Μπορεί να είσαι ανάμεσα σε κόσμο και να νιώθεις αφόρητη μοναξιά. Και μπορεί να είσαι μόνος μα να νιώθεις γεμάτος,πλήρης, χαρούμενος,ευτυχισμένος.Τι μας λείπει κι έχουμε λύπη; Τι δεν έχουμε και θλιβόμαστε; Νομίζω μας λείπει η επαφή, η στοργή, η αληθινή κοινωνία με τον άλλο άνθρωπο. Μα πιο πολύ μας λείπει εκείνος ο αόρατος Άλλος, ο Θεός.
Πολλές φορές σκέφτομαι αυτούς τους
αγωνιστές,τους ασκητές των βουνων και των ψυχών.
Μόνοι, χωρίς
ανθρώπινη παρηγοριά,χωρίς ανέσεις,με πολλές στερήσειςκι όμως τα πρόσωπα τους
λάμπουν. Οι μορφές τους
γαλήνιες,ειρηνικές, χαρούμενες. Προσωπα φωτεινά με μια χαρά άλλου κόσμου,μια
χαρά αλλιώτικη που ξεπερνά τον αγχωμένο άνθρωπο του κόσμου.
Τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουμε
εμείς; Ένα κομποσχοίνι, μια θάλασσα,μια εικονίτσα,ένα εκκλησάκι,ένας
ουρανός κι ένας αισθητός Θεόςκι όλα παραπέμπουν σε παράδεισο. Χαρά,αγάπη,ειρήνη,προσευχή,ησυχία. Που καιρός για θλίψη,που να υπάρξει χώρος για
μοναξιά οταν η καρδιά είναι μια μεγάλη αγκαλιά,
γεμάτη αγάπη, φως, Χριστό.
Τελικά νομίζω η μοναξιά ή η χαρά βρίσκεται
μέσα μας,οχι στην απουσία ανθρωπων δίπλα μας.
Νομίζω πως αυτό που μας λείπει πολύ και δεν το
αναζητήσαμε ακόμη είναι ο Θεός και η
σύνδεση μαζί Του.
©
Αλέξης
Αλεξάνδρου 4/1/19
Φωτογραφία από προσωπική συλλογή-
Δειλινό στο Άγιο Όρος, Κελί πατρός Αλυπίου, Νέα Σκήτη, Καλοκαίρι 2016
Σήμερα κοιμήθηκε ο γέροντας... Καλό
παράδεισο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου