Όσοι δίνουν τα πρωτεία στην εσωτερική τους μόρφωση (της ψυχής) και χρησιμοποιούν και την εξωτερική μόρφωση για την εσωτερική, αυτοί γρήγορα μεταμορφώνονται πνευματικά, εάν ασκούνται και πνευματικά, και τότε βοηθούν πολύ κόσμο θετικά, διότι βγάζουν τον κόσμο από το άγχος της κολάσεως και τον οδηγούν στην Παραδεισένια αγαλλίαση.
Μπορεί μεν αυτοί οι άνθρωποι του Θεού πολλές φορές να έχουν
λιγότερα πτυχία, αλλά βοηθάνε περισσότερο, διότι έχουν πολλή
Χάρη και όχι πολλά χαρτιά (πτυχία).
Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικάνο που ήρθε στην Καλύβη: “Τί
κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;”. “Πήγαμε στο φεγγάρι!”, μου
απάντησε. “Πόσο μακριά είναι;”, τον ρωτάω. “Ας πούμε, μισό εκατομμύριο
χιλιόμετρα”, μου λέει. “Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε για να πάτε στο φεγγάρι;”.
“Από το 1950 μέχρι τώρα”, μου λέει, “έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων”. Τον
ρωτάω: “Στον Θεό, πήγατε; Πόσο μακριά είναι ο Θεός;”. Μου λέει: “Ο Θεός, είναι
πολύ μακριά!”. Του λέω: “Εμείς, όμως, με ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!”.
Άγιος Παΐσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου