Στα νοσοκομεία
και τα γηροκομεία
συχνάζει η οδύνη.
Στην αρρώστια,
την εγκατάλειψη,
την ανημποριά και
τη μοναξιά
ο άνθρωπος
στενάζει και βογγά.
Στα νεκροταφεία
και τ'αναμμένα
καντήλια
το μαύρο έρχεται
να σκεπάσει
την όποια ελπίδα.
Στα πεδία των
μαχών,
στην ασιτία των
μικρών παιδιών
στέκομαι
ανήμπορος,
γυμνός από κάθε
εξήγηση.
Πολλά τα γιατί
δίχως απάντηση.
Τι να πω...
Αισθάνομαι τόσο
μικρός.
Μόνο σκύβω και
παρακαλώ...
Κάνε Θεέ μου
όλος αυτός ο
πόνος,
να γίνει δρόμος
που οδηγεί κοντά
Σου.
Εκεί που το
χαμόγελο ανθίζει
ακόμα και μες τη
ξεραίλα
των καιρών.
Εκεί που η ζωή
ακόμα και μπροστά
στον πιο σκληρό
θάνατο
δηλώνει παρόν.
Εκεί που μετά
από κάθε Σταύρωση
ακολουθεί η
Ανάσταση.
Αλέξης Αλεξάνδρου
12/5/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου