Ο Αύγουστος της Παναγίας

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν δεσπότην.

 

Ήχος Γ' του Μικρού Παρακλητικού Κανόνος εις την Υπεραγία Θεοτόκο

Δυο λέξεις, δυο κουβέντες…και φτάνουν!

Δυο λέξεις, δυο κουβέντες…και φτάνουν!

Δεν θες τίποτε άλλο.

Ζει Κύριος ο Θεός.

Αιτείτε και δοθήσεται..

Κρούετε και ανοιγήσεται..

Με πίστη, με υπομονή, με καρτερία, με ταπεινό φρόνημα..

Να ζητάμε από τον Θεό.. και η αγάπη του ουρανίου πατρός μας δεν θα αργήσει να μας χαρίσει αυτό που ζητάμε και να μας λυτρώσει από αυτό που μας ταλαιπωρεί…

 

(+) Γέροντας Γαβριήλ

 

Πηγή: https://melissoules.com

Πίστη στα όνειρα

Μαθητής: Πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα, όταν τα βλέπουμε να απεικονίζουν ξεκάθαρα το μέλλον;

Γέρων: Όχι. Δεν επιτρέπεται, ούτε τότε, ούτε αν συμβεί να βγουν αληθινά. Εξ αιτίας της πίστης τους στα όνειρα, πολλοί επλανήθηκαν! Ο γέροντας Θεοστήρικτος, ήταν εραστής της σοφίας. Και όμως. Παρ’ ότι συνέθεσε τον Παρακλητικό Κανόνα στην Παναγία, με το να πιστεύει στα όνειρα, πλανήθηκε! Και στο τέλος χάθηκε μια για πάντα!

Εκείνος, που δεν πιστεύει ποτέ στα όνειρα, είναι σοφός. Δεν πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα. Ποτέ, ούτε, όταν φαίνονται σαν μια ρεαλιστική αναπαράσταση της πραγματικότητας.

 

Στάρετς Λεωνίδας της Όπτινα - Πνευματικές νουθεσίες

Η ελευθερία του γκρεμού και η... Ελευθερία τ’ Ουρανού…

Έως πότε θα φιμώνουνε την ψυχούλα μας;....Έχει κι αυτή φωνή....Έχει κι αυτή δικαιώματα....Όχι μόνο το κορμί...

 

Πόσο άλλο χώρο θα καταλάβουν τα πάθη μας απ' την ζωή μας;

Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά πότε η ύπαρξη μας νοιώθει πραγματικά ελεύθερη.

Δεν γνώρισα σε τούτον τον κόσμο πιο Ελεύθερη ύπαρξη απ' του Χριστού μας

και των Αγίων του Θεού.....

 

Ναι θα μου πεις άλλο αυτοί και άλλο εμείς.....Λάθος φίλε μου.....Ειδικά οι Άγιοι μας

περπάτησαν και βγήκαν στο Φως από τα ίδια σκοτεινά μονοπάτια.

Όπως και εσύ (και κάποια ήταν και πιο φρικτά κι απ΄ τα δικά σου).

Δεν ήταν εξωγήινοι, μήτε υπεράνθρωποι.

Μα δεν έπαψαν να παλεύουν να μην καταπιεί το σκοτάδι την ψυχή τους και το κατάφερναν με την Χάρη Του.

 

Αφήνοντας (να η ελευθερία) να μπει στην ζωή τους το Φως Του.....

Και να και το πιο υπέροχο της υπόθεσης...Δεν γέμισε μονάχα η ύπαρξη τους Φως

αλλά έγιναν και ίδιοι λυχνάρια σκορπώντας γύρω τους αυτή τη Χαρά.

Γιατί το Φως είναι και Χαρά...Απίστευτη Χαρά....

 

Δες το και μόνο σου...Κάτσε σ' ένα δωμάτιο και σβήσε το φως δεν σε πιάνει κάτι;

Το σκοτάδι σφίγγει την ύπαρξη μας η οποία έχει ‘’άλλες προδιαγραφές’’….

Φωτεινές… Ελεύθερες...Να ακούς λοιπόν κείνα που σου ψιθυρίζει η ψυχούλα σου…Κάτι ξέρει…

Και στους θελκτικούς (και πολλά υποσχόμενους) ψιθύρους των παθών να απαντάς:

Υπάρχει η ελευθερία του γκρεμού και η Ελευθερία του Ουρανού......

 

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

 

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν τα περιβάλει με τη χαρισματική του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.

Ό,τι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού.

Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

O πιο σύντομος δρόμος για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη

Αν ενεργείς με αποφασιστικότητα και χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, όπως είπαμε, σύντομα θα δεις τον καρπό: Η καρδιά σου θα γίνει γαλήνια και μια θεία χαρά θ’ αρχίσει ν’ ακτινοβολεί μέσα της. Για τι είναι ταραγμένη η καρδιά; Επειδή τη βασανίζουν τα πάθη. Καθάρισε την από τα πάθη, λοιπόν, και θ’ αποκτήσει ειρήνη.

Κάποιος από τους πατέρες παρομοιάζει την καρδιά με λάκκο γεμάτο φίδια. Φίδια είναι τα πάθη. Όταν ένα πάθος ξεπροβάλλει από την καρδιά, είναι σαν ένα φίδι που βγάζει το κεφάλι του από το λάκκο. Μόλις, λοιπόν, το βγάλει, χτύπα το στο όνομα του Χριστού. Αμέσως θα τραβηχθεί πίσω. Μόλις ξεπροβάλει άλλο, χτύπα το κι αυτό. Χτύπα τα όλα. Δίνε αλλεπάλληλα, αναρίθμητα χτυπήματα σ’ αυτά τα φίδια, τα πάθη, ώσπου να μη σηκώνουν πια κεφάλι, ώσπου ν’ αφανιστούν εντελώς. Όμως τα φίδια πεθαίνουν και αν φράξεις το φιδόλακκο ή δεν τα τρέφεις. Έτσι και τα πάθη σβήνουν αν δεν τα τρέφεις με τη συμπάθεια σου, αν δηλαδή δεν έλκεσαι απ’ αυτά, αλλ’ απεναντίας τα δηλητηριάζεις με το θυμό μόλις εμφανίζονται.

Να ποιος είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη. Αυτόν το δρόμο τράβηξε κι εσύ, αν έχεις αγαπήσει, όπως πιστεύω, την καρδιακή καθαρότητα. Διαφορετικά, τα πάθη θα παραμείνουν στην καρδιά σου. Μπορεί, βέβαια, η εξωτερική συμπεριφορά σου να είναι άψογη, η καρδιά σου όμως θα παραμείνει εμπαθής. Και με τέτοια καρδιά ποτέ δεν θ’ αντικρύσεις τον Κύριο. «Μακάριοι είναι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού» (Ματθ. 5:8).

 

Οσίου Θεοφάνη του εγκλείστου
Ο δρόμος της ζωής. (Γράμματα σε μια ψυχή).
Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2020, έκδοση 6η

Άγιος Καλλίνικος

Ημερομηνία Εορτής: 29/07/2024

 

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

 

Ἀπολυτίκιον   Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Πηγή: https://www.saint.gr

Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή

Όλες οι λάμπες στην πλατεία έσβησαν. Τι φοβερό σκοτάδι! Ο αδελφός βάζει το μαχαίρι στο στήθος του αδελφού θεωρώντας τον εχθρό του. Αρνιέται ο πατέρας τον γιο του και ο γιος αρνιέται τον πατέρα. Ο λύκος στον λύκο είναι πιο πιστός φίλος απ’ ό,τι είναι ο άνθρωπος στον άνθρωπο.

 

Αδελφοί μου, δεν το βλέπετε όλοι; Δεν αισθανόσαστε το σκοτάδι και το έγκλημα της αντιχριστιανικής Ευρώπης; Τι λοιπόν επιθυμείτε; Να είστε με το μέρος της Ευρώπης ή με το μέρος του Χριστού; Επιθυμείτε να είστε με το θάνατο ή με τη ζωή; Αναρωτιέστε; Αποφασίστε. Ή θάνατος ή ζωή. Αυτή την ερώτηση έθεσε ο Μωϋσής στον λαό του (Δευτ. 30:15-20). Εμείς την θέτουμε σε σας. Καλό είναι να θυμόσαστε πως η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή. Επιλέξτε την ζωή, για να ζήσετε και για να κερδίσετε την αιώνια βασιλεία. Αμήν.

 

(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Επισκόπου Αχρίδος, ¨Μέσα από το παράθυρο της φυλακής. Μηνύματα στο λαό”)

Πρέπει να προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε καλοδιάθετοι και χαρούμενοι

Είμαστε σαν τον καιρό: τώρα λυσσομανά ο άνεμος, μαίνεται καταιγίδα, αστράφτει και βροντάει και βρέχει –  αλλά μετά βγαίνει ο ήλιος και νιώθουμε καλά. Κατόπιν, έρχεται κι άλλη καταιγίδα, και ούτω καθεξής. Και παρακάτω λέει ότι όσο είμαστε εν σώματι, οι ατμοσφαιρικές συνθήκες μας επηρεάζουν πολύ. Όταν οι συνθήκες είναι καλές, όταν η ατμοσφαιρική πίεση δεν είναι τόσο ψηλή ή τόσο χαμηλή, και όταν ο καιρός είναι καλός, νιώθουμε και εμείς καλά. Αλλά όταν ο ουρανός είναι γκρίζος και συννεφιασμένος, καταθλιβόμαστε. Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την πνευματική μας ισορροπία, και, όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος και βροχερός, εμείς να είμαστε ειρηνικοί και χαρούμενοι.

 

Πρέπει να προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε καλοδιάθετοι και χαρούμενοι, διότι τα πονηρά πνεύματα μας θέλουν διαρκώς στενοχωρημένους.

 

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Πώς αποδεικνύεται η χριστιανική αγάπη;

Η χριστιανική αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον συνάνθρωπο αποδεικνύεται με τα καλά έργα, όπως:

 

Την ελεημοσύνη, την βοήθεια στους έχοντας κάποια ανάγκη, την υποδοχή στους ξένους, την ανάπαυση και συμπαράσταση στους πονεμένους, την υποστήριξη των αδυνάτων, την απόκρυψη των ελαττωμάτων των άλλων, την συγχώρηση σ' αυτούς που μας λύπησαν, την προσευχή για την ευόδωση των έργων των άλλων, την θυσία του εαυτού μας για τους άλλους κ.λ.π. (Β' Κορ. 8,12 Α' Θεσ.2,8 Β' Τιμ. 11,10 Α' Ιωάν. 3,6 κ.λ.π).

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Αγία Παρασκευή η Οσιομάρτυς

Ημερομηνία Εορτής: 26/07/2024

 

Θεῷ παρεσκεύασας ἁγνὸν ὡς δόμον,

Σαυτὴν ἄγουσα, Σεμνή, εἰς κατοικίαν.

Παρασκευὴν ἔκτανεν εἰκάδι χαλκὸς ἐν ἕκτῃ.

 

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

 

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

 

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Πηγή

Αυτό είναι Πατερική παράδοσις

Eφ’ όσον η Αποκάλυψις είναι η εμπειρία της θεώσεως, που υπερβαίνει την νόησι καθώς και τα ρητά και τα νοητά, αυτό σημαίνει ότι η ταμπέλλα αυτή συντηρητικός ή φιλελεύθερος δεν μπορεί να φορεθή στους φορείς της Ορθοδόξου παραδόσεως. Γι’ αυτό οι Πατέρες δεν είναι ούτε φιλελεύθεροι ούτε συντηρητικοί. Απλώς υπάρχουν Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι έχουν φθάσει μόνο στον φωτισμό και είναι οι άγιοι της Εκκλησίας ή έχουν φθάσει και στην θέωσι και είναι επίσης άγιοι της Εκκλησίας ενδοξότεροι από τους προηγούμενους.

Αυτό είναι Πατερική παράδοσις, το να φθάση κανείς είτε στον φωτισμό είτε στην θέωσι, αφού περάση πρώτα από τον φωτισμό. Τίποτε άλλο δεν είναι η Ορθόδοξη παράδοσις παρά αυτή η θεραπευτική αγωγή, κατά την οποία επιτελείται η κάθαρσις του νοός, η φώτισις του νοός και εν συνεχεία, αν θέλη ο Θεός, και η θέωσις του νοός και του όλου ανθρώπου. Άρα μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια υπάρχει κανένας φιλελεύθερος φωτισμένος ή συντηρητικός φωτισμένος; Όχι, βέβαια. Διότι ή είσαι φωτισμένος ή δεν είσαι φωτισμένος. Ή έχεις φθάσει στην θέωσι ή δεν έχεις φθάσει στην θέωσι. Ή έχεις υποστή θεραπεία ή δεν έχεις υποστή θεραπεία. Δεν υπάρχει άλλη διαφοροποίησις πέραν τούτων.

 

Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου (†) Καθηγητού Πανεπιστημίου

Πατερική Θεολογία

 

Τυφλός είναι αυτός που δεν βλέπει την Αγάπη

Τυφλός είναι αυτός που κοιτάζει μα δεν βλέπει.

 

Τυφλός είναι αυτός που δεν βλέπει την Αγάπη.

 

Η Αγάπη είναι παντού μα δεν τη βλέπουμε.

Έχουμε υψώσει πολύ ψηλα τα τείχη του εγωισμού.

Περιχαρακωνόμαστε.

Διώχνουμε το φως.

Προτιμάμε το σκοτάδι.

 

Η Αγάπη είναι πίσω απ' τα τείχη.

Ας δώσουμε μια γροθιά να σπάσει το πρώτο τούβλο.

 

Απ' την ρωγμη να μπει φως.

Να μας φωτίσει τα μάτια.

 

Και τότε θα την δούμε.

Θα δούμε την αγάπη Του.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 29/11/16

Πίστη και λογική

Έγινε συνήθεια σε μας ν’ αντιπαραθέτουμε στην πίστη την λογική, που δεν ικανοποιείται μόνο με το «έτσι ο Θεός πρόσταξε, έτσι κι εγώ πιστεύω», αλλά σε όλα εισάγει τον λογικό υπολογισμό. Και όταν αρχίζει να ομιλεί για τα θέματα της πίστεως, ομιλεί σαν ν’ αποτελούν κατακτήσεις της. Ντρέπεται ν’ αναφέρει «έτσι ο Θεός πρόσταξε», γιατί νομίζει ότι έτσι μειώνεται. Σε μερικούς αυτό φθάνει στο σημείο να μη θέλουν να πιστέψουν σε τίποτε που να μη χωρά στην λογική τους και να μη συμφωνεί στο σύνολο των γνώσεων τους.

Δεν είναι αμαρτία ν’ αναζητήσει κανείς μερικές λογικές εξηγήσεις για την καλύτερη κατανόηση των αντικειμένων της πίστεως. Αυτό έκαναν συχνά και οι άγιοι Πατέρες. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι για την ουσία της πίστεως αυτό τίποτε δεν προσθέτει. Είναι εντελώς επουσιώδης εργασία. Όποιος συγκέντρωσε λογικές γνώσεις, δεν έχει μπροστά στον Θεό προνόμια έναντι εκείνου που δεν συγκέντρωσε, αλλά πιστεύει απλοϊκά και βαθιά σ’ όλα, επειδή έτσι πρόσταξε ο Θεός.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1993

Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου...Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι...

Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού.

Πρόσεχε τί επιθυμείς γι' αυτόν.

Επειδή στην αιωνιότητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον.

 

Γι' αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια:

η αγάπη μας προς τον άνθρωπο,

το αγαθό μας,

η αλήθεια μας,

η δικαιοσύνη μας.

 

Για να μην ντρεπόμαστε στον άλλο κόσμο,

μήτε για την αγάπη μας,

μήτε για το καλό μας,

μήτε για την αλήθεια μας,

μήτε και για την δικαιοσύνη μας ενώπιον του Κυρίου!

 

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

 

Πηγή: http://amfoterodexios.blogspot.com

Αυτή η προσευχή πραγματικά κάνει θαύματα

«Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Αυτή η προσευχή πραγματικά κάνει θαύματα και γι’αυτό θεωρείται εξαιρετικά σημαντική, αν όχι η πιο σημαντική από όλες.

Να μάθετε να κάνετε αυτήν την προσευχή και να ξεκινάτε από αυτήν.

Μέρα με τη μέρα, προσευχόμενοι με αυτόν τον τρόπο, θα ελευθερώνεστε όλο και περισσότερο από όλες τις άλλες αμαρτίες, και η ψυχή σας θα μεταμορφώνεται. Εσείς οι ίδιοι θα παρατηρείτε πώς θα αλλάζει η στάση σας απέναντι στους κοντινούς σας ανθρώπους: θα παρατηρείτε ότι γίνεστε όλο και πιο τρυφεροί, υπομονετικοί, πράοι και ταπεινοί.

Θα αντιμετωπίζετε τους ανθρώπους με μεγάλη λεπτότητα, θα φροντίζετε να μην πληγώνετε ή να μην προσβάλλετε κανέναν και με τίποτα. Και η προσευχή του Ιησού θα μεταμορφώσει την καρδιά σας και θα δημιουργήσει αυτό το θαύμα: το αόρατο θαύμα της χάρης του Θεού στην καρδιά σας.

 

Να προσεύχεστε, να προσεύχεστε με την προσευχή του Ιησού, και πρώτα από όλα, να μετανοείτε, να μετανοείτε…

 

Άγιος Ιεράρχης Λουκάς (Βόϊνο-Ιασενέτσκιϊ), Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com

Προσμονή Θεού

 

ΑΡΧΙΜ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΟΥ

Στὴν οὐσία, αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα γεφύρι, γιὰ νὰ πᾶς στὴν ἀπέναντι ὄχθη, ἐκεῖ ποὺ σὲ περιμένει ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸν δῆς πρόσωπο πρὸς πρόσωπο. Μέσα ἀπὸ ὀλίγων λεπτῶν πάλη καὶ μικρὰ παθήματα σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, ἔχεις μπροστά σου ἀνοιγμένα, μὲ ζωντάνια καὶ δύναμι, ὅλα σου τὰ ὄνειρα, ὅλους σου τοὺς πόθους· πιάνεις γερὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ὅλες τὶς ἐπιποθήσεις τοῦ Πνεύματος γιὰ σένα, ἀλλὰ καὶ τοὺς δικούς σου πόθους γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ αἰώνια ζωή.

Πρέπει ὅμως νὰ περάσης τὴν γέφυρα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἕνα μέσον, γιὰ νὰ τὴν περάσης, εἶναι ἡ πολλὴ ἄσκησις, ἡ ἐγκράτεια, ἡ δουλαγώγησις τῆς σαρκός, ποὺ πολλὲς φορὲς δημιουργεῖ ἀσθένειες στὸν ὀργανισμὸ καὶ τὸν κάνει λιγώτερο ἀνθεκτικὸ στὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς.

Ἕνα δεύτερο μέσον εἶναι οἱ ἀσθένειες, ποὺ συναντᾶμε στὸν δρόμο μας καὶ τὶς πάσχομε. Αὐτὲς μπορεῖ νὰ εἶναι εὐλογία, δηλαδὴ νὰ παρέχωνται ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἀπόρροια τῶν λαθῶν μας καὶ τῶν ἀπροσεξιῶν μας. Κάθεσαι ἐπὶ παραδείγματι μέσα στὸ ρεῦμα καὶ πουντιάζεις. Δὲν προσέχεις τὴν διατροφή σου καὶ ἀρρωσταίνεις. Ὅλα αὐτά, ὅταν κανεὶς τὰ θέση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ ἕνα πρῖσμα ἐναποθέσεως, ἀμέσως μεταποιοῦνται σὲ ὄργανο τοῦ Θεοῦ. Τὰ ἁρπάζει δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ σαρκικῶς φρονεῖν καὶ τὰ παραδίδει εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ.

 

Από το βιβλίο: ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΘΕΟΥ-ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ, ΠΟΝΟΥ & ΘΑΝΑΤΟΥ

Ησυχία και σιωπή

Ο σημερινός άνθρωπος φοβάται τη μοναξιά, δεν μπορεί να μείνει μόνος. Φοβάται και στις πολυάνθρωπες πόλεις, και στα χωριά και στην εξοχή… Ένα περίεργο γεγονός: αφού πας, αδελφέ μου, στο δάσος, γιατί δεν παρατάς το κινητό, το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση; Πήγαινε να αφουγκραστείς τη μοναξιά! Ν’ ακούσεις το θρόισμα των φύλλων, το τραγούδι των πουλιών, το ρυάκι το κελαρυστό, ν’ ακούσεις πώς περνά ο αέρας απ’ τα δένδρα και τα καθαρίζει και τα ανανεώνει και τα κάνει να τραγουδούν στο πέρασμά του, όταν δεν είναι άγριος και τυφωνικός, αλλά είναι αύρα απαλή που εικονίζει τον Θεό.

Φοβάται ο άνθρωπος να μείνει μόνος, διότι δεν υπάρχει ο Χριστός. Ο πιο μεγάλος ερημίτης δεν είναι μόνος. Ρωτούν πολλοί, πώς περνάς χωρίς τηλεόραση; Κι εσείς πώς περνάτε χωρίς μοναξιά; Χωρίς ησυχία;

Να δούμε λίγο τη μόνωση, την ησυχία, την ηρεμία, τη σιωπή που είναι ένα μεγάλο μάθημα για να το μάθουμε…

Στον κόσμο δεν μπορούμε να ησυχάσουμε, χωρίς να αρχίσει ένας ποταμός λόγων. Ακόμη και σε χώρους σιωπής, όπως είναι οι Εκκλησίες, δεν ησυχάζουμε… ακούει κανείς ένα μουρμουρητό σαν να πρόκειται περί πληθούσης αγοράς, που έλεγαν οι παλιοί (πριν ν’ αρχίσει η λειτουργία, δεν λέω όταν αρχίσει!).

Η σιωπή είναι το αντίθετο του λόγου. Ο άνθρωπος είναι λογικό ον. Ο εσωτερικός λόγος γίνεται και έναρθρος λόγος, ομιλία. Κάποτε όμως η ομιλία καταντά λόγος ασταμάτητος, φλυαρία που κουράζει. Είναι λόγος κενός, όχι εποικοδομητικός, χωρίς περιεχόμενο, όχι λόγος πλούσιος, ποτισμένος από θείο Πνεύμα.

 

Ο λόγος είναι χάρισμα. Ενίοτε όμως γίνεται βάσανο, ώστε να λένε, μα δε σταματά αυτός ο άνθρωπος;

 

Να βρούμε τρόπους να μάθουμε στη σιωπή, τέτοια που θέλει ο Κύριος.

Δεν εννοούμε όμως τις περιπτώσεις που σωπαίνουν μερικοί όταν είναι παρεξηγημένοι, όταν μαλώνουν, όταν θυμώνουν, όταν ζηλεύουν και είναι πικραμένοι, όταν πονούν πολύ, όταν φοβούνται, όταν αντιπαθούν, όταν ετοιμάζουν δόλιους σκοπούς κρυφά και δεν μιλούν. Αυτές οι περιπτώσεις σιωπής δεν αποτελούν αρετή.

 

Αρετή αποτελεί η σιωπή εν λόγω, όπως λένε οι πατέρες. Η σιωπή είναι πνευματική, αυτή που αρχίζει από έσω προς τα έξω. Αν δεν είναι σιωπηλό το έσω, ο εσωτερικός άνθρωπος, ο εσωτερικός κόσμος, αν υπάρχει η ζάλη των παθών, η φιλαυτία, η φιλαργυρία, ο φθόνος, η πλεονεξία, δεν μπορείς να ησυχάσεις. Θα σε τρώει το εσωτερικό σου…

Όταν υπάρχει εκδικητικότητα, όταν νομίζεις ότι σε παρεξήγησαν, ότι σε συκοφάντησαν οι άλλοι, τότε θα μιλάς συνέχεια, ανακατεύεσαι, πας να φωνάξεις.

 

Η πνευματική σιωπή είναι αρετή που μας βοηθά σε μία ισόρροπη χρήση του λόγου του ενάρθρου και του μη λόγου της ησυχίας.

Η σιωπή είναι ευκαιρία να μιλήσει κανείς με τον εαυτό του. Δεν μας δίνεται η ευκαιρία αυτή, αδελφοί μου, και δεν βρίσκουμε ευκαιρία να δούμε ποιοι είμαστε.

Αυτός είμαι, αυτή είμαι, παρουσιάζω αυτά και αυτά, να το δω όμως με ησυχία, όχι βιαστικά. Δεν έχουμε καιρό να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, γι’ αυτό και η εξομολόγηση, που πάμε να καταθέσουμε τον εαυτό μας στον Κύριο με μάρτυρα τον πνευματικό, είναι πολύ πτωχή, δεν δίνει καρπούς, διότι δεν έχουμε μάθει την εσωτερική σιωπή.

 

Η σιωπή προϋποθέτει άσκηση. Η άσκηση προϋποθέτει μόνωση. Πού θα βρούμε όμως μόνωση; Όταν στις πόλεις που ζούμε δεν παύει ο θόρυβος; Κι όμως, εάν δεν μπορούμε να έχουμε σιωπή διάρκειας, όπως ένας ερημίτης, μπορούμε να έχουμε ζώνες σιωπής. Να βάλουμε στο πρόγραμμά μας ένα τέταρτο, είκοσι λεπτά, και να πούμε τώρα δεν μιλάμε. Όταν λείπουν τα παιδιά, να ησυχάσουμε, να κλείσουμε τηλεοράσεις που είναι εισβολείς στα σπίτια μας, που δείχνουν έλλειψη σεβασμού στον άνθρωπο.

 

Να βρούμε λοιπόν ζώνες σιωπής, όσο μπορούμε, στον στοιχειώδη βαθμό.

 

π. Ευσέβιος Βίττης (†)

Πηγή

Θείες και γήινες παρηγοριές

Αδιάκοπα η ψυχή πάσχει και υποφέρει και βασανίζεται και παλεύει. Από τη μια μεριά οι εξωτερικές πιέσεις και τα προβλήματα, που δεν την αφήνουν σε ησυχία. Το ένα κακό φεύγει, το άλλο έρχεται, το ένα πρόβλημα λύνεται, άλλο εμφανίζεται. Από την άλλη πάλι η ψυχή ταλαιπωρείται εσωτερικά από τα πάθη και τις συγκρούσεις τους, που της δημιουργούν τύψεις, αθυμία, πόνο, θυμό, ταραχή, ανησυχία. Πού λοιπόν θα μπόρεση ν’ ακουμπήση λυτρωτικά η ψυχή με όλα αυτά; Ποιός θα της δώση ειρήνη και ανάπαυσι; Ποιός έχει τη δυνατότητα να της εμπνεύση ηρωισμό και καρτερία για τα εξωτερικά προβλήματα, αλλά και να την λύτρωση από τις εσωτερικές συγκρούσεις των παθών και τις τύψεις; Ποιός;… Ξέρεις άλλον από τον Κύριό μας, τον Ιησού;

Γι’ αυτό λοιπόν νύχτα και μέρα αναζήτα με πόνο και πόθο τον Κύριο. Αναζήτησέ Τον μέχρι να Τον βρης και να Τον αποκτήσης. Πού θα τον αναζητήσης όμως; Ψάξε σ’ όλα τα σημεία της γης- ζήτησέ Τον στα πέρατα του κόσμου- ζήτησέ Τον στα πλούτη, στη δόξα, στο σωματικό κάλλος, στις απολαύσεις και τις ηδονές…  Πουθενά δεν θα Τον βρης. Γιατί Εκείνος σε κρατά ολόκληρο μέσα στα χέρια Του, κι εσύ δεν το γνωρίζεις. Βρίσκεται όλος μέσα σου, κι ούτε αυτό το νιώθεις. Η Βασιλεία του ουρανού μέσα σου είναι, μην την ψάχνης σ’ άλλους τόπους.

 

Από το βιβλίο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ - Πνευματικό αλφάβητο

Η μάχαιρα του Προφήτη Ηλία – Άγιος Παΐσιος

-Γέροντα, το απολυτίκιο του Προφήτη  Ηλία λέει ότι είναι ο «δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού». Θα έρθει ο Προφήτης Ηλίας στη γη;

-Ο Προφήτης Ηλίας τροχάει τώρα τη μάχαιρα.

Πρώτα θα αρχίσει από τους Πατριάρχες, Δεσποτάδες, παπάδες, μοναχούς.

 

Άγιος Παΐσιος

 

Πηγή: https://psigmataorthodoxias3.wordpress.com

Στιγμές της εισβολής (Πενταδάχτυλέ μου)

Στιγμές της εισβολής (Πενταδάχτυλέ μου)

Νταλάρας Γιώργος

 

Μουσική/Στίχοι: Τόκας Μάριος/Μόντης Κώστας

 

Είναι δύσκολο να πιστέψω πως

μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας

Είναι δύσκολο να πιστέψω πως

μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας

 

Ανασήκωσε την πλάτη

και απόσεισέ τους, Πενταδάκτυλέ

Ανασήκωσε την πλάτη

και απόσεισέ τους

Ανασήκωσε την πλάτη

και απόσεισέ τους, Πενταδάκτυλέ μου

 

 

Το τσουβάλι της φιλίας

Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους. Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές. Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι και χαμογελάς αθώα.

Προχωράς δυο βήματα και νιώθεις πως το τσουβάλι σα να έχει ελαφρύνει. Ανοίγεις και βλέπεις πως κάποιοι λείπουν, πως κάποιοι έχουν φύγει ή τους έχεις διώξει και εσύ. Όχι μην ανησυχείς δε σε κακολογούν, ούτε τους κακολογείς, απλά έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά χάνονται, απλά δε συνεχίζουν, απλά δεν ταιριάζουν. Κλείνεις το τσουβάλι ανέκφραστα, έχεις τόσους πολλούς που δε σε νοιάζει.

Προχωράς άλλα τρία βήματα. Κοντοστέκεσαι ξάφνου. Σα να έχει ελαφρύνει και άλλο το άτιμο. Το ανοίγεις και τι να δεις… Ούτε οι μισοί. Μα σαν να προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, όχι πολλοί. Μα τι στην ευχή; Εσύ θα έπαιρνες όρκο ότι κάποιοι θα ήταν μέσα και κάποιοι άλλοι δε θα έμπαιναν ποτέ. Κλείνεις συλλογισμένος το τσουβάλι και προχωράς άλλα τέσσερα βήματα.

Μα το τσουβάλι το νιώθεις πιο ελαφρύ από ποτέ, επικίνδυνα ελαφρύ θα έλεγε κανείς. Σταματάς να δεις μήπως τρύπησε το τσουβάλι και άδειασε μονομιάς, αλλά μια χαρά το βλέπεις. Ξεμπλέκεις τα δεμένα κορδόνια του και κοιτάς μέσα. Μα τους εκατό κλέφτες σκέφτεσαι, τι έχει γίνει; Που εξαφανιστήκαν όλοι; Ψάχνεις εδώ, ψάχνεις εκεί, λίγους νοματαίους βλέπεις.

Προχωράς άλλο ένα βήμα μικρό, όχι μεγάλο και πλέον είσαι σίγουρος ότι το τσουβάλι έχει τρυπήσει. Το κοιτάς από κάτω και όντως είναι τρύπιο. Αναθεματίζεις για ώρα από εδώ και εκεί, μέχρι που προσέχεις πως κάποιοι λίγοι έχουν γαντζωθεί τριγύρω και με κόπο κρατιούνται, αλλά δεν παραιτούνται. Δεν είναι πολλοί. Μια χούφτα άνθρωποι, οι δικοί σου άνθρωποι.

Τους κοιτάς και τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτοί που και η απουσία τους καμιά φορά ήταν ορατή μόνο στο μάτι, γιατί ήξερες πως είναι κάπου στο εκεί. Είναι αυτοί που και στο δικό τους τρύπιο τσουβάλι της φιλίας, είσαι αυτός που γαντζώθηκε, που δεν παραιτήθηκε.  Μπαλώνεις χαρούμενος το τσουβάλι, το ρίχνεις στις πλάτες και το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Δε φοβάσαι πια μήπως αδειάσει, αλλά μήπως και γεμίσει, γιατί επιτέλους νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.

Και αν σου πουν πως φταις εσύ που τους έβαλες όλους στο ίδιο τσουβάλι, να τους πεις πως το τσουβάλι της φιλίας χωράει πολλούς μα στο τέλος κρατάει λίγους.

 

 Τάμι Γκεκτσιάν

Σωστή τοποθέτηση απέναντι στην αδικία

- Γέροντα, όταν με άδικοϋν, ή καρδιά μου σκληραίνει.

- Για νά μη σκληραίνη, ποτέ να μή σκέφτεσαι ότι φταίει ή πόσο φταίει ό άλλος πού σέ αδικεί, άλλα πόσο φταις εσύ. Βλέπεις, όταν οι άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν δίκαιο, μόνον πού παίρνουν περισσότερο δίκαιο άπ' όσο δικαιούνται, γι' αυτό καί  διαφωνούν  συνέχεια.  Πηγαίνουν  στην  αστυνομία  π.χ.,  καί  ό  καθένας  λέει:  ¨με  έδειρε  ό  τάδε - δεν λέει πόσο τον έδειρε αυτός! - καί τού κάνει μήνυση.

Άν σκεφτόμασταν ότι ό πιο αδικημένος είναι ό Χριστός, θά δεχόμασταν με χαρά τήν αδικία. Ένώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη άπό πολλή αγάπη καί κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά τής Παναγίας. Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Άπό δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε  μαραγκός  στους  Εβραίους.  Καί  τί  εργαλεία  είχαν  τότε;  Ξύλινα  πριόνια

χρησιμοποιούσαν, μέ κάτι καβίλιες ξύλινες. Τού έδιναν καί κάτι σανίδια... καί Τού έλεγαν: ¨Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο.... Καί πώς νά τά πλανίση; Πλανίζονταν μ' εκείνα τά γύφτικα σίδερα, πού χρησιμοποιούσαν τότε γιά πλάνες; Ξέρεις τί ζόρικα είναι; Άντε ύστερα, τρίαχρόνια ταλαιπωρία!  Ξυπόλυτος  να  πηγαίνη  από  έδώ-άπό  εκεί,  γιά  νά  κηρύττη!  Θεράπευε αρρώστους,  μέ  λάσπη  άνοιγε  τά  μάτια  των  τυφλών,  καί  αυτοί  ζητούσαν  πάλι σημεία.

Έβγαζε  τά  δαιμόνια  άπό  τους  δαιμονισμένους,  άλλα  δυστυχώς  οι  αχάριστοι  άνθρωποι  Τοϋ έλεγαν  πώς  είχε  δαιμόνιο!  Καί  ενώ  τόσοι  είχαν  μιλήσει  καί  προφητεύσει  γι'  Αυτόν,  τόσα θαύματα έκανε, καί τελικά όνειδισμούς, σταύρωμα.

Γι'  αυτό  οι  αδικημένοι  είναι  τά  πιο  αγαπημένα  παιδιά  τοϋ  Θεοϋ.  Γιατί  ώς  αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τόν αδικημένο Χριστό καί άγάλλονται στην εξορία καί στην φυλακή σάν νά βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός έκεϊ Παράδεισος.

 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΠΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Γ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ