Πώς να εργαστούμε τη σωτηρία μας; Πώς να αφθαρτοποιήσουμε το σώμα μας, να ελευθερωθούμε από το κράτος της αμαρτίας και την εξουσία του θανάτου; Αυτή πρέπει να είναι η μέριμνα μας κάθε στιγμή· διαρκώς πιο δυνατή, πιο έντονη. Η ζωή είναι τόσο σύντομη και ο σκοπός τόσο υψηλός, αλλά και τόσο απομακρυσμένος.
Είπα στον εαυτό μου: “Έχω ακόμη μπροστά μου ολόκληρη ζωή
ίσως σαράντα και περισσότερα χρόνια γεμάτα δραστηριότητα… “. Και τί συνέβη;
Ξαφνικά ήλθε μια απάντηση που δεν την επινόησα: “Και άν ακόμη ζήσεις και χίλια χρόνια… έπειτα τί;”. Και τα χίλια
χρόνια έπαιρναν τέλος στην συνείδηση μου, πριν ακόμη ο λογισμός πάρει μορφή.
Κάθε τι το φθαρτό εμφανιζόταν σαν να μην έχει για μένα
αξία. Όταν κοίταζα τους ανθρώπους, πριν ακόμη σκεφθώ κάτι για αυτούς, τους
έβλεπα υπό το κράτος του θανάτου, να πεθαίνουν, και η καρδία μου γέμιζε
συμπόνια γι΄ αυτούς. Δεν επιθυμούσα ούτε δόξα από τους “θνητούς”, ούτε εξουσία
πάνω τους, δεν περίμενα την αγάπη τους. Περιφρονούσα τον υλικό πλούτο και δεν
εκτιμούσα ιδιαίτερα τη διανόηση, επειδή ήταν ανίκανη να δώσει απάντηση στην
αναζήτησή μου. Αν μου πρότειναν αιώνες ευτυχισμένης ζωής, δεν θα τους δεχόμουν.
Το πνεύμα
μου απαιτούσε αιώνια ζωή και η αιωνιότητα, όπως αντιλήφθηκα
αργότερα, στεκόταν μπροστά μου και με αναγεννούσε πραγματικά. Ήμουν τυφλός,
χωρίς επίγνωση. Η αιωνιότητα χτυπούσε την πόρτα της ψυχής μου, που ήταν
από φόβο κλεισμένη στον εαυτό της (πρβλ. Αποκ. γ’ 18-20).”
(Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου
“Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, Η Χάρη
της Μνήμης του Θανάτου, Ιερά Μονή Έσσεξ Αγγλίας, 2014, σελ. 24-25).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου