάθαμε! Είναι σαν να λές: «Αν πετάξω τα πάθη, τί θα έχω μετά;». Γιατί, όταν λέω να πετάξουμε τον εαυτό μας, εννοώ να πετάξουμε τα πάθη μας, να απεκδυθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο. Για τον μεγάλο που έχει επίγνωση είναι λιγάκι βαρύ να πή: «Δεν μπορώ να πετάξω τον εαυτό μου». Αν σού πούν: «πάρε το βαριό και γκρέμισε αυτόν τον τοίχο» κι εσύ είσαι μαθημένη με την πέννα, δικαιολογείται να πής «δέν μπορώ». Αλλά για την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου δεν χρειάζονται δυνάμεις σωματικές· ταπείνωση χρειάζεται.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη και Αρετές»

Σ' εκείνους που διψούν για σωτηρία

Μη ζητάς συμβουλές από μένα, ένα φτωχό και άθλιο μοναχό.

Δεν έχω την ικανότητα ν' ατενίσω τα ουράνια ύψη, ούτε να βυθομετρήσω τα θαλάσσια βάθη...

Δεν έχω την ευφυΐα ν' ανοίξω δρόμους σε ορμητικά ποτάμια, ούτε να χτίσω φράγματα σ' ανοιχτές λίμνες...

Δεν έχω τη δυνατότητα να μετρήσω τα πέρατα του κόσμου, ούτε να κατανοήσω τους νόμους του σύμπαντος...

Δεν έχω την πρόθεση ν' αλλάξω όλους τους ανθρώπους, ούτε τη φιλοδοξία να εξαλείψω από τον κόσμο το κακό...

Ούτε μ' αυτή, ούτε μ' εκείνη, ούτε με κάποιαν άλλη γνώση ή ικανότητα έχω προικισθεί εγώ, ένας αγροίκος και αναίσθητος αμαρτωλός, που τίποτα καλό δεν κάνει.

Μόνο το λόγο του Θεού και τις συγγραφές των Πατέρων μπορώ να συστήσω σ' εκείνους που λαχταρούν ν' ακούσουν και να υπακούσουν - σ' εκείνους που διψούν για σωτηρία. (Από επιστολή ανώνυμου Ρώσου μοναχού, 16ος αι.)

 

Από το βιβλίο "Πνευματικές Νουθεσίες", Οσίου Μακαρίου της Οπτινα, Ι.Μ.Παρακλήτου

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: «Όταν έρχεται το Άγιο Πνεύμα, τότε αρχίζεις και βλέπεις!»

                    

Θυμάμαι κάποιον, που από μικρό παιδάκι τον συμβούλευαν πώς να ζει, για να γίνει τέλειος χριστιανός.

Του απαριθμούσαν όσα όφειλε να αποφεύγει, και τα τεκμηρίωναν με παραδείγματα από την ιστορία και από τους αγίους, για να τα εφαρμόσει.

Εκείνος ο καημένος στενοχωριόταν, διότι όλα αυτά ήταν πολλά και δεν μπορούσε να τα θυμηθεί.

Του είπαν τότε ότι θα του κάνουν ένα περιληπτικό σχέδιο, και συμφώνησε με χαρά.Το έμαθε γρήγορα κατακόρυφα, το συνδύασε μετά και οριζόντια, το έλεγε από έξω.

Προσπαθούσε να το εφαρμόσει. Περνούσαν όμως τα χρόνια και έβλεπε ότι τίποτε δεν πετύχαινε.

Πήγε τότε στον Πνευματικό του και του λέγει: Πάτερ μου, εγώ δεν μπορώ να τα εφαρμόσω αυτά, έχω πλέον κουραστεί. Πες μου κάτι πιο εύκολο.

Και εκείνος του απαντά: Να σιωπάς. Να σιωπά η γλώσσα σου και το μυαλό σου, και να μην αφήνεις τον νου σου να πάει αλλού, παρά μόνον στον Χριστό. Πονάς; Μην πεις πονώ, διότι θα φεύγει ο νους σου από τον Χριστό. Το στόμα και το μυαλό σου θα μιλούν μόνον δια τον Χριστό.

Στην αρχή απόρησε εκείνος: Μα, πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό;
Αλλά προσπαθούσε, όσο μπορούσε να το εφαρμόσει.

Πέρασαν δύο χρόνια, και τότε θυμήθηκε την αγωνία που είχε για να εφαρμόσει το σχέδιο που του έλεγαν. Τί παράξενο όμως! Διαπίστωσε ότι όσα δεν μπορούσε να κάνει τότε, είχαν γίνει τώρα από μόνα τους!

Πώς; Από το Άγιο Πνεύμα. Τον επισκέφθηκε το Άγιον Πνεύμα, του λάλησε στην καρδιά, του φώτισε την ύπαρξη, και η κατάστασης του αλλοιώθηκε από μόνη της. Όπως, όταν μπαίνει σε αυτόν τον χώρο το φώς, φεύγει το σκοτάδι, και τότε βλέπω το χαμόγελό σας, τα καθάρια μάτια σας και διορώ τις αγνές και καθαρές καρδιές σας, έτσι ακριβώς και τα πάντα μέσα μας φωτίζονται και παίρνουν θέση ενώπιον του Θεού.

Να τα αποτελέσματα της νήψεως. Έρχεται το Άγιον Πνεύμα και ανακαλύπτεις ότι κατέχεις τα πάντα.

 

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

Αγαπώ σημαίνει θυσιάζομαι...

Θυμάμαι όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής: Ήμουν στο χειρουργικό τμήμα και είχαμε ένα νεαρό παιδί που πέθαινε από ένα τεράστιο απόστημα στο πόδι. Τον είχαν βάλει σε ξεχωριστό δωμάτιο λόγω της φριχτής μυρωδιάς.

Τον επισκέφτηκα μαζί με την προϊσταμένη. Ο νέος, ήταν κάπου 16-17 ετών, γύρισε προς την μεσόκοπη γυναίκα και της είπε:

- Προϊσταμένη, θα πεθάνω πριν από το επισκεπτήριο. Δεν θα προλάβω να αποχαιρετήσω τη μητέρα μου και να με φιλήσει πριν πεθάνω. Φίλησέ μεεσύ αντί γι’ αυτήν.

Η προϊσταμένη έκανε βήματα πίσω και είπε:

- Δεν μας επιτρέπεται να φιλάμε τους ασθενείς, και βγήκε από τοδωμάτιο...

Εγώ τον πλησίασα και του είπα:

- Δεν είμαι μητέρα, αλλά μπορώ να είμαι αδελφός σου και τον φίλησα.

Τον αποχαιρέτησα και βγήκα από το δωμάτιο. Εκεί στεκόταν η προϊσταμένηκαι έκλαιγε.

- Ήταν λάθος μου είπε, λάθος μου, αλλά η μυρωδιά ήταν τέτοια που μουήρθε εμετός, δεν μπορούσα να τον φιλήσω, όπως μου το ζήτησε για ναπεθάνει εν ειρήνη.

 

Καταλαβαίνετε πού βρίσκεται η αγάπη; Αν η γυναίκα αυτή είχε μπορέσειεκείνη τη στιγμή να υπερβεί το συναίσθημα της αηδίας και να πει: «Ό,τι και να μου συμβεί, αυτό το παιδί χρειάζεται ένα φιλί από μια μητέρακαι θα του το δώσω. Ό,τι και να συμβεί σε μένα δεν έχει σημασία καμμία,σημασία έχει αυτό το παιδί».

 

~ Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ ~

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει την αληθινή χαρά

Το Άγιο Πνεύμα χαρίζει την αληθινή χαρά, την καρδιακή ευτυχία και την ασάλευτη ειρήνη. Ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, ποτέ δεν μπορεί να χαρεί αληθινά, να ευχαριστηθεί καθαρά, να νιώσει την ειρήνη που γλυκαίνει την ψυχή. Είναι αλήθεια ότι κάπου-κάπου χαίρεται. Μα η χαρά του είναι στιγμιαία και όχι καθαρή. Κάπου-κάπου διασκεδάζει. Μα οι διασκεδάσεις του είναι πάντα κενές, ανούσιες, και μετά απ’ αυτές τον κυριεύει μία ακόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου-κάπου είναι ήρεμος. Μα η ηρεμία του δεν είναι η πνευματική ειρήνη, είναι νάρκη της ψυχής. Και αλίμονο σ’ εκείνον που δεν προσπαθεί και δεν θέλει να ξυπνήσει απ’ αυτή τη νάρκη!

 

Από το βιβλίο: Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ, τόμος Γ’, Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 87

Πώς αφήσαμε τις ώρες...

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας

και χάθηκαν πασχίζοντας

ανόητα να εξασφαλίσουμε

μια θέση στην αντίληψη των άλλων....

 

 Ούτε ένα δικό μας δευτερόλεπτο...

 

Γιάννης Ρίτσος

Η μνημόνευση των νεκρών

Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τούς «κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σ' όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Αλλά το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι μας θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει: Γιατί; Γιατί; Γιατί;... Ξέρετε τι τού χρειάζεται; Νά του δώσετε, μέ τήν ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό χαστούκι και να το αναγκάσετε έτσι να σωπάσει!

Όσο γιά κείνον τον φιλοτάραχο, πού όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Ακου, ανόητε! Οι νεκροί ζούν. Και η επικοινωνία μας μαζί τους δέν έχει διακοπεί. Δέν προσευχόμαστε αδιάκριτα γιά όλους τούς ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τούς «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν –κάτι άγνωστο σ' εμάς- μέ τούς δικαίους ή μέ τούς αδίκους.

Η προσευχή μας γι' αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικης αγάπης. Πρίν από την τελική Κρίση, όσο ακόμα δέν έχουν χωριστεί τα «πρόβατα» από τα «ερίφια» (Ματθ. 25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», αποτελούμε μία Εκκλησία. Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο θάνατος δέν μάς χωρίζει!

Σε τί τούς ωφελούν οι προσευχές μας, αφού έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση;», αναρωτιέστε. Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιάς ψυχής δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου ν' αποφανθεί τότε τελεσίδικα ο μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο. Γι' αυτό, ενισχυμένοι από την ελπίδα στήν άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, προσευχόμαστε σ' Αυτόν να ελεήσει ακόμα κι εκείνους που πέθαναν μέσα στην ασέβεια.

«Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλοπίστων;. Όχι. Η αγία Εκκλησία μας δέν τούς γνωρίζει, αφού δέν έγιναν ποτέ μέλη της, και γι' αυτό δέν τούς μνημονεύει. Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί. Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών, αλλoπίστων.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Περί σκανδάλων

Εμείς είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ατέλειες, έχουμε πτώσεις, τέλος πάντων, αλλά δεν κάνει να γινώμαστε αιτία να σκανδαλίζεται ο άλλος.

Αν όμως φταίη ένας δεσπότης, ένας παπάς, ένας καλόγερος, δεν φταίει ο Χριστός. Αλλά οι άνθρωποι δεν πάνε ως εκεί. «Αντιπρόσωπος του Χριστού δεν είναι;», λένε. Ναί, αλλά αναπαύεται ο Χριστός με αυτόν τον αντιπρόσωπο; Ή δεν σκέφτονται τί τον περιμένει αυτόν τον αντιπρόσωπο στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό μερικοί που σκανδαλίζονται από μερικά γεγονότα καταλήγουν να μην πιστεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν οι καημένοι ότι όπως, αν φταίη ένας χωροφύλακας, δεν φταίει το έθνος, έτσι κι αν φταίη ένας παπάς, δεν φταίει η Εκκλησία.

 Όσοι όμως σκανδαλίζονται, αλλά έχουν καλή διάθεση, καταλαβαίνουν, όταν τους εξηγήσης. Αυτοί έχουν και ελαφρυντικά, γιατί μπορεί να μην είχαν βοηθηθή και να έχουν άγνοια από μερικά πράγματα.

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω…

Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.

Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στὴν πορεία τῆς ὄπισθεν.

Στὴν πορεία τὴν καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.

Μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν τὶς εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.

 

Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ πίσω…

Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὶν πενήντα

καὶ πρὶν ἑξήντα χρόνια.

Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.

Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…

Ὅμως ἐκεῖ στὰ ταπεινά,

ἐκεῖ στὰ στερημένα,

ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά,

ἦταν καὶ τὰ πλούσια…

Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα

 

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;

καὶ δυσεύρετα πιά:

ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·

ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·

οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,

μὲ τὰ ἴσια λόγια,

μὲ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά.

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!

Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν,

στὰ ἐξευτελιστικά,

στὰ προδοτικὰ

καὶ στὰ ἄνανδρα.

Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.

Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ

καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.

Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος

ἦταν ἐπιλογή σου.

 

Από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά «Σε καιρούς χαλεπούς»

Η σημερινή πνευματική κατάσταση

Σήμερα δίνει η Ορθόδοξη Θεολογία την δυνατότητα σε κάποιον να ανιχνεύση τον πραγματικό γιατρό και να τον διακρίνη από έναν κομπογιαννίτη; Δηλαδή μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον αληθινό πνευματικό πατέρα, εκείνον που είναι σε θέσι να θεραπεύη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους; Ή αλλιώς μπορούμε σήμερα να ανιχνεύσωμε τον άγιο μέσα στο πλήθος; Δύσκολο φαίνεται. Δηλαδή οι Χριστιανοί σήμερα έχουν φθάσει στο σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουν τους πνευματικούς γιατρούς από τους κομπογιαννίτες. Και φθάσαμε σ’ αυτήν την κατάστασι, διότι αντικαταστήσαμε την Πατερική Θεολογία με Δυτικού τύπου Θεολογία, με Θεολογία των δογμάτων, με Θεολογία του βιβλίου δηλαδή και όχι εμπειρική, η οποία δεν οδηγεί στην κάθαρσι της ψυχής από τα πάθη. Καταδιώξαμε την Ησυχαστική παράδοσι και την αντικαταστήσαμε με τα δόγματα ή με την ηθική (ευσεβισμό). Και αυτό συνέβη από τους χρόνους μετά την Ελληνική Επανάστασι του 1821, με πρωταίτιο τον Αδαμάντιο Κοραή.

 

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†)-Πατερική Θεολογία, Εκδόσεις ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, Θεσσαλονίκη 2004

Η νίκη είναι ήδη δική μας

Η αληθινή Ορθοδοξία από την ίδια της τη φύση μοιάζει εντελώς εκτός τόπου σ’ αυτούς τους δαιμονικούς καιρούς, μια ξεπερασμένη μειονότητα των περιφρονημένων και «ανόητων», στη μέση μιας θρησκευτικής «αναζωπύρωσης» εμπνευσμένης από ένα άλλο είδος πνεύματος.

Αλλά ας παρηγορηθούμε από τους βέβαιους λόγους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, γιατί ο Πατέρας σας ευαρεστήθηκε να σας δώσει τη βασιλεία» (Λουκ. 12:32).

 

Ας ενδυναμωθούν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί για τη μάχη που βρίσκεται μπροστά μας, μην ξεχνώντας ποτέ ότι εν Χριστώ η νίκη είναι ήδη δική μας.

 

π. Σεραφείμ Ρόουζ

Οι καλοί άνθρωποι σκέφτονται με την καρδιά

Σε μια εποχή που η υποκρισία, η ζήλια και η κακία βρίσκονται στο ζενίθ τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν επάξια τις λέξεις αγνότητα και καλοσύνη!

Βρίσκονται ανάμεσά μας!

Θα τους αναγνωρίσετε εύκολα αφού έχουν έτοιμο ένα χαμόγελο για τον καθένα! Η ματιά τους είναι καθαρή και αγνή και καθρεπτίζεται όλη η καλοσύνη που έχουν στην ψυχή τους σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους!

Άραγε είναι αληθινά καλοί ή προσποιούνται; θα σκεφτούν κάποιοι! Και όμως!

Οι ανιδιοτελείς πράξεις τους δεν θα σε αφήσουν να τους αμφισβητήσεις! Βοηθούν με γνώμονα την καρδιά χωρίς να περιμένουν κάτι ως αντάλλαγμα!

Το μόνο που αποζητούν είναι η αναγνώριση όσων προσφέρουν όχι με υλικά αγαθά αλλά με το να τους νοιάζεσαι και να τους αγαπάς!

Έχουν τόση αγάπη μέσα τους να διοχετεύσουν αλλά θέλουν να αισθάνονται ότι παίρνουν και εκείνοι αγάπη!

Συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, το καταλαβαίνουν βέβαια κάποια στιγμή και πληγώνονται βαθιά γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν!

Κάνουν ξανά τα ίδια λάθη γιατί σκέφτονται με την καρδιά!

Πιστεύουν ότι εκεί έξω πρέπει να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που να εκτιμούν, να αγαπούν, να νοιάζονται!

Έτσι, όταν νιώσουν την αδικία, απομακρύνονται… χωρίς πολλά λόγια, αντιδικίες και εξηγήσεις!

Όπως καλοσυνάτα μπήκαν στη ζωή σου, έτσι θα αποχωρήσουν από αυτή! Αθόρυβα!

Γι’ αυτό αν έχεις την τύχη να συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιο άνθρωπο, μην κάνεις το λάθος και τον χάσεις από τη ζωή σου!

Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέξεις την συμπεριφορά σου…

πηγή: romioitispolis.gr

 

Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού

Οι μικροδιαφορές των χαρακτήρων των συζύγων βοηθούν να δημιουργηθή μια αρμονική οικογένεια, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητο και το γκάζι, για να προχωρήση, αλλά και το φρένο, για να σταματήση. Αν το αυτοκίνητο είχε μόνο φρένο, δεν θα κουνιόταν, και αν είχε μόνον ταχύτητες, δεν θα μπορούσε να σταματήση. Σε ένα ανδρόγυνο ξέρετε τί είπα; «Επειδή ταιριάζετε, γι᾿ αυτό δεν ταιριάζετε!». Είναι και οι δύο ευαίσθητοι. Αν συμβή κάτι στο σπίτι, και οι δύο τα χάνουν και αρχίζουν: «Ώχ, τί πάθαμε!» ο ένας, «ώχ, τί πάθαμε!» ο άλλος. Ο ένας δηλαδή βοηθάει τον άλλον να απελπισθή πιο πολύ. Δεν μπορεί να τον τονώση λίγο· «γιά στάσου, να του πή, δεν είναι και τόσο σοβαρό αυτό που μας συμβαίνει». Το έχω δει αυτό σε πολλά ανδρόγυνα.

Και στην αγωγή των παιδιών, όταν οι σύζυγοι είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, μπορούν περισσότερο να βοηθήσουν. Ο ένας κρατάει λίγο φρένο, ο άλλος λέει: «Άφησε τα παιδιά λίγο ελεύθερα». Αν τα στριμώξουν και οι δύο, θα χάσουν τα παιδιά τους. Και αν τα αφήσουν και οι δύο ελεύθερα, πάλι θα τα χάσουν. Ενώ έτσι βρίσκουν και τα παιδιά μία ισορροπία.

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οικογενειακή Ζωή»  

Άνθρωποι δίχως καμμιά πίστη, και για τούτο, δίχως ελπίδα

Οι σημερινοί άνθρωποι έχουνε γίνει οι περισσότεροι κάποια πλάσματα άδεια από κάθε ζωντανή ιδέα, που να τους κάνει να αρμενίζουνε μέσα στο πέλαγος της ζωής χαρούμενοι και ζωηροί, σαν το καράβι που είναι φορτωμένο με καλό φορτίο, και, γεμάτο ελπίδα και λαχτάρα, τραβά κατά το περιπόθητο λιμάνι, ανάμεσα σε ξέρες κι άγρια βραχόνησα.

Σήμερα βρίσκει κανένας συχνά μπροστά του ανθρώπους που είναι τόσο κούφιοι από κάθε τι, που να απορεί, γιατί δεν πίστευε να υπάρχει στον κόσμο τόση ανοησία, τόση στενομυαλιά, τόση στενοκάρδια και μικρολογία. Σ’ αυτές τις στεγνές ψυχές δεν υπάρχει τίποτα που να σε ζεστάνει, ας είναι και το παραμικρό. Δεν μιλώ για εξαιρετικά αισθήματα, για κάποια σπάνια ευαισθησία. Όχι! Μιλώ για τα συνηθισμένα αισθήματα, που άλλη φορά βρισκόντανε σε όλους τους ανθρώπους. Ναι, σήμερα δεν υπάρχουνε. Σχεδόν όλοι οι σημερινοί άνθρωποι περνάνε τη ζωή τους ξεπλυμένοι από κάθε ουσία, δίχως κανέναν αληθινόν σκοπό, δίχως αληθινή χαρά και ευχαρίστηση, δίχως καμμιά πίστη, και για τούτο, δίχως ελπίδα. Είναι γαντζωμένοι απάνω σε κάποια πράγματα, που θέλουνε να τα παραστήσουνε για σπουδαία, ενώ δεν είναι τίποτα. Κι οι χαρές τους κι οι ευτυχίες τους και τα γλέντια τους, κι οι διασκεδάσεις τους, κι οι κουβέντες τους και τα αστεία τους, είναι όλα άνοστα και ψεύτικα. Γιατί λείπει το αλάτι που τα άρτυζε άλλη φορά.  Και το αλάτι είναι η πίστη πως ο άνθρωπος δεν ήρθε στον κόσμο κατά τύχη, αλλά πως έχει να κάνει, σ’ αυτόν τον κόσμο, ένα έργο, μικρό ή μεγάλο, και πως δεν ξοφλά με τούτη τη ζωή, αλλά πως υπάρχει κάποια μυστηριώδης τάξη κατά την οποία ανοίγει μια άλλη πόρτα, σαν κλείσει η πόρτα τούτης της ζωής. Όπου υπάρχει πίστη, υπάρχει και ελπίδα, κι όσο δυνατώτερη είναι η πίστη, άλλο τόσο βεβαιότερη είναι η ελπίδα. Χωρίς ελπίδα, δεν γίνεται μήτε ευτυχία, μήτε ειρήνη μέσα στον άνθρωπο. Τ’ άλλα όλα που λένε οι σαστισμένοι φιλόσοφοι, είναι ψευτιές. Για τούτο, οι απελπισμένοι χαλάνε τον κόσμο για να ξεχάσουνε την απελπισία τους, κάνουνε μεγάλη φασαρία για την καλοπέραση, για τις τέχνες, για τα ταξίδια, για τις απολάψεις.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου «Ευλογημένο καταφύγιο»

Η περηφάνεια δε καταλαβαίνει πως περπατά στο σκοτάδι

«Η περηφάνεια δε καταλαβαίνει πως περπατά στο σκοτάδι και δεν γνωρίζει την έννοια της σοφίας. Γιατί, πώς να μπορέσει να τη γνωρίσει, αφού βρίσκεται μέσα στο σκοτάδι; Και γι’ αυτό ίσια-ίσια, απ’ τον σκοτισμένον λογισμό της, θαρρεί πως βρίσκεται απάνω απ’ όλα, ενώ είναι τιποτένια κι ανίκανη να αξιωθεί τη θεία επίγνωση, μη μπορώντας να μάθει τας οδούς του Κυρίου. Κι ο Κύριος κρύβει απ’ αυτή το θέλημά του, επειδή δεν θέλησε να πορευτεί στον δρόμο των ταπεινών».

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πώς μάς δοκιμάζει ο Κύριος

Ο Κύριος καμιά φορά δοκιμάζει την ειλικρίνεια της αφοσιώσεώς μας σ' Εκείνον, στερώντας μας τις ψυχικές παρηγορίες, που συνοδεύουν τον πνευματικό μας αγώνα. Και όταν δεί ότι, παρά τη στέρηση αυτή, συνεχίζουμε νά Τόν διακονούμε εγκάρδια, χωρίς να λυπόμαστε τον εαυτό μας, μας δίνει πολλαπλάσιες παρηγορίες.

Οι άγιοι γέροντες συμβουλεύουν να μην επιζητούμε ποτέ τέτοιες δωρεές του Θεού ούτε, όταν έρχονται, να τίς θεωρούμε ως επιβράβευση των αγώνων μας. Ας τις αφήνουμε στη βουλή Eκείνου. Και όταν μας τις δίνει, άς τις δεχόμαστε με ταπείνωση. Όταν πάλι μας τις στερεί, ας κάνουμε υπομονή.

 

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή»

Νεανικές στιγμές

Νευρικές κινήσεις. Ἔνταση. Κουρασμένο νεανικό πρόσωπο. Συζήτηση, κάτι σάν μονόλογος, στό κινητό μέ τό hands free. Ὁ περίγυρος λιγοστός κόσμος κατάκοπος στό ἑσπερινό λεωφορεῖο.

–Σχεδόν δέν ἀντέχω ἄλλο!

–(…)

–Μῆνες; Κοντά χρόνια θές νά πεῖς. (…) οὔτε!

Μοῦ εἶπε, ὅπως καί τόσοι ἄλλοι: «Κύριε…, ἀσφαλῶς καί τά προσόντα σας εἶναι πολλά, ἀλλά δέν ἔχετε πεῖρα! Ὡστόσο, κάντε ὑπομονή. Θά σᾶς εἰδοποιήσουμε, ἄν χρειαστεῖ».

–(…)

–Ἐντάξει! κι ἐσύ τά ἴδια. Δέν εἶναι ζωή αὐτή!

–(…)

–Δέν κάνω τίποτ’ ἄλλο! Μόνο περιμένω. Ἀλλά ὥς πότε;

 

***

Συνωστισμός. Πρωινό λεωφορεῖο. Μισονυσταγμένοι, πολλοί καί ποικίλοι ὁ περίγυρος. Δυνατή συνομιλία στό κινητό μέ τό hands free.

–Πάω στή δουλειά.

–(…)

–Τά ἴδια. Βαρετά.

Μία ὥρα καφέ˙ μία ὥρα στή Ντέπυ γιά τό κοινωνικό σχόλιο. Δύο μέ τόν Ἠλία στό διαδίκτυο. Κάπου-κάπου κάνω καί λίγη δουλειά. Βαρετά-βαρετά μέχρι θανάτου!

 

***

Ἀπογευματάκι στόν ἥσυχο, κεντρικό, ὡστόσο, δρόμο.Καφετέριες, ταχυφαγεῖα, …, ὁλόγεμα θορυβώδεις νεανικές παρέες. Δυνατή μουσική, καπνοί, λεκτικές ἀστοχίες.Ἀτέλειωτες ὧρες σχόλης σέ ἐργάσιμη φοιτητική μέρα.

 

***

Λιτανεία τοῦ ἁγίου πολιούχου τῆς Πρωτεύουσας. Ἕνας ποικίλος, νεανικός κόσμος, — ὄχι ὀλιγάριθμος— ἀναμεμιγμένος στό πλῆθος, δείχνει νά στέλνει ἀλλοῦ τήν ἐλπίδα τοῦ σήμερα, τοῦ αὔριο. Στά ὑψωμένα χέρια τοῦ Ἁγίου κρεμάει τίς ἀγωνίες,τούς φόβους, τά ὄνειρά του. Ἀνάπαυλα στήν ἔνταση τῆς καθημερινότητας, τό ρυθμικό σιγανό βῆμα τῆς λιτανείας. Ἄλλου κόσμου ἀναπνοή.

Γαλήνη. Νά μή σοῦ κάνει καρδιά νά γυρίσεις ξανά σ’ ὅ,τι πάει νά σοῦ γεράσει τά νιάτα πρόωρα. Νά θέλεις ν’ ἁρπαχτεῖς ἀπ’ τοῦ Θεοῦ τήν ἐλπίδα γιά ν’ ἀντέξεις.

 

Περαστικός

Απόσπασμα από το Περιοδικό “Η Δράση μας”, Τεύχος Ιανουαρίου 2010