Κι έρχεται μια στιγμή ευλογημένη που ένα παράθυρο ανοίγει και γιομίζει ο τόπος φως. Μια στιγμή που το μαύρο πέπλο που κρατούσε αιχμάλωτο το νου παραμερίζει κι αντικρίζεις ξανά το γαλάζιο τ' ουρανού.
Όλα πλέον αλλάζουν. Η ματιά σου φωτίζει, η ψυχή σου αγάπη γεμίζει. Οι δρόμοι που για χρόνια περνούσες σου φαίνονται πια διαφορετικοί, πιο όμορφοι, σαν πίνακες ζωγραφιστοί. Γιατί για χρόνια πολλά, κοίταζες μα δεν έβλεπες, έτρωγες μα δεν χόρταινες, γέλαγες μα δεν χαιρόσουν, διασκέδαζες μα δεν ευφραινόσουν.
Τώρα όλα φως, ουράνια ψαλμωδία, Ιησούς Χριστός.
Όλα σ' ένα
πετραχήλι και ένα τρεμάμενο χείλι. Μια συγγνώμη και μια άφεση. Πάει, το σκοτάδι έχει πια σκορπίσει. Η καρδιά πάλι ειν' ελεύθερη ν' ανθίσει.
Αχ Θεέ μου... πόσο
πολύ μας αγαπάς;
Αλέξης
Αλεξάνδρου 24/6/18
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου