Η αγάπη των ανθρώπων του Θεού
«πάντα στέγει», σκεπάζει δηλαδή
τις ελλείψεις του άλλου
και δεν τον ευτελίζει γι’ αυτές.
Ψάχνει να βρει ελαφρυντικά.
Κι όταν ακόμα δεν υπάρχουν,
«κατασκευάζει» μερικά!
Όπως ο Κύριος
για τους σταυρωτές Του:
«Πατέρα, συγχώρησέ τους,
δεν ξέρουν τι κάνουν».
Κι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος:
«Κύριε, μην τους υπολογίσεις
αυτή την αμαρτία».
Αυτός είναι ο ρόλος μας
μέσα στην κοινωνία:
Οχι να καταδικάζουμε
τους άλλους γύρω μας.
Ούτε να δικαιολογούμε
το κακό που συμβαίνει
και πίσω απ’ αυτό τα λάθη,
τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας.
Αλλά καταδικάζοντας την αμαρτία,
να δικαιολογούμε και να βρίσκουμε
ελαφρυντικά για τον αμαρτωλό.
Και να προσευχόμαστε
για την σωτηρία του
που περνά μέσα από την συναίσθηση,
την μετάνοια, την εξομολόγηση,
την διόρθωση και τον αγώνα
για την αρετή.
Και μη ξεχνάς:
Αν ο Θεός δεν καταστρέφει
τον κόσμο μας είναι γιατί
δεν έπαψαν να υπάρχουν
ακόμα τέτοιοι άνθρωποι
ανάμεσά μας.
Μη «φεύγεις», λοιπόν,
γιατί σε χρειαζόμαστε…
Εγώ και εσύ φταίμε, φίλε μου…
Εγώ και εσύ φράξαμε
το δρόμο του Χριστού,
εγώ με το κέρδος μου
και εσύ με την ηδονή σου…
Και φταίνε τα ξερά κεφάλια,
και οι σκληρές καρδιές.
Τα ξερά κεφάλια,
που την ισχυρογνωμοσύνη τους
την ονομάζουν ευφυΐα,
οι σκληρές καρδιές,
που τη σκληρότητά τούς
την ονομάζουν χαρακτήρα.
Πηγή:lllazaros.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου