Aγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος: Ο προδότης Ιούδας

(Στον σιδερά Ραντοσάββα Ι., για τον προδότη Ιούδα)

Ρωτάς: «Θα συγχωρηθή άραγε στον Ιούδα η αμαρτία της προδοσίας του Διδασκάλου και Κυρίου του Ιησού Χριστού;».

Δε γνωρίζω για ποιο λόγο σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Για μας δεν αποτελεί τη μεγαλύτερη μέριμνα αυτό, το να μην προδώσουμε εμείς το Χριστό με τις ανομίες μας; Και ακόμα πιο σημαντικό· πως να σώσουμε τις ψυχές μας; Γιατί δες, το ρολόι της ζωής μας μετράει γοργά τις μέρες και τις ώρες υπενθυμίζοντάς μας την επικείμενη έξοδο από τούτο τον κόσμο. Όλοι εμείς θα βρεθούμε ενώπιον του αιωνίου Κριτού, ο Οποίος θα εκφέρει την δίκαιη Κρίση Του για όλα εκείνα που πράξαμε στη ζωή μας, ενώπιον όλων των ουρανίων ανθρώπων.

Όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν σε δίκη, σκέφτεται ο καθένας τα δικά του αμαρτήματα και τις αδικίες και το πως θα δικαιολογήσει τον εαυτό του ενώπιον του δικαστού. Κανείς δεν έχει το χρόνο και την επιθυμία να σκεφτεί για τις αμαρτίες των άλλων, μήτε και να μπει στα μυστικά του νου του δικαστή που θα κρίνει.

Ποιος γνωρίζει το πως θα κρίνει ο αιώνιος Κριτής εμένα και εσένα; Σίγουρο είναι μονάχα ένα, ότι θα μας κρίνει κατά το δίκαιο και όχι άδικα, ενώ εμείς θα θέλαμε περισσότερο να μας κρίνει όχι κατά το δίκαιο αλλά με έλεος. Μάταια όμως. Εκείνος υποσχέθηκε να κρίνει κατά δικαιοσύνην. Γι’ αυτό μας καταλαμβάνει φόβος και τρόμος. Γι’ αυτό και εγώ, δεν επιθυμώ ούτε για σένα, ούτε για μένα και για κανένα στον κόσμο, να βρεθεί σε κείνη την πλευρά που θα βρίσκεται ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Επειδή ο Ιούδας, είναι προδότης. Είναι προδότης και του Θεού και των ανθρώπων και του ίδιου του εαυτού του. Πρόδωσε το Χριστό, τους Αποστόλους, τον εαυτό του τον ίδιο ως άνθρωπο. Πρόδωσε το Χριστό και τους Αποστόλους στους Ιουδαίους και τον εαυτό του στο διάβολο. Γιατί είναι γραμμένο: τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς όλο το βάθος του κακού που κατέλαβε τον Ιούδα. Ήταν άπιστος και αχόρταγος, κλέφτης και φιλάργυρος, φίλαυτος και προδότης -τέλος, απελπισμένος και αυτόχειρας.

Ο Υιός του Θεού πολλές φορές τον προειδοποίησε να αφήσει τον κακό του δρόμο αλλά εκείνος έμεινε αμετανόητος. Ο Υιός του Θεού, έδειχνε απέναντί του, την ίδια φροντίδα και αγάπη καθώς και στους υπόλοιπους μαθητές αλλά εκείνος στην αγάπη απαντούσε με μίσος.

Ο Υιός του Θεού, γονάτισε και του έπλυνε τα πόδια, λίγο πριν την προδοσία και από το χέρι Του, του πρόσφερε τεμάχιο άρτου βουτηγμένο στο άλας. Με ψωμί και αλάτι, εμείς υποδεχόμαστε τους υψηλούς καλεσμένους. Ο πράος και ταπεινός Κύριος θέλησε να ανυψώσει την αξιοπρέπεια του Ιούδα, γι’ αυτό του προσέφερε άρτο και άλας. Τον χαιρέτησε με άρτο και άλας ακριβώς πριν την προδοσία.

Ο Ιούδας, πήρε με το χέρι του το ψωμί και το αλάτι από το χέρι του Υιού του Θεού, τα πήρε με το χέρι μα τα απέρριψε στην καρδιά του με περιφρόνηση. Ο θνητός άνθρωπος, απέρριψε την αγάπη του Αθανάτου! Γι’ αυτό ο Θεός τον απέρριψε πλήρως, και μετά το ψωμίον τότε εισήλθεν εις εκείνον ο σατανάς (Ίω. 13, 27). Από εκείνη τη στιγμή ο Ιούδας, πρώην μαθητής του Ιησού Χριστού και πρώην άνθρωπος, διεγράφη από τον κατάλογο των ανθρώπων και καταγράφηκε στις τάξεις των πνευμάτων της κολάσεως.

Εσύ τώρα, πειράζεις το Θεό και ρωτάς αν ο Θεός θελήσει να συγχωρήσει τα πνεύματα της κολάσεως και να τα σώσει. Δοκιμάζεις την ευσπλαχνία του Θεού καθώς έκαναν και οι Εβραίοι δοκιμάζοντας τη δύναμη του Θεού στο Γολγοθά, λέγοντας: ει υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού (Μτ. 27, 40). Για το πείραγμά τους αυτό οι Εβραίοι, έλαβαν άξια πληρωμή σε τούτο τον κόσμο. Φυλάξου λοιπόν και εσύ για να μη λάβης την αμοιβή των ομοφρονούντων με τον Ιούδα.

Δεν είναι αλήθεια ότι ο Ιούδας ήταν προορισμένος από Θεού, να γίνει προδότης όπως νομίζεις εσύ. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί ο Υιός του Θεού κόπιασε τόσο για να τον αποτρέψει από την κακή του πράξη;

Για ποιο λόγο, πριν απ’ όλα, τον προσέλαβε ως μαθητή Του και τον κράτησε δίπλα Του για τρία χρόνια; Γιατί να ταπεινωθεί μπροστά του και να του πλύνει τα πόδια; Γιατί με τα ίδια τα Άγια χέρια Του να του δώσει το ψωμί και το αλάτι; Διαβάζοντας μέσα στην ψυχή του Ιούδα τις κακές προθέσεις του, ο Κύριος έκανε όλα αυτά για να τον σώσει από την αιώνια απώλεια.

Και αν έχει πάλι ειπωθεί ότι οι σκανδαλοποιοί θα πρέπει να έρθουν, είναι επίσης ειρημένο και τούτο σαν αυστηρή προειδοποίηση: ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται (Μτ. 18, 7).

Σκανδαλοποιός είναι ο ίδιος ο σατανάς και σαν τέτοιος, πρέπει να επιτελέσει το έργο του. Γι’ αυτό, ανάγκη γαρ εστίν ελθείν τα σκάνδαλα (Μτ. 18, 7), δι’ εκείνου και από εκείνον. Αλίμονο όμως στον άνθρωπο που θα παραδοθεί στο σατανά και θα γίνει όργανό του. Αλίμονο σε εκείνον που αντίθετα στην αγάπη του Θεού, θα δείξει την αγάπη του στον αντίπαλο του Θεού.

Να προσεύχεσαι στο Θεό, να σε φυλάγει από τον Σκανδαλοποιό που σκανδάλισε τον Ιούδα και τους Ιουδαίους και να μη γίνης ποτέ υπηρέτης και όργανο του σκανδαλισμού του.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς επισκόπου Αχρίδος, Εμπνευσμένα Κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη» 1956

Πηγή

Τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς - Κόντογλου Φώτης

Κύριε, ἡ γυναῖκα ποὺ ἔπεσε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες,

σὰν ἔνοιωσε τὴ θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα

καὶ σὲ ἄλειψε μὲ μυρουδικὰ πρὶν ἀπὸ τὸν ἐνταφιασμό σου

κι ἔλεγε ὀδυρόμενη: Ἀλλοίμονο σὲ μένα, γιατί μέσα μου εἶναι νύχτα κατασκότεινη

καὶ δίχως φεγγάρι, ἡ μανία τῆς ἀσωτίας κι ὁ ἔρωτας τῆς ἁμαρτίας.

Δέξου ἀπὸ μένα τὶς πηγὲς τῶν δακρύων,

ἐσὺ ποὺ μεταλλάζεις μὲ τὰ σύννεφα τὸ νερὸ τῆς θάλασσας.

Λύγισε στ’ ἀναστενάγματα τῆς καρδιᾶς μου,

ἐσὺ ποὺ ἔγειρες τὸν οὐρανὸ καὶ κατέβηκες στὴ γῆς.

Θὰ καταφιλήσω τὰ ἄχραντα ποδάρια σου,

καὶ θὰ τὰ σφουγγίσω πάλι μὲ τὰ πλοκάμια τῆς κεφαλῆς μου•

αὐτὰ τὰ ποδάρια, ποὺ σὰν ἡ Εὔα κατὰ τὸ δειλινό,

τ’ ἄκουσε νὰ περπατάνε, ἀπὸ τὸ φόβο της κρύφτηκε.

Τῶν ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ τῶν κριμάτων σου τὴν ἄβυσσο,

ποιός μπορεῖ νὰ τὰ ἐξιχνιάσει, ψυχοσώστη Σωτῆρα μου;

Μὴν καταφρονέσεις τὴ δούλη σου, ἐσὺ ποὺ ἔχεις τ’ ἀμέτρητο ἔλεος.

 

(Τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς στὴ δημοτικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὸν Φώτη Κόντογλου)

 

Πηγή: https://agiazoni.gr

– Γέροντα, πώς μπορεί να ζήσει κανείς πνευματικά τις γιορτές;

– Γέροντα, πώς μπορεί να ζήση κανείς πνευματικά τις γιορτές;

– Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτώμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή.

Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί. Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;

Πρέπει να έρθη το Πάσχα με το αρνί, για να καταλάβω το «Χριστός ανέστη» σαν τους κοσμικούς; Ο Χριστός τι είπε; «Έτοιμοι γίνεσθε» είπε. Δεν είπε, «ετοιμασθήτε τώρα!» Από την στιγμή που λέει ο Χριστός, «έτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, να είναι έτοιμος συνέχεια. Να μελετάη και να ζη τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάη τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθή και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθή. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζη τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.

Στην γιορτή, για να νιώση κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύη. Την Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλη να νιώση κάτι, δεν πρέπει να κάνη τίποτε άλλο εκτός από προσευχή. Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη Εβδοβάδα έχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές. «Χρόνια πολλά! Να ζήσετε! Με μια νύφη!»… Δεν κάνει! Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι. Όπως και μετά το Αγγελικό Σχήμα η εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί, βοηθάει, γιατί ποτίζει η θεία Χάρις την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τι έγινε, έτσι και στις γιορτές η ησυχία πολύ βοηθάει. Μας δίνεται περισσότερη ευκαιρία να ξεκουρασθούμε λίγο, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε. Θα έρθη ένας καλός λογισμός, θα εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα πούμε λίγο την ευχή και θα νιώσουμε έτσι κάτι από το θείο γεγονός της ημέρας.

από το βιβλίο: Λόγοι Γέροντος Παΐσίου, τόμος Α’

Πηγή:https://simeiakairwn.wordpress.com

Όταν ο Θεός θελήσει να μας βοηθήσει, τίποτα δεν μπορεί να Τον εμποδίσει.

Όταν ο Θεός θελήσει να μας βοηθήσει, τίποτα δεν μπορεί να Τον εμποδίσει. Φτάνει τότε ένα όπλο του Θεού, φτάνει ένας άνθρωπος του Θεού, φτάνει ένα νεύμα μόνο του Θεού, για να νικηθούν και οι πιο ισχυροί εχθροί. Εμείς ας προσευχόμαστε στον Χριστό, λέγοντας: “Κύριε, πες ένα λόγο, και θα σκορπιστούν οι εχθροί Σου. Πες ένα λόγο, και θα σωθεί η πόλη Σου. Πες ένα λόγο, και θα νικήσει ο λαός Σου”. Ας Του λέμε ο,τι και ο Δαβίδ: «Να, οι εχθροί σου χαλάνε τον κόσμο κι αυτοί που σε μισούν σήκωσαν κεφάλι» (Ψαλμ. 82:3). Και τότε φτάνει μια γυναίκα σαν την Ιαήλ, μια σαν τη Δεββώρα ή μια σαν εκείνη την άγνωστη, που χτύπησε με τη μυλόπετρα τον αδελφοκτόνο βασιλιά Αβιμέλεχ, για να φέρει τη νίκη.

Ο Θεός είναι «ευμήχανος» και έχει πολλών ειδών φάρμακα για την σωτηρία μας. Ο Θεός δεν τακτοποιεί και δεν οικονομεί τα πράγματα που έχουν σχέσι με εμάς με έναν τρόπο, αλλά είναι εύπορος στους τρόπους και χαράζει για μας πολλούς και διαφόρους δρόμους σωτηρίας…

Όταν υποφέρουμε άδικα, πρέπει να ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει με παραχώρηση του Θεού, είτε για να ξεχρεώσουμε αμαρτίες είτε για να πάρουμε στεφάνια. Ο βασιλιάς Δαβίδ, όταν ο Σεμεί τον έλουζε με βρισιές και κατάρες, δεν άφησε κανένα να τον πειράξει «Αφήστε τον», είπε, «να με βρίζει, για να δεί ο Κύριος την ταπείνωσή μου και να μου ανταποδώσει καλό για τις κατάρες που δέχομαι σήμερα» (Β’ Βασ. 16:11-12)… Πολλοί νομίζουν πως είναι οπωσδήποτε αμαρτωλός εκείνος που υποφέρει. Υποθέτουν, ανόητα όμως και αβάσιμα, πως οι συμφορές έρχονται πάντα σαν τιμωρία για την παράβαση του θείου νόμου. Αυτό έγινε στη περίπτωση του δίκαιου και πολυβασανισμένου Ιώβ…  Δεν πρέπει να λυπόμαστε γι’ αυτούς που δοκιμάζονται και υποφέρουν, αλλά γι’ αυτούς που, ενώ αμαρτάνουν, δεν τιμωρούνται. Οι τιμωρίες, άλλωστε, εμποδίζουν από την αμαρτία και οδηγούν στην αρετή. 

 

Κάθε έργο που αποσκοπεί στη σωτηρία ψυχών, δέχεται από την αρχή επιθέσεις. Μόλις γεννήθηκε ο Χριστός, ξέσπασε η μανία του Ηρώδη.

Κι εσύ, αν αξιωθείς κάποτε να υπηρετήσεις μ’ οποιονδήποτε τρόπο το Θεό, θα υποφέρεις πολύ, θα πονέσεις πολύ, θα κινδυνέψεις πολύ. Μην ξαφνιαστείς. Μην ταραχθείς. Μην αναρωτηθείς: Εγώ εκτελώ το θέλημα του Θεού, και θα έπρεπε να δοξάζομαι γι’ αυτό και να στεφανώνομαι. Γιατί, λοιπόν, υποφέρω; Να θυμηθείς τότε το Χριστό, που διώχθηκε ως το θάνατο, και μας προειδοποίησε: «Αν εμένα καταδίωξαν, θα καταδιώξουν κι εσάς» (Ιω. 15:20). Μας έδωσε, όμως, και μιάν υπόσχεση: «Όποιος μείνει σταθερός ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. 10:22). Αν κάποιος φροντίζει για τη σωτηρία του, είναι αδύνατο να χαθεί. Ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει στις δυσκολίες και τους κινδύνους. Τι είπε ο Κύριος στον Πέτρο; «Σίμων, Σίμων! Ο σατανάς ζήτησε να σας δοκιμάσει σαν το σιτάρι στο κόσκινο. Εγώ, όμως, προσευχήθηκα για σένα, να μη σ’ εγκαταλείψει η πίστη σου» (Λουκ. 22:32).

 

Όταν δει ο Θεός ότι το φορτίο των πειρασμών ξεπερνάει τις δυνάμεις μας, απλώνει το χέρι Του και μας ξαλαφρώνει από το περίσσιο βάρος. Αν, όμως, δει ότι αδιαφορούμε για τη σωτηρία μας, μας εγκαταλείπει αβοήθητους.

 

Δεν πιέζει και δεν αναγκάζει κανέναν ο Θεός. Για τους απρόθυμους και αδιάφορους αδιαφορεί. Αντίθετα, τους πρόθυμους και καλοπροαίρετους τους τραβάει κοντά Του με πολύ πόθο. Ο απόστολος λέει: «Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις, αλλά δέχεται τον καθένα, σ’ όποιον λαό κι αν ανήκει, αρκεί να Τον σέβεται και να ζει σύμφωνα με το θέλημά Του» (Πραξ. 10:34-35).

(Από το βιβλίο «Θέματα Ζωής», Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου,«Οι βουλές του Θεού», τόμος Α’, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός, Αττική)

Πηγή:https://iconandlight.wordpress.com

Μπαίνει ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα

Μπαίνει ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, ο βασιλιάς του σύμπαντος. Όχι μεγαλόπρεπα και φαντασμαγορικά αλλά απλά και ταπεινά, πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι. Κι ο κόσμος γύρω να τον επευφημεί, ζητωκραυγάζει για τον Μεσσία που θα τον σώσει από την φτώχεια, την σκλαβιά, τον Ρωμαίο κατακτητή. Προσβλέπει σε ένα βασιλιά επίγειο, ενώ ο ερχόμενος είναι βασιλιάς ουράνιος. Ζητά ο κόσμος την ευτυχία του κόσμου τούτου, μα ο Κύριος μιλά για μια άλλη ζωή, αιώνια.

Τελικά οι ίδιοι άνθρωποι που Τον εξυψώνουν, σε λίγες μόνο μέρες θα Τον σταυρώσουν.Γιατί άραγε; Τον λόγο μας τον αποκαλύπτει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον". (Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο. Κατά Ιωάννην (Κεφ.12,18).

Ο κόσμος, ο όχλος, δεν γνωρίζει τον Χριστό, δεν επιζητεί την προσωπική σχέση μαζί του, αλλά έρχεται προς Αυτόν γιατί έμαθε για το θαύμα.Το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου. Στόχος του, πόθος του, επιδίωξη του είναι το προσωπικό συμφέρον, το δικό του αποκλειστικό πρόβλημα να λυθεί μέσω ενός άλλου θαύματος του Κυρίου. Κι όταν αυτός ο όχλος που η καρδιά του απέχει μίλια μακριά από Αυτόν αντιληφθεί πως αυτό που πρόσκαιρα τον τυραννά δεν βρίσκει λύση από τον Χριστό, στεγνά θα Τον προδώσει. Κι έτσι το "Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος", μετατρέπεται γρήγορα σε "Άρον,άρον σταύρωσαν Αυτόν".

Ο Χριστός όμως ζητά, ποθεί, επιζητεί την  βαθιά προσωπική σχέση με τον κάθε ένα άνθρωπο, κάτι που είναι το πλέον θαυμαστό σημείο.Τελικά μόνο εκείνοι οι λίγοι πιστοί, οι γυναίκες, οι μυροφόρες, ο απόστολος Ιωάννης που θα Τον πιστέψουν, πολλά θα διακινδυνεύσουν και θα Τον ακολουθήσουν στωικά στο πάθος του Σταυρού και στο τραύμα της Σταύρωσης, θα έχουν μερτικό χαράς και ευφροσύνης στο μέγα θαύμα της Ανάστασης.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 

Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία της ψυχής μας

– Γέροντα, ποιά είναι η πνευματική υγεία;

– Υγεία πνευματική ίσον αγνοί λογισμοί, φωτισμένος νούς και εξαγνισμένη καρδιά που φιλοξενεί συνέχεια τον Χριστό και την Παναγία. Η πολλή προσοχή με την παρακολούθηση του εαυτού μας και την προσευχή βοηθούν πολύ θετικά να αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής. Η προσευχή είναι απαραίτητη για τον εξαγνισμό της ψυχής και η σύνεση για την διατήρηση της καλής πνευματικής καταστάσεως.

Η ζωή βέβαια δεν είναι κατασκήνωση· έχει χαρές, έχει όμως και λύπες. Πριν από την Ανάσταση προηγείται η Σταύρωση. Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή. Όπως συμβαίνει και με τα ρούχα· όσο τα τρίβουμε, όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Το ίδιο και με το χταπόδι· όσο το χτυπάμε, τόσο περισσότερο καθαρίζει και μαλακώνει. Και το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέη στην θάλασσα και είναι ζωντανό, ακόμη και όταν είναι στην αγορά με τα λέπια και τα εντόσθιά του, αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνον όταν καθαρισθή – ασχημήνη εξωτερικά – και μετά ψηθή. Έτσι και ο άνθρωπος, όταν αποβάλη καθετί κοσμικό, ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια – τα λέπια –, αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται», και τότε γίνεται χρήσιμος.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β’ -ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ»

Αγκάθια από αγάπη και αίμα

Άσε τις πληγές σου μην τις ξύνεις. Θα ματώσουν πάλι.

Άσε τις να κλείσουν ήσυχα με τον τρόπο του Θεού.

 

Οι ουλές θα μείνουν να σου θυμίζουν τον πόνο,

την προδοσία, τα βράδια τα σκοτεινά  δίχως φεγγάρι και παρηγοριά.

 

Οι ουλές σου, τα τρόπαια σου. Ο αγώνας σου.

Ο σταυρός και η ανάσταση σου.

 

Στη μάχη που μαίνεται κανείς δεν μένει αλώβητος.

Κι αν αποζητάς στεφάνι δόξας κοίτα να φορέσεις  αυτό το ακάνθινο.

Αυτό που στάζει αίμα και αγάπη.

 

Το μόνο γιατρικό σου.

Αυτό το αίμα και αυτή η αγάπη Του...

 

Μην ξύνεις τις πληγές σου...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου 

Η σάρκα γρήγορα θα φθαρή, μόνο η ψυχή θα ζήση αιώνια

Αν θέλης εσωτερική γαλήνη και ψυχική υγεία στη γη, αν θέλης και την αιώνια μακαριότητα στον ουρανό, τότε κυβέρνησε τα πάθη σου, κάνοντας υπακοή στη φωνή της συνειδήσεώς σου. Αν σε κυβερνούν τα πάθη, δεν θ΄ απολαύσης παρά βάρος, πικρία, έλεγχο της συνειδήσεως στη ζωή αυτή, και αιώνια κόλαση στην άλλη.

Ασχολήσου με τα έργα του Θεού, με την καλλιέργεια της ψυχής σου, με την απόκτησι των αρετών, που θα σου χαρίσουν τα άφθαρτα αγαθά. Η σάρκα γρήγορα θα φθαρή, η επιθυμία θα μαραθή, μόνο η ψυχή θα ζήση αιώνια. «Ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει· ότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού εκ της σαρκός θερίσει φθοράν, ο δε σπείρων εις το πνεύμα εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον». (Γαλ. 6. 7-8).

 

Από το βιβλίο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ “Πνευματικό αλφάβητο”

Είναι αδύνατον να μην έρθη

Παράδωσε λοιπόν την καρδιά σου στον Θεόν, για να την ανοίξη εκείνος. Και την ανοίγει σε όποιον περιμένει, σε όποιον παλεύει, σε όποιον εμμένει, σε όποιον δεν αγανακτει, δεν αντιδρά, δεν ανυπομονεί αλλά υπακούει, σε αυτόν ο οποίος υπομονετικά περιμένει και λέγει ήξει η ώρα. Και όντως, η ώρα θα έρθη! Είναι αδύνατον να μην έρθη. Αλλοιώς, δεν υπάρχει Θεός. Εάν υπάρχη, υπάρχει γι’ αυτήν ακριβώς την στιγμή. Αυτή την στιγμή ο Θεός θα γίνη ο Θεός μου.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο  Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου «Λόγοι ασκητικοί»

 

Αν δεν γνωρίζεις τον Θεό δεν ξέρεις τίποτα

Τι φτωχοί που φαντάζουνε οι γιόγκι και οι Γκουρού! Τι ψεύτικοι! Τι κακομοίρηδες! Βουτηγμένοι μέσα στη βασικότερη άγνοια. Πλανεμένοι μέσα σε ψεύτικες φαντασιώσεις παινεύονται και φουσκώνουν γι΄ αυτά που ξέρουν,... για τις εμπειρίες τους!

Μα αν δε γνωρίζεις το Θεό, τότε τι γνωρίζεις;...Αν δεν κατέχεις το βασικότερο, το κεντρικότερο, τότε τι κατέχεις;...

Μοιάζουν με κάτι γύφτους που στολίζονται με φανταχτερά χρώματα. Με χτυπητά κοσμήματα, με κραυγαλέο και άσχημα επιδεικτικό τρόπο μακριά από κομψότητα και ήθος.Και αφού στολιστούν έτσι, πάνε σε περιβάλλον από πολλές γενιές αριστοκρατικό για να παινευθούν, χωρίς να φαντάζονται οι δύστυχοι πόσο περισσότερο εξευτελίζονται.

Έχουμε Θεό αληθινό, αριστοκράτη. Έχουμε Θεό που μας έδωσε το δικαίωμα να τον αποκαλούμε Πατέρα. Έχουμε Θεό που μας αποκαλεί παιδιά Του. Έχουμε Θεό που έγινε άνθρωπος για μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό που δεν ντρέπεται όχι να μας αποκαλεί, αλλά να γίνει αδελφός μας.

Δεν έχουν τίποτα οι καημένοι...Μόνο ψεύτικα, άψυχα είδωλα, χιλιάδες φανταστικές θεότητες. Θεωρίες και πρακτικές που δεν οδηγούν πουθενά. Γυρίζουν στο κενό και δε συναντούν τίποτε άλλο παρά την ψευδαίσθηση και την πλάνη με την οποία τους κρατά αιχμαλώτους ο διάβολος μέχρι να τους καταστρέψει ή να τους κάνει όργανά του...και τα δύο για την αιώνια ταλαιπωρία τους.

 

Διονύσιος Φαρασιώτης

 

Απόσπασμα από το βιβλίο:  «Οι Γκουρού, Ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος»

Όποιος πιστεύει ότι πάντα φταίει ο άλλος, είναι ο ίδιος άρρωστος

Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί κι εμείς είμαστε πολλές φορές γεμάτοι ένταση; Γιατί μέσα στα σπίτια μας, αντί να βιώνουμε την αγάπη, την ομορφιά, την ειρήνη, βιώνουμε την ένταση; Σκεφτήκαμε ποτέ γιατί είμαστε ανήμποροι να αγαπήσουμε; Η απάντηση είναι απλή: διότι η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος – πώς είναι δυνατόν να έχουμε αγάπη, να έχουμε χαρά, δίχως τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας; Γι’ αυτό και πάντοτε, αρρωστημένοι καθώς είμαστε, δυσκολευόμαστε να πετύχουμε οτιδήποτε καλό. Δεν έχουμε αγάπη. Δεν ετοιμαστήκαμε ποτέ να υποδεχθούμε τον άλλον «εν αγάπη» και αντί να καταλάβουμε ότι εμείς φταίμε, θεωρούμε ότι πάντα φταίει ο άλλος. Μα όποιος πιστεύει ότι πάντα φταίει ο άλλος, είναι ο ίδιος άρρωστος. Είναι ο κατ’ εξοχήν άρρωστος, ο ταλαίπωρος άνθρωπος, που ταλαιπωρεί και τους άλλους.

 

“Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την Αγάπη!”, μακαριστού Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης , 2019, Εκδόσεις ἐν πλῷ

Η πιο εύκολη αμαρτία

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Πραγματικά, τί μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τί άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός, σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.

Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μιά μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: «Τί σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει… ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες, και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουθένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουθένωση του πλησίον.

 

Αββά Δωροθέου

Γεύση Θεού

Όπως ακριβώς αυτός που δεν έχει δει τον ήλιο με τα μάτια του δεν μπορεί να περιγράψει το φως του εξ ακοής και μόνο, έτσι και εκείνος που δε γεύτηκε στην ψυχή του τη γλυκύτητα των πνευματικών έργων.

 

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

 

 

Όσοι γνωρίζουν τον Θεό, ούτε σε πολλούς αρέσουν, ούτε αυτοί αρέσκονται σε πολλούς. Γι' αυτό όχι μόνο μισούνται, αλλά και κατακοροϊδεύονται από πολλούς.

 

Μέγας Αντώνιος

Απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου - Αγιορείτη Μοναχού Συμεών

Ποιος είναι ο καλύτερος δάσκαλος;

 – Βάσανα.

 

 Και ο χειρότερος δάσκαλος;

 – Η ευχαρίστηση.

 

 Ποια είναι η πιο σπάνια δεξιότητα;

 – Η ικανότητα να δίνεις.

 

 Καλύτερη δεξιότητα;

 – Η ικανότητα να συγχωρείς.

 

 Ποια είναι η πιο δύσκολη δεξιότητα;

 – Η ικανότητα να είσαι σιωπηλός.

 

 Ποια είναι η πιο σημαντική δεξιότητα;

– Η ικανότητα να ρωτάς.

 

 Ποια είναι η πιο απαραίτητη δεξιότητα;

 – Η ικανότητα ακρόασης.

 

 Ποιος είναι ο πιο επικίνδυνος αγώνας;

– Ο φανατικός.

 

 Ποια είναι η πιο δυσάρεστη συνήθεια;

 – Η διάθεση για λογομαχία.

 

 Ποια είναι η πιο βλαβερή συνήθεια;

 – Να Μιλάς πολύ.

 

 Ποιο άτομο είναι το πιο δυνατό;

– Ο καθένας που είναι ικανός να κατανοήσει την Αλήθεια.

 

 Ποιο άτομο είναι το πιο αδύναμο;

 – Όποιος νιώθει πιο δυνατός.

 

 Ποιος είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος;

 – Αυτός που ακολουθεί την καρδιά του.

 

 Ποια κατάσταση είναι η πιο επικίνδυνη;

 – Η Προσκόλληση στο φυσικό σώμα

 

 Ποιος είναι ο πιο φτωχός;

 – Οποιος αγαπά τα χρήματα περισσότερο.

 

 Ποιος είναι πιο κοντά στον Θεό;

 – Ο ελεήμων.

 

 Ποιος είναι ο πιο αδύναμος;

 – Που νικά τους άλλους.

 

 Ποιος είναι ο πιο δυνατός;

 – Όποιος νικά τον εαυτό του.

 

 Πώς να αντιμετωπίσετε τα προβλήματα;

 – Με ευχαρίστηση.

 

 Και τα βάσανα;

 – Με υπομονή.

 

 Ποιο είναι το σημάδι μιας υγιούς ψυχής;

 – Πίστη.

 

 Ποιο είναι το σημάδι μιας άρρωστης ψυχής;

– Απελπισία.

 

 Ποια είναι τα σημάδια των λανθασμένων ενεργειών;

– Ερεθισμός.

 

 Ποια είναι τα σημάδια των καλών πράξεων;

– Πνευματική ηρεμία.

 

Απαντήσεις του Αγιορείτη Μοναχού Συμεών στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου

 

 

Περί νήψεως – προσοχής του νου

Ένας τρόπος νήψεως είναι να εξετάζεις συχνά και προσεκτικά την φαντασία (παράσταση) του πονηρού λογισμού, δηλ. την «προσβολή», γιατί ο σατανάς δεν μπορεί χωρίς φαντασία να δημιουργεί λογισμούς και να τους παρουσιάζει στο νου για να τον εξαπατήσει.

 Άλλος τρόπος είναι να κρατάς την καρδιά σου πάντοτε σε βαθιά σιωπή και ησυχία από κάθε λογισμό και να προσεύχεσαι.

 Άλλος τρόπος είναι να παρακαλείς συνεχώς τον Κύριο Ιησού Χριστό με ταπείνωση να έρθει σε βοήθεια.

Άλλος τρόπος είναι να θυμάται κανείς ακατάπαυστα το θάνατο.

 Όλες αυτές οι εργασίες, αγαπητέ, εμποδίζουν τις πονηρές σκέψεις σαν φοβεροί θυρωροί. Το να προσβλέπεις στον ουρανό και να νομίζεις ότι η γη δεν είναι τίποτε, είναι και αυτό ωφέλιμο και αποτελεσματικό μαζί με τα άλλα, κι αν μου δώσει ο Θεός λόγο, θα το εκθέσω αλλού πιο εκτεταμένα.

 

ΑΓΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ -Προς τον Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ Α΄

Η εκκλησία είναι η πληρότητα του Παραδείσου – Κυριακή Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Εβδομάδα μ’ εβδομάδα νοιώθουμε ότι πλησιάζουμε ολοένα την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού. Και μας φαίνεται ότι κινούμαστε γρήγορα, από Κυριακή προς Κυριακή, προς την ημέρα που κάθε φόβος, κάθε φρίκη θα χαθεί.

Κι όμως τόσο εύκολα ξεχνάμε ότι πριν φτάσουμε την ημέρα της Ανάστασης, πρέπει μαζί με τον Χριστό, μαζί με τους Αποστόλους Του,  να βαδίσουμε την οδό της Σταύρωσης. «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθή εις χείρας ανθρώπων, και θα Τον σταυρώσουν, και την τρίτην ημέραν θα αναστηθεί»….

 

Έχουμε σήμερα ακόμα το παράδειγμα ενός ανθρώπου που ζούσε μια τραγωδία πριν συναντήσει τον Χριστό. Είναι η Μαρία η Αιγυπτία. Ήταν αμαρτωλή. Ήταν πόρνη. Δεν πίστευε στον Θεό, ούτε με την ψυχή, ούτε με το σώμα. Δεν είχε σεβασμό σε αυτό το σώμα που ο Θεός έχει δημιουργήσει, ούτε σ’ αυτή την ψυχή. Κι όμως ήρθε, με τραγικό τρόπο, αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δεν υπήρχε τρόπος να της επιτραπεί η είσοδος στον Ναό εκτός αν απέρριπτε το κακό και διάλεγε την αγνότητα, την μετάνοια, την νέα ζωή.

Ας συλλογιστούμε τους μαθητές που σχεδόν ικέτεψαν τον Χριστό να μην επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ, επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν μια πόλη όπου όλοι οι προφήτες είχαν πεθάνει, δεν ήθελαν να πεθάνει ο Χριστός, και φοβόντουσαν. Ας αναρωτηθούμε πόσο τους μοιάζουμε. Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά σήμερα πόσο μοιάζουμε ή όχι στην οσία Μαρία την Αιγυπτία – την Μαρία που είχε ζήσει την ζωή της σύμφωνα με τους τρόπους και τις επιθυμίες της, παρασυρόμενη απ’ όλους τους πειρασμούς του σώματος και της ψυχής• και μία μέρα συνειδητοποίησε ότι στην κατάσταση που ήταν δεν μπορούσε να εισέλθει στον ναό του Θεού.

Πόσο εύκολα μπαίνουμε εμείς στο ναό, ξεχνώντας τόσο εύκολα ότι η εκκλησία είναι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου ο οποίος έχει επιλέξει να ζει αποκομμένος από τον Θεό, που έχει απορρίψει τον Θεό, έχει χάσει το ενδιαφέρον του γι’ Αυτόν• κι ότι οι λίγοι πιστοί δημιουργήθηκαν από τον Θεό σαν καταφύγιο – ναι, η εκκλησία είναι η πληρότητα του Παραδείσου, και την ίδια στιγμή ένα τραγικό καταφύγιο, το μόνο μέρος που έχει δικαίωμα να βρίσκεται ο Θεός επειδή είναι καταζητούμενος. Κι όταν ερχόμαστε εδώ, μπαίνουμε στο βασίλειο του Θεού. Θα πρέπει να ερχόμαστε με μία αίσθηση δέους όχι απλά να περπατάμε εκεί όπως σ’ ένα άλλο μέρος, αλλά σ’ έναν τόπο που είναι ήδη το Βασίλειο του Θεού.

Αν είχαμε αυτήν την διάθεση, όταν ερχόμαστε στην πόρτα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να είμαστε, αν και ασήμαντοι, σαν την Μαρία την Αιγυπτία. Θα σταματούσαμε και θα λέγαμε, «πως μπορώ να μπω στον ναό;» Και αν το κάναμε αυτό ολόψυχα, με μια καρδιά συντετριμμένη, με μια αίσθηση τρόμου από το γεγονός ότι είμαστε τόσο μακρυά από τον Θεό, τόσο ξένοι, τόσο άπιστοι, τότε θα άνοιγαν οι θύρες, και θα βλέπαμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά σ’ έναν μεγάλο χώρο περιτριγυρισμένο από τοίχους, αλλά βρισκόμαστε σ’ έναν τόπο που είναι ο Παράδεισος του Θεού που ήλθε στην γη.

Ας μάθουμε από αυτή την εμπειρία τι σημαίνει να προχωράμε βήμα-βήμα προς την Ανάσταση, επειδή για να φτάσουμε στην Ανάσταση πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, πρέπει να περάσουμε από την τραγωδία της Μ. Εβδομάδας και να την κάνουμε δική μας, μετέχοντας με τον Χριστό, τους μαθητές Του και τα πλήθη ολόγυρα, στον φόβο, στον τρόμο αυτού του γεγονότος• κι επίσης να το ζήσουμε σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον Θεό και θα μας καθαρίσει. Κι ίσως μία μέρα, όταν η φωτιά θα έχει κατακάψει ο,τι δεν είναι άξιο για τον Θεό, καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, επειδή θα είχε απομείνει σε μας μόνο ο,τι θα επιβίωνε από την θεϊκή φωτιά. Αμήν.

 

Κυριακή Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας
Αντώνιος (Μπλούμ) του Σουρόζ ,16 Απριλίου 2000

http://www.mitras.ru/eng/eng_110.htm
-Απόδοση Κειμένου: http://www.agiazoni.gr