Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ πίσω…

Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.

Καὶ τρομάζουμε ὅλοι στὴν πορεία τῆς ὄπισθεν.

Στὴν πορεία τὴν καθοδικὴ καὶ μὴ ἀναμενόμενη.

Μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν τὶς εἴχαμε δοκιμάσει ποτέ.

 

Πᾶμε μὲ σπουδὴ πρὸς τὰ πίσω…

Ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν πρὶν πενήντα

καὶ πρὶν ἑξήντα χρόνια.

Στὰ λιγοστά, στὰ φτωχὰ καὶ στὰ δύσκολα.

Ἐκεῖ ποὺ ζούσανε οἱ γιαγιάδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας…

Ὅμως ἐκεῖ στὰ ταπεινά,

ἐκεῖ στὰ στερημένα,

ἐκεῖ μὲ τὰ μετρημένα κουκιά,

ἦταν καὶ τὰ πλούσια…

Ἦταν καὶ τὰ τίμια κι ἀνεκτίμητα

 

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ Πίσω;

καὶ δυσεύρετα πιά:

ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή·

ἡ φιλοξενία ἡ καρδιακή·

οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ ἕνα πρόσωπο,

μὲ τὰ ἴσια λόγια,

μὲ τὴν ἀνοιχτὴ καρδιά.

Πᾶμε ὁλοταχῶς πρὸς τὰ «Πίσω»!

Ὄχι έκεῖ ποὺ μᾶς σπρώχνουν,

στὰ ἐξευτελιστικά,

στὰ προδοτικὰ

καὶ στὰ ἄνανδρα.

Ἐπιστρέφουμε στὴ Ζωὴ τὴν αὐθεντική.

Στῶν ἀθάνατων πατεράδων τὴ ζωὴ

καὶ τῶν ἁγίων προπαππούδων μας.

Ἐκεῖ ποὺ ἡ στέρηση, ἡ θυσία, κι ὁ θάνατος

ἦταν ἐπιλογή σου.

 

Από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά «Σε καιρούς χαλεπούς»