Αφορμές για
απογοήτευση
πάντα θα
υπάρχουν.
Το ζητούμενο
είναι
να τις
αντιμετωπίζουμε σωστά.
Είναι γενναιότητα
ψυχής να δέχεσαι
τις αφορμές της
απογοήτευσης
σαν υλικό
αγιασμού.
Είναι δείγμα
αγωνιστικότητας
να παλεύεις
σκληρά μέσα σου,
για να ‘σαι πάντα
έτοιμος
να δικαιολογείς,
να κατανοείς,
να ανέχεσαι, να
παραβλέπεις,
να υπομένεις…
Είναι ακόμα
αφάνταστα υπέροχο
κι ωραίο να
προσεύχεσαι για κείνους
που σε
απογοητεύουν.
Να προσεύχεσαι,
όχι για σένα,
αλλά για κείνους.
Όχι για να
σταματήσουν εκείνοι
να σε
απογοητεύουν,
αλλά για να
πάψεις εσύ
να απογοητεύεσαι
και να τους
αποφεύγεις…
Η σωστή
αντιμετώπιση
της απογοήτευσης
του είδους αυτού,
μας κάνει
να στρεφόμαστε
από τους ανθρώπους
στο Θεάνθρωπο.
Από τους ατελείς
στον Τέλειο.
Αποτρέπει από την
προσκόλληση
σε ό,τι
ανθρώπινο.
Τονώνει την
ψυχική μας ελευθερία.
Μας ασκεί στην
ταπείνωση.
Αποδεικνύει ακόμη
την ανεπάρκεια
και την αδυναμία
του ανθρώπου
να ικανοποιήσει
πλήρως τον άνθρωπο.
Και μας αναγκάζει
να αναζητήσουμε
Εκείνον,
που είναι το
«όντως εφετόν»
και «των εφετών η
ακρότης».
Κ. Φοιτήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου