Άνθρωπον ουκ έχω

 

"Δεν έχω άνθρωπο" λέει ο παράλυτος της σημερινής παραβολής. "Δεν έχω κανένα. Είμαι μόνος μου.Όλοι με εγκατέλειψαν."

Πολλές φορές το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Ρίχνουμε την ευθύνη της μοναξιάς μας στους άλλους. Αυτοί φταίνε που είμαστε μόνοι. Εμείς είμαστε τα θύματα και οι άλλοι οι θύτες, οι άσπλαχνοι,οι προδότες, οι κακοί...

Κι όμως... Άραγε αξίζει η παρουσία μας, την φιλία και τη σχέση με τους άλλους ανθρώπους; Είμαστε άξιοι της αγάπη τους,είμαστε αξιαγάπητοι; Είμαστε άνθρωποι του μοιράσματος, της χαράς, του χαμόγελου, της συμπόνιας, της θυσίας,ή μήπως ζούμε μόνο για τον νάρκισσο εαυτό μας;

Ο Χριστός, μας δείχνει πάλι το δρόμο της κοινωνικότητας και της αγάπης. Γίνεται όλος μια αγκαλιά, μια παρηγοριά, μιλά με όλους, τους δέχεται όλους, δεν κρίνει κανένα πάρα μόνο την υποκρισία μας. Το ψεύτικο προφίλ μας. Αγγίζει χωρίς φόβο τους λεπρούς  και τους θεραπεύει, τρώει με πόρνες, κάνει ένα τελώνη ευαγγελιστή, και βάζει στον παράδεισο πρώτο τον ληστή. Δέχεται ο Ίδιος να χάσει για να κερδίσει όλη η ανθρωπότητα. Απόδειξη παντοτινή, ο σταυρός και οι τρύπιες παλάμες Του, που στάζουν αίμα κι αγάπη.

"Άνθρωπον ουκ έχω". Η μοναξιά πολλές φορές είναι η ψεύτικη αγκαλιά μας. Μα τ' ανοιχτά χέρια του Χριστού στον σταυρό, είναι μια αγκαλιά αιώνιαπου μας καλεί στον παράδεισο Του.

 

© Αλέξης Αλεξάνδρου