Απιστία, η νόσος των μορφωμένων

Λένε ότι οι μορφωμένοι δύσκολα πιστεύουν στον Θεό. Κι όταν ακόμη πιστεύουν δύσκολα φθάνουν σ’ εκείνη την απλοϊκή πίστη που δίδαξε ο Χριστός.

Ναι μεν, άλλα.

Όλα τα βλέπουν με το δικό τους φακό. Γι’ αυτό και όλες οι αμφισβητήσεις, όλες οι αιρέσεις από τους μορφωμένους προήλθαν. Δεν μπορούσαν να φθάσουν σ’ αυτό το ύψος της απλής πίστης, όπως εκείνη που είχε η απλή εκείνη γυναικούλα του ευαγγελίου που ζητούσε να ακουμπήσει μόνο στα ιμάτια του Χριστού για να σωθεί.

Κι επειδή δεν μπορούν να την φθάσουν στην πίστη της, την αμφισβητούν. Την χλευάζουν. Αν τύχει μάλιστα ο μορφωμένος να είναι και βολεμένος και συμπλέει με το κατεστημένο, δύσκολα έρχεται σε ρήξη με την αμαρτία και την αδικία. Σιωπά. Δεν παίρνει θέση.

Κάτι που έκαναν τότε για παράδειγμα ένας Ιωάννης Πρόδρομος ή ένας ιερός Χρυσόστομος, όταν κατήγγειλαν το αμαρτωλό καθεστώς. Προτιμάνε το βόλεμα. Δεν ταράζουν τα νερά. Διότι η απλοϊκή πίστη έχει κόστος, έχει αγώνα.

Θέλει ταπείνωση, θέλει υπομονή, θέλει θυσίες. Και αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα για τον κόσμο τού αιώνος τούτου.

 

Βιβλίο : “ΨΩΜΙ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ”  Του διδασκάλου Ι. Στόγια. σελ.49-50