Να γιατί γράφω.
Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει
που την τελευταία λέξη
δεν την έχει ο Θάνατος.
που την τελευταία λέξη
δεν την έχει ο Θάνατος.
Είναι η λήξη μιας ζωής
και η έναρξη μιας άλλης,
που είναι η ίδια με την πρώτη
άλλα που πάει πολύ βαθιά,
ως το ακρότατο σημείο
που μπόρεσε
να ανιχνεύσει η ψυχή,
στα σύνορα των αντιθέτων,
εκεί που ο Ήλιος
κι ο Άδης αγγίζονται.
και η έναρξη μιας άλλης,
που είναι η ίδια με την πρώτη
άλλα που πάει πολύ βαθιά,
ως το ακρότατο σημείο
που μπόρεσε
να ανιχνεύσει η ψυχή,
στα σύνορα των αντιθέτων,
εκεί που ο Ήλιος
κι ο Άδης αγγίζονται.
Η ατελεύτητη φορά προς το φως
το Φυσικό, που είναι ο Λόγος,
και το φως το Άκτιστον,
που είναι ο Θεός.
το Φυσικό, που είναι ο Λόγος,
και το φως το Άκτιστον,
που είναι ο Θεός.
Γι’ αυτό γράφω.
Ο. Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά
(εκδ. Ίκαρος) – απόσπασμα
(εκδ. Ίκαρος) – απόσπασμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου