Ο Γάλλος συγγραφέας Βόλνεϋ, υπήρξε ένας δηλωμένος άθεος και είχε γράψει βιβλία, γεμάτα από το δηλητήριο της απιστίας, με τα οποία προσπαθούσε να κρημνίσει τις αστείρευτες ψυχές. Σε ένα βιβλίο μάλιστα, διακωμωδούσε την προσευχή και υποστήριζε ότι η προσευχή είναι χαμένος χρόνος.
Κάποτε όμως,
ταξίδευε με το πλοίο, από τη Χάβρη στην Νέα Υόρκη. Σε κάποια στιγμή του
ταξιδιού, σηκώθηκε φοβερή τρικυμία και πελώρια κύματα απειλούσαν να στείλουν
στο βυθό της θαλάσσης, το πλοίο και τους επιβάτες. Τότε κατατρομαγμένοι όλοι οι
επιβάτες έπεσαν στα γόνατα και με δάκρυα στα μάτια άρχισαν να προσεύχονται. Γονάτισε
και ο άθεος Βόλνεϋ καιπροσευχόταν!
Η τρικυμία
τελικά κόπασε και επανήλθε η ηρεμία στους επιβάτες. Τότε μερικοί επιβάτες που
γνώριζαν τον Βόλνεϋ, τον πλησίασαν και τον ρώτησαν, με κάποια δόση ειρωνείας:
- Πώς
προσευχηθήκατε και εσείς, ενώ λέτε ότι δεν πιστεύετε και ότι η προσευχή είναι
απώλεια χρόνου;
Εκείνος τους
απάντησε λέγοντάς τους:
- Ακούστε
φίλοι μου. Μπορεί κάποιος να επαγγέλεται τον άπιστο
και άθεο εν καιρώ γαλήνης, όχι όμως όταν και ο θάνατος παρουσιάζεται αδυσώπητος
μπροστά του!...
Τέτοιου
είδους άνθρωποι, είναι οι περισσότεροι άθεοι. Ουσιαστικά άθεοι δεν υπάρχουν στον κόσμο.
Απάνθισμα Ομιλιών
Δημήτριου Παναγόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου