Πότε αγαπούμε πραγματικά;

Αυτὸ είναι ἡ ἀγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο. Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματ. 22, 39).

Πότε ἁγαποῦμε λοιπόν πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο; Ὅταν τον λυτρώνουμε ἀπὸ την ἁμαρτία του, ἀπὸ τὴν κόλαση... αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος νομίζει πως ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐνω ἐγκρίνει τις αμαρτίες του και αναπαύει τὰ πάθη του. Τότε ἀγαπά τὸν θάνατό του καὶ όχι τὸν ίδιο. Μονάχα όταν ἀγαπά κανεὶς τον ἄνθρωπο διὰ του Χριστού-μέ ὅλη τὴν ψυχή καὶ τὴν δύναμή του- τότε τὸν αγαπά ἀληθινά.

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Δεν παντρεύτηκαν για να χωρίσουν

Μια φορά, ήρθε σ’ εμένα ένα παντρεμένο ζευγάρι και παραπονιόντουσαν ότι τσακώνονται συνέχεια στο σπίτι. Αυτός την κατηγορούσε ότι είπε κάποιες ανοησίες, ενώ αυτή κατηγορούσε εκείνον για το ίδιο πράγμα. Τελικά, όλη αυτή η υπόθεση έφτασε στ’ αυτιά των συγγενών, οι οποίοι ανακατεύτηκαν στην υπόθεση και τους χώρισαν. Και να, αυτοί οι δυο ήρθαν τώρα σ’ εμένα, να τους δώσω μια συμβουλή.

Στέκονται εδώ μπροστά μου και οι δυο και μόλις κοιτάξουν ο ένας στον άλλον, αμέσως αρχίζουν να κλαίνε. Γιατί δεν παντρεύτηκαν για να χωρίσουν.

Τους έπεισα να μου υποσχεθούν ότι από τώρα κι εμπρός δεν θα σκαλίζουν το παρελθόν και δεν θα κατηγορούν ο ένας τον άλλον, αλλά θα συμπεριφέρονται σαν να έχουν ξαναγεννηθεί. Κι έτσι τους συμφιλίωσα. Επίσης, πρόσθεσα ότι αν οι συγγενείς τους είναι τόσο εχθρικοί, τότε να πουλήσουν το σπίτι τους και ν’ αγοράσουν ένα άλλο, μακριά απ’ τους συγγενείς, που τους εμποδίζουν να ζήσουν καλά.

Επίσης τους είπα”Όσο πιο συχνά πηγαίνετε στην εξομολόγηση και όσο περισσότερο κάνετε τον σταυρό σας, τόσο πιο πολύ θα σας βοηθά το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο θα διώξει μακριά από σας αυτά τα πνεύματα.”

 

Απόσπασμα από το βιβλίο “Πατήρ Πρόκλος (Νικέου), ερημήτης από τα βουνά Νιάμετς”.

 

Πηγή: https://gr.pravoslavie.ru/148235.html

Η καρδιά δεν έχει άλλο τρόπο, εκτός από τα δάκρυα

Η καρδιά δεν έχει άλλο τρόπο, εκτός από τα δάκρυα, για να εκφράσει την κατάνυξη, την περίλυπη αγάπη, μπροστά στον Θεό.

Είναι αφελής όποιος νομίζει ότι μπορεί να ακολουθήσει τα ίχνη του Χριστού χωρίς δάκρυα. Βάλε έναξερό καρύδι κάτω από ισχυρή πίεση και θα δεις ότι θα στάξει λάδι. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην καρδιά μας όταν το αόρατο πυρ του λόγου του Θεού την περπολήσει από όλες τις πλευρές.

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ από το βιβλιο “Οψόμεθα τομ Θεόν καθώς εστί”

Τόλμη

Αν κάτι μας ζητά ο Χριστός αυτό είναι η τόλμη, η ανδρεία, το θάρρος. Να τολμάς να ζήσεις, να διεκδικήσεις,να πολεμήσεις για την επικράτηση του καλού, του αγαθού, της αλήθειας. Να πας κόντρα στο κατεστημένο, να συνεχίσεις ότι θεωρείται τελειωμένο, να αφυπνίσεις ότι παραμένει κοιμισμένο, να αναστήσεις αυτό που είναι από χρόνια πεθαμένο. Γι’ αυτό πάντα θα ηχούν σαν καμπανάκι αφύπνισης και εγρήγορσης τα λόγια Του: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν». (Κατά Ματθαίον Κεφ.16:25).

Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει· όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του, θα τη βρει.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

Από το βιβλίο “Αποτυπώματα Ψυχής”

Ο κόσμος των ίσκιων...

Ὤ! Πόσο ἀξιολύπητοι εἶναι οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι, ποὺ δίνουνε ὅλη τὴ φροντίδα τους στὸ τίποτα! Αὐτοὶ εἶναι «οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα», ποὺ λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καὶ ποὺ δὲν τὸν πιστέψανε, ἀκούγοντας τὸν νὰ λέγει: «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».

Ὑπάρχει ἕνας ἄλλος κόσμος ποὺ ὅλα σ' αὐτὸν εἶναι ἀληθινά, σίγουρα, αἰώνια, γιατί ἀντέχουνε στὴ φθορά, ἐπειδὴ ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει μήτε καιρός, μήτε ἡ κόρη του ἡ φθορά, ἀλλὰ ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἄφθαρτα, ἀκατάλυτα, αἰώνια, παντοτινὰ καινούρια, παντοτινὰ νέα…

Μαθαίνουμε τόσα καὶ τόσα μάταια πράγματα, ἡ περιέργειά μας δὲν ἀφήνει τίποτα χωρὶς νὰ τὸ ἐξετάσει καὶ μόνο τί λέγει τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴ σωτηρία μας δὲν βρίσκουμε καιρὸ νὰ τὸ διαβάσουμε καὶ νὰ τὸ μάθουμε. Γιὰ νὰ γιατρέψουμε τὴν πιὸ παραμικρὴ ἀρρώστεια τοῦ κορμιοῦ μας, ψάχνουμε καὶ βρίσκουμε τὸν γιατρὸ καὶ τὸ γιατρικό, μὰ γιὰ τὸ τί θὰ γίνει ἡ ψυχή μας σὰν πεθάνουμε καὶ μὲ τί τρόπο θὰ τὴ γλυτώσουμε ἀπὸ τὴν καταδίκη, δὲν δίνουμε καμμιὰ προσοχὴ κι οὔτε νοιαζόμαστε καθόλου...

 

Φώτης Κόντογλου

Τι γυρεύω, λοιπόν, εδώ για να κρίνω αμαρτήματα άλλου;

Για τον αββά Μωσή αναφέρουν το παρακάτω γεγονός: “Κάποιος έπεσε σε ένα αμάρτημα με τη σκέψη του. Αργότερα, όταν έγινε η σύναξη των μοναχών για το θέμα αυτό, έστειλαν να φωνάξουν τον αββά Μωσή, αλλά αυτός δεν ήθελε να πάει. Τότε ο πρεσβύτερος έστειλε κάποιον να του πει: Έλα, γιατί ο λαός σε περιμένει. Τότε ο γέροντας επήρε ένα παλιό καλάθι, το γέμισε με άμμο και τράβηξε για τη σύναξη. Καθώς βγήκαν όλοι να τον προϋπαντήσουν, τον ρώτησαν: Γιατί, πάτερ, κουβαλάς αυτό το καλάθι; Κι ο γέροντας απάντησε: οι αμαρτίες μου πέφτουν, όπως και η άμμος από πίσω μου και δεν τις βλέπω. Τι γυρεύω, λοιπόν, εδώ για να κρίνω αμαρτήματα άλλου; Οι αδελφοί που άκουσαν τα λόγια του όχι μόνο δεν είπαν τίποτα στον αδελφό που αμάρτησε αλλά και τον συγχώρησαν.

 

Από το Γεροντικό

Η αλήθεια ακτινοβολεί μόνη της

Όποιος θέλει να πει ψέματα και να συρράψει δολιότητες, σκέψου τί επιχειρεί, τι μηχανορραφίες χρειάζεται, τί λόγια προσποιείται, τί δεινότητα. Όποιος όμως λέει την αλήθεια, δεν χρειάζεται κόπο, μήτε δυσκολία, μήτε υποκρισία, μήτε τεχνάσματα, μήτε άλλο παρόμοιο, διότι η αλήθεια ακτινοβολεί μόνη της. Διότι, όπως ακριβώς τα άσχημα σώματα έχουν ανάγκη από εξωτερικούς τεχνητούς στολισμούς, για να καλύπτουν τη φυσική ασχήμια, ενώ τα όμορφα εκ φύσεως, λάμπουν μόνα τους, έτσι βλέπουμε κι ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, ανάμεσα στην κακία και την αρετή.

 

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Μην σας νοιάζει τι λένε οι πολλοί

Ο Σωκράτης έλεγε:” Μην σας νοιάζει τι λένε οι πολλοί, αλλά τι λέει ο ένας, ο ειδικός, η αλήθεια”. Και η αλήθεια με την οντολογική έννοια της λέξης, είναι μόνον Εκείνος που νίκησε τον θάνατο.

 

+Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατιστης Παύλος

Δεν σε αφήνει να σκεφτείς η τηλεόραση

Πρέπει νὰ ἀρχίσει λίγο τὸ μυαλὸ νὰ δουλεύει καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε γιατί ἔχουμε παύσει νὰ σκεφτόμαστε. Θὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε ἐὰν ἀρχίσουμε νὰ βλέπουμε λιγότερο τηλεόραση.

Θέλεις νὰ δεῖς κάτι ὡραῖο;  Πάρε τήν ὡραιοτερη ὀθόνη πού ὑπάρχει, σπάσε τὴν κεραία, βάλε ἀπὸ κάτω ἕνα dvd καὶ νὰ βλέπεις, ὅ,τι ἔργα θέλεις ἐσὺ καί ὅ,τι ντοκιμαντὲρ θέλεις ἐσύ.

Ὄχι κάποια πράγματα πού θέλουν ἄλλοι νὰ δεῖς ἐσύ, ἀλλὰ αὐτὰ πού θέλεις ἐσὺ νὰ δεῖς.

Δὲν σὲ ἀφήνει νὰ σκεφτεῖς η τηλεόραση.

Ἕνας καταπληκτικὸς φιλόλογος ἀπὸ τοὺς μεγάλους της Εὐρώπης σήμερα, ὁ Σαράντος Καργάκος, εἶχε πεῖ μιὰ φορὰ:  

«Ἐμένα πολὺ μὲ ὠφελεῖ η τηλεόραση, ὅταν στὸ σπίτι ἀνοίγουν τὴν τηλεόραση καὶ μαζεύονται ὅλοι γύρω, ἐγὼ πάω στὸ διπλανὸ δωμάτιο καὶ διαβάζω καὶ δὲν ξέρετε πῶς ὠφελοῦμαι».

Λοιπόν, ἕνας τρόπος νά ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε εἶναι καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ διαβάζουμε, νὰ ἀρχίσουμε νὰ γράφουμε μὲ τὸ χέρι.

Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε πόσο δουλεύει τὸ μυαλὸ μὲ τὸ διάβασμα.

Ὅταν ἀρχίσει νὰ δουλεύει τὸ μυαλό, γιατί ἔχει ἀρχισει νὰ μπλοκάρει καὶ ἔχουμε κολλήσει, ἔχουμε φάει κόλλημα γερό, θὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε πολλὰ πράγματα.

Καὶ θὰ σκεφτόμαστε γιὰ παράδειγμα, ὅταν ὃ ἄλλος φέρεται ἄσχημα καὶ πᾶς νὰ τὸν βρίσεις, θὰ σκεφτεῖς∙ «δὲν εἶναι φορὲς πού καὶ ἐγὼ φέρθηκα ἄσχημα;».

Τὸ διάβασμα ὀξύνει τὴν προσοχή, ἡ συζήτηση καὶ ἡ παρακολούθηση του τί λέει ὃ ἄλλος ὀξύνει τὴν προσοχή.

Ἡ Προσευχὴ ὀξύνει τὴν προσοχή.

Αὐτὸ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ», δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστείτε πόσο πολὺ δυναμώνει τὴν μνήμη, αὐτὴ ἡ προσπάθεια νὰ ἐπικεντρωθεῖς σὲ αὐτὰ τὰ λόγια.

Κάντε το.

Θὰ δεῖς μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό τὴν διαφορὰ πάνω στὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό.

 

π. Νίκων Ἁγιορείτης

ΠΗΓΗ agiosnikolaosalimou

Σε πείσμα των καιρών

Μέσα στο πυκνό σκοτάδι που μας σερβίρουν καθημερινά, εσύ να είσαι η σπίθα, το φως και η ελπίδα. Έτσι, για αντίσταση. Σε πείσμα των καιρών να παραμένεις άνθρωπος και να ακουμπάς τον πόνο μα και την προσδοκία της σωτηρίας σου στον Θεάνθρωπο...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον (Λουκ. α’ 46)

Αδελφοί, έχουμε πέντε λέξεις όλες κι όλες ειπωμένες από την Παναγία, καταγεγραμμένες στα Ευαγγέλια. Όλες αυτές οι λέξεις της αναφέρονται στην εξύμνηση του μεγαλείου του Θεού.

Η Παναγία ήταν σιωπηλή μπροστά στους ανθρώπους, όμως η ψυχή της συνομιλούσε αδιαλείπτως με τον Θεό. Κάθε μέρα και κάθε ώρα έβρισκε μια νέα αιτία και αφορμή για να μεγαλύνει τον Θεό. Ω, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε και αν μπορούσαμε να καταγράψουμε όλες τις φορές που η Παναγία μεγάλυνε τον Θεό, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, ω, πόσα πολλά βιβλία θα χρειαζόμασταν! Αλλά έστω και με τη μία αυτή δοξολογία, την οποία εκείνη εξέφρασε στη συγγενή της Ελισάβετ, τη μητέρα του αγίου Προφήτου και Προδρόμου Ιωάννου, κάθε χριστιανός μπορεί να εκτιμήσει πόσο ευώδες και θεάρεστο άνθος ήταν η παναγία ψυχή της!…

Ω Παναγία, Πάναγνη και Υπερευλογημένη, κάλυψέ μας κάτω απ’ τις φτερούγες των πρεσβειών σου.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο πρόλογος της Αχρίδος: πνευματικό ημερολόγιο

Προσωπική αίσθηση

 Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει τί σημαίνει λατρεία, όταν δεν έχει Κάποιον να λατρέψει. Δεν μπορεί ακόμα κανείς να διδάξει σε κάποιον άλλο τη λατρεία, όταν αυτός ό άλλος δεν έχει προσωπική αίσθηση της παρουσίας του "ζώντος Θεού". Μπορεί να τον διδάξει τις εξωτερικές τυπικές πράξεις και εκφράσεις της λατρείας ενός πιστού, αλλά, χωρίς την προσωπική σχέση με το Θεό, δεν θα υπάρχει, μέσα στις απομιμητικές λατρευτικές εκδηλώσεις του, η αυθόρμητη εκείνη κίνηση της ψυχής του προς το Θεό, πράγμα που είναι το ουσιαστικότερο χαρακτηριστικό της γνήσιας λατρείας.

 

Από το βιβλίο «Ζωντανή Προσευχή» του π.Αντώνιου Μπλουμ

Μπορούμε να ενωθούμε, αν κάνουμε μυστική ζωή

Μόνο με τη θεία χάρη μπορούν δύο άνθρωποι να ενωθούν πραγματικά. Μπορούνε λέγοντας την ευχή να ενωθούν μυστικά κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Και δίνει πολύ χαρά η ένωση αυτή. Μπορούμε να ενωθούμε, αν κάνουμε μυστική ζωή, χωρίς να λέμε λόγια για την αγάπη. Έτσι, αβίαστα ενώνεσαι με τη μυστική ζωή, με έρωτα. Αυτός που αγαπά στέλνει καλή δύναμη. Αυτή πάει πλούσια αλλά απαλά, σαν " θρούς ", καθώς το γράφει η Παλαιά Διαθήκη. Πολύ χάρηκα που τη βρήκα τη λέξη αυτή. Μπορείς να μάθεις να στέλνεις καλή δύναμη στον άλλο κι εκείνος να σε πλησιάζει, χωρίς να ξέρει το γιατί.

 

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

 

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι)

 

Πηγή: https://orthodoxhporeiakaizwh.blogspot.com/2017/03/blog-post_888.html

Θεέ μου, είσαι πολύ ωραίος!

Είναι ωραίο να μπορείς να πεις δύο κουβέντες αγάπης, ενθάρρυνσης και παρηγοριάς στον άνθρωπο που συναντάς καθημερινά στη ζωή σου. Είτε είναι ο άντρας ή η γυναίκα σου, το παιδί σου, ο φίλος, η καλή συνάδελφος στη δουλειά.

Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τον πόνο, τις αγωνίες και τις πιθανές αποτυχίες σου, να δίνεις και να παίρνεις δύναμη, ουσιαστικά να επικοινωνείς και σε βάθος να κοινωνείς με τον πλησίον σου.

Είναι ωραίο να είσαι άνθρωπος ωραίος. Μα ακόμα πιο ωραίο είναι να προσεύχεσαι στον "κάλλει ωραίο" (Επιτ. θρην. Ά στ.) να χαρίζει φως και γαλήνη σε σένα και σε όλους αυτούς τους ξεχωριστούς και μοναδικούς ανθρώπους που ζουν  δίπλα σου.

Θεέ μου, είσαι πολύ ωραίος!

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Nα προσεύχεσαι στον Θεό και να Τον εμπιστεύεσαι

Η αντίστασή μας απέναντι στο μελλοντικό φόβο πρέπει να είναι μια και μοναδική: η πίστη μας στον Θεό, η ζωή μας σύμφωνα με την πίστη.

Όλες οι ταραχές, οι αναστατώσεις και οι συγχύσεις μπαίνουν στη ζωή μας με τόση εξουσία, επειδή δεν έχουμε ζωντανή πίστη, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Και όλα αυτά που είναι έργα του εχθρού εκτοπίζουν την ηρεμία του πνεύματος και την καλή ελπίδα. Να ζεις ήρεμα, να προσεύχεσαι στον Θεό και να Τον εμπιστεύεσαι. Υπάρχει περίπτωση να μην ξέρει ο Κύριος πώς να προφυλάξει τα τέκνα Του από χαλεπούς καιρούς; Φτάνει οι καρδιές μας να είναι πιστές σε Αυτόν.

 

Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Κρεστιάνκιν (1910-2006)

 

Μεγάλη υπόθεση να αφήνεται κανείς στα χέρια του Θεού! Οι άνθρωποι βάζουν στόχους και προσπαθούν να τους επιτύχουν, χωρίς να αφουγκράζωνται ποιο είναι το θέλημα του Θεού και χωρίς να συμμορφώνωνται προς αυτό. Πρέπει να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στον Θεό να κατευθύνη τα πράγματα και εμείς να κάνουμε το χρέος μας με φιλότιμο.

 

Άγιος Παΐσιος

Η Θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό

Σκοπός της θείας Λειτουργίας είναι να μας μεταδώση τον Χριστό.

Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει ένα ήθος, το ήθος της ταπεινώσεως. Κάθε θεία Λειτουργία είναι Θεοφάνεια. Φανερώνεται το Σώμα του Χριστού. Το κάθε μέλος της Εκκλησίας είναι εικόνα της Βασιλείας του Θεού.

Μετά την θεία Λειτουργία πρέπει να συνεχίζουμε να εικονίζουμε την Βασιλεία του Θεού, τηρώντας τις εντολές Του. Η δόξα του Χριστού είναι να καρποφορήση σε κάθε μέλος ο καρπός Του.

Η θεία Λειτουργία έγινε μια φορά και για πάντα. Έχει αιωνιότητα. Κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, εμείς ανεβαίνουμε στο ύψος της. Αν βιώσουμε μερικές πτυχές της θείας Λειτουργίας, τότε καταλαβαίνουμε το μεγαλείο της, όπως συνέβη με τον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που είδε αγγέλους να εισέρχωνται στον Ναό κατά την Μικρά Είσοδο. Παρακολουθούμε την θεία Λειτουργία, γιατί δεν την βιώνουμε, ή μέχρι να την βιώσουμε.

Εμείς οι Ορθόδοξοι ζούμε τον Χριστό στην θεία Λειτουργία, ή μάλλον ο Χριστός ζη μέσα μας κατά την διάρκεια της θείας Λειτουργίας. Η θεία Λειτουργία είναι έργο Θεού. Λέμε: “καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω”. Μεταξύ των άλλων σημαίνει ότι τώρα είναι ώρα να ενεργήση ο Θεός. Ο Χριστός λειτουργεί, εμείς ζούμε μαζί με τον Χριστό.

Η θεία Λειτουργία είναι ο τρόπος που γνωρίζουμε τον Θεό και ο τρόπος που γνωρίζεται ο Θεός σε μας.

Όταν τηρή κανείς τις εντολές του Χριστού, δεν κάνει απλώς υπακοή, αλλά ενώνεται με τον Χριστό και αποκτά το φρόνημα του Χριστού.

 

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

 

Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2019/01/blog-post_21.html#more

Η στενή πύλη

Δέν μας αρέσει η «στενή πύλη», δεν μας αρέσει η «τεθλιμμένη οδός» (Ματθ. 7:14). Τήν πλατειά πύλη και την ευρύχωρη οδό θέλουμε. Και τη ζητάμε με στεναγμούς και δάκρυα από τόν Κύριο. Μήπως, λοιπόν, δεν ακούει τους στεναγμούς μας; Μήπως δεν βλέπει τα δάκρυά μας;... Και βλέπει και ακούει, αλλά ποθεί τη σωτηρία μας, όχι την καταστροφή μας. Στο στενό, στό ανηφορικό, στό κακοτράχαλο μονοπάτι των θλίψεων θυμόμαστε το Θεό και ζητάμε ταπεινά τη βοήθειά Του. Μόλις πατήσουμε στον πλατύ κι εύκολοπέραστο δρόμο των απολαύσεων, ξεχνάμε το Θεό και οδηγούμαστε στην αιώνια απώλεια.

 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

Μετάνοια, σημεία και θαύματα

Μελετώντας αυτό τον καιρό τον βίο του αγαπημένου αγίου Νεκταρίου ένα απόσπασμα μου τράβηξε την προσοχή. Σε αυτό αναγνώρισα την διαχρονικότητα της έφεσης, της βούλησης του ανθρώπου. Λέει λοιπόν ένα από εκείνα τα μοναχικά βραδιά των απολογισμών,  προσευχητικά με πόνο και απορία ο άγιος πως: "Τα συγγράμματα του που με τόσο κόπο, ξενύχτια και οικονομικές θυσίες έφερνε στη δημοσιότητα δεν έκαναν τόση εντύπωση, όσο τα σημεία, τα θαύματα που με τη χάρη του Θεού αξιωνόταν να κάνει. Μια θεραπεία από ευχέλαιο, εκδίωξη δαιμονίων...".*

Πολυγραφότατος ο άγιος. Με πολύ κόπο και στερήσεις έφερνε στο φως λόγους γραπτούς, πνευματικούς, ωφέλιμους και παρηγορητικούς για τις ψυχές. Κι όμως οι άνθρωποι τότε, όπως και την εποχή του Χριστού αλλά και στις μέρες μας, λίγο πολύ τους αγνοούμε. Αντίθετα μας κάνει εντύπωση, ελκύει την προσοχή μας, το τρανταχτό, το θαυμαστό, το σημείο, το θαύμα. Ένας σωματικά άρρωστος που γίνεται καλά από έναν καρκίνο, ένας παράλυτος που ξαφνικά περπατάει πάντα θα κλέβει για λίγο την προσοχή μας. Ίσως επειδή είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι που το βλέπει το μάτι και το ψηλαφούν τα χέρια. Ίσως επειδή είναι και εύκολο, δεν απαιτεί από εμάς κόπο, αλλαγή στον τρόπο και στη ζωή μας.

Ζητάμε θαύματα κι όμως ο λόγος Του μας αφήνει σχεδόν αδιάφορους. Ζητάμε θαύματα και θαυμάζουμε, αλλά μέσα στη ψυχή δεν αλλάζουμε. Ζητάμε θαύματα, μα λησμονούμε πως το μεγαλύτερο θαύμα είναι η μετάνοια. Είναι ο δρόμος ο ανηφορικός της εσωτερικής μεταμόρφωσης. Είναι ο τρόπος που μεταλλάσσει τον λύκο σε πρόβατο, τον σκοτισμένο από τα πάθη σε φωτισμένο με Άγιο Πνεύμα, τον άγριο σε άγιο, τον άσωτο σε υιό της Βασιλείας των Ουρανών.

Ζητάμε οι άνθρωποι σημεία, θαύματα. Μα ξεχνάμε πως το μεγαλύτερο θαύμα είναι η αγάπη και η μακροθυμία του Κυρίου μπροστά στα δικά μας πάθη, την τύφλωση και τον εγωισμό. Την αυτονομία και την εξορία Του από την καρδιά μας. Απλώνει ο Χριστός το ματωμένο χέρι Του προσμένοντας τη δική μας επιστροφή, τη δική μας μετάνοια.

 Ζητάμε οι άνθρωποι θαύματα μα το πιο μεγάλο θαύμα είναι πως μας περιμένει ακόμα ο Θεός...

© Αλέξης Αλεξάνδρου 10/11/22

 

* Από το βιβλίο "Ο άγιος του αιώνα μας – (Ο όσιος Νεκτάριος Κεφαλάς)", του Σώτου Χονδρόπουλου

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο

Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρήνη· γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία.

Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τι να φοβηθεί; Από τι να δειλιάσει;

Αν ξεσηκωθεί εναντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο.

Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου.

 

Απόσπασμά από το βιβλίο “Γνώθι σαυτόν”, Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

 

*9 Νοεμβρίου εορτάζει ο Άγιος Νεκτάριος

Άνθρωπος που δεν κατακρίνει είναι απόδειξις και... χαρακτηριστικό ότι είναι σωσμένος

Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός δεν κατέκρινε την μοιχαλίδα, την πόρνη, ενώ εμείς κατακρίνουμε.

Εκείνος την σκέπασε, τη συγχώρησε, την ευλόγησε.

Εμείς όμως; Πόσον εύκολα βγαίνει από το στόμα μας μία κρίσις, μόλις βλέπουμε κάτι, χωρίς να το εξετάσουμε καθόλου.

Ένας άγιος άνθρωπος, ο Γέροντάς μου, μου έλεγε «Παιδί μου, αυτός που δεν κατακρίνει τον αδελφό του, είναι σημείον σωσμένου ανθρώπου».

Δηλαδή, το ότι δεν κατακρίνει είναι απόδειξις και... χαρακτηριστικό ότι είναι σωσμένος, καθαρός για την Βασιλεία του Θεού.

Εφόσον κυβερνά την γλώσσα του σωστά, αυτό σημαίνει ότι κυβερνά όλον τον εαυτόν του καλώς και κατά το θέλημα του Θεού.

Ποιά είναι όμως η ρίζα της κατακρίσεως κι από πού ξεκινάει; Ξεκινάει από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό.

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ

πηγή: https://adontes.blogspot.com/

Μη φοβού, μόνο πίστευε

"Ιάειρε άσε το δάσκαλο μην τον ζαλίζεις. Η κόρη σου έχει πεθάνει" λένε οι υπηρέτες του σ'Αυτόν.

Κι όμως ο Χριστός ατάραχος και πράος του  λέει κάτι άλλο. "Μη φοβου,μόνο πίστευε και σωθήσεται. (Λουκά Κεφ 8,50). Μη φοβάσαι άνθρωπε την αρρώστια,τον ιό,τη φθορά,τον ίδιο το θάνατο. Μη φοβάσαι,αλλά να πιστεύεις. Μην αφήνεις το φόβο και τον πανικό να περικυκλώνει την ψυχή σου.Μην αφήνεις την αμφιβολία να φωλιάζει και απειλητικά να αγκαλιάζει την ύπαρξή σου. Μη φοβάσαι. Η προστασία σου,η ασπίδα σου, η ανάσταση σου είμαι εγώ. Μη φοβάσαι άνθρωπε, μόνο πίστευε."

Να μη φοβόμαστε,αλλά να πιστεύουμε, να εμπιστευόμαστε το Θεό,όπως την αιμορροούσα γυναίκα. Προτιμότερο είναι ακόμα και το να πεθάνουμε κοντά στον Χριστό,παρά να ζήσουμε μακριά από τον Χριστό. Γιατί κοντά Του ο θάνατος μετατρέπεται σε Ανάσταση και αιώνια ζωή, ενώ η ζωή μακριά Του, αιώνια κόλαση και απώλεια.

© Αλέξης Αλεξάνδρου 11/2020

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν ασχολείται με τις ζωές των άλλων.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν σχολιάζει, δεν κουτσομπολεύει, δεν κακολογεί.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν προκαλεί πόνο στους διπλανούς του. Θέλει όλοι να είναι καλά. Να είναι χαρούμενοι.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν θέλει να γίνεται πάντοτε το δικό του.

Δεν πιέζει. Δεν απαιτεί. Αφήνει ελεύθερους τους ανθρώπους γύρω του.

Τους αφήνει να αναπνεύσουν.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν γκρινιάζει. Δεν μουτρώνει. Δεν φωνάζει. Δεν ταράζεται με το παραμικρό.

Έτσι είναι ο ευτυχισμένος άνθρωπος.

Χαρά Θεού.

Από όλα τα άσχημα απελευθερωμένος.

Για αυτό, να θυμάσαι, πως όλοι αυτοί που σε πληγώνουνε, κατά βάθος, είναι οι ίδιοι τους δυστυχισμένοι…

 

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

Η αρρώστια έχει ουράνιο μισθό

Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός.

Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω για τις σωματικές βλάβες που έχω.

Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή. Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθή στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες.

Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι· και η καλογερική και οι αρρώστιες που περνώ. Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο οικονομίες. Ευχηθήτε όμως να μη με ξοφλάη με αυτά σ’ αυτήν την ζωή, γιατί τότε αλλοίμονό μου!

Μεγάλη τιμή μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω.

Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχη κάτι. Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε.

 

Απόσπασμα από το Βιβλίο: «Λόγοι του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Δ’ Οικογενειακή ζωή»

 

https://ieramonopatia.gr/agioi-gerontes/agios-paisios/agios-pa-sios-i-arrostia-echei-oyranio-mistho/

Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες

"Με το ν' ανήκεις στη μειοψηφία, ακόμα και στη μειοψηφία του ενός, δεν σημαίνει πως είσαι τρελός."*

---------------------------------------------------

Θυμήθηκα τα πιο πάνω λόγια που διάβασα, σήμερα που γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος άγιος των ημερών μας, ο άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και ομολογητής. Ο άγιος αυτός έζησε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, την εποχή της αθεΐας και των σύγχρονων διωγμών. Όταν όλος ο κόσμος έσκυβε το κεφάλι μπροστά στον τρόμο, την καταπίεση, την αδίστακτη τυραννία του καθεστώτος αυτός δήλωνε με περίσσιο θάρρος παρόν ομολογώντας δίχως φόβο Χριστό. Ένας ανάμεσα σε χιλιάδες. Ένας αλλά μέγας, γιατί δεν δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα, ενάντια στην άθεη και αντίχριστη κοσμική εξουσία.

Μια φορά ο άγιος γέροντας τόλμησε σε μια εκδήλωση να κάψει την 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν και το πορτραίτο του Λένιν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να χτυπηθεί άγρια από το πλήθος και να βρεθεί σχεδόν πεθαμένος με ανοικτό κρανίο και σπασμένα πολλά κόκκαλα. Όταν αργότερα τον ρώτησαν για την πράξη του αυτή τους απάντησε: "Ο Κύριος είπε να μην φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από μένα. Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε! Όσοι άνθρωποι έζησαν σ' αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί! Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Η δόξα ανήκει μόνο στον Θεό.Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη μέρα αναστήθηκε...Τα είδωλα σας δεν θα αναστηθούν ποτέ.Ακόμη κι όταν ζούσαν ήταν νεκρά!". Αποτέλεσμα της πράξης του αυτής ο πολύχρονος έγκλεισμός σε φυλακές και ψυχιατρικές κλινικές. Ο άγιος ήταν "εχθρός του λαού", επικύνδυνος, ανισόρροπος, τρελός. Στο τέλος όμως ο Θεός έκρινε αλλιώς. Τον σαλό (τρελό) ,τον αλλόκοτο, τον παράξενο, τον αντιδραστικό, Εκείνος τον αγίασε.

Πολλές είναι οι φορές που οι άνθρωποι παρασύρονται σε λάθος δρόμους, άστοχες επιλογές, αδιέξοδες καταστάσεις γιατί δεν έχουν σταθερή πυξίδα ζωής, δεν έχουν ξεκάθαρο στόχο και αναπόφευκτα  η καρδιά τους μπερδεύεται και η ψυχή τους παλεύει πελαγωμένη μέσα στα κύματα του κόσμου τούτου της φθοράς. Η πλειοψηφία, η επικρατούσα άποψη το τι λένε και τι πράττουν οι πολλοί δεν ήταν και δεν  είναι ποτέ εχέγγυο της αλήθειας.

Ας θυμηθούμε τα σχετικά λόγια του Χριστού: "Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, ότι ευδόκησεν ο Πατήρ ημών δούναι υμίν την Βασιλείαν"  (Λουκά. Κεφ12,32). Στον Θεό αρκούν οι λίγοι για να διαδώσουν τον λόγο Του. Ας έχουμε υπόψη πως 12 μόνο απλοί  άνθρωποι, οι περισσότεροι αγράμματοι ψαράδες, ευαγγέλισαν όλη την οικουμένη. Κι ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι από τη μεριά του, αποτυπώνοντας στο χαρτί τον πόθο της ψυχής του θα εξομολογηθεί: "Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, κι ο Χριστός προς την άλλη, εγώ θα πάω με τον Χριστό".

Ας μην ξεχνάμε ποτέ πως το μονοπάτι για τον ουρανό είναι μοναχικό και δύσβατο. Λίγοι είναι αυτοί που το βρίσκουν και το ακολουθούν πιστά μέχρι το τέλος. Γιατί είναι γεμάτο πόνο, πληγές, συκοφαντίες, δάκρυα, αίματα και προδοσίες. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που βγάζει στο αέναο φως, την αγιότητα, την ανέκλάτητη χαρά της αιωνιότητας.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 2/11/21

 

* Γουίνστον Σμιθ, ο πρωταγωνιστής του δυστοπικού και προφητικού βιβλίου του Τζωρτζ Όργουελ "1984 ".

 

2 Νοεμβρίου, αγίου Γαβριήλ του διά Χριστόν σαλού και ομολογητή

Έλα να με γεμίσεις

Τόσο γεμάτοι και συνάμα τόσο άδειοι. Τόσο βαριά φορτωμένοι μα καθόλου αναπαυμένοι. Τόσα πτυχία, τόσες γνώσεις κι όμως μένουμε απροβίβαστοι στα σημαντικά της ύπαρξης. Τόσες πολλές συνταγές,τόση ποικιλία φαγητών και παραδόξως αισθανόμαστε πεινασμένοι. Τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο,μα χιλιόμετρα μακριά οι ψυχές. Συγγενεις στα χαρτιά, μα ξένοι στην καρδιά.

Γεμάτες οι ώρες, γεμάτες οι μέρες, γεμάτοι όνειρα, γεμάτοι σκέψεις. Τόσο γεμάτοι και συνάμα τόσο άδειοι. Έχουμε τόσο πολύ γεμίσει, που δεν έμεινε πια χώρος για το Θεό. Τα έχουμε όλα τακτοποιήσει, τα έχουμε γεμίσει τα συρτάρια της ψυχής μας κι αυτή ασφυκτιά και κλαίει ποθώντας λίγη θέα, μια ανάσα από γαλάζιο ουρανό, μια αίσθηση, ένα χάδι απ'το Δημιουργό.

Να αδειάσουμε ψυχή μου. Απ'τη ψευτιά, απ'τη σκουριά, απ'τον κλέφτη λογισμό, απ'τον απατηλό εγωισμό. Να πετάξουμε όλα αυτά που ξέρουμε, για να ψηλαφίσουμε αυτά που δεν βλέπουμε. Να κάνουμε χώρο στην καρδιά, να μας πλημμυρίσει το φως, η χάρη, ο Χριστός.

Να μπορώ να ομολογήσω, πως, ναι Κύριε, είμαι ολότελα κενός, άδειος, χαμένος, ρημαγμένος, ραγισμένος, περιπλανημένος…

Έλα Εσύ να με γεμίσεις.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 31/3/19