Ερχόταν κάποτε εδώ ένα παιδί με πολύ βαθειά συναίσθηση της πνευματικής ζωής, της ζωής “εν Χριστώ”. Κι επειδή μέσα του μίλαγε ο Χριστός με τη μετάνοια και τα δάκρυα κι απέκτησε τον θρήνο τον εσωτερικό, ήταν φυσικό μετά να μην τον αναγνωρίζουν οι άνθρωποι:
-Μα αυτός άλλαξε. Μα αυτός έγινε έτσι;
Κι αυτό γύρισε σε φθόνο και κακία. Η μεγαλύτερη αγωνία που είχε αυτός ο
άνθρωπος, αν μπορώ να το πω έτσι, ήταν να πείσει τους δικόυς του ανθρώπους. Πώς
να τους πείσει; Δεν καταλαμβαίνεται η
πνευματική ζωή! Αν δεν έχει ο άλλος τα ίδια
βιώματα, τα ίδια σκιρτήματα, δεν μπορεί να καταλάβει πως αλλάζει ο άνθρωπος.
Από το βιβλίο “Δίψα για καθαρό
ουρανό”, Αρχιμ.Σιλουανού,
σελ 57
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου