Αξία έχει η υγεία της ψυχής

Είναι καθημερινή διαπίστωση πως στο άκουσμα του θανάτου κάποιου συγγενή, γνωστού ή φίλου, η πρώτη μας αντίδραση είναι να ρωτήσουμε την ηλικία του. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση μιας ανίατης ασθένειας.

-Πόσο χρονών ήταν/είναι;

Και συνήθως ακολουθούν...

-Τουλαχιστον έζησε τη ζωή του, πάντρεψε τα παιδιά του.

- Τουλάχιστον δεν πόνεσε, δεν πονάει, δεν υποφέρει παρά την αρρώστια του.

- Υγεία πάνω από όλα φίλε μου.

Και μετά σιωπή. Και μετά αμηχανία. Τρομάζουμε μπροστά στον θάνατο και δεν το παραδεχόμαστε ανοιχτά. Χρυσώνουμε το χάπι και η μόνη παρηγοριά μας είναι τα πολλά χρόνια και η απουσία του πόνου.

Το πρόβλημα μας το μεγάλο είναι που εξορίσαμε τον Θεό από τη ζωή μας, από την καρδιά μας. Γι' αυτό ο φόβος, γι' αυτό η απουσία πίστης και ελπίδας. Ο Χριστός σαρκώθηκε, σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε για εμάς και εμείς ζούμε ακόμα μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι του θανάτου.

Οι άγιοι, οι άνθρωποι του φωτός, οι φορείς της χάριτος κάθε εποχής έρχονται να μας διαψεύσουν. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο αγιασμένος γέροντας της εποχής μας ο ιερομόναχος Ευσεβίος Γιαννακάκης:"Είτε πέντε χρόνια ζήσει κανείς, είτε εκατόν πέντε δεν έχει σημασία. Αξία έχει η υγεία της ψυχής".

Σημασία έχει η υγεία της ψυχής, όχι η υγεία του σώματος, ούτε αν θα ζήσουμε  πενήντα ή εκατό χρόνια. Για να το αισθανθούμε όμως αυτό, για να το νιώσουμε, για να γίνει πεποίθηση και βίωμα μας θα πρέπει να επιστρέψουμε, να μετανοήσουμε, να παραδεχτούμε τη μηδαμινότητα μας, τη φθαρτότητα μας, τη θνητότητα μας και να ζητήσουμε το έλεος Του.

Και τότε είναι που ο θάνατος νικιέται οριστικά , ο χρόνος χάνεται μέσα στην αιωνιότητα, ο πόνος μετατρέπεται σε ευλογία, και ο Σταυρός δρόμος για την Ανάσταση.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου