Αυτὸ είναι ἡ ἀγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο: ἡ λύτρωση ἀπὸ τὸν θάνατο. Λέει ἡ δεύτερη μεγάλη ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματ. 22, 39).
Πότε ἁγαποῦμε λοιπόν πραγματικὰ τὸν ἄνθρωπο; Ὅταν τον λυτρώνουμε ἀπὸ
την ἁμαρτία του, ἀπὸ τὴν κόλαση... αὐτὴ εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Ἀπατᾶ ἑαυτόν ὁποῖος
νομίζει πως ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπο ἐνω ἐγκρίνει τις αμαρτίες του και αναπαύει τὰ
πάθη του. Τότε ἀγαπά τὸν θάνατό του καὶ όχι τὸν ίδιο. Μονάχα όταν ἀγαπά κανεὶς
τον ἄνθρωπο διὰ του Χριστού-μέ ὅλη τὴν ψυχή καὶ τὴν δύναμή του- τότε τὸν αγαπά
ἀληθινά.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου