Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική ατμόσφαιρα. Εμποδίζεις το Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.
Άγιος
Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
Ένας Ερημίτης που βασανιζόταν συχνά από τον δαίμονα της ακηδίας, έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που εκείνος του ψιθύριζε να κατεβαίνει στην πολιτεία και να συναναστρέφεται τους ανθρώπους:
-Γιατί
χάνεις την υπομονή σου, άθλιε, και ζητάς να τρέχεις άσκοπα εδώ κι εκεί; Αρκεί
που δεν είσαι ικανός για τίποτα, τουλάχιστον
δόξαζε τον Θεό που μένοντας εδώ δεν σκανδαλίζεις και δε στενοχωρείς τους
συνανθρώπους σου. Ούτε συ θλίβεσαι και σκανδαλίζεσαι απ' αυτούς. Αναλογίσου τα κακά από τα οποία σ' έχει προφυλαγμένο η
αγαθότητα του Θεού. Δεν αργολογείς, δεν έρχονται στ' αυτιά σου ανώφελες
κουβέντες, τα μάτια σου δε βλέπουν βλαβερές εικόνες. Ένα κακό σε πολεμά,
η ακηδία. Αλλ' ο Κύριός σου είναι
Παντοδύναμος και θα σε λυτρώσει από την αδυναμία σου και δε θα επιτρέψει
ποτέ να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από τη δύναμή σου.
Μ' αυτά τα
λόγια ο Ερημίτης δίδασκε τον εαυτό του κι αντιστεκόταν με πείσμα στις επιθέσεις
του εχθρού, έως ότου ο Θεός βλέποντας την υπομονή του τον απάλλαξε εντελώς από
την ακηδία.
Από το
Γεροντικό
Εδώ στη γη τίποτε δεν μπορεί να μας δώσει την εσωτερική ειρήνη. Διότι ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, ούτε οι τιμές, ούτε οι θέσεις, ούτε η οικογένεια, ούτε οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να μας δώσουν ακλόνητη εσωτερική ειρήνη. Ένας μόνον είναι ο χορηγός της ζωής, της ειρήνης και της χαράς - ο Θεός.
γέροντας
Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
π.
Ανανίας Κουστένης
«Οι άνθρωποι κουράστηκαν με όλων τα
καμώματα και προσωπικά ο καθένας με τα δικά του. Γιατί μας κουράζει το κακό,
μας κουράζει ο κακός, μας κουράζει η ανομία.
Και φτάνουμε
στο σημείο που είχε φτάσει κάποια φορά και ο Προφητάναξ Δαυίδ και έλεγε:
Ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου
Δεν θέλω
ούτε να παρηγορηθώ, με τίποτε, με τίποτε !!!
Και πολλοί συνάνθρωποι μας τι λένε;
Θέλω το
βράδυ που κατεβάζω τα σκουπίδια να αφήσω τον εαυτό μου με τα σκουπίδια να
τελειώνω….
Τα έχετε ακούσει, τα έχω ακούσει, όλοι τα λένε.
Γι αυτό
ακριβώς, Όπου επλεόνασε η αμαρτία
υπερπερίσευσε η Χάρις.
Ο αιώνας
αυτός, είναι ο αιώνας του Θεού!!!
Ο αιώνας της Εκκλησίας!!!
Ο αιώνας της μετανοίας!!!
Ο αιώνας της προκλητικής Αγάπης Του Θεού!!!
Ο αιώνας της επιστροφής των άσωτων και παραστρατημένων στον Μεγάλο μας
Πατέρα. Στην Αγία μας Εκκλησία που είναι η αγκαλιά Του Χριστού!!!
Όλοι μία
αγκαλιά θέλουμε, όλοι μία αγκαλιά γυρεύουμε, λοιπόν αυτή η αγκαλιά είναι
του Χριστού.
Ο οποίος
την στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας και στα αδιέξοδα περιμένει.
Και τότε
απελπισμένοι από όλους και από όλα και από τον εγωιστή εαυτό μας πέφτουμε στην
αγκαλιά Του Θεού, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι, άνευ όρων και ορίων και
παραδινόμαστε στην αγάπη Του Θεού και αυτό είναι θαύμα!!!
Δεν αφήνει τον κόσμο Του ο Θεός, δεν αφήνει ο Χριστός, μας έχει
πληρώσει με το Αίμα Του και τη ζωή Του και του λείπουμε.»
Αναδημοσίευση από: https://simeiakairwn.wordpress.com
Ο άνθρωπος καλείται πάντοτε να κάνει την ίδια επιλογή: να διαλέξει την τελειότητα σ΄ αυτόν τον κόσμο ή την τελειότητα στον άλλο κόσμο. Ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για να μπορεί να ζει χωρίς ελπίδα για κάποιου είδους τελειότητα. Για τον μοντέρνο άνθρωπο η επιλογή είναι μία: η ορθολογιστική ουτοπία ή ο Θεός.
Από το βιβλίο π.
Σεραφείμ Ρόουζ «Η ζωή και τα
έργα του» Τόμος Α΄
Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, να το σκεπάζουμε και όχι να το διαπομπεύουμε. Δεν είναι σωστό να γίνωνται γνωστά τα ηθικά παραπτώματα. Ας υποθέσουμε ότι στον δρόμο υπάρχει μια ακαθαρσία. Ένας συνετός άνθρωπος, αν περάση από εκεί, θα πάρη μια πλάκα και θα την σκεπάση, για να μην προξενή αηδία. Ένας ασύνετος όμως, αντί να την σκεπάση, μπορεί να αρχίση να την ανακατεύη και να σκορπίση περισσότερο την δυσωδία της. Έτσι, και όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τις αμαρτίες των άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό.
Το «ειπέ
τη Εκκλησία» δεν έχει την έννοια ότι πρέπει όλα να γίνωνται γνωστά, γιατί σήμερα
δεν είναι όλοι Εκκλησία. Εκκλησία είναι οι πιστοί που ζουν όπως θέλει ο Χριστός
και όχι οι άλλοι που πολεμούν την Εκκλησία. Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού
που η εξομολόγηση γινόταν μπροστά σε όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τότε είχε αυτό
το νόημα το «ειπέ τη Εκκλησία». Ενώ στην εποχή μας που σπάνια βρίσκεται
οικογένεια να έχη τον ίδιο Πνευματικό, ας μη μας ξεγελάη ο «έξω από εδώ» με το
«ειπέ τη Εκκλησία», γιατί, όταν
δημοσιοποιούμε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωμα, το κοινοποιούμε στους πολεμίους της
Εκκλησίας και τους δίνουμε αφορμή να αρχίσουν τον πόλεμο εναντίον της, οπότε κλονίζεται η πίστη των αδυνάτων ψυχών.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ,ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
Οι άνθρωποι που δεν εκκλησιάζονται, αλλά υποστηρίζουν ότι πιστεύουν και ότι αγαπούν τον Χριστό, μοιάζουν με εκείνους που λένε, ότι αγαπάνε κάποιον άνθρωπο, αλλά δεν τον επισκέπτονται ποτέ στο σπίτι του. Πολλοί νομίζουν ότι όσοι εκκλησιάζονται θα πρέπει να είναι άγιοι. Ξεχνούν οι άνθρωποι, ότι η Εκκλησία είναι νοσοκομείο που περιθάλπει ψυχές ανθρώπων και οι εκκλησιαζόμενοι είναι άρρωστοι, άλλοι βαριά και άλλοι ελαφριά.
Και επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν ορθή γνώμη
περί της Εκκλησίας για το τι θα συναντήσουν εκεί μέσα, τους κρατάει ο σατανάς
έξω από την Εκκλησία. Με το πρόσχημα ότι είναι πολύ καλύτεροι από πολλούς που
εκκλησιάζονται. Τί κρίμα όμως, γιατί αυτός ο εφησυχασμός είναι εκ του πονηρού
και τους κρατάει δέσμιους στην πλάνη τους.
Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας