Τα πάντα είναι σημαντικά

Κάποτε, επισκέφτηκαν τον Άγιο Αλέξιο (έναν Ρώσο δια Χριστόν σαλό της επαρχίας Βορονέζ) δύο γυναίκες.

Η πρώτη βασανιζόταν από την συνείδησή της, καθώς είχε διαπράξει ένα φοβερό αμάρτημα, ενώ η άλλη δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ το να κλαψουρίζει:

«Είμαι αμαρτωλή, όπως όλος ο κόσμος. Όπως ξέρετε πάτερ μου, είναι αδύνατον να ζει κανείς χωρίς ν’ αμαρτάνει».

 Έδειξε με συγκεκριμένο τρόπο και στις δύο τι σήμαιναν τα λεγόμενά τους, και τις έστειλε σ’ ένα χωράφι.

Σ’ εκείνη που είχε διαπράξει το μοναδικό αμάρτημα που τη συνέτριβε, ζήτησε να πάει να ψάξει την πιο βαριά πέτρα που μπορούσε να σηκώσει και να του τη φέρει. Στην άλλη έδωσε την εντολή να μαζέψει στην ποδιά της όσα περισσότερα χαλίκια μπορούσε.

Όταν οι δύο γυναίκες γύρισαν πίσω, τους ζήτησε να ξαναπάνε και να αφήσουν τις πέτρες στο ίδιο ακριβώς μέρος απ’ όπου τις είχαν πάρει.

Η πρώτη πήγε κατευθείαν στο χώρο που είχε μαζέψει την πέτρα, της οποίας το αποτύπωμα ήταν ακόμα ορατό στο έδαφος, και την ξανάβαλε στη θέση της. Η δεύτερη όμως, περιπλανιόταν χωρίς να μπορεί θυμηθεί που είχε βρει όλα εκείνα τα χαλικάκια…

Μ΄αυτόν τον τρόπο, απέδειξε εκείνος ο δια Χριστόν σαλός ότι δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε με περιφρόνηση και υπεροψία κάτι που μοιάζει ασήμαντο, αλλά από το οποίο καμιά δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να μας απαλλάξει!

Οφείλουμε να στοχαστούμε πάνω σ’ αυτά: Αν πραγματικά δεν δίνουμε σημασία στις μικρές αμαρτίες, δεν μπορούμε να τις καθαρίσουμε ή και αν η συνήθεια αγκιστρωθεί στην αδιαφορία για τα μικρά σφάλματα, τότε η αμέλεια γίνεται η δεύτερη φύση μας και αρχίζουμε ν’ αμαρτάνουμε ολοένα και περισσότερο, αρχίζουμε δηλαδή σταδιακά να παραμορφωνόμαστε και να καταστρέφουμε, ν’ αφανίζουμε, να βεβηλώνουμε την εικόνα του Θεού μέσα μας.

 

Από το βιβλίο «Το μυστήριο της ίασης» του Μητροπολίτη Άντονι Μπλούμ

 

Η καρδιά αλλάζει όταν ζούμε την πίστη μας

Πολλοί κάναμε το λάθος να προσπαθήσουμε να μεταστρέψουμε τους φίλους και τους συγγενείς μας στην Ορθοδοξία. Εισπράξαμε απογοήτευση. Έχουμε βρει έναν μεγάλο θησαυρό, θέλουμε να τον μοιραστούμε μ’ αυτούς που αγαπάμε και  απογοητευόμαστε και απορούμε όταν δεν βλέπουν αυτό που βλέπουμε. Ο καλύτερος τρόπος να μοιραστούμε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας είναι να ζούμε Ορθόδοξα. Αν ζούμε με σοβαρότητα και αφοσίωση την πίστη μας στον Χριστό, τότε θα γίνουμε αιτία μεγάλης «αλλοίωσης» των καρδιών αυτών που είναι έξω από την θεο-ίδρυτη Εκκλησία μας.

Το πιο σημαντικό είναι να θυμόμαστε ότι και η δική μας μεταστροφή δεν οφείλεται σε συζητήσεις και στην πειθώ κάποιων άλλων, αλλά στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φέρνει τους ανθρώπους στην πίστη, όχι εμείς. Αληθινός ιεραπόστολος, με την ορθόδοξη έννοια, δεν είναι κάποιος που κάνει κήρυγμα και πιέζει τους άλλους, αλλά εκείνος που βιώνει την πίστη του. Όταν αυτή διαποτίζει τη ζωή μας, όταν η αφοσίωση μας στον Κύριο είναι βαθιά, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος αφθονεί και είναι αυτή που μεταμορφώνει τους άλλους γύρω μας.

 

Γέροντας Τρύφωνας του Βάσον από το βιβλίο «Μικρά Εωθινά»

Eάν θέλεις νά ζήσεις τόν Θεό ἀληθινά…

†Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Εάν θέλεις να ζήσεις τον Θεό αληθινά, πρέπει να μπορέσεις να ζήσεις στη συγκεκριμένη οικογένεια στην οποία ανήκεις!

Να μπορείς να χαίρεσαι και να ζεις αυτόν που σε βρίζει, αυτόν που σε καταριέται, αυτόν που σε κλωτσάει, αυτόν που δε σε χωνεύει, αυτόν που σε μιλάει με τον αγριότερο τρόπο, αυτόν που σε ονειδίζει, αυτόν που το μαύρο το λέει άσπρο, αυτόν που τον κάμπο τον ονομάζει βουνό, αυτόν που παρεξηγεί το καθετί σε σένα.

Οφείλεις να βαστάζεις το ρήμα του πλησίον σου, γιατί ο καθένας θα σου μιλάει κατά τον πόνο του!

Όταν ανοίξει το στόμα του ο άλλος θα σου μιλήσει, όχι όπως σου πρέπει, αλλά ανάλογα με το τί έχει μέσα στην καρδιά του!

Εφόσον πονάει, εφόσον είναι άνθρωπος αγροίκος, αγενής, απερίτμητος τη καρδία, σκληρός, χωρίς αγάπη, χωρίς πνεύμα, χωρίς Θεό, έτσι θα σου μιλήσει.

Πρέπει να δέχεσαι τους ανθρώπους όπως είναι!

Εάν θέλεις να αλλάξει ο λόγος τους, η ζωή τους, το βλέμμα τους, η καρδιά τους, η στάση τους απέναντι σου, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτε, αντίθετα θα εγερθούν πόλεμοι μέσα στην καρδιά σου, οι οποίοι θα σε κάνουν να λυπάσαι.

Πράγματι, ο πονεμένος άνθρωπος, ο μελαγχολικός, όποιος αντιδράει και παραπονιέται, αυτός ταλαιπωρείται, διότι δεν κατάλαβε πως ό,τι του είπε ή του έκανε ο άλλος ακριβώς αυτό του χρειάζεται!

Θα ήταν αμφίβολη η σωτηρία μας εάν ο άλλος δεν ήταν ακριβώς αυτό που είναι. Αντιθέτως, εάν δεν ανέχομαι τον άλλον, σκληραίνει η καρδιά μου και πονάει, οπότε γίνομαι ανισόρροπος.

Πηγή

Αγία Ακυλίνα

Ημερομηνία Εορτής: 27/09/2024

Tην φύσιν ούσα θήλυ η Aκυλίνα,

Aνήρ εδείχθη γεννάδας προς βασάνους.

 

Η Αγία Ακυλίνα καταγόταν από το χωριό Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης και ανατράφηκε από γονείς ευσεβείς. Ο πατέρας της όμως, σκότωσε ένα Τούρκο, μετά από φιλονικία μαζί του. Για ν' αποφύγει την τιμωρία του θανάτου, δέχτηκε τον μουσουλμανισμό. Αλλά η μητέρα της έμεινε σταθερή στον Χριστό και κάθε μέρα δίδασκε στην Ακυλίνα την αρετή και την πίστη. Παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα της και τις απειλές των Τούρκων, η Ακυλίνα δεν αρνήθηκε τον Χριστό. Όταν την οδηγούσαν στο μαρτύριο την ακολουθούσε και η μητέρα της, που την παρότρυνε σ' αυτό. Η Ακυλίνα ήλεγχε με θάρρος τους Τούρκους και τη θρησκεία τους, με αποτέλεσμα να πεθάνει μαρτυρικά, μετά από πολυήμερο ραβδισμό, στις 27 Σεπτεμβρίου 1764 μ.Χ. σε ηλικία 19 ετών.

Κανείς δεν γνωρίζει που εναπόθεσαν οι συντοπίτες της το τίμιο λείψανο της. Λέγεται πως οι Τούρκοι θέλησαν ακόμη και νεκρή να την κάνουν δική τους , γι' αυτό και διέταξαν να την θάψουν στο τούρκικο νεκροταφείο που ήταν κοντά στο τζαμί για να ικανοποιήσουν έτσι τον άσβεστο εγωισμό τους. Έτσι κι έγινε. Το θεόσταλτο όμως φώς , που σαν άστρο κατέβηκε από τον ουρανό και στάθηκε πάνω από τον τάφο της , ήταν το σημείο που υποχρέωσε τους χριστιανούς συμπατριώτες της να κλέψουν το σώμα της και να το ενταφιάσουν κάπου όπου θα ήταν ασφαλές. Κατά την παράδοση , τα ονόματα των τολμηρών αυτών ανθρώπων ήταν Τσόπλας , Καλημέρης και Μπούκλας , οι οποίοι λέγεται πως έκαναν όρκο να μην μαρτυρήσουν ποτέ σε κανέναν το μυστικό , γιατί θα υπήρχε ο φόβος να βρεθεί το άγιο λείψανο της στα χέρια των Τούρκων. Χριστιανοί πολλοί έχουν φύγει έκτοτε από τη ζωή με τον καημό να προσκυνήσουν τα ιερά λείψανα της. Σήμερα έχει χτιστεί προς τιμήν της περικαλλής και μεγαλοπρε­πής Ιερός Ναός ο οποίος, όμως, παραμένει ελλιπής χωρίς την ευλογία των αγίων της λειψάνων.

Η μνήμη της Αγίας Ακυλίνας τιμάται από το 1957 μ.Χ. στις 27 Σεπτεμβρίου, ημέρα της τελειώσεώς της. Μέχρι τότε η Ακυλίνα εορταζόταν στις 24 Απριλίου. Αιτία αυτής της εορτολογικής μετατοπίσεως ήταν το ότι οι κάτοικοι του Ζαγκλιβερίου ήθελαν να συνδέσουν τις δύο μεγάλες πανηγύρεις του χωριού τους, του Αγίου Γεωργίου, στο όνομα του οποίου τιμώνταν ο κεντρικός ναός του χωριού, και της Αγίας τους. Από το 1957 μ.Χ. όμως η Ακυλίνα άρχισε να εορτάζεται πλέον στις 27 Σεπτεμβρίου, ενώ από το 1984 μ.Χ. και μετά, που συστήθηκε και δεύτερη ενορία στο χωριό, της Αγίας Ακυλίνας, και άρχισε η ανοικοδόμηση μεγαλοπρεπέστατου ναού προς τιμήν της, η μνήμη της και η εορτή της μετατοπίσθηκαν επισήμως την 27η Σεπτεμβρίου.

Σε κάποιο χειρόγραφο που βρέθηκε στο ναό του Αγίου Γεωργίου στο Ζαγκλιβέρι υπάρχει μία πρόσφατα εκδεδομένη Ακολουθία πρός τιμήν της Ακυλίνας, που ψαλλόταν μέχρι το 1969 μ.Χ.. Η Ακολουθία, ως κάτοχος της οποίας φέρεται ο μοναχός Πολύκαρπος Αθ. Γιακούδης Παντοκρατορινός και της οποίας ο συνθέτης είναι άγνωστος, περιλαμβάνει την Ακολουθία του Εσπερινού, του Όρθρου, τη Λειτουργία, το βίο και το Μαρτύριο της Αγίας. Το Σεπτέμβριο του 1969 μ.Χ. ο υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης, συνέθεσε Ακολουθία πρός τιμήν της, η οποία ψάλλεται από τότε στην εορτὴ της Αγίας. Μέχρι σήμερα ακολούθησαν αρκετές εκδόσεις της ίδιας Ακολουθίας, ενώ το 1980 μ.Χ. προστέθηκαν και Χαιρετισμοί και Εγκώμια στην παρθενομάρτυρα από τον ίδιο υμνογράφο.

Η πρώτη εικονογράφηση της νεομάρτυρος χρονολογείται το 1858 μ.Χ. σε κάποιο έργο του ιεροδιακόνου Ιεροθέου της Ιεράς Μονης Λογγοβάρδας και μετέπειτα επισκόπου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, όπου εικονίζονται όλοι οι μετά την Άλωση νεομάρτυρες. Σ᾿ αυτήν απεικονίζεται και η Ακυλίνα μαζὶ με την Κυράννα (βλέπε 28 Φεβρουαρίου) και την Άργυρη.

Επίσης στον κεντρικό ναό του Ζαγκλιβερίου, τον Άγιο Γεώργιο, βρίσκονται τρείς από τις παλαιότερες εικόνες της Αγίας. Η πρώτη χρονολογείται το 1903 μ.Χ. και παρουσιάζει ολόσωμη την Αγία· κάτω αριστερά και δεξιά περιέχονται δύο σκηνές από το βίο της, η μαστίγωση και η κοίμησή της, ενώ επάνω αριστερά παριστάνεται ο Χριστός να ευλογεί την Αγία. Η δεύτερη εικόνα που παρουσιάζει επίσης ολόσωμη την Ακυλίνα φέρεται ως δέηση του «Πολυκάρπου ᾿Αθανασίου Γιαγκούδη Ζαγκλιβερινῷ Παντοκρατορινῷ ἐν ῾Αγίῳ ῎Ορει τῇ 1 Σεπτεμβρίου 1904”, είναι δηλαδὴ προσφορά του ίδίου προσώπου, δαπάνη του οποίου έγινε και η πρώτη Ακολουθία πρός τιμήν της νεομάρτυρος. Τέλος, η τρίτη εικόνα είναι δέηση του Παναγιώτη Αναγνώστου το 1913 μ.Χ., και εικονίζονται η Αγία Ακυλίνα μαζὶ με την Αγία Κυράννα. Και οι τρείς εικόνες έχουν αγιορειτικὴ προέλευση.

Το σπίτι της Αγίας όπου και ο τόπος του μαρτυρίου της, σώζεται μέχρι σήμερα, όχι βέβαια σε καλή κατάσταση. Ένα καντήλι που καίει νύχτα μέρα δηλώνει το σεβασμό των Ζαγκλιβερινών στην Αγία Ακυλίνα την οποία τιμούν κατά τη διάρκεια των Ακυλίνειων.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀκυλίναν τὴν θείαν ἀνευφημήσωμεν, οἴα θεόφρονα κόρην καὶ Ἀθληφόρον Χριστοῦ, τὴ ἀγάπη γὰρ αὐτοῦ πίστει ἠνδρίσατο, καὶ καθεῖλε τὸν ἐχθρόν, δι' ἀγώνων ἱερῶν καὶ δόξης τυχοῦσα θείας Χριστῷ τῷ Λόγῳ πρεσβεύει, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Πηγή

Ο πόνος, διαβατήριο αιωνιότητας

Ο πόνος, η θλίψη, η αρρώστια, η όποια δοκιμασία είναι το καρφί, ο ήλος που μας κρατάει καρφωμένους στον Σταυρό.

Εμείς μπορεί ανθρωπίνως να  πονάμε, να κλαίμε, να μην αντέχουμε την οδύνη, να ζητάμε τη λύτρωση, την αποφυγή του πικρού ποτηρίου και της συντριβής αλλά ο Θεός ξέρει τα πώς και τα γιατί.

Είναι που λησμονούμε πως ο πόνος αν τον αξιοποιήσεις σωστά, μετατρέπεται σε διαβατήριο αιωνιότητας και πως ο δρόμος για την Ανάσταση περνάει πάντα μέσα από τη Σταύρωση.

 

@ Αλέξης Αλεξάνδρου

"...Και ὁ Χριστός; Αὐτός ὁ περίεργος Χριστός; "

Φαίνεται πὼς ὅλοι, συνειδητὰ καὶ ἀσυνείδητα, πασχίζουν νὰ ἀλλάξουν τὴν ἀπὸ Χριστοῦ δοσμένη οἰκονομία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, νὰ τὴν φτιάξουν κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση δική τους.

Στὴν θέση τῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ν’ ἀποτυπώσουν τὴν δική τους εἰκόνα, νὰ καταλάβουν τὸ μέρος τῆς εἰκόνος.

Ὅλα αὐτὰ ὅμως, λίγο ἢ πολύ, ἀγγίζουν τὰ ὅρια τῆς ἀνταρσίας:

ἀπέρριψαν τὸν ἀπὸ Χριστοῦ ὁρισμένο οἰκονόμο, τὴν προσευχή, ἀπὸ τὸν οἶκο τῆς προσευ­χῆς, καὶ νευρικὰ εἰσήγαγαν τοὺς νομικοὺς καὶ συνταγ­ματικοὺς καὶ τοὺς ἐπιστημοφιλοσοφικοὺς οἰκονό­μους, αὐτοὺς τοὺς στερημένους ἀπὸ χάρη καὶ προσευχή.

Εἶναι φοβερὰ καὶ ἀπελπιστικὰ πολλοί, πάμπολλοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἐξυμνοῦν (θεοποιοῦν) τὸ «πνεῦμα τῶν καιρῶν», τὸ ἐνθρονίζουν στὴν καθέδρα τῆς διανοίας τους, τὸ προσκυνοῦν ὡς βασιλέα καὶ Θεό τους, τοῦ προσφέρουν θυσίες νομίζοντας, ὅτι προσφέρουν ὑπηρεσία στὸν Χριστό.

Γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι τὸ Αἰώνιο κριτήριο γιὰ τὸν χρόνο, ἀλλὰ ὁ χρόνος γιὰ τὴν αἰωνιότητα.

Δὲν νιώθουν, πὼς ὁ χρόνος δίχως τὴν Αἰωνιότητα εἶναι τὸ πιὸ φρικιαστικὸ μεταφυσικὸ τέρας, τὸ ὁποῖο σχεδιάζει κακοποιημένες φιγοῦρες τῆς ζωῆς παρμένες ἀπὸ τὸ φυσικὸ χῶρο, πλάθει τὴν ὕλη σὰν ἄλλο ζυμάρι καὶ τὴν καταβροχθίζει μὲ λαιμαργία.

Καὶ ὁ Χριστός;

Αὐτὸς ὁ περίεργος Χριστός;

Γιὰ τὴν χριστομάχο ὑψηλοφροσύνη δὲν εἶναι παρὰ μία τελειωμένη ἱστορία στὰ μεθυσμένα στόματα τῆς τραγωδίας ποὺ ἔχει μεθύσει τὸν πλανήτη.

Μεγάλη χαρά μοῦ προξενεῖ πάντοτε, ὅταν ἀνάμεσα στοὺς διανοούμενους συναντήσω κάποιαν    ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἡ ὁποία κατὰ τὴν ἰστοριοσοφία της δὲν ἐμπίπτει στὸ χῶρο τῆς ζωολογίας.

Συγχωρῆστε μου τὸ παράδοξο τῆς διαπίστωσης, μά μοῦ τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἐμπειρία μου.

 

 ~ Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Πηγή: http://amfoterodexios.blogspot.com

Ο σωστός Χριστιανός εἶναι αὐτός πού ἀποδέχεται ἐκ τῶν προτέρων τό θέλημα τοῦ Θεοῦ

Ἔλεγε μία Γερόντισσα «πολλές φορές ἤ σχεδόν πάντα, παίρνουμε μία κόλλα χαρτί καί γράφουμε πάνω ὅλα τά θέλω μας. Τότε τήν δίνουμε στόν Θεό καί τοῦ λέμε νά ὑπογράψει ὅλα ὅσα θέλουμε».

Αὐτό εἶναι τό λάθος μας. Γι’ αὐτό ὁ Θεός πολύ σωστά πράττει καί δέν μᾶς τά ὑπογράφει, γιατί αὐτά πού ζητᾶμε εἶναι καταστροφικά. Ἐμεῖς μετά θυμώνουμε καί λέμε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι καλός.

Τό σωστό ὅμως εἶναι νά πάρουμε μία κόλλα ἄδεια, νά βάλουμε ἐμεῖς τήν ὑπογραφή μας καί νά τή δώσουμε στόν Θεό, λέγοντάς του νά τήν πάρει καί νά γράψει ὅ,τι θέλει. Νά ἀποδεχθοῦμε ἐκ τῶν προτέρων ὅ,τι θελήσει ὁ Θεός νά μᾶς δώσει, ἀρρώστια, ἀναπηρία, εἰρωνία, θάνατο, δυσκολία, ὁτιδήποτε. Αὐτός εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός. Ἄν ζοῦμε ἔτσι μετά δέν θά φοβόμαστε τίποτα.

 

~Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου (Ὁμιλία 23 – 9 – 2015)

Η φύση του λόγου εξωτερικεύει την καρδιά που τον γέννησε

 Όπως το νερό στο αυλάκι δείχνει τι είδους είναι η πηγή του, παρομοίως και η φύση του λόγου (η ομιλία) εξωτερικεύει την καρδιά που τον γέννησε.

(Άγιος Βασίλειος)

 

Να νομίζεις ότι ο εαυτός σου πάντα έχει ανάγκη διδασκαλίας και σε όλη σου τη ζωή θα αποδεικνύεσαι σοφός.

(Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

 

Αυτός που θέλει να νικήσει τα πάθη με την εμπλοκή του είναι όμοιος με εκείνον που θέλει να σβήσει τη φωτιά με τα άχυρα.

(Αβάς Μάρκος)

 

Η συνείδηση μέσα στον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή του πανταχού παρόντος Θεού, η οποία ακούγεται στις ψυχές των ανθρώπων ως η φωνή Εκείνου που μόνος υπάρχει και δημιούργησε τα πάντα.

(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης)

Πώς μπορεί κάποιος να είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι, βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.

Αν υποστής καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχη πάντα ειρήνη. Αλλ’ αν αρχίζη κανείς να παραπονήται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχη ειρήνη, έστω κι αν νηστεύη και προσεύχεται πολύ.

 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

«Άνθρωπέ μου, γιὰ σένα γεννήθηκε ὁ Χριστός»

Εἶπε κάποιος Γέροντας:

«Άνθρωπέ μου, γιὰ σένα γεννήθηκε ὁ Χριστός, γι᾿ αὐτὸ ἦρθε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σωθεῖς ἐσύ.

Καὶ ἔγινε παιδί, καὶ μεγάλωσε ὡς ἄνθρωπος, ἐνῷ ἦταν Θεός.

Κάποια φορὰ ἔκανε τὸν ἀναγνώστη, πῆρε τὸ ἱερὸ βιβλίο μὲς στὴ συναγωγὴ καὶ διάβασε:

«Τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου εἶναι καὶ μένει σὲ μένα, γιατὶ μ᾿ αὐτὸ μὲ ἔχρισε».

Ἄλλη φορὰ ὡς ὑποδιάκονος ἔκαμε φραγγέλιο ἀπὸ σχοινὶ καὶ τοὺς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ καὶ τὰ πρόβατα καὶ τὰ βόδια καὶ ὅλα τ᾿ ἄλλα.

Ἄλλοτε πάλι ὡς διάκονος, ζώστηκε τὴν πετσέτα καὶ ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του, δίνοντας ἐντολὴ νὰ πλένουν κι αὐτοὶ τὰ πόδια τῶν ἀδελφῶν τους, ὡς Ἱερέας, κάθισε ἀνάμεσα στοὺς ἱερεῖς καὶ δίδασκε τὸν λαό.

Κι ἄλλη φορὰ ὡς ἐπίσκοπος, πῆρε ἄρτο, τὸν εὐλόγησε καὶ τὸν ἔδωσε στοὺς μαθητές του.

Μαστιγώθηκε ἐξαιτίας σου καὶ σὺ γι᾿ αὐτὸν δὲν σηκώνεις οὔτε μία προσβολή, ἐνταφιάστηκε καὶ ἀναστήθηκε ὡς Θεός.

Ὅλα γιὰ μᾶς μὲ τὴ σειρά, τὸ ἕνα κατόπιν τοῦ ἄλλου τὰ ὑπέστη, γιὰ νὰ μᾶς σώσει.

Ἂς εἴμαστε λοιπὸν νηφάλιοι, ἂς εἴμαστε ἄγρυπνοι, ἂς περνοῦμε τὸν καιρό μας προσευχόμενοι, ἂς κάνουμε ὅσα εἶναι εὐάρεστα σ᾿ Αὐτόν».

 

Από το Γεροντικό

Πηγή

Μιλάνε για αυτά που είδαν

Καθένας μας μπορεί να κρίνει για τον Θεό κατά το μέτρο της χάριτος του Αγίου Πνεύματος που γνώρισε. Γιατί πώς είναι δυνατό να σκεφτόμαστε και να κρίνουμε για πράγματα που δεν είδαμε ή δεν ακούσαμε και δεν ξέρουμε;

Οι άγιοι λένε πως είδαν τον Θεό. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός. Είναι φανερό πως μιλούν έτσι γιατί δεν Τον γνώρισαν αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως ο Θεός δεν υπάρχει. Οι άγιοι μιλούν για πράγματα που πραγματικά είδαν και γνωρίζουν.

Δεν λένε, για παράδειγμα, πως είδαν ένα άλογο μήκους ενός χιλιομέτρου ή ένα πλοίο δέκα χιλιομέτρων, που δεν υπάρχουν. Κι εγώ νομίζω, πως, αν δεν υπήρχε Θεός, δεν θα μιλούσαν καν γι’ Αυτόν στη γη.

Οι άνθρωποι όμως θέλουν να ζουν σύμφωνα με το δικό τους θέλημα και γι’ αυτό λένε πως δεν υπάρχει Θεός, βεβαιώνοντας έτσι μάλλον πως υπάρχει.

 

Άγιος Σιλουανός

 

24 Σεπτεμβρίου ημέρα που εορτάζει ο Άγιος

«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται»

Άγιος Παΐσιος

 

Με λίγη υπομονή που θα κάνη ο άνθρωπος στις δύσκολες στιγμές μπορεί να αποκτήση την θεία Χάρη.

Ο Χριστός δεν μας έδειξε άλλον τρόπο σωτηρίας, παρά την υπομονή.

Την σωτηρία των ανθρώπων την κρέμασε στην υπομονή.

 

Βλέπεις τί είπε;

«Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται» .

Δεν είπε «ο υπομείνας εις …θέρος!».

Μέχρι το καλοκαίρι εύκολο είναι να υπομείνης, αλλά μέχρι τέλους;…

 

Να προσέχουμε να μη χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας.

«Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» , λέει το Ευαγγέλιο.

Με την εμπιστοσύνη στον Θεό τα πράγματα εξελίσσονται ομαλά και πνευματικά.

 

Πηγή

Άνθρωπος η κορωνίδα της δημιουργίας

Ευχαριστία και δοξολογία πρέπει εις τον Θεό.

Ας φέρουμε εις την μνήμη μας δια ολίγον το ιστορικό δημιουργίας του  σύμπαντος κόσμου. Αυτό το υπέροχο μεγαλείο το οποίο κάθε μέρα βιώνουμε και  ως εκ τούτου δεν μας συγκινεί ιδιαιτέρως. Ας αναλογιστούμε για ποιον το εδημιούργησε ο Κτίστης του παντός.

Από το τίποτα, από το μηδέν εδημιουργήθηκε αυτό το οποίο ονομάσαμε κόσμο-σύμπαν. Ο παντοδύναμος Θεός, δια μόνης της προσταγής Του, δια μόνου του λόγου Του έκτισε τον κόσμο άπαντα. Η δημιουργία διήρκεσε ημέρας επτά.

Την πρώτη ημέρα  είπεν ο Θεός «Γεννηθήτω φώς» και «εγένετο φώς». Έτσι, απλά. Ομοίως και τις άλλες ημέρες.Για τον άνθρωπο, για εμάς οι οποίοι αποτελούμε την κορωνίδα της δημιουργίας, δεν «είπε και εγένετο». Διαβάζουμε «ποιήσομεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν ημετέρα». Η Αγία Τριάς, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, ο ένας και μοναδικός Θεός, αποφασίζει να δημιουργήσει τον άνθρωπο με την δυνατότητα να γίνει όμοιος με Αυτόν κατά χάρη. Εντελώς διαφορετικός τρόπος από την υπόλοιπη δημιουργία. Από πηλό έφτιαξε ο Θεός τον άνθρωπο και « ενεφύσησε πνεύμα ζωής». Το όνομα του πρώτου ανθρώπου ήταν Αδάμ. Βλέποντας ο Θεός μόνο τον Αδάμ εις τον παράδεισο σκέφτηκε να του δώσει βοηθό, σύντροφο και συνεργάτη. Αφού ο Αδάμ αποκοιμήθηκε, ο Θεός αφαίρεσε μια πλευρά αυτού και δημιούργησε την Εύα, την πρώτη γυναίκα. «Άρσεν και θήλυ εποίησεν ο Θεός». Όλα τα άλλα τα οποία λέγονται είναι κατασκευάσματα του πονηρού δια του πεπτωκότος ανθρώπου. Η Εύα δημιουργήθηκε από την πλευρά του Αδάμ για να γίνει αντιληπτό ότι είναι ισότιμος του ανδρός. Αν εγένετο από μέρος του σώματος το οποίο είναι μπροστά θα ήτο ανώτερη, ενώ αν ήταν από μέρος του σώματος το οποίο  είναι πίσω θα ήταν κατώτερη.

Ο Θεός για εμάς τους ανθρώπους εδημιούργησε το σύμπαν «καλώς λίαν» και το έθεσε εις την διάθεσή μας. Να μας υπηρετεί και να δοξολογούμε τον Δημιουργό. Πάντα έγιναν εν σοφία. Δισεκατομμύρια αστέρες, πλανήτες , δορυφόροι, γαλαξίες, κινούνται αενάως και χωρίς να συμβαίνουν ατυχήματα, όπως συμβαίνουν εις τις ανθρώπινες πολιτείες. Όλα δουλεύουν τέλεια και μαρτυρούν την δύναμη και την πανσοφία του Κτίστη.

Η κορωνίδα της δημιουργίας, ο άνθρωπος, ο κάθε ένας από εμάς και πρώτος εγώ, οφείλουμε να δοξολογούμε και ευχαριστούμε «εν παντί τόπω» τον Τριαδικό Θεό, ο οποίος εδημιούργησε και μας χάρισε αυτό το υπέροχο σύμπαν. Είναι ύβρις ο  πεπτωκός άνθρωπος με την υπερηφάνειά του και τον εγωισμό του να περιφρονεί τον Κτίστη και να προσκυνεί τα κτίσματα. Είναι, επίσης, ύβρις τα κατά παραχώρηση Θεού επιτεύγματα του ανθρωπίνου πνεύματος να τα οικειοποιείται ο άνθρωπος, να πιστεύει ότι είναι ένας (μικρός) Θεός και να σκέπτεται να δημιουργήσει άνθρωπο (!!) εις το εργαστήριο. Οποία βλασφημία.

Εντελώς, τυχαία, έρχεται αυτή τη στιγμή εις τον νου μου η ιστορία του πύργου της Βαβέλ. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός πάντα λατρεύει και προσκυνεί τον Κτίστη και όχι τα κτίσματα. Να φωτίσει ο Κύριος και τους πλανηθέντας αδελφούς μας να επανέλθουν εν μετανοία και εξομολογήσει εις τον δρόμο της σωτηρίας. Αμήν.

 

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Ποτάμια είναι οι άγιοι

Όλα τα ποτάμια πάνε στην θάλασσα· και η θάλασσα νερό δεν χορταίνει (Εκκλ. 1,7)!

Τι όμορφα λόγια! Ποτάμια είναι οι άγιοι. Έργο τους και αποστολή τους είναι, με τα έργα τους, με τις αρετές τους, και με τα λόγια τους, να ποτίζουν την διψασμένη γη: τις καρδιές των ανθρώπων, που ζούν σ’ αυτήν εδώ την ζωή στην γη κατά σάρκα.

Μα όση δραστηριότητα και αν αναπτύσσουν οι άγιοι, και όσες και αν δίνουν συμβουλές, οι άνθρωποι θα μένουν διψασμένοι, αν δεν ψάξουν να βρούνε οι ίδιοι τον τρόπο, να ξαναγυρίσουν μόνοι τους, με την καρδιά τους, στην Πηγή εκείνη, από την οποία ξεπηγάζουν τα έργα που κάνουν οι άγιοι.

Και όσο θα το αμελούν, όσο θα αμελούν να ξαναγυρίσουν μέσα τους, στην καρδιά τους, στον έσω άνθρωπο και να πιαστούν από την αγάπη του Δημιουργού μας, και να δεθούν με πόθο μαζί Του, το χέρι τους, σε ο,τι κι αν προσπαθούν να κάμουν, θα πέφτει πάντα άψυχο· και ο λόγος τους, όχι απλά δεν θα δροσίζει τα χείλη τους, αλλά αντίθετα, όλο και πιο πολύ θα τα στεγνώνει!

 

Οι άγιοι αγωνίζονταν, όλο και πιο πολύ, να ξαναγυρίζουν μέσα τους, καλλιεργώντας την αγάπη· και εκεί στα βάθη της καρδιάς τους εύρισκαν και ρουφούσαν εκείνα, που τώρα, με την δράση τους, με τα έργα τους, και με τα λόγια τους, τα διοχετεύουν στον κόσμο.

Κάπως έτσι έμαθαν οι άγιοι, να αγαπάνε εκείνα που τώρα τα φέρνουν στο στόμα τους και τα διδάσκουν.

 

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πηγή: https://www.askitikon.eu

Γνωρίστε την αλήθεια

"Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (Ιωαν. 8,33).

Γνωρίστε την αλήθεια μας παροτρύνει ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού Ιωάννης, και αυτή θα σας ελευθερώσει. Γνωρίστε με τη δική σας εμπειρία, με τη δική σας προσωπική σχέση με τον Θεό και Εκείνος θα σας δείξει, θα σας φανερώσει, θα σας αποκαλύψει τον δρόμο προς το φως, την ελευθερία, τη ζωή. Κι όμως, εμείς θλιβερά επιμένουμε στο ψέμα, την απάτη που σκοτώνει και αποστρέφουμε το βλέμμα στην αλήθεια που ελευθερώνει. Επιμένουμε να μη θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής, επιμένουμε στην αγνωσία, στον χωρισμό από τον Θεό λόγω της αμαρτίας και αμετανοησίας μας.

Επιτρέπει ο Κύριος λόγω αυτής της διψυχίας, της πνευματικής χαλαρότητας και χλιαρότητας, της μη ανάληψης της προσωπικής μας ευθύνης απέναντι στα διλήμματα της εποχής να θολώσει ο νους και να απλωθεί μέσα στην καρδιά μας η ολέθρια πλάνη. Ώστε να γίνει να μην αντιλαμβανόμαστε το σωστό από το λάθος, το γνήσιο από το κίβδηλο, το θεϊκό από το δαιμονικό, το ορθόδοξο από το αιρετικό, τον καλό ποιμένα από τον προβατόσχημο λύκο, τον φέροντα το Πνεύμα το Άγιο από τον φέροντα πνεύμα φόβου, δειλίας και υποταγής στον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου. Αποτέλεσμα; Οι λόγοι των προφητών να αμφισβητούνται, να λοιδορούνται, να λιθοβολούνται και οι πλάνοι να έχουν μαζί, χιλιάδες ακόλουθους στην πορεία προς τον όλεθρο και την καταστροφή.

Και ενώ οι καρποί των αποφάσεων των τελευταίων χρόνων είναι πικροί και θανάσιμοι εμείς εκεί. Συνεχίζουμε εμμονικά αρνούμενοι να τους αντιμετωπίσουμε. Συνεχίζουμε να μην παραδεχόμαστε πως διαλέξαμε τον λάθος δρόμο. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε το αφήγημα που μας έχει οδηγήσει μέχρι την άκρη του γκρεμού. Πολύ κοντά στην αγκαλιά του θανάτου.

Είναι ο εγωισμός που δεν αφήνει τον άνθρωπο, που τον τυφλώνει ολότελα. Προτιμά ο άνθρωπος σήμερα να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα, σε ένα ψέμα που έχει σύντομη ημερομηνία λήξης παρά να αντικρίσει με θάρρος και επίγνωση την αλήθεια που πονά μα και ελευθερώνει, τον Σταυρό που ματώνει αλλά στο τέλος λυτρώνει.

 

"Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".

 

Φώτιζε μας Κύριε...

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου

 

Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Μεγάλη Δεσποτική Εορτή

Τις πρώτες ημέρες του νέου εκκλησιαστικού έτους και σαράντα ημέρες από την επί του όρους μεταμόρφωση του Κυρίου μας η εκκλησία μας τοποθέτησε μια άλλη Δεσποτική εορτή. Στις 14 Σεπτεμβρίου εορτάζει την παγκόσμιο ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Του Σταυρού πάνω εις τον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός και έχυσε το πάναγνο αίμα Του για τη δική μας σωτηρία. Ο Σταυρός αποτελεί για τους χριστιανούς ιερό σύμβολο. Με τον Σταυρό ο Χριστός ξεγέλασε, νίκησε και ντρόπιασε το διάβολο, ο οποίος νόμισε ότι νίκησε, θανάτωσε κι εξαφάνισε τον Χριστό. Γι’ αυτό και δεν αντέχει να βλέπει αυτό το ιερό σύμβολο·  φεύγει μακριά. Από νωρίς οι πρώτοι χριστιανοί εις τις κατακόμβες ζωγράφιζαν και το σύμβολο του σταυρού.

Ο Σταυρός για τους χριστιανούς αποτελεί σύμβολο κορυφαίο θυσίας και αγιασμού. Ο Σταυρός και η Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση ακολουθεί και προϋποθέτει τον Σταυρό. Ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση.

Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατεξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» επειδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» ως ο «Εσταυρωμένος».

  Προτυπώσεις του Τιμίου Σταυρού έχουμε και εις την παλαιά και στην καινή Διαθήκη. Αναφέρουμε μεταξύ των άλλων. Η λωρίδα ξηράς που δημιουργήθηκε εις την Ερυθρά Θάλασσα και πέρασαν οι διωκόμενοι, από τους Αιγύπτιους, Ισραηλίτες σχηματίστηκε όταν ο Μωυσής με το ραβδί του κτύπησε τα ύδατα και σχηματίστηκε το σημείο του σταυρού. Στον πόλεμο των Ισραηλιτών με τους Αμαλικίτες όταν το σώμα του Μωυσή και τα τεντωμένα χέρια του σχημάτιζαν το σημείο του σταυρού νικούσαν οι Ισραηλίτες, ενώ όταν από την κούραση ο Μωυσής κατέβαζε τα χέρια νικούσαν οι εχθροί των.

Το 312 μΧ ο Μέγας Κωνσταντίνος με τον στρατό του βαδίζει εναντίον του συναυτοκράτορά του Μαξέντιου και βρίσκεται λίγο έξω από την Ρώμη. Εκεί, ενώ είναι μέρα μεσημέρι, βλέπει εις τον ουρανό το σημείο του Σταυρού σχηματισμένο με αστέρια και συγχρόνως βλέπει και την επιγραφή ¨ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ¨ πάλι με αστέρια. Το θεωρεί θεϊκό σημάδι‧ το φανερώνει στους στρατιώτες του, οι οποίοι εμψυχώνονται, πολεμούν με περισσό θάρρος και νικούν τον Μαξέντιο. Ο Μ. Κωνσταντίνος γίνεται μονοκράτωρ των Ρωμαίων, βαπτίζεται χριστιανός, ανακηρύσσει τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία και σταματά τις διώξεις των χριστιανών.

Η ευσεβής μητέρα του η αγία Ελένη το 326 αναχώρησε για να προσκυνήσει εις τους Αγίους Τόπους έχοντας μαζί της και γενναία επιχορήγηση από τον Κωνσταντίνο. Πρώτη ενέργεια ήταν να βρει τον Τίμιο Σταυρό ο οποίος είχε ριφθεί σε παρακείμενη χαράδρα και είχε σκεπαστεί με χώματα. Για να μη βεβηλωθεί ο τίμιος Σταυρός από τους ειδωλολάτρες οι χριστιανοί τον είχαν κατά κάποιο τρόπο κρύψει. αυτοκράτορας Αδριανός το 135 μΧ είχε κτίσει στον Πανάγιο Τάφο ναό της Αφροδίτης για να μη μπορούν οι πιστοί χριστιανοί να πηγαίνουν και να προσκυνούν. Ο ειδωλολατρικός ναός γκρεμίζεται. Μετά από επίπονες και επίμονες έρευνες βρέθηκαν τρείς σταυροί, του Κυρίου και των δυο ληστών. Οδηγηθήκανε στην εύρεση των σταυρών από το εξής σημείο: Εκεί επάνω είχε φυτρώσει ένα λουλούδι που εξέπεμπε μια πολύ ωραία μυρωδιά, ένα θαυμάσιο άρωμα. Το λουλούδι αυτό είναι ο γνωστός σε όλους μας βασιλικός, ο οποίος ονομάστηκε έτσι γιατί φύτρωσε πάνω στο χώμα που έκρυβε τον Σταυρό που σταυρώθηκε ο βασιλιάς των πάντων. Με εξίσου θαυμαστό τρόπο διαπιστώσανε ποιος ήτο ο σταυρός του Κυρίου. Ακουμπήσανε τους σταυρούς στο σώμα νεκρής ευσεβέστατης γυναικός,. Η  νεκρή αναστήθηκε όταν ήλθε σε επαφή με τον Σταυρό του Κυρίου.

Η Αγία Ελένη με συγκίνηση και σεβασμό παραδίδει τον Σταυρό του Κυρίου στον πατριάρχη Μακάριο. Ξεκινά η πομπή προς τον Γολγοθά με την αυτοκράτορα να κρατά τον Τίμιο Σταυρό. Κατά την πορεία προς τον Γολγοθά ο αυτοκράτορας αισθάνεται ότι δεν μπορεί να βαδίσει, τον εμποδίζει δύναμη αόρατη. Ο αυτοκράτορας κρατά τον Τίμιο Σταυρό. Ο πατριάρχης δίνει τη λύση. Ο αυτοκράτορας να προχωρήσει ανυπόδητος και χωρίς το βασιλικό στέμμα. Έτσι έγινε και η πορεία-πομπή συνεχίστηκε. Ο αυτοκράτορας έπρεπε με ταπείνωση και συντριβή να κρατά το Τίμιο Σταυρό. Ο πατριάρχης Μακάριος την 14η Σεπτεμβρίου 335 υψώνει τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου στον ναό της Αναστάσεως. Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή την ύψωση στις 14 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο η Αγία Εκκλησία μας. Η ημέρα αυτή είναι πανηγυρική και συγχρόνως αναφέρεται στη Σταύρωση και στον θάνατο του Κυρίου που ουσιαστικά υπήρξε η πρώτη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού με σταυρωμένο τον Ίδιο. Για τον λόγο αυτό η μέρα αυτή τιμάται με αυστηρή νηστεία και στη θεία λειτουργία διαβάζεται η ίδια ευαγγελική περικοπή που διαβάζεται την Μ. Παρασκευή. Οι πιστοί την ημέρα αυτή λαμβάνουν από τον ιερέα κλωνάρια βασιλικού ως ανάμνηση της ευρέσεως του Τιμίου Ξύλου και τα φυλάσσουν εις το εικονοστάσι του σπιτιού τους.

Διά του Σταυρού ο διάβολος κατατροπώνεται, η αμαρτία λύεται, ο Άδης σκυλεύεται, ο Χριστός ανίσταται, ο θάνατος καταργείται και η ανθρώπινη φύση διά του προσώπου του Ιησού κάθεται πλέον εκ δεξιών του Πατρός. Μπορούμε πλέον να λέμε ότι πάσα ευλογία μέσω του Σταυρού προήλθε και προέρχεται στην κτίση. Επομένως ο Σταυρός είναι η φανέρωσις του Χριστού μέσα στον κόσμο, για τούτο η εκκλησία πανηγυρικά ψάλλει: ¨ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω ¨.

Εις τους χαιρετισμούς του Τιμίου Σταυρού, διαβάζουμε:

Χαίρε, το των Αγγέλων γαληνόμορφον θαύμα

Χαίρε, το των δαιμόνων πολυστένακτον τραύμα.

Χαίρε, του Αδάμ και της Εύας ανάκλησης

Χαίρε, των αρχόντων του άδου η νέκρωσης.

 

Μεγάλη η δύναμη του Σταυρού, ο δαίμονας τον βλέπει και φρίττει. Είχε πιστεύσει ο δόλιος, βλέποντας τον Κύριο νεκρό επί του Σταυρού, ότι τον νίκησε. Όμως, η  Ανάσταση του Κυρίου μας τον θανάτωσε.

Είναι πολύ σημαντικό πάντα να φοράμε έναν Σταυρό. Δεν είναι υποχρεωτικό να είναι χρυσός, αρκεί και ένας από φθηνό υλικό. Η αξία του έγκειται στο σημείο του Σταυρού, όχι στο υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένος.

Να έχουμε πάντα στη ζωή μας τη Χάρη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και να πορευόμαστε πάντοτε με σταυροαναστάσιμο ήθος!

Απολυτίκιο   Ἦχος α’

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις

βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού

Σου, πολίτευμα.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως, τῇ ἐπωνύμῳ σου καινὴ πολιτεία, τοὺς

οἰκτιρμούς σου δώρησαι, Χριστὲ ὁ Θεός, Εὔφρανον ἐν τῇ δυνάμει σου, τοὺς

πιστοὺς Βασιλεῖς ἡμῶν, νίκας χορηγῶν αὐτοῖς, κατὰ τῶν πολεμίων, τὴν

συμμαχίαν ἔχοιεν τὴν σήν, ὅπλον εἰρήνης, ἀήττητον τρόπαιον.

 

Μυργιώτης  Παναγιώτης

Μαθηματικός

Περί αδικίας

Όποιος μπορεί να υποφέρη την αδικία με χαρά, αν και είναι στο χέρι του να την αποκρούση, αυτός εδέχθηκε από τον Θεό την παρηγοριά δια της πίστεως σ' αυτόν. Όποιος υπομένει με ταπείνωσι τις εναντίον του κατηγορίες, έφθασε στην τελείωσι και θαυμάζεται από τους αγίους Αγγέλους. Διότι καμμιά άλλη αρετή δεν είναι τόσο μεγάλη και δυσκατόρθωτη, όσο αυτή.

 

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

Πάνω από όλα πρέπει να προσέξουμε την καρδιά...

 Στην εκπαίδευση είναι πάρα πολύ επικίνδυνο, να δίνουμε προσοχή μόνο στην ανάπτυξη της διάνοιας και στη γνώση και να αγνοούμε την καρδιά. Πάνω από όλα πρέπει να προσέξουμε την καρδιά...

…γιατί καρδιά ίσον ζωή, αλλά ζωή που την έχει φθείρει η αμαρτία.

 

 Πρέπει οπωσδήποτε

να καθαρίσουμε την πηγή αυτή της ζωής,

να ανάψουμε εκεί την φλόγα της αγνής ζωής,

ώστε να ζεσταθεί χωρίς να καεί.

 

Πρέπει να ελέγχουμε δια βίου,

όλες τις σκέψεις,

τις επιθυμίες και τις ροπές μας.

 

Η κοινωνία είναι διεφθαρμένη,

ακριβώς επειδή δεν έχει Χριστιανική παιδεία...

 

 Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

 

από τον π.Τέρτιο Κωνσταντόπουλο

 

Αναδημοσίευση από: http://amfoterodexios.blogspot.com

«Καταξίωσον, Κύριε, εν τη ημέρα ταύτη αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς».

Πολλές φορές επανέλαβα αυτή την προσευχή της Εκκλησίας. Η επί γης αναμάρτητη ζωή μας ανοίγει τις πύλες του Ουρανού. Δεν είναι ο πλούτος των γνώσεων που σώζει τον άνθρωπο. Είναι η αναμάρτητη ζωή που μας προετοιμάζει για τη ζωή με τον Θεό στο μέλλοντα αιώνα. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες κατά το μέτρο που ζούμε σύμφωνα με τις εντολές: «Αγαπήσεις τον Θεό σου, τον Δημιουργό σου, με όλο το είναι σου και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ναι, κρατείτε πάντοτε αυτές τις εντολές.

 

Αρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ -ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ

Πριν βγάλεις συμπεράσματα

Ένας γιατρός μπαίνει βιαστικός στο νοσοκομείο, αφού τον κάλεσαν για μια επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Φόρεσε γρήγορα τη ρόμπα του και πήγε κατευθείαν στην αίθουσα του χειρουργείου. Στην αίθουσα της αναμονής συνάντησε τον πατέρα του παιδιού που θα χειρουργούσε.

Εκείνος μόλις είδε το γιατρό του φώναξε:

«Γιατί έκανες τόση ώρα να έρθεις; Δεν ξέρεις, ότι η ζωή του γιου μου είναι σε κίνδυνο; Δεν έχεις καμιά αίσθηση ευθύνης;»

Ο γιατρός χαμογέλασε και είπε: «Συγνώμη, που δεν ήμουν στο νοσοκομείο, αλλά ήρθα όσο μπορούσα πιο γρήγορα, αμέσως όταν με κάλεσαν. Και τώρα ηρεμήστε για να κάνω και εγώ τη δουλειά μου».

– «Να ηρεμήσω; Αν ήταν ο γιος σας τώρα σ’ εκείνο το δωμάτιο, θα ηρεμούσατε; Αν ο γιος σας πέθαινε τώρα, τι θα κάνατε;», είπε ο πατέρας οργισμένος.

Ο γιατρός χαμογέλασε πάλι και είπε: «Θα σας έλεγα, ότι από τη σκόνη ερχόμαστε και στη σκόνη καταλήγουμε, ευλογημένο να είναι το όνομα του Κυρίου, προσευχηθείτε και θα κάνουμε το καλύτερο με τη βοήθεια του Θεού».

«Να δίνουμε συμβουλές, όταν δεν μας αφορά κάτι, είναι εύκολο…», μουρμούρισε ο πατέρας.

Το χειρουργείο πήρε κάποιες ώρες. Μετά από αυτό, ο γιατρός είπε χαρούμενος: «Δόξα τω Θεώ, ο γιος σας σώθηκε», και χωρίς να περιμένει απάντηση από τον πατέρα, συνέχισε να περπατάει στο διάδρομο. – «Αν έχετε κάποια ερώτηση, ρωτήστε τη νοσοκόμα».

«Γιατί είναι τόσο αλαζόνας; Δεν μπορούσε να περιμένει λίγα λεπτά για να τον ρωτήσω για την κατάσταση του γιου μου;», ρώτησε τη νοσοκόμα λίγα λεπτά αφού έφυγε ο γιατρός.

Η νοσοκόμα απάντησε με δάκρυα στα μάτια: «Ο γιος του πέθανε χτες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Όταν τον καλέσαμε για το γιο σας, ήταν στην κηδεία και τώρα που σώθηκε ο γιος σας έφυγε τρέχοντας για να ολοκληρωθεί η κηδεία»!!

Κάποιες φορές απαιτείται μεγάλη εσωτερική δύναμη για να μην κρίνεις τον συνάνθρωπό σου. Επειδή ποτέ δεν γνωρίζεις πραγματικά τι συμβαίνει στη ζωή του άλλου ανθρώπου και τι μπορεί αυτός να περνάει εκείνη τη στιγμή, μη βιάζεσαι να κρίνεις και να βγάλεις συμπεράσματα. Η «σιωπή του νου» είναι ο μοναδικός καθρέφτης που αντανακλά την πραγματικότητα της κατάστασης και η αγάπη το κύριο φίλτρο που πρέπει να χρησιμοποιούμε όταν κρίνουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Πηγη: Το μεγα γεροντικον

Εξέτασε τον εαυτό σου, την ψυχή σου

Πονάει η καρδιά σου; Το στομάχι σου; Τα πόδια σου; Όλα αυτά έχουν σχέση με τη ζωή σου, με τον χαρακτήρα σου, με τα λόγια που λες στους άλλους, με την αγάπη που έχεις στον Θεό, με τη μειονεξία σου , με τους πόθους σου, με τις ορμές σου, με τον θυμό σου. Δεν μπορείς επομένως να πολεμήσεις την αρρώστια σου, εάν δεν τη πολεμήσεις σωστά.

Θέλεις να θεραπεύσεις το άρρωστο στομάχι σου. Παίρνεις φάρμακα, πας στους γιατρούς. Κάποτε σε πιάνει ένας ισχυρός πόνος και αναλογίζεσαι: Μήπως είναι κάτι το καινούριο; Αλλά τι καινούριο μπορεί να είναι; Τίποτε στον κόσμο δεν είναι μόνο του. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Εξέτασε τον εαυτό σου, την ψυχή σου, το πνεύμα σου, την προσευχή σου, την αγρυπνία σου, την νηστεία σου, την υπακοή σου, τις αγωνίες σου, τις θλίψεις σου, και τότε τακτοποιείται όλος ο ψυχοσωματικός σου κόσμος.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο «Λόγος Περί Νήψεως, Ερμηνεία στον Άγιο Ησύχιο», αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Όταν οι καρδιές μας συγκεντρώνονται στον Χριστό…

Ένας νεαρός είπε στον ιερέα:

– Πάτερ, εγώ δεν θα ξαναέλθω στην εκκλησία.

 

Ο ιερέας τον ρώτησε ποιος είναι ο λόγος.

 

Ο νεαρός του απάντησε:

– Εδώ βλέπω μία γυναίκα που κουτσομπολεύει μίαν άλλη. Ο άλλος δεν διαβάζει καλά και οι ψάλτες μαλώνουν καμιά φορά. Την ώρα της Λειτουργίας κάποιος άλλος ασχολείται με το κινητό του, για να μην πω για την εγωιστική τους συμπεριφορά όταν φεύγουν από τον ναό…

 

Του λέει ο ιερέας:

-Έχεις δίκιο. Πριν εγκαταλείψεις οριστικά την εκκλησία, κάνε μου σε παρακαλώ μία χάρη. Πάρε αυτό το ποτήρι και κάνε τον κύκλο του ναού τρεις φορές χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα. Μετά μπορείς να φύγεις.

 

– Μόνο αυτό; είπε ο νεαρός.

 

Έκανε τους τρεις γύρους όπως ζήτησε ο ιερέας.

Αφού τελείωσε είπε:

– Πάτερ, το έκανα.

 

Ο ιερέας τον ρώτησε:

– Όταν έκανες τον γύρο του ναού, πρόσεξες κάποιο άτομο να κουτσομπολεύει κάποιον;

– Όχι.

– Είδες κάποιον να ασχολείται με το κινητό του;

– Όχι.

– Ξέρεις γιατί;

Ήσουν συγκεντρωμένος στο ποτήρι για να μην χύσεις το νερό.

Έτσι λοιπόν είναι και στην ζωή μας.

 

Όταν οι καρδιές μας συγκεντρώνονται στον Χριστό, δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα λάθη των άλλων.

Αυτοί που εγκαταλείπουν την εκκλησία εξαιτίας των υποκριτών χριστιανών, με βεβαιότητα δεν μπήκαν σε αυτήν για τον Χριστό…

Πηγή: https://romioitispolis.gr