Εάν δεν γκρέμιζα το παν, δεν θα μπορούσα να οικοδομήσω τον εαυτό μου

Επαναστατώ και γκρεμίζω όλα εκείνα που συνήθισα και έζησα για πολλά χρόνια. Προσπαθώ να ξεχάσω την προ Χριστού εποχή μου, τότε που βάδιζα δίχως προσανατολισμό, δίχως νόημα, δίχως όραμα, δίχως ευαισθησία, δούλος των αισθήσεων και των παθών μου, αγνοώντας το λόγο του Θεού, χωρίς συγκίνηση, χωρίς αναστολές, χωρίς φως μέσα στο σκοτεινό υπόγειο. Και τώρα χτίζω. Έχω μπροστά μου πολλή δουλειά για να φτάσει η οικοδομή μέχρι την οροφή. Έχω σωρούς από μπάζα που θέλουν μετακίνηση. Χτίζω και ξαναχτίζω και προσπαθώ συνεχώς. Πέφτω, σηκώνομαι και δοξάζω το Θεό. Υστερώ ακόμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω κι εγώ εκείνο που έλεγε ο αββάς Αλώνιος του Γεροντικού: «Εάν δεν γκρέμιζα το παν, δεν θα μπορούσα να οικοδομήσω τον εαυτό μου».

 

Από το βιβλίο Πρεσβ. Διονύσιου Τάτση, « Θέλω πέντε λόγους Λαλήσαι»