Αν δεν μού ‘δινες την ποίηση, Κύριε

«Αν δεν μού ‘δινες την ποίηση, Κύριε,

δεν θα ‘χα τίποτα για να ζήσω.

Αυτά τα χωράφια δεν θα ‘ταν δικά μου.

Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,

να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,

να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,

η έρημός μου λαό,

τα περιβόλια μου αηδόνια.

 

Όμως,

δεν ξοδεύω τον ήλιο σου άδικα.

Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ' ό,τι μου δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι την ερμιά

και τις κατεβασιές του χειμώνα

Γιατί θα ‘ρθει το βράδι μου.

Γιατί φτάνει οπού να ‘ναι το βράδι μου, Κύριε,

και πρέπει να ‘χω κάμει πριν φύγω

την καλύβα μου εκκλησιά

για τους τσοπάνηδες της αγάπης».

 

Νικηφόρος Βρεττάκος, «Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε»,