Φίλοι μου ήταν πάντοτε τα παιδιά

Ένα μονάχα είναι αλήθεια∙ πραγματικά, δε μ' αρέσει να βρίσκουμαι με μεγάλους, με κόσμο, με ηλικιωμένους—κι αυτό το 'χω παρατηρήσει από καιρό—δε μ' αρέσει γιατί δεν ξέρω πώς να φερθώ μαζί τους. Ό,τι κι αν μου λένε, όσο καλοί κι αν είναι μαζί μου, εγώ πάντοτε, δεν ξέρω γιατί, στεναχωριέμαι, κι είμαι τρομερά χαρούμενος όταν μπορώ να το σκάσω και να πάω στους φίλους μου και φίλοι μου ήταν πάντοτε τα παιδιά, μα όχι γιατί και γω ήμουν μικρό παιδί, μα απλώς και μόνο γιατί κάτι με τραβούσε κοντά τους. Όταν, στην αρχή ακόμα της ζωής μου στο χωριό—τότε που πήγαινα μονάχος μου στο βουνό να μελαγχολήσω—όταν, περιδιαβάζοντας μόνος μου, άρχισα να τα συναντάω καμιά φορά ιδιαίτερα τα μεσημέρια σαν σκολάγανε, όλο κείνο το πολυθόρυβο σμάρι, όλα κείνα τα παιδιά που τρέχανε με τις μικρές τους σάκες και τις πλάκες, με φωνές, με γέλια, με παιχνίδια, ένιωθα τότε μ' όλη μου τη ψυχή πως θέλω να βρεθώ κοντά τους.

Δεν ξέρω, μα άρχισα να νιώθω ένα εξαιρετικά δυνατό, ένα ευτυχισμένο συναίσθημα, κάθε φορά που τα συναντούσα. Σταμάταγα και γελούσα από ευτυχία κοιτάζοντας τα μικρά ποδαράκια τους που τρέχαν και πεταλούδιζαν ασταμάτητα, τ' αγοράκια και τα κοριτσάκια που τρέχανε μαζί, τα γέλια και τα δάκρυα (γιατί πολλά πρόφταιναν κι όλας να τσακωθούν, να βάλουν τα κλάματα, να ξαναφιλιώσουν και να παίξουν, όσο να φτάσουν τρέχοντας απ' το σχολειό στο σπίτι) και ξέχναγα τότε όλη μου τη θλίψη. Αργότερα μάλιστα, όλα κείνα τα τρία χρόνια, μου ήταν αδύνατο να καταλάβω πώς θλίβονται και γιατί θλίβονται οι άνθρωποι. Είχα συνδέσει τη μοίρα μου με τα παιδιά.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι «Ο ηλίθιος»