Το τρομερό βάρος της ελευθερίας

Αντί να κυριέψεις την ελευθερία των ανθρώπων, Εσύ τους την έκανες ακόμα μεγαλύτερη! Ή μήπως ξέχασες πως ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό για τον άνθρωπο απ’ την ελευθερία της συνείδησής του, μα δεν υπάρχει και τίποτα πιο βασανιστικό.

Θέλησες την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπου, θέλησες να Σε ακολουθήσει ελεύθερα. Αντί να υπακούει στον παλιό αυστηρό νόμο, ο άνθρωπος έπρεπε με ελεύθερη καρδιά ν’ αποφασίζει από δω και μπρος ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, έχοντας μοναδικό του οδηγό τη μορφή Σου. Μα είναι δυνατό λοιπόν να μη σκέφτηκες πως τελικά θ’ απαρνηθεί ακόμα και τη μορφή Σου και την αλήθεια Σου, συντριμμένος κάτω απ’ το τρομερό βάρος: την ελευθερία της εκλογής;

 

Φ. Ντοστογιέφσκι “Αδελφοί Καραμαζόφ”  συνομιλία ιεροεξεταστή – Χριστού (Σεβίλη, 16ος αιώνας)

Η πίστη μας είναι ζωή και την μαθαίνουμε ζώντας!

Η πίστη μας δεν μαθαίνεται με διαβάσματα και ακούσματα. Στην πράξη, με την εφαρμογή θα διαπιστώσουμε εάν είναι αλήθεια.

Η πίστη μας είναι ζωή και την μαθαίνουμε ζώντας! Μετά από 2000 χρόνια θα πιστεύουμε μόνο; Εάν δεν ζούμε τον Θεό, δεν τον ξέρουμε.

 

π. Νίκων

 

Η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις.

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Η ζωή του Χριστιανού είναι φωτιά και νερό

Συμβαίνει στον Χριστιανό αυτό που λέει πάλι η Αγία Γραφή, ο ψαλμωδός “ διέρχεται διά πυρός και ύδατος”. Η ζωή του Χριστιανού είναι φωτιά και νερό, αλλά τί λέγει; “Εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν”. “Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν“ (Ψαλ. 65,12). Έτσι είναι ο Χριστιανισμός. Πλανώμεθα όταν νομίζουμε ότι από την στιγμή που θα είμαστε Χριστιανοί όλαθα πάνε βολικά, άσφαλτος, ωραίος δρόμος, ευχάριστος, ίσιος, ομαλά όλα, ο καλός Θεός από δίπλα και θα σου τακτοποιεί τις υποθέσεις σου. Όχι δεν είναι έτσι. Δεν είναι έτσι.

Όποιοι συνίθισαν να διαβάζουν τους βίους των Αγίων βλέπουν πως είναι η ζωή των Αγίων, πόσο μαρτυρική είναι η ζωή του Αγίου. Όπως, να, ο τελευταίος Άγιος,ο άγιος Νεκτάριος, αν ξέραμε τι τράβηξε! Λίγα ξέρουμε από την ζωή του κάθε Αγίου, πολύ λίγα. Είναι σταυρός η ζωή του Αγίου! Έχει πολύ πόνο, έχει πολλούς πειρασμούς, έχει πολλές δοκιμασίες.

 

Από το βιβλίο “Ομιλίες Γέροντος Γρηγορίου, Τόμος Ά”

Όταν έχεις τον Χριστό τα έχεις όλα

Έχετε προσέξει, καμιά φορά, τα μικρά παιδάκια, τα αθώα, τα ανέγγιχτα παιδάκια, όταν βάλεις κάτι μπροστά τους που τους αρέσει, πώς ανοίγουν αμέσως τα μάτια τους σαν τον γαλάζιο ουρανό, πώς ανοίγουν τα χέρια τους και χτυπούν παλαμάκια και πηδούν από την χαρά τους;

Έτσι θα κάνετε και σείς, όταν νοιώσετε την γλύκα που έχει η μυστική ένωση με τον Χριστό, όταν νοιώσετε πόσο εύκολο είναι, αλλά και πόσο αληθινό, μυστικά να ενώνεσαι με τον Θεό.

Όταν το δοκιμάσετε, θα με θυμηθείτε. Θα πλημμυρίσει η καρδιά σας από αισθήματα χαράς και θα φωνάξετε και σεις μαζί με το άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο: "Πέστε μου, μάταιοι άνθρωποι, που ζείτε μέσα στην ψευτιά, εάν ξέρετε έναν που έβαλε μέσα στην καρδιά του τον Χριστό, εάν πλέον χρειάζεται κάτι άλλο από ό,τι υπάρχει στον ουρανό και στην γη".

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Αναζητώντας το νόημα της ζωής

Φεύγουν ξαφνικά οι άνθρωποι γύρω μας. Γέροι αλλά και πολλοί νέοι. Έτσι απρόσμενα κι απροσδόκητα, χωρίς  προειδοποίηση καμμία κανουν το μεγάλο ταξίδι. Πεθαίνουν. Εκεί που χτες γελούσαν κι έκαναν όνειρα για το μέλλον, είναι τώρα κάτω απ'το χώμα. Μια λεπτή κλωστή χωρίζει τη ζωή απ' το θάνατο. Αυτό τον μεγάλο άγνωστο.

Πολλές ερωτήσεις ζητούν απαντήσεις. Γιατί άραγε ζούμε; Ποιο το νόημα της ζωής; Τι γίνεται μετά τον θάνατο; Ως άνθρωποι με λογική, συναισθήματα και σκέψη θα έπρεπε αυτά να μας απασχολούν, να είναι η προτεραιότητα μας. Όμως οι πιο πολλοί γλιστρούν. Φοβισμένοι ξεφεύγουν και ουσιαστικά δεν ζουν. Ανέμελα περνά ο βίος τους και ποτέ δεν αναρωτήθηκαν, ποτέ δεν έψαξαν βαθιά γύρω τους αλλά κυρίως μέσα τους για το νόημα.

Γιατί ζω; Γιατί ζεις; Ο άνθρωπος δεν έρχεται στον κόσμο αυτό για να πεθάνει. Οι άνθρωποι που αγαπάς, οι γονείς, τα παιδιά σου, οι φίλοι, ο άντρας και η γυναίκα σου, δεν ήρθαν στην ύπαρξη για να πεθάνουν και να τους χάσεις για πάντα. Κι εσύ δεν ήρθες στον κόσμο αυτό για να φύγεις σε μια στιγμή που δεν την ξέρεις και ν'αφανιστείς. Ποιό το νόημα, αν όλα είναι μάταια; Ποιός ο σκοπός αν ο θάνατος είναι ο άτρωτος νικητής; Γιατί τόσος κόπος,τόσα όνειρα, τόση αγάπη να σπαταληθεί αφου για πάντα θα αφανιστεί;

Φοβόμαστε το θάνατο όσοι δεν αγαπάμε τη ζωή. Την αληθινή ζωή, την αιώνια. Φοβόμαστε τόσο, όσο πιο μακριά είμαστε από τον Θεό. Αυτός που δεν πιστεύει, είναι αναγκασμένος να παραδεχτεί πως ο θάνατος είναι νικητής. Κι αυτό κανείς δεν το αντέχει. Γι'αυτό ψάχνει υποκατάστατα ζωής. Ψάχνει να νιώσει μια χαρά, κάτι που θα θυμίζει ζωή και όχι θάνατο. Ψάχνει και κατασκευάζει ο άνθρωπος ψεύτικους θεούς γιατί δεν πίστεψε ποτέ στον αληθινό. Ψάχνει παρηγοριά στα λεφτά, στα κορμιά, στα ωραία φαγητα. Στις ηδονές, τις επίγειες εξουσίες, στις διακεδασεις, στα ταξίδιακαι στις καριέρες. Πολλές φορές ειδωλοποιεί ανθρωπους, τους λατρεύει, παθιάζεται μαζί τους. Ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, τραγουδιστές. Ακόμα και μέσα από τον άνθρωπο μας ή τα παιδιά μας ζούμε και βιωνουμε μια ζωή φαντασιακή και προσδοκίες δικές μας, γιατί δεν τολμούμε μέσα μας να ψαχτούμε.

Με τον θάνατο όμως τι θα γίνει; Ο θάνατος δεν νικιέται χωρίς τη ζωή. "Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή" μας λέει ο Χριστός, και "ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται" (Ιωάν.11,26). Ποιος πιστεύει στον Χριστό; Όχι με τα λόγια, όχι με τη λογική, αλλά με την αγάπη; Η πίστη είναι χειροπιαστή. Αποδεικνύεται από τα έργα και την προαίρεση μας.

Όποιος πιστεύει στο Θεό, τον επιζητά, τον αναζητά στη ζωή του. Το θέλημά του το υποτάσσει στο δικό Του. Το εγωισμό του τον πατά,κι αυτός γίνεται σκαλοπάτι προς τον Θεό. Όποιος πιστεύει, ζει. Η ψυχή του είναι ζωντανή γιατί είναι συνέχεια ενωμένη μαζί Του. Το νόημα της ζωής είναι να μοιάσεις στο Θεό. Πρότυπο ο Ιησούς Χριστός. Είναι τότε που όλα γίνονται αιώνια. Κανένας θάνατος δεν σε φοβίζει πια. Κανένα τέλος δεν σε τρομάζει πια γιατί κοντά στο Χριστό δεν υπάρχει τέλος, αλλά αιώνια χαρά.

Ξέρει ο πιστός πια καλά πως όπου είναι Χριστός μαζί είναι και ο σταυρός. Οι δυσκολίες, ο πόνος, η αρρώστια. Μα δεν φοβάται, δεν δειλιάζει. Γιατί γνωρίζει πλέον εμπειρικά, από αυτά που μυστικά μέσα στην καρδιά του βιώνει, πως η ζωή νικά το θάνατο και πως μετά το δράμα της Σταύρωσης ακολουθει το θαύμα της Ανάστασης.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 27/6/18

Δες το και εδώ

Προς εκείνους που κρίνουν την αλήθεια από το πλήθος

 Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου -Ἐπιστολὴ 48 (ΜΗ) στὸ τέκνο του Ἀθανάσιο

... Πρόσεχε λοιπόν, ἀδελφέ, τί λέγει ὁ μέγας Βασίλειος σ΄ἐκείνους ποὺ κρίνουν τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ πλῆθος.

«Αὐτὸς ποὺ δὲν τολμᾶ», λέγει, «νὰ δικαιολογήσει τὴ συζήτηση ποὺ γίνεται, οὔτε ἔχει νὰ παρουσιάσει ἀποδείξεις, καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ καταφεύγει στὸ πλῆθος, ὁμολογεῖ τὴν ἥττα του, ἐπειδὴ δὲν ἔχει κανένα ἐφόδιο θάρρους».

Καὶ μετὰ ἀπὸ ἄλλα: «Ἄς μου δείξει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἀλήθειας, ἔστω καὶ ἕνας, καὶ πολὺ σύντομα θὰ πεισθῶ. Ὅμως πλῆθος πολὺ χωρὶς ἀποδείξεις, εἶναι βέβαια ἱκανὸ νὰ ἀπειλήσει, ἀλλὰ νὰ πείσει καθόλου. Οἱ πόσες μυριάδες θὰ μὲ πείσουν νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἡμέρα εἶναι νύχτα, ἢ τὸ χάλκινο νόμισμα νὰ τὸ θεωρήσω χρυσὸ καὶ ἔτσι νὰ δεχθῶ, ἢ νὰ πιστέψω ὁλοφάνερο δηλητήριο, ἀντὶ γιὰ κατάλληλη τροφή;».

Ἔπειτα, ἐξαιτίας γήινων πραγμάτων δὲν θὰ φοβηθοῦμε τοὺς πολλοὺς ποὺ ψεύδονται, καὶ γιὰ χάρη τῶν δογμάτων θὰ ἀκολουθήσω μὲ νεύματα ἀναπόδεικτα, ἐγκαταλείποντας ἐκεῖνα ποὺ παραδόθηκαν ἀπὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ μακρὸ χρόνο μὲ πολλὴ συμφωνία καὶ τὶς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Γραφῶν;

 

Δὲν ἀκούσαμε τὸν Κύριο ποὺ λέγει...

«Πολλοὶ εἶναι οἱ καλεσμένοι, λίγοι ὅμως οἱ ἐκλεκτοί», καὶ ἀλλοῦ πάλι, «Στενὸς καὶ γεμάτος θλίψεις εἶναι ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή, καὶ εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποῦ τὸν βρίσκουν»;

Ποιὸς λοιπὸν λογικὸς δὲν εὔχεται νὰ εἶναι μεταξὺ τῶν λίγων, πού μέσα ἀπὸ τὴ στενὴ πύλη μπαίνουν στὴ σωτηρία, παρὰ μεταξὺ τῶν πολλῶν, οἱ ὁποῖοι μέσω τῆς πλατειᾶς ὁδοῦ σπρώχνονται πρὸς τὴν ἀπώλεια;

Καὶ ποιὸς δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσε, ἂν ζοῦσε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, νὰ βρίσκεται μὲ τὸ μέρος ἐκείνου, ποὺ ἦταν ὁ μόνος ποὺ δεχόταν τοὺς λίθους καὶ ἦταν ὁ περίγελος ὅλων, παρὰ μὲ τοὺς πολλοὺς πού νόμιζαν πως ἔχουν τὴν ἀληθινὴ πίστη ἀπὸ τὴν κακὴ ἐξουσία;

 

Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ προκόβει κατὰ Θεόν, εἶναι προτιμότερος ἀπὸ μυριάδες ποὺ καμαρώνουν μὲ αὐθάδεια. Ὅπως βλέπουμε καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅπου χιλιάδες ἀπὸ τὸν λαὸ ἔπεφταν χτυπημένοι ἀπὸ θεϊκὴ ὀργή, καὶ «Μόνος ὁ Φινεὲς στάθηκε καὶ ἐξευμένισε τὸν Θεό, καὶ κόπασε ἡ καταστροφή». Ἂν ὅμως ἐκεῖνος ἔλεγε, Πῶς νὰ τολμήσω νὰ ζητήσω ἐξιλέωση ὕστερα ἀπὸ τὰ τόσα πού ἔγιναν; Πῶς νὰ καταψηφίσω αὐτοὺς πού ἀποφάσισαν νὰ ζοῦν μὲ τὸν τρόπο αὐτόν; Οὔτε αὐτὸς θὰ ἀρίστευε, οὔτε τὸ κακὸ θὰ σταματοῦσε, οὔτε οἱ ὑπόλοιποι θὰ σώζονταν, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ τοὺς χάριζε τὴν εὔνοιά Του.

 

Εἶναι λοιπὸν καλό, εἶναι καλὸ καὶ ὁ ἕνας νὰ μιλάει μὲ παρρησία καὶ νὰ ἀκυρώνει τὴν ἄδικη ἀπόφαση τῶν πολλῶν. Σὺ ὅμως, ἄν σοῦ ἀρέσει, προτίμησε ἀντὶ τοῦ Νῶε ποὺ σώζεται, τὸ πλῆθος ποὺ πνίγηκε, καὶ ἐμένα ἐπίτρεψέ μοῦ νὰ τρέξω στοὺς λίγους ποὺ εἶναι μέσα στὴν κιβωτό. Ἂν πάλι θέλεις κατάταξε τὸν ἑαυτό σου μαζὶ μὲ τοὺς πολλοὺς στὰ Σόδομα, ἐγὼ ὅμως θὰ συνοδέψω τὸν Λώτ, ἔστω καὶ ἂν μόνος τοῦ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὰ πλήθη ἐπιδιώκοντας τὸ συμφέρον του.

 

Ὡστόσο γιὰ μένα καὶ τὸ πλῆθος εἶναι σεβαστό,ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ ἀποφεύγει τὴν ἐξέταση, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ παρέχει ἀποδειξη·

ὄχι ἐκεῖνο ποὺ ἀμύνεται μὲ κακία, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ διορθώνεται μὲ τρόπο πατρικό·

ὄχι ἐκεῖνο ποὺ χαίρεται μὲ τὴν καινοτομία, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ φυλάγει τὴν πατρικὴ κληρονομία.

Καὶ γιὰ ποιὸ πλῆθος μοῦ μιλᾶς; Αὐτὸ ποὺ πληρώθηκε μὲ κολακεία καὶ δῶρα; Αὐτὸ ποὺ ἐξαπατήθηκε ἀπὸ ἀμάθεια καὶ ἄγνοια; Αὐτὸ ποὺ ἔπεσε ἀπὸ δειλία καὶ φόβο; Αὐτὸ ποῦ προτίμησε τὴν πρόσκαιρη ἀπόλαυση τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή; Αὐτὰ ποὺ πολλοὶ ὁμολόγησαν φανερά.

Μὲ τὸ πλῆθος ἐνισχύεις τὸ ψέμα; Ἔδειξες τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ. Γιατί, ὅσο περισσότεροι βρίσκονται στὸ κακό, τόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ συμφορά.

 

(ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 18Β , σέλ. 243-247)

Πηγή:proskynitis.blogspot.com

Χρειάζεται νὰ μπῆ κανεὶς στὸ νόημα, νὰ αἰσθανθῆ τὸ καλὸ ὡς ἀνάγκη

Ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸν Θεὸ φέρνει τὴν ἀδιαφορία καὶ γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα· φέρνει τὴν ἀποσύνθεση. Ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι μεγάλη ὑπόθεση.

Λατρεύει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεὸ καὶ ὕστερα ἀγαπάει καὶ τοὺς γονεῖς του, τὸ σπίτι του, τοὺς συγγενεῖς του, τὴν δουλειά του, τὸ χωριό του, τὸν νομό του, τὸ κράτος του, τὴν πατρίδα του. Ἕνας ποὺ δὲν ἀγαπάει τὸν Θεό, τὴν οἰκογένειά του, δὲν ἀγαπάει τίποτε· καὶ φυσικὰ δὲν ἀγαπάει οὔτε τὴν πατρίδα του, γιατὶ καὶ ἡ πατρίδα εἶναι μιὰ μεγάλη οἰκογένεια. Θέλω νὰ πῶ, ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶνε. Δὲν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό, καὶ μετὰ οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε χωριὸ οὔτε πατρίδα ὑπολογίζει. Καὶ αὐτὰ εἶναι ποὺ πᾶνε τώρα νὰ διαλύσουν, γι’ αὐτὸ δημιουργοῦν μιὰ κατάσταση ρεμπελιό.

…..

Χρειάζεται νὰ μπῆ κανεὶς στὸ νόημα, νὰ αἰσθανθῆ τὸ καλὸ ὡς ἀνάγκη, ἀλλιῶς εἶναι ἕνα ρέμπελο πράγμα. Ἄντε τώρα νὰ βάλης κάποιον ἀγγαρεία νὰ πάη νὰ πολεμήση! Θὰ κοιτάη νὰ φύγη ἀπὸ ᾿δῶ, νὰ γλυτώση ἀπὸ ᾿κεῖ. Ὅταν καταλάβη ὅμως τί κακὸ θὰ κάνη ὁ ἐχθρός, πάει ἐθελοντὴς μετά.

 

Άγιος Παΐσιος ο Aγιορείτης

Οι λόγοι για την αρετή είναι για λίγους

- Να αποφεύγεις να μιλάς για την αρετή και την ευσέβεια στους πολλούς. Δεν το λέω αυτό από φθόνο, αλλά γιατί κατά την γνώμη μου θα φανείς γελοίος στους ανόητους. Το όμοιο χαίρεται με το όμοιό του. Οι λόγοι για την αρετή και την ευσέβεια έχουν λίγους ακροατές και ίσως εντελώς μετρημένους. Καλύτερα να μην μιλάς, παρεκτός μόνο εκείνα που θέλει ο Θεός για την σωτηρία του ανθρώπου.

 

-Να μην ακολουθούμε την ενάρετη και θεάρεστη διαγωγή για να μας επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά για τη σωτηρία της ψυχής ας προτιμήσομε την ενάρετη ζωή. Γιατί κάθε ημέρα ο θάνατος είναι μπροστά στα μάτια μας και τα ανθρώπινα είναι αβέβαια και σκοτεινά.

 

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Η παραβολή του καθρέφτη

Ρώτησαν έναν σοφό:

– Γιατί οι φτωχοί άνθρωποι είναι πιο καλοί και πιο ειλικρινείς από τους πλουσίους;

– Κοίταξε στο παράθυρο, τι βλέπεις εκεί;

– Βλέπω παιδιά να παίζουν.

– Τώρα κοίταξε στον καθρέφτη και πες μου, τι βλέπεις εκεί;

– Βλέπω μόνο τον εαυτό μου.

– Αυτό είναι! Και το παράθυρο και ο καθρέφτης δεν είναι τίποτα άλλο παρά γυαλί. Αλλά, αν στο γυαλί προσθέσεις λίγο ασήμι, θα βλέπεις μόνο τον εαυτό σου.

 

Σκέψεις από τα Ιεροσόλυμα (Gânduri din Ierusalim) //

http://www.ganduridinierusalim.com/pilda-despre-oglinda/

Πηγή

Καλύτερα να τραγουδάς παρά να παραπονιέσαι!

Οι σκέψεις σου ακτινοβολούν. Ο άλλος λαμβάνει τη διάθεση σου. Κανένας δεν είναι χαρούμενος, κανένας δεν είναι ευχαριστημένος, όταν κουβαλάει μέσα του τη δυστυχία του. Για να αποφύγεις τις άσχημες σκέψεις, καλύτερα να τραγουδάς (ή ακόμα καλύτερα να ψάλλεις), παρά να παραπονιέσαι. Όποιος τραγουδάει, κακό δεν σκέφτεται.

Τα πουλιά ψάλουν συνέχεια εγκώμια στον Κύριο. Ξεκινούν το τραγούδι τους νωρίς, από τις τρεις τα χαράματα και δεν σταματούν πριν τις εννιά. Στις εννιά ησυχάζουν λιγάκι-τότε είναι που βγαίνουν να αναζητήσουν τροφή για τα μικρά τους. Κατόπιν, αρχίζουν και πάλι τους ύμνους. Κανείς δεν τους λέει να υμνούν-απλώς το κάνουν.

Κι εμείς;

Εμείς είμαστε πάντοτε κατσούφιδες και κατηφείς, δεν έχουμε ποτέ διάθεση για τραγούδι ή για οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των πουλιών. Είναι πάντοτε χαρούμενα ενώ εμείς ενοχλούμαστε πάντοτε από κάτι. Τι είναι αυτό που μας ενοχλεί; Τίποτα στην πραγματικότητα…. Έτσι δεν είναι;

Πρέπει να φροντίζουμε να έχουμε χαρούμενη διάθεση και όχι στενάχωρη. Μόνο, αν σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους θα αποκτήσουμε ψυχική γαλήνη.

 

"Πνευματικές Συζητήσεις", Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας

Πηγή

Στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού

Μου λένε μερικοί άνδρες: «Δεν συμφωνώ με την γυναίκα μου· είμαστε αντίθετοι χαρακτήρες. Άλλος χαρακτήρας εκείνη, άλλος εγώ! Πώς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ο Θεός; Δεν θα μπορούσε να οικονομήση μερικές καταστάσεις έτσι, ώστε να ταιριάζουν τα ανδρόγυνα, για να μπορούν να ζουν πνευματικά;».

«Δεν καταλαβαίνετε, τους λέω, ότι μέσα στην διαφορά των χαρακτήρων κρύβεται η αρμονία του Θεού; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες δημιουργούν αρμονία. Αλλοίμονο, αν ήσασταν ίδιοι χαρακτήρες! Σκεφθήτε τί θα γινόταν, αν λ.χ. και οι δύο θυμώνατε εύκολα· θα γκρεμίζατε το σπίτι. Ή, αν και οι δύο ήσασταν ήπιοι χαρακτήρες, θα κοιμόσασταν όρθιοι! Αν ήσασταν τσιγγούνηδες, θα ταιριάζατε μέν, αλλά θα πηγαίνατε και οι δύο στην κόλαση. Αν πάλι ήσασταν απλοχέρηδες, θα μπορούσατε να κρατήσετε σπίτι; Θα το διαλύατε, και τα παιδιά σας θα γύριζαν στους δρόμους. Ένα στραβόξυλο, αν πάρη ένα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους – έτσι δεν είναι; – θα σκοτωθούν όμως σε μια μέρα! Γι᾿ αυτό, τί γίνεται; Οικονομάει ο Θεός ένας καλός να πάρη ένα στραβόξυλο, για να βοηθηθή, γιατί μπορεί να είχε καλή διάθεση, αλλά να μην είχε βοηθηθή από μικρός».

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Δ’ «Οικογενειακή Ζωή»

Ο συνήγορος στην κρίση

Μερικές φορές παίρνω ονόματα από το νεκροταφείο και τα μνημονεύω.  Επιλέγω εκείνα που βλέπω τη μεγαλύτερη αταξία και που όλα μοιάζουν να έχουν ξεχαστεί.  Ξέρεις εκείνους τους τάφους γεμάτους αγριόχορτα και κεριά που έχουν καεί για λίγο, αλλά δεν τους επισκέπτονται για μήνες, μερικές φορές χρόνια, τίποτα δεν φαίνεται να κρατά τη σύνδεση μεταξύ νεκρών και ζωντανών.  Αλλά κανείς δεν πεθαίνει πραγματικά, εκτός ίσως από όταν τον ξεχάσουμε.

 Γιατί κάθε τόσο δίνεις στον καημένο ένα καρβέλι ψωμί και ένα παλτό.  Αλλά και αυτός που δεν αναφέρεται στη Λειτουργία του κλέβουν την τελευταία ευκαιρία για σωτηρία.  Όταν θέλετε να επενδύσετε σε κάτι πραγματικά σημαντικό, μην εστιάζετε στο πώς θα φαίνεται ο τάφος ή η ταφόπλακα.  Είτε θα είναι μάρμαρο ή φοίνικα, έλατο ή φλαμουριά.  Γιατί δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας, ούτε πέτρες ούτε λουλούδια από το λάκκο.

Ας βρεθούν όμως τα ονόματά σας στη προσκομιδή στην πιο φτωχή εκκλησία του κόσμου ή στον καθεδρικό ναό, με την προϋπόθεση ότι εκεί θα τελεστεί η Λειτουργία.  Μπορεί μια μέρα να πεθάνουμε και για λίγο να μας θυμούνται τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά ο καιρός περνάει και ο άνθρωπος δυστυχώς έχει τη λήθη και την αναβλητικότητα στο DNA του.  Αλλά αν τα ονόματά σας παραμείνουν ζωντανά στην πένα ενός ζηλωτού υπηρέτη, και θα σας προσθέσει σε χιλιάδες και χιλιάδες άλλα ονόματα, δεν θα μείνετε ποτέ χωρίς τη δάδα που μας αναπαύει.  Όμως ο άνθρωπος είναι σαν το χορτάρι του χωραφιού, σήμερα ανθίζει και αύριο μαραίνεται και ρίχνεται στη φωτιά.  Δεν πρέπει όμως να λείπει η μνήμη του. 

Αν θέλεις να κάνεις μια καλή πράξη και κανείς δεν μπορεί να σε ανταποδώσει εδώ, όταν φτάσεις σε ένα νεκροταφείο πάρε τα ονόματα από τον πιο απεριποίητο τάφο, τοποθέτησέ τα με τους συγγενείς σου και θα κερδίσεις παράκληση την ημέρα της κρίσης, τι θα συμβεί να μετατραπεί στον πιο σκληρό συνήγορο σας.  Μόνο η αγάπη δεν χάνεται και αυτό παίρνουμε μαζί μας πέρα, τίποτα άλλο.

 

 Π.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΛΟΝΓΚΟΥ

Πηγή

Αξία έχει η υγεία της ψυχής

Είναι καθημερινή διαπίστωση πως στο άκουσμα του θανάτου κάποιου συγγενή, γνωστού ή φίλου, η πρώτη μας αντίδραση είναι να ρωτήσουμε την ηλικία του. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση μιας ανίατης ασθένειας.

-Πόσο χρονών ήταν/είναι;

Και συνήθως ακολουθούν...

-Τουλαχιστον έζησε τη ζωή του, πάντρεψε τα παιδιά του.

- Τουλάχιστον δεν πόνεσε, δεν πονάει, δεν υποφέρει παρά την αρρώστια του.

- Υγεία πάνω από όλα φίλε μου.

Και μετά σιωπή. Και μετά αμηχανία. Τρομάζουμε μπροστά στον θάνατο και δεν το παραδεχόμαστε ανοιχτά. Χρυσώνουμε το χάπι και η μόνη παρηγοριά μας είναι τα πολλά χρόνια και η απουσία του πόνου.

Το πρόβλημα μας το μεγάλο είναι που εξορίσαμε τον Θεό από τη ζωή μας, από την καρδιά μας. Γι' αυτό ο φόβος, γι' αυτό η απουσία πίστης και ελπίδας. Ο Χριστός σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε για εμάς και εμείς ζούμε ακόμα μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι του θανάτου.

Οι άγιοι, οι άνθρωποι του φωτός, οι φορείς της χάριτος κάθε εποχής έρχονται να μας διαψεύσουν. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο αγιασμένος γέροντας της εποχής μας ο ιερομόναχος Ευσεβίος Γιαννακάκης:"Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της ψυχής".

Σημασία έχει η υγεία της ψυχής, όχι η υγεία του σώματος, ούτε αν θα ζήσουμε  πενήντα ή εκατό χρόνια. Για να το αισθανθούμε όμως αυτό, για να το νιώσουμε, για να γίνει πεποίθηση και βίωμα μας θα πρέπει να επιστρέψουμε, να μετανοήσουμε, να παραδεχτούμε τη μηδαμινότητα μας, τη φθαρτότητα μας, τη θνητότητα μας και να ζητήσουμε το έλεος Του.

Και τότε είναι που ο θάνατος νικιέται οριστικά , ο χρόνος χάνεται μέσα στην αιωνιότητα, ο πόνος μετατρέπεται σε ευλογία, και ο Σταυρός δρόμος για την Ανάσταση.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

Δεν κρίνει ο Θεός το χριστιανό που αμαρτάνει, αλλά γιατί δεν μετανοεί

Συνήθιζα να τον επισκέπτομαι συχνά. Μια μέρα λοιπόν, όταν πήγα, τον βρήκα να διαβάζει. Χάρηκε, όπως πάντα, που με είδε. Σηκώθηκε, με ασπάσθηκε κι έκανε να ξαναπιάσει το βιβλίο. Εγώ όμως είχα πάει εκεί για ν’ ακούσω λόγο ψυχωφελή απ’ το στόμα του. Γι΄ αυτό τον παρακάλεσα να διακόψει τη μελέτη του κα να μου μιλήσει για τη μετάνοια.

Χωρίς να πολυσκεφτεί, μου λέει:

–Πίστεψέ με, αδελφέ, ότι ο αγαθός Θεός μας δεν θα κρίνει το χριστιανό επειδή αμάρτησε.

Ξαφνιάστηκα. Μ’ όλο μου το σεβασμό απέναντί του, τόλμησα ν’ αντιδράσω.

-Δηλαδή, καταπώς λές, οι αμαρτωλοί δεν θα κριθούν; Μ’ άλλα λόγια, δεν υπάρχει κρίση;

Χαμογέλασε αινιγματικά.

-Υπάρχει και παραϋπάρχει!

-Τότε ποιός θα κριθεί;

-Άκου, παιδί μου, να σου το εξηγήσω: Δεν κρίνει ο Θεός το χριστιανό που αμαρτάνει, αλλά γιατί δεν μετανοεί. Τον ν’ αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί, είναι ανθρώπινο. Το να μη μετανοεί, όμως, είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του. Γι’ αυτό λοιπόν, παιδί μου, θα κριθούμε: Γιατί δεν ζούμε συνεχώς μέσα στη μετάνοια.

 

Από το βιβλίο « Ένας Ασκητής Επίσκοπος, Όσιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής»

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σʹ αυτήν την κόλαση του κόσμου. Νιώθουν οι περισσότεροι μία μεγάλη εγκατάλειψη, μία αδιαφορία – ιδίως τώρα – από παντού. Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε: «Ο πνιγμένος απʹ τα μαλλιά του πιάνεται». Αυτό δείχνει ότι ο πνιγμένος ζητάει από κάπου να πιασθή, να σωθή. Βλέπεις, το καράβι βουλιάζει και ο άλλος πάει να πιασθή από το κατάρτι. Μά, αφού το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξη, δεν σκέφτεται ότι και το κατάρτι θα βουλιάξη. Πιάνεται από το κατάρτι και βουλιάζει πιο γρήγορα! Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι ζητούν κάπου να ακουμπήσουν, από κάπου να πιασθούν. Και αν δεν έχουν πίστη να ακουμπήσουν σʹ αυτήν, αν δεν εμπιστευθούν στον Θεό, ώστε να εγκαταλείψουν τελείως τον εαυτό τους σʹ Αυτόν, θα βασανίζωνται. Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στον Θεό!

 

Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

Το σβηστήρι του Θεού: Εξομολόγηση

Στην ζωή μας κάναμε πολλά λάθη. Κάναμε λάθη όταν ήμασταν παιδιά, όταν γίναμε έφηβοι και νέοι, αλλά πολύ περισσότερο κάναμε λάθη και αργότερα όταν γίναμε γονείς. Η ζωή μας είναι γεμάτη λάθη. Πολλά απ αυτά ήταν ανώδυνα, αλλά και πολλά απ αυτά είχαν μεγάλες συνέπειες στη ζωή μας.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά τα λάθη πού κάναμε. Κάναμε λάθη απέναντι στο Θεό, οι περισσότεροι αποκοπήκαμε και γυρίσαμε τις πλάτες σ Αυτόν, νομίσαμε πώς μακριά Του θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Κυνηγήσαμε τη χαρά και τη ευτυχία στις ηδονές, στη σάρκα, στον κόσμο. Χαράξαμε μία ζωή υλιστική, με γλέντια, διασκεδάσεις, τζόγο και εύκολη ζωή, ρουφήσαμε την αμαρτία μέχρι τελευταίας σταγόνας. Δοκιμάσαμε τα πάντα, και όμως η πίκρα είναι απλωμένη στη ζωή μας, το κενό πού υπάρχει μέσα μας αυξάνει καθημερινά. Νομίζουμε πώς αυτή είναι η μοίρα μας και το τέλος μας.

Αλλά μέσα σ αυτό το πυκνό σκοτάδι ένα φώς λάμπει, δεν το προσέξαμε, δεν το είδαμε. Είναι ο αστέρας πού οδήγησε τους μάγους στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Αυτό το αστέρι εξακολουθεί να οδηγή τους οδοιπόρους της ζωής σε εκείνον, στον έναν στο μοναδικό, στον Ιησού Χριστό.

Αδελφέ μου, σκέψου για λίγο, μην απογοητεύεσαι, μην απελπίζεσαι, υπάρχει σωτηρία, υπάρχει Σωτήρας. Ο Κύριος της αγάπης ο Ιησούς Χριστός απέθανε για σένα, έχυσε το αίμα Του στο Σταυρό για να σου χαρίση σωτηρία, λύτρωσι, ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας. Ίσως δεν γνώρισες, δεν ενδιαφέρθηκες γι Αυτόν· Αυτός σε αγαπά, σε αναζητά, θέλει να σε σώση.

Γνωρίζεις ότι ο Κύριος έβαλε ένα σβηστήρι μέσα στην Εκκλησία Του, πού μπορεί να σβήση όλο το παρελθόν σου, ώστε να μπορέσης ν ανοίξης μία καινούρια σελίδα στη ζωή σου. Το σβηστήρι αυτό είναι η μετάνοια, είναι η εξομολόγησι, είναι το λουτρό της ψυχής. Εάν θέλης ν αλλάξη η ζωή σου, εάν θέλης να νοιώσης χαρά και ειρήνη, πάρε την απόφασι ν αλλάξης ζωή και πορεία.

Η ζωή πού κάνεις θα σε οδηγήση σε ένα θάνατο αιώνιο· η αγάπη του Θεού σε καλεί, θέλει να σε σώση. Αυτό πού διαβάζεις αυτή την ώρα είναι η φωνή του Θεού· μή κλείσης την καρδιά σου στη φωνή Του, έλα κοντά Του, πήγαινε να βρής ένα πνευματικό, άνοιξε την καρδιά σου στο Θεό, πές τα λάθη της ζωής σου με ειλικρίνεια, με ταπείνωση, με αληθινή μετάνοια, και ο Θεός θα σε σώση, θα σε αλλάξη, θα σε καταστήση παιδί δικό του, θα σου χαρίση το Πνεύμα Του το Άγιον, θα γίνης νέος άνθρωπος, καινή κτίσι, πολίτης του ουρανού.

 

Από: simeiakairwn.wordpress.com

Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος;

-Για να βλέπει τα έργα του Θεού και μέσω αυτών να γνωρίσει το Θεό και να Τον δοξάσει που τα δημιούργησε για χάρη του ανθρώπου. Ο νους που ελκύει την αγάπη του Θεού, είναι ένα αόρατο αγαθό που το χαρίζει ο Θεός στους άξιους για την διαγωγή τους που την κυβερνά η χρηστότητα.

 

-Αν αμφιβάλλεις ότι κάθε τι που κάνομε το βλέπει ο Θεός, τότε παρατήρησε ότι εσύ που είσαι άνθρωπος και φτιαγμένος από χώμα, μπορείς σε μια στιγμή να σκέφτεσαι και να συλλογίζεσαι πολλούς και διάφορους τόπους συγχρόνως. Πόσο μάλλον ο Θεός που βλέπει τα πάντα σαν ένα σπόρο σιναπιού, που δίνει ζωή στα πάντα και τα τρέφει όπως Εκείνος θέλει;

 

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Εκείνος γνωρίζει το νόημα και το σκοπό των βασάνων μας

Αν υποφέρουμε σ΄αυτή τη ζωή, Εκείνος γνωρίζει το νόημα και το σκοπό των βασάνων μας.Αν μας έκανε λεπρούς η αμαρτία ο λόγος Του είναι ισχυρότερος από τη λέπρα, είτε σωματική είναι αυτή είτε πνευματική. Την ώρα που πνιγόμαστε,το σωστικό χέρι Του είναι κοντά μας. Την ώρα που πεθαίνουμε, μας περιμένει στην άλλη πλευρά του τάφου.

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΙΒ΄ Λουκά, Η θεραπεία των δέκα λεπρών

Για να μη λυπούμαστε όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα

"Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα." (Ά Θεσσ. 4,13-14)

Σε κάθε εξόδιο ακολουθία, σε κάθε κηδεία ο απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει την πίστη μας, ώστε να μη λυπούμαστε υπερβολικά όπως αυτούς που δεν έχουν ελπίδα. Αυτούς τους άπιστους, τους ανθρώπους του κόσμου τούτου που έχουν ριζώσει σ' αυτήν εδώ τη γη και η καρδιά τους είναι πωρωμένη και ο νους τους τυφλωμένος. Αυτούς τους απαρηγόρητους και βαρύτατα θλιμμένους που κοιτούν τον θάνατο ως το οριστικό τέλος. Του ανθρώπου που κηδεύουν αλλά και μελλοντικά το δικό τους.

Και είναι τέτοια η απελπισία τους που παρόλο που κοιτούν δεν βλέπουν, παρόλο που έχουν αυτιά δεν ακούνε, παρόλο που είναι προορισμένοι για τον παράδεισο αυτοκαταδικάζονται στην κόλαση.

Στο  γοερό κλάμα τους, στον αδιέξοδο δρόμο τους, στον απεγνωσμένο εώς θανάτου οδυρμό τους, ο αληθινός χριστιανός απαντά με μια εγκάρδια χαρά, με μια γεμάτη αγάπη και πίστη αγκαλιά, με μια προσδοκία ουράνιας ευφροσύνης, μ' ένα δάκρυ που πίσω του όμως, κρύβει την Ανάσταση.

Κι όλα αυτά γιατί το νιώθει,  γιατί το αισθάνεται, γιατί μυστικά μέσα στη ψυχή του ήδη το γεύεται πως: "Οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται". (Ά Θεσσ. 4,16)

Χριστός Ανέστη αδελφοί μου!

Χριστός Ανέστη!

© Αλέξης Αλεξάνδρου

* Φωτογραφία, Πλάτρες Δεκέμβριος 2022, από προσωπική συλλογή

Τα πραγματικά φάρμακα σε καιρούς δύσκολους

Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές βοηθά το να κάνεις έναν περίπατο στο δάσος και να δεις πώς οι σκίουροι πηδούν από κλαδί σε κλαδί και τα πουλάκια δοξολογούν τον Κύριο. Μόνο ο ταλαίπωρος άνθρωπος στεναχωρείται και λυπάται. Ακόμη, ωφέλιμο θα ήταν να συζητά κανείς με κάποιον. Τα πραγματικά φάρμακα όμως είναι η υπομονή, η προσευχή και ο χρόνος.

 

Στάρετς Ιωάννης Αλεξέγιεφ, Πνευματικός Ι.Μονής Βάλαμο.

"Αυτούς που φαίνονται ή που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου.."

Το να γνωρίζεις την πονηριά κάποιου ανθρώπου είναι μία γνώσις που δεν σε βοηθάει. Πρώτον σου διασαλεύει την λογική, διότι αναρωτιέσαι: Όλοι τέτοιοι είναι;

Δεν Υπάρχει Κανείς καλός; Αυτό βγαίνει σαν φυσικό συμπέρασμα, στην ουσία όμως είναι ένας παραλογισμός. Διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι "μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω"; Αν ο Χριστός είναι ο μείζων, σημαίνει ότι ο Χριστός έχει περισσότερους και ότι ο Χριστός νικά. Αλλά εάν φαίνεται στενή πύλη, αυτό σημαίνει ότι εμείς τους βλέπουμε όλους ως αμαρτωλός.

Εδώ ακριβώς έγκειται η δύναμις του Θεού. Αυτούς που φαίνονται η που είναι αμαρτωλοί, τους κάνει ο Χριστός ανθρώπους του παραδείσου. Τον ένα με την μετάνοια, τον άλλο με την αγάπη, τον τρίτο με την αρρώστια, τον τέταρτο με τη διάλυση της οικογενείας του, τους κάνει όλους δικούς του. Και εγώ παραμένω στον παραλογισμό μου ότι όλοι είναι αμαρτωλοί!

Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, τότε με ποιους γεμίζει η βασιλεία των ουρανών; με αυτούς γεμίζει. Μας εξαπάτησε ο πονηρός,  διέστρεψε το είναι μας.

Έρχεται όμως η δύναμις του Θεού, μας αλλοιώνει, μας δίνει "καρδίαν καινήν και πνεύμα καινόν,"  και "ιδού τα πάντα ποιεί καινά". "Ουρανούς καινούς ποιεί," και δεν θα μπορέσει να κάνει καινή την δική μου ζωή;

 

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

(Ερμηνεία στον Αββά Ησαΐα)

 

Πηγή

Εμείς βάζουμε την υπομονή και ο Θεός τη σωτηρία

«Υπομονής έχετε χρείαν» (Εβρ. 10:36). Η σοφή συμβουλή δεν είναι δική μου, αλλά του αποστόλου Παύλου. Να υπομείνετε, λοιπόν. Με την υπομονή κερδίζεται η σωτηρία της ψυχής, ή μάλλον αγοράζεται σαν ακριβό εμπόρευμα.

Υπομονή! Υπομονή και γενναιοψυχία! Πιστέψτε πως όλα από το Θεό προέρχονται και όλα για το καλό σας παραχωρούνται, έστω κι αν δεν μπορείτε να το δείτε καθαρά. Άλλωστε, η πίστη χρειάζεται σ’ εκείνα που δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε. Τα ορατά και κατανοητά δεν απαιτούν πίστη. Γι΄ αυτό λέει ο απόστολος: «Έστι πίστις… πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ, 11:1).

Ο Κύριος ας σας ελεήσει και ας σας ανακουφίσει, όπως Εκείνος ξέρει, με τις πρεσβείες της πολυεύσπλαχνης Παναγίας Μητέρας Του και του ακοίμητου φύλακα αγγέλου σας. Να σκέφτεστε όσους υποφέρουν, όσους καταδιώκονται, όσους βασανίζονται, όσους καταπιέζονται… και να παίρνετε κουράγιο από την υπομονή τους.

Η υπέρβαση της δυσκολίας τί σημαίνει; Ότι υπομένετε. Υπομένοντας, φυσικά, πονάτε. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

....

Πάνω απ’ όλα ασκηθείτε στην αγάπη. Το αίσθημα της αγάπης ας κυριαρχεί στην καρδιά σας. Τα έργα της αγάπης ας κυριαρχούν στη ζωή σας. Αγάπη να νιώθετε για όλους και να δείχνετε σε όλους, ακόμα κι εκείνους που σας πικραίνουν.

Να λέτε: Δόξα τω Θεω για όλα! Δόξα τω Θεώ, που μου στέλνει κάτι για να υπομένω! Δόξα τω Θεώ, που μου δίνει μια ακόμα ευκαιρία για να μπω στη βασι­λεία Του, τη βασιλεία που ανήκει σ’ όσους υπομείνουν ως το τέλος: «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» (Ματθ, 24:13).

 Εμείς βάζουμε την υπομονή. Και ο Θεός τη σωτηρία.

 

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος